Τρία κόμματα, μία επιλογή;

Του Γιώργου Καραμπελιά

Τρία κόμματα, δύο κατευθύνσεις, ερίζουν για τη μελλοντική συμμετοχή τους σε κάποια νέα πιθανή πολιτική συμμαχία, σε περίπτωση που οι αντιμνημονιακές δυνάμεις κυριαρχήσουν στο πολιτικό σκηνικό την επόμενη περίοδο: Οι ΑΝΕΛ, από την αρχή της δημιουργίας τους, τοποθετήθηκαν ενάντια στις μνημονιακές δυνάμεις και εμφανίζονταν ως ένας πιθανός πολιτικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση ανατροπής. Από πέρυσι τον Ιούνιο, όταν αποχώρησε από την τρικομματική κυβέρνηση, εμφανίζεται ως αντιμνημονιακή και η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, της Ρεπούση, του Παπαδόπουλου κ.ά. Τέλος, πρόσφατα αναδείχτηκε σε ρόλο μπαλαντέρ το «Ποτάμι».

Αυτές οι δυνάμεις, η πρώτη πατριωτική, έστω και αν είναι συχνά αρκετά χαώδης, και οι άλλες στον ιδεολογικό, πολιτικό και «αισθητικό» πυρήνα του εθνομηδενιστικού στρατοπέδου, σηματοδοτούν δύο διαμετρικά αντίθετες δυνατότητες και πιθανότητες συμμαχιών για την ηγεμονική δύναμη του αντιμνημονιακού στρατοπέδου, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Γι’ αυτό και οι συστημικές δυνάμεις ενισχύουν με όλα τα μέσα τη ΔΗΜΑΡ – και, εσχάτως, το Ποτάμι. Η ΔΗΜΑΡ, ένα κόμμα που επιβιώνει παρά την προφανή έλλειψη λαϊκής βάσης, όσο περισσότερο συρρικνώνεται, τόσο περισσότερο ενισχύεται. Απολαμβάνει υπέρμετρη προβολή, ενώ πρόσφατα μετακινήθηκαν προς αυτό εκατοντάδες στελέχη του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο της «γεωργακικής» πτέρυγας –Κοππά, Καστανίδης κ.λπ.– αλλά και άλλων ομάδων, όπως ο Στέφανος Μανίκας κ.ά! Μάλιστα, το σύστημα φρόντισε να περιορίσει τις τάσεις φυγής –Ψαριανός, Λυκούδης, Παπαδόπουλος και άλλοι, που ήταν έτοιμοι να αποχωρήσουν– έτσι ώστε να συντηρηθεί ως πιθανός κυβερνητικός σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ σε εθνομηδενιστική, συστημική κατεύθυνση. Ακόμα περισσότερο, ο Κουβέλης προσπαθεί να διεκδικήσει μια πιθανή θέση υποψηφίου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ως σημείο σύγκλισης όλων των εθνομηδενιστικών δυνάμεων – παράλληλα και δίπλα στον εκλεκτό άλλων ομάδων του συστήματος και του ΣΥΡΙΖΑ, τον Νίκο Κωνσταντόπουλο.

Επειδή όμως η κυβερνητική «κεντροαριστερά» συρρικνώνεται ταχύτατα, οι συστημικές δυνάμεις έκαναν ό,τι μπορούσαν για να επιτύχουν την κατασκευή ενός «φρέσκου» σχήματος που θα προσέφερε νέο αίμα σε ένα φθαρμένο συγκρότημα. Και έκαναν πολλές απόπειρες για κάτι τέτοιο. Ας θυμηθούμε το σχήμα «Φλωρίδη-Απόστολου Δοξιάδη», με σπόνσορες τον Σημίτη, τον Ράμφο, την Καθημερινή και άλλα συγκροτήματα, πριν δύο ή τρία χρόνια. Αλλά ήταν πολύ νωρίς ακόμα, και πολύ φθαρμένα τα υλικά. Ακολούθησε, πρόσφατα, η αγωνιώδης προσπάθεια των «58», με τους ίδιους σπόνσορες και την τεράστια μηντιακή προβολή, από ΝΕΑ, ΒΗΜΑ, Έθνος, MEGA, κ.λπ., η οποία όμως επίσης απέτυχε, τόσο λόγω φθοράς υλικών, όσο και της αντίθεσης του Κουβέλη, που είχε ήδη είχε βάλει ρότα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την… προεδρία. Έτσι έγινε η τελευταία απόπειρα, με το ΠΟΤΑΜΙ, από τους ίδιους ακριβώς σπόνσορες –ο Ράμφος βγήκε και ανοικτά να το στηρίξει στο Mega–, αποκλείοντας εντελώς τους απαξιωμένους πολιτικούς και ποντάροντας στο «κεντρο-αριστερό» λάιφ στάιλ, το οποίο είναι πολύ ισχυρότερο από τις απόψεις και τους πολιτικούς ενός ευτελισμένου και ολοκληρωτικά φθαρμένου πολιτικού χώρου. Και επειδή είναι γνωστό πως, όταν καταρρέει ένα ιδεολογικό σύστημα, οι συμπεριφορές και ο τρόπος ζωής που το εκφράζουν καταρρέουν τελευταίες, γι’ αυτό ο «φιλόσοφος» Ράμφος και ο «πολιτικός» Σημίτης αναγκάστηκαν να κρυφτούν πίσω από τον «απολίτικο» στυλίστα του εθνομηδενισμού, Σταύρο. Και φαίνεται πως το εγχείρημα αποδίδει, εν μέρει, τουλάχιστον, ψαλιδίζοντας τις αντιμνημονιακές δυνάμεις και ανασταίνοντας την «κεντροαριστερά ευαισθησία», με ένα σχήμα «που δεν παίρνει θέση», και άρα μπορεί να είναι μπαλαντέρ προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, είτε προς τους κυβερνητικούς είτε τους αντικυβερνητικούς!

Παράλληλα, οι ίδιες δυνάμεις κάνουν ό,τι μπορούν για να διαλυθούν οι ΑΝΕΛ και να μην υπάρχει πατριωτικός αντιμνημονιακός χώρος, που θα μπορούσε να ελέγξει σε κυβερνητικό επίπεδο και στη Βουλή, έστω εν μέρει, τον εθνομηδενισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα τέτοιο κόμμα, σε συμμαχία με όποιες πατριωτικές δυνάμεις υπάρχουν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μεγάλο πρόβλημα για όσους απεργάζονται μια συστημική ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ – κατ’ εξοχήν μέσω της ευρωλαγνείας ενός μεγάλου τμήματός του και των θέσεων του για τα εθνικά θέματα, το μεταναστευτικό κ.λπ. Και παρότι η ηγεσία των ΑΝΕΛ δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα συνεκτικό πολιτικό σχήμα και δίνει πολύ συχνά μια αίσθηση αλαλούμ, δεν παύει να αποτελεί έναν πόλο πατριωτικό και αυθεντικά αντιμνημονιακό!

Είναι προφανές, λοιπόν, πως για τις αντισυστημικές αντιμνημονιακές δυνάμεις είναι αποφασιστικής σημασίας η οριστική εξαφάνιση του ιδεολογικού πόλου του εθνομηδενισμού, της ΔΗΜΑΡ, και ο άμεσος περιορισμός της επιρροής του κόμματος του λάιφ στάιλ του εθνομηδενισμού, δηλαδή του «Ποταμιού».

Παράλληλα, είναι εξαιρετικά σημαντική η επιβίωση/μετασχηματισμός των ΑΝΕΛ. Διότι οι ΑΝΕΛ, με τη συρρίκνωση που έχουν υποστεί –τη διατήρηση της επιρροής της «Χρυσής Αυγής», τη συντήρηση μιας κάποιας δύναμης από τον Καρατζαφέρη και τον Πολύδωρα–, δεν έχουν πλέον μέλλον ως κόμμα της «λαϊκής δεξιάς», αλλά θα πρέπει να μετασχηματιστούν πραγματικά σε «Ανεξάρτητους Έλληνες», αν θέλουν να επιβιώσουν. Γι’ αυτό και στο Ευρωψηφοδέλτιό τους περιέλαβαν τον Ρωμανιά, τη Γεωργαντά, τον Σγουρίδη, τον Μαριά, τον Ζουράρι και άλλους προερχόμενους και από την Αριστερά και από το ΠΑΣΟΚ, με μόνη κοινή συνισταμένη την αντιμνημονιακή και πατριωτική κατεύθυνση. Και όσο το κόμμα αυτό θα βαδίζει προς αυτή την κατεύθυνση –η μόνη εφικτή αν θέλει να διασωθεί–, τόσο θα απομακρύνονται διάφοροι παραδοσιακοί δεξιοί πολιτικάντηδες, που θα τείνουν να επιστρέψουν στη Νέα Δημοκρατία, όπως έκανε ήδη ο Μαρκόπουλος. Βέβαια, η τύχη του σχήματος αυτού δεν έχει ακόμα τελεσίδικα σφραγιστεί, ωστόσο είναι το μόνο ταυτόχρονα αντιμνημονιακό και πατριωτικό πολιτικό σχήμα που διαθέτουμε αυτή τη στιγμή μέσα στη Βουλή. Και δεν πρέπει να αφήσουμε τον Πρετεντέρη και τον Παπαχρήστο –των Νέων και του Mega– να το διαλύσουν, όπως τόσο πολύ προσπαθούν, σε αγαστή σύμπνοια με τον «Ιό» της «Εφημερίδας των Συντακτών» και την εθνομηδενιστική ηγεσία της Αυγής. Αν πρόκειται να δώσει αύριο τη θέση του σε κάτι καινούργιο, αυτό θα γίνει μέσα από την εξέλιξη του κινήματος μας και όχι τα διάφορα μνημονιακά και εθνομηδενιστικά χαλκεία.

Όπως λοιπόν ήδη τονίζαμε στο Άρδην και τη Ρήξη: «Στις ευρωεκλογές, ανάλογα με την πολιτική μας κατεύθυνση, ας στηρίξουμε υποψηφίους και σχήματα που, παρά τις αδυναμίες τους, μπορούν να συμβάλουν θετικά. Μπορούμε να ψηφίσουμε τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τον Ζουράρι, μήπως και φέρει κάποιον ελληνικό αέρα στην αραχνιασμένη Ευρωβουλή – και όσοι ελπίζουν στη σωτηρία από την εγκατάλειψη του ευρώ μπορούν να ψηφίσουν φίλους μας, όπως η Βίκυ Φερτάκη στο κόμμα της Δραχμής, στο ΑΣΚΕ, ή ακόμα και το ΚΚΕ, ή τον Πισσία στους Οικολόγους Πράσινους. Και επειδή, παρά τα όσα έχουμε αναλύσει εξαντλητικά, υπάρχουν και αυτοί που επιμένουν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, ας επιλέξουν στο ψηφοδέλτιό του κάποιες επιλογές που τουλάχιστον δεν είναι εθνομηδενιστικές – και όλοι τις γνωρίζουμε».

Περιοδικό Άρδην - εφημερίδα Ρήξη