Η σιωπή του κ. Δημήτρη

Ελεύθερη Ελλάδα

   

Το τελευταίο επιχείρημα

Το συγκλονιστικό γεγονός της αυτοκτονίας του 77χρονου συνταξιούχου, χτες το πρωί 4/4 στην πλατεία Συντάγματος, συντάραξε το πανελλήνιο. Δεν πέρασαν λίγες ώρες και το σύστημα επιστράτευσε όλα του τα μέσα: τα καθάρματα τύπου Μπεγλίτη και Κουκουλόπουλου με την λάσπη του να προσβάλλουν τον αυτόχειρα και την οικογένεια του, τον Ευαγγελάτο και το κανάλι των φασιστοειδών ΣΚΑΪ με τους ψυχολόγους που προσπάθησαν να δώσουν μια «κουρεμένη» ερμηνεία του συμβάντος, τα ΜΑΤ εχτές το βράδυ που μας ψέκασαν, μας χτύπησαν και τόλμησαν να περάσουν από το σημείο της αυτοκτονίας με τα κεράκια, τα λουλούδια και τα σημειώματα.

Ποια εικόνα πάνε να φτιάξουν για τον 77χρονο;

Αύριο κιόλας, θα μας λένε για κείνον τον «κακομοίρη που ‘φαγε τα λεφτά του και χρωστούσε και πιθανότατα έπασχε από κατάθλιψη ή κάποιου είδους ψυχικό νόσημα, λόγω της κρίσης». Μια σημείωση: η φυλακή, η καταστολή και το τρελοκομείο, είναι τα μέσα που ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ χρησιμοποιεί για να τοποθετήσει πέραν της λογικής της εξαθλίωσης και της υποταγής, κάθε ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.

Κι η πράξη κι η «φωνή» του σημειώματος του κ. Δημήτρη, ήταν τέτοια. Συγκλονιστική και καθοριστική – σαν τελευταίο κι αδιάψευστο επιχείρημα.

Όλα είναι θάνατος

Μια δημόσια αυτοκτονία. Τι πιο παράξενο, αντιφατικό και τραγικό; Ο κ. Δημήτρης, επέλεξε να δείξει την πράξη του αλλά και να την εξηγήσει. Γιατί;

Η μόνη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι η εξής απλή: ήταν μια πράξη συνειδητή, προαποφασισμένη, μετρημένη αλλά, κυρίως, ήταν μια πράξη ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Ο κ. Δημήτρης έβαλε ένα όριο στον εαυτό του: «δεν θα φας απ’ τα σκουπίδια». Του είχαν στερήσει όλα τα μέσα επιβίωσης, όπως έγραφε.

Ποιος; «Ο κόσμος»; «Εκείνοι»; «Το κράτος»;

Ήξερε πολύ καλά την απάντηση. Τους ονόμασε: «Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου». Μια φράση που οι σημερινοί δοσίλογοι θα χαρακτήριζαν ευχαρίστως βαριά, αλλά μια φράση κιόλας που την έχουμε εμπεδώσει πολλοί τα τελευταία δύο χρόνια.

Ο κ. Δημήτρης έφυγε στα 77. Άρα γεννήθηκε το ’35. Σαν παιδί, έζησε την Κατοχή και, προφανώς, η έμπειρη ματιά του, μπορούσε να παρομοιάσει τις άθλιες μέρες μας, μονάχα με τους εφιάλτες της παιδικής του ηλικίας.

Ο κ. Δημήτρης ήταν αγωνιστής κι αριστερός. Είχε συνείδηση και τοποθέτηση πολιτική. Αντιστεκόταν. Η τελευταία του πράξη ήθελε να ‘ναι συγκλονιστική. Πεισματάρικο παιδί της χίμαιρας, όπως λέει η κόρη του. Και να! Αυτό το πεισματάρικο παιδί των 77 ετών, μας έδειξε με την σοφία του, με τον πιο τρομερό κι αναμφισβήτητο τρόπο, την φρίκη της πραγματικότητας.

Όλα είναι θάνατος. Όλοι οι «δρόμοι της σωτηρίας της πατρίδας», όλοι που παριστάνουν τους «σωτήρες του έθνους», το παρόν, το μέλλον, όλα σ’ αυτήν την χώρα, έχουν την απαίσια μυρωδιά του θανάτου. Και μένουμε εμείς. Οι ανώνυμοι, οι μικροί, οι απελπισμένοι, οι χρεωμένοι, οι καταδικασμένοι, οι αγγιγμένοι απ’ το χέρι του θανάτου.

Μας λέει ο κ. Δημήτρης: «Θα επιτρέψετε στον εαυτό σας να φτάσει μέχρι εκεί; Θα φάτε απ’ τα σκουπίδια; Καλύτερα ο θάνατος για μένα». Κι εμείς, όλη η Ελλάδα της δουλειάς, της φτώχειας και της εξαθλίωσης μένουμε εμβρόντητοι από τον καθοριστικό υπαινιγμό και το ατράνταχτο επιχείρημά του.

Αξίζει να κρατήσουμε αυτό το ερώτημα, λοιπόν. Να μην απαντήσουμε οριστικά. Κάθε φορά που κάποιος απολύεται, κάθε φορά που κάποιος πετιέται στον δρόμο, κάθε φορά που κάθε παιδί λιποθυμάει από την πείνα, κάθε φορά που κάποιος μένει νηστικός, κάθε φορά που κάποιος απελπίζεται, κάθε φορά που ένα ζευγάρι αγαπημένο τσακώνεται για την μιζέρια του, κάθε φορά που κάποιος κλαίει σιωπηρά, κάθε φορά που ένας γονιός ζητάει στήριξη απ’ το παιδί του και κάθε φορά που το μέλλον ενός παιδιού γκρεμίζεται, κάθε φορά που τσουβαλιάζουν έναν μετανάστη σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, κάθε φορά που ένας απελπισμένος οδηγείται στο έγκλημα, κάθε φορά που το έγκλημα παράγει ένα θύμα, κάθε φορά που μια γυναίκα ή ένα παιδί κακοποιείται, κάθε φορά που ένα έθνος εξοντώνεται, κάθε φορά που ένα χρηματιστήριο ανεβαίνει κι ένας λαός αργοπεθαίνει, κάθε φορά που ΑΛΥΣΟΔΕΝΟΥΝ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΕΙ ΠΟΥ ΕΒΑΔΙΖΕ.

Να κρατήσουμε το ερώτημα.

Εγώ το λέω: αντίσταση ή εξαθλίωση;

Να θυμόμαστε τον κ. Δημήτρη.

Να απαντάμε στον σιωπηρό υπαινιγμό του.

Αντίο κ. Δημήτρη. Να σ’ ευχαριστήσω δεν μπορώ. Κάνω αυτό που θες. Είμαι ένας απ’ όλους.

Καλογερόπουλος Σταμάτης, μέλος της ΕΛεύθερης Λαϊκής Αντιστασιακής Συσπείρωσης.

Η δήλωση της κόρης του κ. Έμμυς Χρίστουλα στο enikos.gr:

“Το ιδιόχειρο σημείωμα του πατέρα μου, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Σε όλη τη ζωή υπήρξε ένας αριστερός αγωνιστής, ένας ανιδιοτελής οραματιστής.
Η συγκεκριμένη πράξη του τέλους, είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη, απολύτως συνεπής με όσα πίστευε και έπραττε όσο ζούσε. Στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα, σκοτώνουν τα αυτονόητα.
Για κάποιους, για  «τα πεισματάρικα παιδιά της χίμαιρας», σε μια τέτοια κατάσταση, η αυτοκτονία μοιάζει αυτονόητη, όχι σα φυγή αλλά σαν κραυγή αφύπνισης.
Για το λόγο αυτό προσλαμβάνει ένα άλλο περιεχόμενο, αυτό το περιεχόμενο που τραγουδήσαμε παρέα για πρώτη φορά στη συναυλία του αγαπημένου μας Μίκη το 75, που τραγουδάγαμε πάντα στις δικές μας γιορτές και για τους δικούς μας νεκρούς. .. Κοιμήσου πατέρα, κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου.
Μόνο αυτό ονειρευόσουν για τους νέους και νομίζω τα κατάφερες. Στο σημείο που έφυγες υπάρχει το σημείωμα, ενός νέου  «To όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία… μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομα μας είναι Αντίσταση».

http://www.enikos.gr/politics/30925,H_korh_toy_aytoxeira_milaei_ston_eniko.html