Ο «κομαντάντε» και ο «στρατός» του στη Γερμανία

ardin-rixi

Η επίσκεψη Ερντογάν και η εξομάλυνση των γερμανοτουρκικών σχέσεων

του Βασίλη Στοϊλόπουλου από την Ρήξη φ. 147

Μετά από μια παρατεταμένη περίοδο διπλωματικών τριβών, ύβρεων και αντεγκλήσεων μεταξύ Βερολίνου και Άγκυρας, ο Ερντογάν επισκέφτηκε με μια κουστωδία διακοσίων συνεργατών τη Γερμανία, έχοντας διακηρυγμένο στόχο την εξομάλυνση των γερμανοτουρκικών σχέσεων. Μιά εκ των πραγμάτων αναγκαία επαναπροσέγγιση, καθώς η χώρα του βρίσκεται σε μεγάλη οικονομική περιδίνηση, έχοντας πολλά μέτωπα ανοιχτά, κυρίως στα ενεργειακά ζητήματα και στον συριακό πόλεμο.

Για το κλίμα που επικράτησε στη διάρκεια αυτής της αμφιλεγόμενης τριήμερης επίσκεψης, ενδεικτική είναι η διαπίστωση της συντηρητικής εφημερίδας Ντι Βελτ: «Τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης τη χαρακτήρισαν “καταστροφή”, ενώ, αντιθέτως, τα τουρκικά “επιτυχία”». Οι προειδοποιήσεις Γερμανών διπλωματών να σταματήσει «η διπλωματία των μεγαφώνων» των τελευταίων ετών δεν αρκούσαν για να θερμάνουν το «ψυχρό κλίμα» της επίσκεψης, γεγονός που οφείλεται πρωτίστως στη σχεδιασμένη αρχηγική παρουσία του Τούρκου προέδρου. Στην Κολωνία, όπου βρέθηκε για να εγκαινιάσει ένα από τα μεγαλύτερα τζαμιά της Ευρώπης, για να το μετονομάσει στην πράξη σε «στρατόπεδο», ο «Μεγάλος Αρχηγός» έπαιζε μπροστά στους οπαδούς του «εντός έδρας», γεγονός που φάνηκε όταν οι δικοί του «φουσκωτοί» υποκατέστησαν αυτοβούλως τις γερμανικές αστυνομικές δυνάμεις. Ο πλήρης αποκλεισμός επισήμων της γερμανικής πλευράς από τα εγκαίνια του τζαμιού, για το οποίο πολλοί αφελείς Γερμανοί πολιτικοί πίστεψαν ότι θα αποτελεί χώρο καλλιέργειας της ενσωμάτωσης, ενίσχυσε τελικά όσους προειδοποιούσαν ότι τα εκατοντάδες τζαμιά που ελέγχει η ισλαμική οργάνωση DITIB (Diyanet İşleri Türk İslam Birliği) στη Γερμανία είναι πεδία πολιτικής προπαγάνδας και καλλιέργειας θρησκευτικού φανατισμού.

το νέο τζαμί της DITIB στην Κολωνία

Για τη συντριπτική πλειοψηφία της γερμανικής κοινής γνώμης, όπως γράφει το περιοδικό Cicero, ο Ερντογάν «δεν επισκέφτηκε την Κολωνία ως φιλοξενούμενος, αλλά ως κατακτητής». Για να προσθέσει: «Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Γερμανία, ο Τούρκος πρόεδρος ξεκαθάρισε ποιος, κατά την άποψή του, είναι ο νοικοκύρης του σπιτιού: Όχι ο Ομοσπονδιακός Πρόεδρος Σταϊνμάγιερ, ούτε η δήμαρχος της Κολωνίας, αλλά αυτός ο ίδιος. Το νέο τζαμί της ισλαμικής οργάνωσης DITIB, η οποία ελέγχεται απόλυτα από αυτόν τον ίδιο, αποτελεί το σύμβολο της απαίτησής του για εξουσία». Οι κραυγές χιλιάδων πιστών του Ερντογάν, ότι ο «σουλτάνος» της Άγκυρας είναι ο δικός τους «κομαντάντε» και αυτοί ο «στρατός» του, υποδηλώνει με κραυγαλέο τρόπο ότι η πολυδάπανη, πολύχρονη και επίπονη προσπάθεια «ενσωμάτωσης» στη γερμανική κοινωνία, με τους όρους που θέτει το γερμανικό κράτος, δεν ισχύει για εκατοντάδες χιλιάδες Τούρκων της Γερμανίας.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που εδώ και λίγες εβδομάδες η Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος στη Γερμανία εξετάζει το ενδεχόμενο η DITIB, «το μακρύ χέρι του Ερντογάν», να τεθεί υπό παρακολούθηση. Η ακραία ισλαμική οργάνωση, με τους περίπου 1.000 «συλλόγους τζαμιών» στη Γερμανία, κατηγορείται ότι χρησιμοποιεί μεθόδους ΣΤΑΖΙ και παρακολουθεί χιλιάδες πολιτικούς εχθρούς του Ερντογάν. Επιπλέον, παρεμποδίζει συστηματικά την ενσωμάτωση των Τούρκων της Γερμανίας, εκθειάζει την τουρκική εισβολή στη Συρία και προωθεί με συστηματικό και υποχθόνιο τρόπο τη διάδοση της εθνικοϊσλαμικής πορείας της ερντογανικής Τουρκίας. Γι’ αυτό και πολλοί ειδικοί στην ισλαμική τρομοκρατία προειδοποιούν ότι «η DITIB δεν ενδιαφέρεται ή δεν είναι σε θέση να αποκολληθεί από την Τουρκία. Εφόσον η γερμανική πολιτική δεν θέλει να γελοιοποιηθεί, πρέπει να σταματήσει εντελώς τη συνεργασία Τουρκίας-DITIB».

Η προκλητική εμφάνιση του Ερντογάν έκανε πολλούς στις γερμανικές αρχισυνταξίες να αναρωτηθούν αν «ο άνθρωπος αυτός πρέπει να έχει ισχυρά χαρτιά στα χέρια του για να νομίζει, παρά τη μεγάλη οικονομική κρίση της χώρας του, ότι μπορεί να συμπεριφέρεται μέσα στη Γερμανία σαν να μην είναι αυτός ο φιλοξενούμενος, αλλά ο κύριος του σπιτιού». Υπονοώντας βεβαίως την πολιτική επένδυση της καγκελαρίου στο μεταναστευτικό ντηλ του Μαρτίου του 2016 που οδήγησε στην εξάρτησή της από τις διαθέσεις του Ερντογάν, γεγονός που καθορίζει και την απαράδεκτη συμπεριφορά του στη χώρα που τον φιλοξενεί.

Έτσι, ο άνθρωπος που παρομοιάζει τη δημοκρατία με «τρένο στο οποίο επιβιβάζεσαι για να φτάσεις στον στόχο», δεν δίστασε να δείξει δημόσια στους χιλιάδες οπαδούς του τη «ράμπια», την άτυπη σημαία των Αδελφών Μουσουλμάνων, να αποστομώσει δημόσια τον Γερμανό πρόεδρο λέγοντάς του ότι εκατοντάδες, χιλιάδες τρομοκράτες βρίσκονται στη Γερμανία, να ισχυριστεί ότι ακόμα και ο πρώην ποδοσφαιριστής της εθνικής Γερμανίας, Μ. Οζίλ, υπόκειται σε διακρίσεις, ν΄ απαιτήσει από τη Γερμανία να σέβεται την τουρκική δικαιοσύνη, και τέλος να χρεώσει στη χώρα που τον φιλοξενούσε μια σειρά από παραλείψεις και καταγγελίες εις βάρος της. Σύμφωνα με τη Χουριέτ, η γερμανική κυβέρνηση παρέλαβε λίστα με 136 Τούρκους «τρομοκράτες» και μια άλλη με 69 «πραξικοπηματίες», ζητώντας από τη Μέρκελ την έκδοσή τους στην Τουρκία, στη «χώρα του φόβου», όπως χαρακτήρισε την Τουρκία Γερμανίδα βουλευτής, τουρκικής καταγωγής.

Όλα αυτά μπορεί να δυσαρεστούν πολλούς στη Γερμανία, όμως, ανεξάρτητα από τις όποιες προστριβές, οι οικονομικές σχέσεις των δύο χωρών αυξάνονται σταθερά και η στρατιωτική βοήθεια της Γερμανίας προς την Τουρκία συνεχίζεται απρόσκοπτα. Μπορεί, προς το παρόν, στη Συρία να υπάρχουν στρατηγικές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους, όμως αυτό δεν αρκεί για ν΄ αλλάξει κάτι στη γερμανική υποστήριξη που απολαμβάνει το καθεστώς Ερντογάν ή στη μεταξύ τους «στρατηγική συνεργασία» που επικαλέστηκε για μια ακόμα φορά ο Ερντογάν και αποδέχεται η Γερμανία.

Όπως ήταν φυσικό όμως, η προκλητική επίσκεψη Ερντογάν κόστισε στη κυβέρνηση Μέρκελ. Κι αυτό φάνηκε από τη δημοσκόπηση, δύο μέρες μετά την αναχώρησή του, που έδειξε το κυβερνών κόμμα της Μέρκελ να πέφτει στο 26%, από το 33% των εκλογών πριν έναν ακριβώς χρόνο, και το AfD να είναι σταθερά πλέον δεύτερο με 18,5% (από 12,6%). Και, όπως υποστηρίζει το περιοδικό Cicero, για μια ακόμα φορά οι λεγόμενοι «καλοί άνθρωποι» που πιστεύουν σχεδόν μανιχαϊστικά στην κοινωνική ενσωμάτωση των Τούρκων της Γερμανίας, «εμφανίζονται σαν χρήσιμοι ηλίθιοι».