Ο Γκάϊτνερ «αποκάλυψε» την αλήθεια μόνο στους τυφλούς

ardin-rixi

Του Γιώργου Καραμπελιά

Στις 26 Φεβρουαρίου του 2010 το περιοδικό Άρδην και η εφημερίδα Ρήξη είχαν οργανώσει διαδήλωση έξω από τηγερμανική πρεσβεία ενάντια στη συκοφαντική εκστρατεία των Γερμανών (κατ’ εξοχήν από τα περιοδικά Focus, Spiegel, και τις εφημερίδες Die Welt και Bild) εναντίον του ελληνικού λαού. Εκεί σε δήλωσή μου στην τηλεόραση της Deutsche Welle, που κάλυπτε την εκδήλωσή μας, και η οποία μεταδόθηκε, είχα τονίσει για πρώτη φορά δημόσια πως η στρατηγική των Γερμανών στοχεύει στην εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη για «να πειθαρχήσει τους υπολοίπους Ευρωπαίους και να ξεφορτωθεί μια χώρα που το γερμανικό σχέδιο ενέτασσε στη δεύτερη ευρωπαϊκή ζώνη των υπό εκμετάλλευση αποικιών και όχι στον πυρήνα της γερμανικής Ευρώπης». Άλλωστε και στην προκήρυξη που μοιράζαμε γράφαμε:

“Η στρατηγική των Γερμανών κυβερνητικών υπευθύνων, και όχι μόνον του Τύπου, να στοχοποιούν την Ελλάδα, τη στιγμή που της επιτίθονταν οι κερδοσκόποι, και το κόστος δανεισμού ανέβαινε κατακόρυφα, καθιστά υπεύθυνη τη Γερμανία σε μεγάλο βαθμό για τον οικονομικό στραγγαλισμό της Ελλάδας και ιδιαίτερα των λαϊκών στρωμάτων. Και είναι προφανές πως επιλέχτηκε από τους Γερμανούς ως ο αποδιοπομπαίος τράγος της Ένωσης, διότι στην πραγματικότητα η οικονομική κατάσταση πολλών άλλων χωρών είναι ακόμα χειρότερη από εκείνη της Ελλάδας, – βλέπε την Αγγλία, την Ισπανία κ.λπ. Η Γερμανία επιθυμεί την εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ώστε σε αυτήν να απομείνει μόνο ένας σκληρός δυτικοευρωπαϊκός πυρήνας, και η οποία, στις συνθήκες της σημερινής κρίσης, θα οδηγήσει σε μια δραματική υποτίμηση του ελληνικού βιοτικού επιπέδου. Ή στη χειρότερη περίπτωση σε μια εκ προοιμίου υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού με δρακόντεια  μέτρα στο 30% τουλάχιστον του σημερινού του εισοδήματος. Έτσι και η ένταξη στην ευρωζώνη προκάλεσε συρρίκνωση της παραγωγής  και ακρίβεια και η πιθανή έξοδος από αυτή, στις σημερινές συνθήκες  θα αποβεί εξ ίσου καταστροφική.”

Το ότι σήμερα περισσότερο από τέσσερα χρόνια μετά ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τίμοθι Γκάιτνερ, επιβεβαιώνει αυτή τη διαπίστωση που είχαμε κάνει, πριν καν υπογραφεί το μνημόνιο, δεν οφείλεται στις μαντικές μας ικανότητες, αλλά στην απλή λογική. Το γεγονός ότι η Γερμανία είχε ξεκινήσει μια πρωτοφανή συκοφαντική εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας και των Ελλήνων δεν μπορούσε να εξηγηθεί παρά μόνο ως η ιδεολογική προετοιμασία ενός τέτοιου διαβήματος. Και το γεγονός ότι μόνο εμείς –τότε– είχαμε διατυπώσει αυτή την άποψη, οφειλόταν στο ότι απλώς δεν έχουμε καμία εξάρτηση κανενός είδους από κανέναν, μικρό ή μεγάλο και διότι διαθέταμε την στοιχειώδη λογική του απλού λαού, που επίσης καταλάβαινε ακόμα και ενστικτωδώς το που το πήγαιναν οι Γερμανοί. Τα επόμενα χρόνια κάναμε ότι μπορούσαμε για να μη πετύχουν το σχέδιό τους. Στο Άρδην τεύχος 81 που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο-Σεπτέμβριο του 2010, δημοσιεύτηκε εισήγησή μου στην πρώτη συζήτηση για την κρίση, όπου επιχειρούσα να καταδείξω ποιόν πράγματι συμφέρει η έξοδος από την ευρωζώνη. Λέγαμε τότε (βλ. Άρδην τεύχος 81, σσ. 25-27):

«Πιστεύουμε πως η αδυναμία της δεύτερης άποψης (δηλαδή της εξόδου από το ευρώ) έγκειται στα εξής τρία σημεία:
Πρώτον, προϋποθέτει την ύπαρξη πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων ικανών να φέρουν σε πέρας μία ολοκληρωτική ρήξη με τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης και του παγκόσμιου καπιταλισμού. Πιστεύουμε πως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στη σημερινή Ελλάδα. Ως προς τις πολιτικές δυνάμεις, κανείς δεν θα διαφωνήσει. Ωστόσο, δεν υπάρχουν ούτε οι κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να συμπαραταχθούν με μία τέτοια στρατηγική και οι οποίες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σχετικά σύντομα και τα αντίστοιχα πολιτικά υποκείμενα. Η ελληνική κοινωνία έχει παρασιτοποιηθεί σε βάθος, δεν διαθέτει πλέον εγχώρια εργατική τάξη, και ο μετασχηματισμός της είναι θέμα μακράς διάρκειας. Κατά συνέπεια, αν υποθέταμε πως θα ακολουθούνταν μια στρατηγική άμεσης ρήξης με το παγκόσμιο σύστημα, οι δυνάμεις αυτής της ρήξης θα ήταν μειοψηφικές κοινωνικά και θα προκαλούσαν, πιθανότατα, τα αντίθετα αποτελέσματα.

Δεύτερον, η πιθανότητα της χρεοκοπίας και η έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ και την ΕΕ προωθείται, από την αρχή της κρίσης, από ένα μέρος του γερμανικού και αγγλοσαξωνικού κεφαλαίου. Η πτώχευση και η παύση πληρωμών είναι μια υπαρκτή πιθανότητα που θα επιβληθεί στην Ελλάδα και θα προκαλέσει μια εκτεταμένη εκπτώχευση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων. Εξάλλου, ήδη οι Γερμανοί επιδιώκουν την εκδίωξή μας από την ΟΝΕ. Έτσι, όσο καταστροφική υπήρξε η ένταξή μας στην ΟΝΕ, το ίδιο καταστροφική θα είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες, η εκδίωξή μας από αυτήν. Η πιθανή έξοδός μας από την ΟΝΕ πρέπει να πραγματοποιηθεί σε άλλες συνθήκες, αν είναι μεμονωμένη, ή σε περίπτωση γενικευμένης κρίσης του ευρώ.

[ ] Εξάλλου, καθόλου τυχαία, μια τέτοια άποψη διακινείται πολύ έντονα σε χώρους που αρνούνται τη σημασία των εθνικών ζητημάτων και τον κίνδυνο του νεοθωμανισμού.»

Έκτοτε αναρίθμητες φορές έχουμε αναφερθεί και περιγράψει αναλυτικά τη στρατηγική των Γερμανών, ενώ ενάμιση χρόνο μετά, στο τεύχος 89 του Άρδην (Μάρτιος-Μάϊος 2012) επιχειρήσαμε να πραγματοποιήσουμε την ανατομία του«κόμματος της δραχμής»:

Το «Κόμμα της Δραχμής» στην Ελλάδα συγκροτείται από ένα σύνολο ετερόκλητες μεταξύ τους δυνάμεις. Πολλοί υποθέτουν ή υποπτεύονται πως ενορχηστρώνεται από υπερατλαντικές ή ευρωπαϊκές πρεσβείες, ή και τα δύο μαζί. Έτσι, ήδη από την αρχή της κρίσης, πολλοί ερμήνευσαν τις «ανεξήγητες» από πρώτη άποψη κινήσεις του δολίου βλακός, ως καθοδηγούμενες από τους Αμερικανούς, με στόχο να πλήξουν εκ των ένδον το ευρώ. Στη συνέχεια, άλλοι ερμήνευσαν τις κινήσεις του ΓΑΠ για δημοψήφισμα ως κινήσεις συμφωνημένες με τους Γερμανούς, οι οποίοι, από την αρχή της κρίσης, έχουν βαλθεί να οδηγήσουν την Ελλάδα στην έξοδο από την ευρωζώνη. [ ]

Όπως έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές, η ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ υπήρξε μια καταστροφική επιλογή του Σημίτη και της εκσυγχρονιστικής παρέας του, με αρνητικές συνέπειες για την παραγωγή και την αυτονομία της χώρας. Μέσω του φθηνού χρήματος, προκάλεσε μια αυξανόμενη υπερχρέωση των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων και του ελληνικού κράτους, με παράλληλη εκτίναξη των τιμών προς τα πάνω και την ολοκλήρωση της παραγωγικής αποσάθρωσης της ελληνικής οικονομίας. Ωστόσο, η έξοδος από αυτή δεν μπορεί να αποτελέσει μια επιλογή της ελληνικής οικονομίας στις συνθήκες της σαρωτικής κρίσης που βιώνουμε, διότι θα ολοκλήρωνε την καταστροφή της, ενώ αντίθετα θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί σε συνθήκες όπου την απόφαση θα μπορεί να την πάρει μια αυτεξούσια και ισχυρή ελληνική κυβέρνηση. Διαφορετικά, θα προκληθεί ένα κρισιακό ντόμινο με συνέπειες όχι μόνο κοινωνικές και οικονομικές, αλλά κατ’ εξοχήν γεωπολιτικές και εθνικές, με τη μεταβολή της Ελλάδας σε έναν διεθνή παρία, εύκολο θύμα για τον καραδοκούντα νεοθωμανικό επεκτατισμό. Αυτός είναι ο λόγος που, παρότι δεν θεωρούμε την Ελλάδα οργανικό μέλος μιας δυτικόστροφης Ευρώπης, πιστεύουμε ότι είναι απολύτως εσφαλμένη σήμερα η υποστήριξη και προπαγάνδιση της εξόδου της χώρας από το ευρώ. Εξάλλου, πώς είναι δυνατόν να επιθυμούν το ίδιο και οι χειρότεροι εχθροί μας, οι Γερμανοί, και αυτό να αποτελεί μια θετική επιλογή; [ ]

Διευκρινίζουμε λοιπόν: εμείς υποστηρίζουμε την παραμονή μας σήμερα στο ευρώ, όχι από αγάπη ή από ταύτιση με το «ευρωπαϊκό όραμα», αλλά από συμφέρον και εξ ανάγκης. Όσο δεν υπάρχει ένας ισχυρός ανατολικοευρωπαϊκός πόλος, μαζί με τη Ρωσία, και όσο δεν έχει συγκροτηθεί μια συμμαχία των βαλκανικών λαών, είμαστε υποχρεωμένοι, για να αποκρούσουμε την πίεση από την Τουρκία, να συμμαχούμε με τη Δύση, παρ’ όλο που γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε «Δύση».

Ωστόσο, το «Κόμμα της Δραχμής» δεν περιλαμβάνει μόνο ή κυρίως όσους από ιδεολογικό στραβισμό επιμένουν στην αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση –ΚΚΕ, αριστεριστές, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ΕΠΑΜ, κ.ά.–, αλλά και όσους έχουν συμφέρον οικονομικό και πολιτικό στην παραπέρα φτωχοποίηση και διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Μιλήσαμε στην αρχή για τις περίεργες ή πιθανές διασυνδέσεις με την αμερικανική ή γερμανική πρεσβεία –κυρίως τη δεύτερη– που έχουν οδηγήσει στις προτάσεις περί δημοψηφίσματος είτε από τον ΓΑΠ, είτε από τη Μέρκελ.

Υπάρχουν όμως κι άλλοι παράγοντες που παίζουν με το «Κόμμα της Δραχμής»: Μεγαλοδημοσιογράφοι, μπατιρημένοι επιχειρηματίες, πληρωμένοι πολιτικοί παντός καιρού, και άλλοι, που όλη αυτή την περίοδο, φλερτάρουν ανοιχτά με την ιδέα της επιστροφής στη δραχμή. Όλοι αυτοί είτε έχουν ένα σημαντικό απόθεμα σε ευρώ εκτός Ελλάδας, είτε έχουν χρέη που ελπίζουν να σβηστούν στο χάος που θα ακολουθήσει, είτε πληρώνονται ανοιχτά από ξένα κέντρα και επιχειρηματίες, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, αποτελούν απλώς χρήσιμους ηλίθιους. Πάντως, όλοι μαζί συμβάλλουν και συμμετέχουν, με επαναστατικές και αντιμνημονιακές κορώνες, σε αυτό το εγχείρημα. Γι’ αυτό θα δούμε κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς να ποντάρουν ανοιχτά σε «προσωπικότητες» ανασυρμένες από την αφάνεια, να τους υπερπροβάλλουν, σε βαθμό κακουργήματος, κάποτε ακόμα και όταν έχει εξαντληθεί ο ρόλος τους, και να τους εξαφανίζουν με τον ίδιο τρόπο που τους ανέβασαν στα ύψη. Και βλέπουμε αυτό το γαϊτανάκι να συνεχίζεται από άλλα κανάλια, άλλα ραδιόφωνα, άλλα λαθρόβια έντυπα και άλλους πρωταγωνιστές. Το βέβαιο είναι πως υπάρχουν κόμματα, καθώς και «προσωπικότητες», που εμφανίζονται ως αντιμνημονιακές και είναι συνδεδεμένες άμεσα και υπόγεια με αυτά τα συμφέροντα.
Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το ακραίο αντιμνημονιακό μένος γνωστών φιλελεύθερων, νεοφιλελεύθερων και γιάπηδων της δημοσιογραφίας, οι οποίοι αίφνης εμφανίζονται να εισηγούνται τις πλέον ριζοσπαστικές επιλογές.[ ]

Ποια επαναστατική μύγα τσίμπησε γνωστούς ΚΥΠίτες και γιάπηδες δημοσιογράφους-επιχειρηματίες να συμπλέουν σε μια κοινή λυσσαλέα επίθεση ενάντια στους «μνημονιακούς», όταν η θέση τους επί δεκαετίες υπήρξε από την απέναντι πλευρά; Πώς μπορεί να εξηγηθεί η στάση του ίδιου του αρχέτυπου του αυριανισμού;

Ένας λαός απόλυτα συγχυσμένος, συντετριμμένος από μια απρόκλητη και δολοφονική επίθεση στον τρόπο και το επίπεδο ζωής του, ριγμένος στην ανέχεια, το αδιέξοδο, διαβουκολείται ανενδοίαστα από μια συμμορία οργανωμένων μαφιών και συμφερόντων, που θέλουν να κερδίσουν οικονομικά και πολιτικά από την ολοκληρωτική εξόντωσή του.»

Τέλος, παρεμβαίνοντας στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 δεν περιμέναμε το βιβλίο του Γκάϊτνερ για να μας επιβεβαιώσει αυτό που ήδη διαβάζαμε για τις προθέσεις του Σόϊμπλε. Εξάλλου την ίδια στιγμή διαβάζαμε σε σχετική δημοσκόπηση στις 13/6/2012: «Την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη επιθυμεί το 69% των Γερμανών, ενώ την παραμονή της μόλις το 17%, σύμφωνα με τα αποτελέσματα δημοσκόπησης που διενήργησε η εταιρεία YouGov» ( ). Γράφαμε λοιπόν στις 8 Ιουνίου 2012 «η χώρα αρχίζει να περνάει στο επόμενο στάδιο της κατάρρευσης, με τη Γερμανία να θέτει ανοιχτά το ζήτημα της έξωσης της Ελλάδας από την ευρωζώνη προκειμένου να δεχτεί να βοηθήσει την Ισπανία ή την Ιταλία…». Και στο ίδιο άρθρο συνεχίζαμε:

Άμεσα, θα πρέπει να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια για να αποφύγουμε την απομόνωση της Ελλάδας, να αποφύγουμε το σχέδιο «Ιφιγένεια» της Γερμανίας, και να συνεχίσουμε να συναποτελούμε μέρος της κρίσης της Ευρώπης και όχι προϋπόθεση της λύσης της δια της εξώσεώς μας. Και αυτό δεν είναι κάτι που εμείς τουλάχιστον, και εγώ προσωπικά, το λέω σήμερα. Είναι κάτι για το οποίο επιμένω πριν καν υπογραφεί το μνημόνιο, από το Μάρτιο του 2010, ότι η στρατηγική της Γερμανίας –ή τουλάχιστον των κυρίαρχων κύκλων της– κατατείνει στη δημιουργία μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων, και έχει ως παραδειγματική προϋπόθεση την εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Γι’ αυτό και από την αρχή της κρίσης αντιταχθήκαμε με όποιο μέσο σε όλους εκείνους που ήθελαν να διευκολύνουν το έργο της Γερμανίας, προπαγανδίζοντας εμείς οι ίδιοι την έξοδο από το ευρώ και το πέρασμα στη δραχμή. Αναρίθμητες φορές, μέσα σ’ αυτά τα δύο χρόνια, αντιταχθήκαμε τόσο στο κόμμα της δραχμής των διεφθαρμένων επιχειρηματιών, όσο και σε εκείνους οι οποίοι, αγνοώντας την γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, μας οδηγούσαν από ιδεοληψία σ’ ένα πένθιμο σόλο.

Αυτά στις 8 Ιουνίου του 2012. Και σήμερα αποκαλύπτεται από τους Financial Times και αυτό που είχαμε γράψει τον Νοέμβριο του 2011, ότι ο ΓΑΠ είχε προχωρήσει στην πρόταση για δημοψήφισμα σε συνεννόηση με τη Μέρκελ, που επιδίωκε την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Εν τέλει όμως η γεωπολιτική πραγματικότητα, ό,τι δηλαδή οι Γερμανοί δεν παίζουν μόνοι τους, και το ότι Αμερικανοί και Κινέζοι παρενέβησαν εναντίον της ελληνικής εξόδου, υποχρέωσε τη Γερμανία, υποχωρώντας, να αποδεχτεί το «σχέδιο Β» για την Ελλάδα: Διατήρησή της στην ευρωζώνη, με όρους αποικίας και δουλοπαροίκου ,και γι’ αυτό συνέχιζαν να πιέζουν για τα πιο εξοντωτικά μέτρα εναντίον μας. Τέλος, κάποιοι ανάμεσά τους, όπως οι κύκλοι των Γερμανών βιομηχάνων, το «Κόμμα της Εναλλακτικής για τη Γερμανία» ή ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών του Μονάχου, Χανς Βέρνερ Ζιν, συνεχίζουν να επιμένουν μέχρι σήμερα στην ανάγκη εκδιώξης της Ελλάδας, -και της Κύπρου, και να πριμοδοτούν με… κάθε μέσο, την εθελούσια έξοδό μας! Κατά συνέπεια ο Γκαϊτνερ σήμερα απλώς διαφωτίζει μόνο τους τυφλούς και τους αφελείς. Όσο για τα λαμόγια, αυτά έκαναν τη δουλειά τους, και αν δεν πέτυχαν μια καταστροφική έξοδο της Ελλάδας με τους χειρότερους όρους, τότε, πέτυχαν να εμποδίσουν το σχηματισμό ενός σοβαρού αντιμνημονιακού κινήματος, προβάλλοντας και πριμοδοτώντας, μέσα στη σύγχυση, τηλε-ευαγγελιστές, πράκτορες και ξεπεσμένους πρώην πολιτικούς αστέρες.

Δυστυχώς οι Έλληνες για να ολοκληρώσουν τη διαδρομή από την εποχή της εκσυγχρονιστικής αποχαύνωσης στην αναγκαία συνείδηση ότι αντιμετωπίζουμε ίσως τη δυσκολότερη περίοδο της ιστορίας μας και απειλούμεθα με κυριολεκτική εξαφάνιση ως ενιαίο συλλογικό υποκείμενο, και επομένως κάθε μας κίνηση και επιλογή πρέπει να είναι μελετημένη στον υπέρτατο βαθμό, θα περάσουν ακόμα από πολλές παγίδες, αυταπάτες και παράνοιες. Εδώ ακόμα και σήμερα ένα 20% των Ελλήνων διακηρύσσει πως θα ψηφίσει ή το κόμμα λάιφ-στάϊλ του νεόκοπου κυρίου τίποτε ή τους ναζί! Και ευτυχώς που αυτό ίσχυε εν μέρει και για τους αρχαίους προγόνους μας «Eλληνες αεί παίδες εστέ».