Αν το άλας μωρανθεί…

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Πάντα, όταν μιλάει κανείς για την Δικαιοσύνη οφείλει να είναι προσεκτικός. Πολύ προσεκτικός. Ακόμη περισσότερο οσάκις τυχαίνει να διαφωνεί με κρίσεις της, με την κρίση της.

Ο λόγος δεν είναι κάποια σεβαστικότητα, η αναγνώριση της ανεξαρτησίας της, το «ισότιμον και ισόκυρον» έναντι των άλλων εξουσιών. Ο λόγος είναι ότι, άμα μια συγκροτημένη Πολιτεία βρεθεί η Δικαιοσύνη να μην γίνεται σεβαστή – αληθινά, όχι με την γνώριμη φαρισαϊκή διατύπωση των πολιτικών «Τιμώ και σέβομαι» - δεν υπάρχει επόμενο εχέγγυο για ομαλή λειτουργία του δημοσίου βίου. Τόσο απλά, τόσο απόλυτα.

Όμως… όμως όταν έχεις να κάνεις με το Συμβούλιο της Επικρατείας (εν Ολομελεία) να ξηλώνει 20 – 5 την απόφαση του υπουργού Παιδείας για τον τρόπο διδασκαλίας των Θρησκευτικών στις Γ΄ έως ΣΤ΄ τάξεις του Δημοτικού και στο Γυμνάσιο, επειδή «δεν γίνεται αναφορά στην Αγία Ομοούσια και Αδιαίρετο Τριάδα την οποία επικαλούνται στην επικεφαλίδα τους όλα τα ελληνικά Συντάγματα» και επειδή ο Ιησούς παρουσιάζεται «ως ξένος, ως προσδοκώμενος Μεσσίας, ως δάσκαλος που όλοι θαυμάζουν, ως αγαπημένος φίλος, όχι όμως ως Σωτήρας του κόσμου», και τούτο υπερθεματίζοντας ακόμη και την κατατεθειμένη σε Πρωτόκολλο συμφωνία της Ιεράς Συνόδου για την διδασκαλία των Θρησκευτικών, με επιχείρημα ότι «αλλοιώνεται ο από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα ορθόδοξος χαρακτήρας του»….

Όταν πληροφορείσαι σε κοντινή χρονική απόσταση ότι ο Άγιος Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος ευρίσκεται εν δικαίω (κατά το Μονομελές Πλημμελιοδικείο Αιγίου)ζητώντας να φτύνονται οι ομοφυλόφιλοι ως «αποβράσματα της κοινωνίας, ελαττωματίες, εξευτελισμένοι, άνθρωποι του σκότους». Όταν συμπληρώνεται η εικόνα με την δικαίωση του, αντίστοιχης αγιότητος, Εθνικής Αμύνης Πάνου Καμμένου όταν το Γ’ Μονομελές Θεσσαλονίκης έκρινε ότι το «Λυντσάρετε του Πάχτα» κινείται εντός ορίων της νομιμότητας...

Όταν βλέπεις να χρειάζεται έκρηξη δημοσιότητας προκειμένου να ελεγχθεί η (αφεθείσα να καταστεί τελεσίδικη) απόφαση που ανεγνώρισε ότι ο Αρτέμης Σώρρας όντως διέθετε τα 600 δις δολάρια σε ομόλογα, με τα οποία θα  διέγραφε τα χρέη των Ελλήνων συμπολιτών του, ή όταν χρειάστηκε να γίνει… μνημονιακό προαπαιτούμενο το άνοιγμα ξανά της υπόθεσης Γεωργίου/ΕΛΣΤΑΤ που είχε διαβεί δις και τρις όλη την ιεραρχία της Δικαιοσύνης (και στις δυο περιπτώσεις, ταρακουνήθηκε η δικονομική τάξη με in extremis παρέμβαση της Εισαγγελέως Α.Π. Ξένης Δημητρίου)…

…όταν λοιπόν τα ζεις όλα αυτά, και την ίδια στιγμή βλέπεις την Δικαιοσύνη να μεριμνά με τέτοια αίσθηση κλειστότητας και αυτοδικαίωσης – το «ισότιμον και ισόκυρον» - με τα μισθολογικά και τα συνταξιοδοτικά της δια του προσβλητικού θεσμού του Μισθοδικείου και δια των εσπευσμένων δικών της αποφάσεων, νομιμοποιείσαι ή μάλλον υποχρεούσαι να ανησυχείς.

Όπως η Εκκλησία, έτσι και η Δικαιοσύνη παίζει με το κύρος της στην κοινωνία. Αυτό είναι κακόν. Και η μεν Εκκλησία, ας τα βρει με ανώτερες – κατά την πίστη της ιδίας – δυνάμεις. Όμως η Δικαιοσύνη (που αρέσκεται στα της Εκκλησίας…), ας διαβάσει στο περίεργα διορατικό εκείνο βιβλίο που άλλαξε τον κόσμο (όχι με ύμνους εξουσίας και ισχύος, δε) το : «Αν το άλας μωρανθεί, εν τίνι αλισθήσεται;»

kontranews