Η ιστορική καταισχύνη του Αντώνη Σαμαρά

ardin-rixi

Του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη που κυκλοφορεί

Ο Σαμαράς κλυδωνίζεται. Η δεξιά έχει κομματιαστεί και η αμφισβήτηση ανεβαίνει από όλες τις πλευρές. Οι μητσοτακικοί για πρώτη φορά μετά από χρόνια ξαναδείχνουν τα δόντια τους, ενώ οι «συμμαχικές δυνάμεις» του Πασόκ συρρικνώνονται δραματικά. Ο Αντώνης έκανε τη βρώμικη δουλειά, συγκεντρώνοντας τις κατάρες εκατομμυρίων, και τώρα πλησιάζει η ώρα της ιστορικής του καταδίκης. Η «επιτυχία» του, δηλαδή η ολοκλήρωση –λίγο πολύ– των μνημονιακών στόχων, της «αλλαγής κατηγορίας» της Ελλάδας, που από την πρώτη κατηγορία, υποβαθμίστηκε στην κατηγορία αποικίας και θερέτρου των Βορειοευρωπαίων, φέρνει και πιο κοντά την απόσυρσή του, δίπλα στα λοιπά φθαρμένα υλικά του ΓΑΠ και του Βενιζέλου.

Το ότι αυτή δεν έχει ακόμα πραγματοποιηθεί, συνδέεται με την έλλειψη εναλλακτικών προτάσεων στο εσωτερικό του συστήματος. Γι’ αυτό και ο Ψυχάρης ή ο Αλαφούζος συνεχίζουν να τον στηρίζουν, ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία. Αν όμως χάσει και τη στοιχειώδη νομιμοποίηση στις εκλογές, τότε θα υποχρεωθούν να κινητοποιήσουν πάραυτα τις όποιες ισχνές εναλλακτικές λύσεις διαθέτουν.

Η απαξίωση του Σαμαρά δεν είναι συνέπεια μιας αποφασιστικής στροφής της κοινωνίας προς τα αριστερά. Ο χώρος της «κεντροαριστεράς» –στον οποίο ανήκει στην πραγματικότητα και ο Σύριζα– συγκεντρώνει ανάλογα ποσοστά με ό,τι συγκέντρωνε σχεδόν σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, και στις αυτοδιοικητικές εκλογές δεν φαίνεται να έχει αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων. Η κατάρρευσή του οφείλεται λοιπόν στο ότι απεδείχθη δουλικός και πειθήνιος υπάλληλος της Μέρκελ και της τρόικας, καταστρέφοντας την ελληνική κοινωνία.

Ο Σαμαράς είχε την ευκαιρία στα τέλη του 2011, όταν κατέρρευσε ο ΓΑΠ, να μεταβληθεί σε έναν «αντιμνημονιακό» δεξιό ηγέτη με μεγάλη κοινωνική και εκλογική απήχηση. Αντ’ αυτού γονάτισε μπροστά στα ξένα αφεντικά και τους τραπεζίτες. Και όλα όσα ακολούθησαν ήταν μοιραία και αναπόφευκτα. Γι’ αυτό και το τέλος του, που πλησιάζει, θα είναι εκείνο της στυμμένης λεμονόκουπας.

Στην Ουγγαρία πριν από έναν μήνα έγιναν βουλευτικές εκλογές. Και το δεξιό κόμμα του Όρμπαν τις ξανακέρδισε με 48% των ψήφων. Το κόμμα του είναι δεξιό, αλλά έδιωξε το ΔΝΤ και τις ξένες τράπεζες από την Ουγγαρία. Ο Αντώνης Σαμαράς, αντίθετα, είναι η περιδεής έκφραση μιας αστικής τάξης και μιας ελίτ βαθύτατα εξαρτημένης και ξενόδουλης. Και δεν πέτυχε απολύτως τίποτε. Ακόμα και η παραμονή της Ελλάδας, ως αποικίας, στην Ευρωζώνη, για την οποία επαίρεται, είναι συνέπεια της γεωπολιτικής θέσης της χώρας και του ρόλου των Αμερικάνων και προπαντός των Κινέζων. Αυτός, πέτυχε μόνο την εκπτώχευση, την παραγωγική αποδιάρθρωση και την κοινωνική καταρράκωση της χώρας.