Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΒΙΕΤΝΑΜ (1965 - 1975) ΜΕΡΟΣ Β'

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΒΙΕΤΝΑΜ (1965 - 1975) ΜΕΡΟΣ Β'

Πόλεμος Χωρίς Νίκη

Η Νγκουγιέν κάνει εξίσου διεισδυτικές παρατηρήσεις όσον αφορά τη χάραξη στρατηγικής από πλευράς του Βορείου Βιετνάμ το 1972, φωτίζοντας τη μέθοδο με την οποία ο Νίξον πραγματοποίησε άνοιγμα προς την Κίνα και επεδίωξε την εκτόνωση της έντασης στις σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση. Και οι δύο αυτές κινήσεις προκάλεσαν αμηχανία στην ηγεσία του Ανόι. Αυτές οι επιλογές των ΗΠΑ ώθησαν τους Βορειοβιετναμέζους να επιχειρήσουν τη φιλόδοξη, αλλά μόνο μερικώς επιτυχημένη «επίθεση του Πάσχα». 

Το Ανόι κέρδισε μεν κάποια εδάφη, έστω και λίγα, αλλά δεν κατόρθωσε να ανατρέψει τον Θιέου ούτε μετέβαλε τη συνολική στρατιωτική ισορροπία δυνάμεων. Όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν το 1968 και εν τέλει κατέληξαν στις ειρηνευτικές συμφωνίες του Παρισιού τον Ιανουάριο του 1973, η Νγκουγιέν αποσαφηνίζει διεξοδικά τους διαπραγματευτικούς ελιγμούς των Βορείων...

Η συγγραφέας καταδεικνύει το πώς οι πικρές αναμνήσεις από τη Διάσκεψη της Γενεύης το 1954 που σφράγισαν τη λήξη του Α΄ Πολέμου της Ινδοκίνας και δίχασαν το Βιετνάμ, άσκησαν ισχυρή επίδραση στον Λε Ντουάν και τους συναδέλφους του. Το 1954, η κυβέρνηση του Χο ενέδωσε σε πιέσεις που της ασκήθηκαν από το Πεκίνο και τη Μόσχα, προκειμένου ν’ αποδεχθεί μια συμφωνία που καταστρατηγούσε την ενδεδειγμένη ισορροπία στρατιωτικών δυνάμεων. 

Το 1972, οι διαπραγματευτές από το Ανόι ήταν αποφασισμένοι ν’ αποφύγουν μια τέτοια εξέλιξη και να καθορίσουν οι ίδιοι την ακολουθητέα πολιτική. (Η Νγκουγιέν θα έπρεπε να υπογραμμίσει ότι οι αναμνήσεις τους ήταν επιλεκτικές: στις αρχές του 1954, ο Χο και ο Γκιαπ είχαν τους λόγους τους να θέλουν τον συμβιβασμό. Ο στρατός τους ήταν ρημαγμένος και εξαντλημένος. Τους ανησυχούσε, επίσης, η πιθανότητα αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης, σε περίπτωση κατάρρευσης των συνομιλιών). Οι Βορειοβιετναμέζοι είχαν μόνο μερικώς επιτύχει να διατηρήσουν την αυτονομία τους, καθώς τόσο οι Κινέζοι όσο και οι Σοβιετικοί τούς πίεζαν και πάλι κατ’ ιδίαν να «τα βρουν» με την Ουάσιγκτον.

Η μελέτη της Νγκουγιέν εκθέτει λεπτομερώς τις συναρπαστικές διακυμάνσεις στις «δύσκολες» σινο-σοβιετικές σχέσεις, που λειτουργούσαν άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά για τους ηγέτες του Βορείου Βιετνάμ. Οι τελευταίοι ήταν ειδικοί στο να στρέφουν τον έναν προστάτη εναντίον του άλλου, αλλά κατά περιόδους περιθωριοποιούνταν, χάνοντας την προστασία και των δύο. Σκιαγραφώντας αυτές τις σχέσεις, η μελέτη της Νγκουγιέν ανταποκρίνεται στον αυτοπροσδιορισμό της ως «διεθνής ιστορία του πολέμου για την ειρήνευση του Βιετνάμ».

Η κυριαρχία της μαζικοδημοκρατίας και η επικράτηση της μεταδημοκρατίας.

του Κώστα Μελά

1.
Είναι αρκούντως γνωστό ότι η φιλελεύθερη κοινοβουλευτική (μαζικο) δημοκρατία, όπως έχει καθιερωθεί να ονομάζεται, αποτέλεσε το διάδοχο σχήμα του αστικού αυταρχικού φιλελευθερισμού του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Επικράτησε στις χώρες της Δύσης κυρίως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχοντας ως βασικά χαρακτηριστικά:

Α) Την παραχώρηση του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στο σύνολο του πληθυσμού στο όνομα της λαϊκής παράδοσης, δηλαδή της ισότητας και της ισονομίας.

Β) Την κατοχύρωση όλων εκείνων των φιλελεύθερων δικαιωμάτων και ελευθεριών που ως σώμα αποτέλεσε το δικαιϊκό πολιτισμό των χωρών της Δύσης.

Γ) Την παράλληλη δημιουργία του κοινωνικού κράτους, του δημόσιου νοικοκυριού, θέτοντας τις προϋποθέσεις για την άμβλυνση και τον περιορισμό των οικονομικών ανισοτήτων που εκ προοιμίου και εγγενώς ενυπάρχουν στις φιλελεύθερες οικονομίες. Η όλη προσπάθεια εντάχθηκε στο γενικότερο πλαίσιο πρόσδοσης ουσιαστικού περιεχομένου στη νομοτυπική έννοια της ισότητας.                   .

Η αστική νεωτερικότητα νοηματοδότησε την έννοια της ισονομίας και της ελευθερίας, η πραγμάτωση των οποίων επιχειρήθηκε στο πλαίσιο της μεταπολεμικής φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, κυρίως κάτω από το βάρος των πιέσεων των εργαζομένων μαζών που εισήλθαν με δύναμη στον ρου της ιστορίας.                    

Τεχνητή νοημοσύνη, συλλογική ευφυΐα και ατομική ηλιθιότητα

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Στην ταινία «Μια νύχτα με τη Μέριλιν» (Insignificance,1985) ο Αϊνστάιν περνάει μια νύχτα με την Μ. Μονρόε συζητώντας για τα πάντα -εκτός απ’ το σεξ. Κάποια στιγμή ο Αλβέρτος της λέει ότι εμείς -οι απλοί άνθρωποι, δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε τη θεωρία της σχετικότητας, αλλά τη χρησιμοποιούμε κάθε μέρα.

«Είναι σαν το μετρό», της λέει. «Δεν ξέρεις πώς φτιάχνονται τα βαγόνια, πώς κινούνται, πώς κατασκευάστηκαν οι σήραγγες, δεν χρειάζεται να τα ξέρεις όλ’ αυτά. Αρκεί να μπεις μέσα και να ξέρεις σε ποια στάση θέλεις να κατέβεις. Αυτό αρκεί.»

~~

Ο Jared Diamond έζησε πολύ καιρό στα οροπέδια της Νέας Γουινέας, με φυλές που βρίσκονται ανάμεσα στο τροφοσυλλεκτικό στάδιο και σ’ εκείνο της πρώιμης γεωργίας.

Ο συγγραφέας μας λέει ότι αντίθετα μ’ αυτό που πιστεύουμε, οι «πρωτόγονοι» της Νέας Γουινέας είναι πολύ πιο ευφυείς απ’ τους δυτικούς. Όχι μόνο φυσιοκρατικά, όπου βεβαίως δεν μπορεί να υπάρξει καμία σύγκριση με κάποιον άνθρωπο της πόλης που νομίζει ότι τα κοτόπουλα είναι ξεπουπουλιασμένα και ακέφαλα.

(Κάποια στιγμή, γράφει ο Diamond, του έφεραν να φάει μανιτάρια κι εκείνος αναρωτήθηκε -και ρώτησε- μήπως είναι δηλητηριώδη. Οι «πρωτόγονοι» γέλασαν. Είχαν εκατό διαφορετικά ονόματα για τα μανιτάρια και φυσικά ήξεραν εκείνα τα δύο ή τρία που δεν ήταν βρώσιμα.)

Όμως ακόμα και στις νέες τεχνολογίες οι πρωτόγονοι έδειχναν ευφυΐα και περιέργεια που δεν συνάντησε στον δυτικό κόσμο. Επεξεργάζονταν κάθε αντικείμενο. Κάθε απλή μηχανή την έλυναν και την συναρμολογούσαν ξανά, προσπαθώντας να καταλάβουν πώς λειτουργεί.

Η επανάσταση των σκλάβων που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της αποικιοκρατίας

Η Αϊτή συμβολίζει την αρχή και την αρχή του τέλους του ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας. Υπήρξε ταυτόχρονα μια από τις πρώτες ευρωπαϊκές αποικίες στην Αμερική και η πρώτη ανεξάρτητη χώρα στην Λατινική Αμερική. Κέρδισε την ανεξαρτησία της μέσω της μοναδικής επιτυχημένης επανάστασης σκλάβων στον κόσμο. Η επανάσταση συνετέλεσε στον πόλεμο ανάμεσα στις 3 υπερδυνάμεις του 18ου αιώνα, τη Γαλλία, την Ισπανία και την Βρετανία, και έδωσε το παράδειγμα για την ανεξαρτητοποίηση των άλλων χωρών της Αμερικής.

του Μιχάλη Γιαννεσκή

Ο Χριστόφορος Κολόμβος έφτασε στο νησί της Καραϊβικής που ονόμασε Ισπανιόλα το 1492. Δώδεκα μήνες αργότερα οι ιθαγενείς εξεγέρθηκαν κατά των Ισπανών και σταδιακά εξολοθρεύτηκαν. Κατά τα τέλη του 18ου αιώνα περίπου τα 2/3 του νησιού ήταν ισπανική αποικία και το υπόλοιπο γαλλική, με το ίδιο όνομα, Άγιος Δομίνικος.

Το «μαργαριτάρι» πλούτου και βαναυσότητας

Το 1790, η Γαλλική αποικία του Άγιου Δομίνικου ήταν μια από τις πιο πλούσιες χώρες στον κόσμο. Ο πλούτος της προέρχονταν κυρίως από την καλλιέργεια ζαχαροκάλαμου, για να καλυφθεί η ακόρεστη όρεξη των Ευρωπαίων και Αμερικανών για ζάχαρη.  Η αποικία είχε χαρακτηριστεί το «μαργαριτάρι» της Καραϊβικής.

Η οικονομία του «μαργαριταριού» βασίζονταν στις φυτείες ζαχαροκάλαμου, στις οποίες δούλευαν σκλάβοι κάτω από εξαιρετικά βάναυσες συνθήκες. Περίπου το 90% του πληθυσμού της αποικίας, 500.000 άτομα, ήταν σκλάβοι που είχαν απαχθεί από τις χώρες της Αφρικής. 

Ο καταναγκασμός των σκλάβων να δουλεύουν μέχρι και 15 ώρες την ημέρα σε άθλιες συνθήκες καθιστούσε την παραγωγή πολύ κερδοφόρα.

 Η ελίτ των λευκών αποτελούσε το 5% του πληθυσμού, ενώ το υπόλοιπο 5% ήταν απελευθερωμένοι σκλάβοι, κυρίως μιγάδες, με πολύ περιορισμένα δικαιώματα. 

Η παραγωγή της ζάχαρης απαιτούσε πολύ εντατική εργασία. Ο καταναγκασμός των σκλάβων να δουλεύουν μέχρι και 15 ώρες την ημέρα σε άθλιες συνθήκες καθιστούσε την παραγωγή πολύ κερδοφόρα. Η θνησιμότητα των εξουθενωμένων σκλάβων ήταν πολύ μεγάλη και για να διατηρηθεί ο αριθμός τους σταθερός περίπου 30.000 νέοι σκλάβοι εισάγονταν στην αποικία κάθε χρόνο. 

Βιομηχανία τροφίμων και Διαβήτης

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

«Οι πιέσεις από τις κυβερνήσεις για πολιτικές καταπολέμησης των ασθενειών που σχετίζονται με τη διατροφή, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου σε μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, καθώς και η αύξηση του ποσοστού των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών δημιουργούν ανάγκες για διαφοροποιημένα τρόφιμα. Η βιομηχανία δείχνει όχι μόνο απλώς να προσαρμόζεται εύκολα στα νέα δεδομένα, αλλά συχνά να καλλιεργεί η ίδια τις καινούργιες διατροφικές συνήθειες».(Καθημερινή, 23.04.17, Δ. Μανιφάβα)

Σε αυτές τις λίγες γραμμές αποτυπώνεται ένα μεγάλο μέρος της πιο σύνθετης, βέβαια, πραγματικότητας, όπως αυτή διαμορφώνεται από την κυριαρχία. Η μεγάλη αύξηση του πληθυσμού, η βιομηχανοποίηση χωρών, που μέχρι πρότινος ήταν κυρίως αγροτικές και το οικονομικό μοντέλο του καπιταλισμού που προελαύνει παγκοσμίως, δημιουργούν ορισμένα ζητήματα, όπως στο διατροφικό τομέα, που χρήζουν λύσεις για το σύστημα. Και αυτό διότι μπορούν να βρουν τους τρόπους να καλλιεργούν και να παράγουν «διαφοροποιημένα» τρόφιμα, αλλά θα πρέπει να συνυπολογίσουν το κόστος μεταφοράς και εφοδιαστικής αλυσίδας, συναρτήσει των συνεχών μισθολογικών πιέσεων που δέχονται όλο και περισσότερα κομμάτια του πληθυσμού. Και σε αυτόν τον τομέα νομίζουμε ότι τα πράγματα έχουν αρχίσει να ξεκαθαρίζουν διεθνώς.

Ας δούμε λίγο τι συμβαίνει, σήμερα, σε κράτη όπως η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ και ο Καναδάς. Υπάρχουν άπειρα τρόφιμα στα ράφια των σούπερ μάρκετ, σε μια αγορά συγκεντρωτική ως προς τις αλυσίδες λιανικής, που όμως ένας καταναλωτής που διαβάζει και τις ετικέτες θα δυσκολευτεί πολύ να αγοράσει κάτι αξιόλογο. Ο διαχωρισμός σε αυτές τις χώρες είναι σαφής: όποιος δεν διαθέτει αγοραστική δύναμη αγοράζει αποκλειστικά από αλυσίδες τύπου Tesco, Wal-Mart όπου τα «σκουπίδια» πουλιούνται στο σωρό. Αλλά και οι μεγάλες αλυσίδες που στοχεύουν σε πιο «ψαγμένο» καταναλωτή, όπως bio/vegan/vegetarian, κρύβουν τα ένοχα μυστικά τους. Γιατί, μπορεί κάποιο προϊόν να είναι χαρακτηρισμένο ως bio αλλά να αποτελεί ένα βιομηχανοποιημένο τρόφιμο με συστατικά βλαβερά στην υγεία του ανθρώπου (βλέπε π.χ. φοινικέλαιο σε μια σειρά προϊόντων).

Στα σκοτάδια του απόλυτου τίποτα...

Outside the Wall

Στέφανος Μαντζαρίδης

Ε λοιπόν, ναι! Όσο κι αν δεν θέλεις να το πιστέψεις, είμαι περήφανος που δεν χαμογέλασα στο θηρίο μπας και σώσω το τομάρι μου. Είμαι περήφανος που μέσα σ' όλα τα δεινά της ανεργίας μου, συνεχίζω να δίνω το χέρι μου σε όποιον το χρειάζεται. Που επέλεξα να θάψω βαθιά μέσα στο σεντούκι της ψυχής μου τα όνειρα μου για να τα κρατήσω ζωντανά παρά να τα σκοτώσω μαζί με την αξιοπρέπεια μου...


Ε λοιπόν, ναι! Είμαι περήφανος που δεν κατάντησα σαν εσένα. Που τυφλωμένος από την ίδια σου τη χολή ρίχνεις το ανάθεμα στον πια αδύναμο από σένα μπας και καταφέρεις να νιώσεις κάποιος. Και δε διστάζεις να κρυφτείς πίσω από τις φτερούγες του μαύρου όρνεου του φασισμού μήπως και σώσεις το τομάρι σου...

Σε βλέπω κακομοίρη μου να γυρνάς το βλέμμα σου από την άλλη και η οργή μέσα μου με πλημμυρίζει. Σε βλέπω που λουφάζεις σιωπηλός και φοβισμένος στη γωνίτσα σου μήπως και δεν καταφέρεις να συνεχίσεις ν' αρπάζεις τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι τους και γελάω μαζί σου. Ναι ρε, γελάω μαζί σου!

Μεγάλος Αδελφός: Έτσι θα παρακολουθούνται συνδιαλέξεις στην Κύπρο

Ινφογνώμων Πολιτικά

Ενώπιον της Βουλής για ψήφιση βρίσκεται από χθες το πολύκροτο νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης, το οποίο νομιμοποιεί τις παρακολουθήσεις συνομιλιών και τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις. Στόχος να καταστεί δυνατή η επέμβαση των ανακριτικών Αρχών, κατόπιν δικαστικού διατάγματος, στο δικαίωμα της ιδιωτικής επικοινωνίας υπό τις προϋποθέσεις που ορίζει το Σύνταγμα.

 Δηλαδή, όταν αυτό είναι αναγκαίο προς το συμφέρον της ασφάλειας της Δημοκρατίας ή την αποτροπή, διερεύνηση ή δίωξη σοβαρών ποινικών αδικημάτων όπως είναι ο φόνος εκ προμελέτης, η ανθρωποκτονία, η εμπορία προσώπων, καθώς και τα αδικήματα που σχετίζονται με την παιδική πορνογραφία, τα ναρκωτικά, τη διαφθορά, καθώς και με το νόμισμα ή το χαρτονόμισμα της Δημοκρατίας. 

Το νομοσχέδιο θα αποτελέσει ένα ισχυρό όπλο στα χέρια της Νομικής Υπηρεσίας, της Αστυνομίας και της ΚΥΠ. Ήδη, με νομοσχέδιο που ψήφισε η Βουλή, τον Δεκέμβριο του 2015, τερματίστηκε το απόρρητο της ιδιωτικής επικοινωνίας αναφορικά με το καταγεγραμμένο περιεχόμενο σε οποιοδήποτε έγγραφο, συσκευή (όπως βίντεο από κάμερες) ή αντικείμενο και περιλαμβάνει επικοινωνία καταγεγραμμένη σε επιστολές, ηλεκτρονικά μηνύματα και στο διαδίκτυο.

Πως θα βρείτε τις εταιρείες που μαγειρεύουν τα βιβλία τους

Ερευνα αποκαλύπτει τους λόγους που οδηγούν τις εταιρείες να διογκώνουν την κερδοφορία τους. Η υπερβολική συγκέντρωση εξουσίας στα χέρια των CEO, πώς μπορεί να επηρεάσουν οι προσδοκίες των αναλυτών. Ποιες είναι οι γκρίζες ζώνες.

του John Authers

Όλοι μας γνωρίζουμε γιατί οι εταιρείες παραποιούν τα κέρδη τους. Το κάνουν γιατί μπορούν.

Οι λογιστικές αρχές επιτρέπουν αναγκαστικά κάποια περιθώρια ευελιξίας πέρα από τις άμεσες κινήσεις σε ρευστό που εμφανίζονται στο τέλος κάθε τριμήνου. Και υπάρχουν οφέλη από την παραποίηση, τα ισχυρότερα κέρδη θα οδηγήσουν σε υψηλότερες τιμές μετοχών. Αυτό σημαίνει φθηνότερη χρηματοδότηση και υψηλότερες απολαβές για τα στελέχη, όπου ο μισθός τους συνδέεται με την επίδοση της μετοχής.

Το δύσκολο είναι να βρείτε ποιος είναι αυτός που κάνει την παραποίηση. Είναι κάτι που απαιτεί μια γνώση της «ιατροδικαστικής λογιστικής». Και μια πραγματικά χρήσιμη γνώση για τους επενδυτές θα ήταν να τσακώνουν τις εταιρίες προτού αρχίσουν να μαγειρεύουν τα βιβλία τους.

Νέα έρευνα από μια ομάδα ακαδημαϊκών στα πανεπιστήμια της Νότιας Καρολίνας, του Χιούστον, του Χονγκ Κονγκ και του Κέιμπριτζ φαίνεται να κάνει αυτό ακριβώς.

Μετά από μελέτη όλων των εταιρειών που κατηγορήθηκαν από τις αμερικανικές ρυθμιστικές αρχές για παραποίηση στοιχείων από το 1985 ως το 2010, συνόψισαν την αναζήτηση μελλοντικών «μαγειρεμάτων» σε εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες.

Γερμανικά, πρώτη καταγραφή

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Ενώ τώρα θα βλέπουμε την συζήτηση για τον σχηματισμό Κυβέρνησης να εξελίσσεται στο Βερολίνο, με όλη την τεχνικότητα που συνδυάζει κανείς με την γερμανική προσέγγιση, θα μας επιτρέψει ο αναγνώστης να ξεκινήσουμε με κάτι το πιο Μεσογειακό, κάτι το σχεδόν Ελληνικό ως στοίχημα: Μην αποκλείετε να ξαναδούμε κάλπες στην Γερμανία πολύ-πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι θα αναμενόταν ( σε μια χώρα όπου οι εκλογικοί κύκλοι δεν σπάνε εύκολα και η τετραετία ισχύει). Το είδος αδιεξόδου που έφεραν οι Γερμανικές κάλπες της 24ης Σεπτεμβρίου 2017 – με την ιστορική πανωλεθρία των Σοσιαλδημοκρατών/SPD, με την απώλεια σχεδόν 9 ποσοστιαίων μονάδων από τους (νικητές, έτσι;) Χριστιανοδημοκράτες/CDU-CSU – είναι εξαιρετικά δύσκολο να αρχίσει καν να αντιμετωπίζεται.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα επιδιωχθεί, ούτε ότι δεν θα προκύψει τελικά, Κυβέρνηση Συνασπισμού. Καθώς η επάνοδος των Σοσιαλδημοκρατών/SPD σε Μεγάλο Συνασπισμό με την CDU-CSU θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία (ακόμη κι αν ο Μάρτιν Σουλτς προσφερθεί ως Ιφιγένεια), και καθώς Μικρός Συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών/CDU-CSU – Φιλελευθέρων/FDP δεν προκύπτει αριθμητικά καν, ήδη η λύση «Τζαμάϊκα»/CDU-CSU/FDP/ Πράσινοι σερβίρεται ως περίπου αυτονόητη. Αλλά… προσοχή! Ούτε οι Φιλελεύθεροι, ούτε οι Πράσινοι είναι παιδάκια. Έχουν θέσεις, θέσεις και πεποιθήσεις αληθινές. Οι Πράσινοι έχουν και αριστερά πτέρυγα και δεξιότερη: όμως η Ευρωπαϊκή τους στράτευση, σίγουρα η περιβαλλοντική τους συνείδηση τους θέτει ακριβώς στον αντίποδα των Φιλελευθέρων. Οι FDP, πάλι, είναι πολύ-πολύ πιο συντηρητικοί και στα οικονομικά και στα θέματα ασφάλειας/τρομοκρατίας/προσφυγικού (ανακατεύοντας όλα αυτά επιδεξίως: η διαφορά τους από την ακραία AfD είναι περισσότερο ύφους παρά ουσίας).

Γερμανικές οδύνες

Από την έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής

Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου

dhatz@naftemporiki.gr

Στις εκλογές της Γερμανίας επιβεβαιώθηκε το γνωστό: Όσοι πολίτες αισθάνονται, για όποιους λόγους, απειλούμενοι, τείνουν να αναζητούν απλοϊκές απαντήσεις σε σύνθετα προβλήματα, η κατανόηση και η αντιμετώπιση των οποίων απαιτεί έλλογο προβληματισμό και προσωπική δέσμευση συμμετοχής σε έναν διάλογο επιχειρημάτων.

Η άνοδος του εθνικιστικού κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία», του AfD, επικυρώνει αυτή την τάση, όπως πρωτοεμφανίσθηκε μετά την πτώση του Ανατολικού Συνασπισμού και την πιστοποίηση της χρεοκοπίας μιας επαγγελίας, η οποία κατάντησε ένα γραφειοκρατικό δεσποτικό μόρφωμα-τέρας. Έχει ενδιαφέρον να παρατηρηθεί πως ενώ η μετατόπιση ενός και πλέον εκατομμυρίου ψηφοφόρων της συντηρητικής Δεξιάς (CDU-CSU) προς το AfD θεωρήθηκε περίπου ως «φυσιολογική» επιλογή, η αντίστοιχη κίνηση -και ισόποση αθροιστικά- οπαδών του σοσιαλδημοκρατικού SPD και του κομμουνιστογενούς Die Linke οδηγεί σε αναλύσεις-εκτιμήσεις περί ανάδυσης ενός «φαιοκόκκινου μετώπου», ενθαρρύνοντας κατηγοριοποιήσεις κι αναγωγές που μοναδικό σκοπό έχουν να στιγματίσουν την Αριστερά, στις διάφορες εκδοχές της, προκειμένου να δικαιωθούν οι ισχυρισμοί περί πλήρους χρεοκοπίας της και ταύτισής της με το ακροδεξιό άκρο. Προφανώς, όπως συνάγεται κι από την αριθμητική της κάλπης, η ευθύνη της Αριστεράς για τη δεξιά μετακίνηση των οπαδών της είναι αυταπόδεικτη, όπως και η αποτυχία της να αποτελέσει ισχυρό-αποτελεσματικό ανάχωμα για την προς τα δεξιά μετατόπιση του πολιτικού εκκρεμούς.

Η Ευρώπη της ντροπής

analyst

Μία ένωση κρατών που θυσιάζει κυριολεκτικά τα παιδιά της, τους νέους ανθρώπους δηλαδή στο βωμό της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει η πρωσική Γερμανία για να εξασφαλίσει τα δικά της σκοτεινά συμφέροντα, καθώς επίσης αυτά του χρηματοπιστωτικού κτήνους εις βάρος όλων των άλλων, δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης – η ομάδα ΝΕΕΤ.    

«Στην Ελλάδα δεν βιώσαμε ούτε την Αναγέννηση, ούτε το Διαφωτισμό – επειδή η χώρα μας ήταν για 400 ολόκληρα χρόνια υποδουλωμένη σε έναν απελπιστικά υποανάπτυκτο λαό, ο οποίος σήμερα βαδίζει ολοταχώς πίσω το σκοτεινό παρελθόν του. Από την πλευρά της υλικής προόδου μας, αποτελεί ασφαλώς ένα τεράστιο μειονέκτημα – το οποίο όμως, εάν αναλύσει κανείς, ίσως καταλήξει σε διαφορετικά συμπεράσματα, σε σχέση με το εάν ωφεληθήκαμε ή μη από το ότι δεν ζήσαμε το Διαφωτισμό.   

Ειδικότερα ο τεχνολογικός ρασιοναλισμός, στον οποίο ο Διαφωτισμός έβλεπε το μέσον για να ανοίξει στους ανθρώπους το δρόμο προς την ευτυχία, απελευθερώνοντας τους από τους φυσικούς περιορισμούς, ακολούθησε στη συνέχεια τη δική του ιδιόμορφη λογική – καταλήγοντας να γίνει αυτοσκοπός σε ένα αδιάκοπο κυνήγι της καινοτομίας, στερημένο από κάθε σχέδιο βελτίωσης των ανθρωπίνων συνθηκών (πηγή: L. Ferry).

Με απλά λόγια, αντί να απελευθερώσει τους ανθρώπους, τους υπέταξε στους ανώνυμους νόμους ενός υπερβολικού κοινωνικού (εξ)ορθολογισμού, τον οποίο κανένας δεν θέλησε, ούτε ελέγχει – οδηγώντας σε μία όλο και ταχύτερη ανανέωση των αντικειμένων του πόθου της αγοράς(=καταναλωτισμός), της οποίας ο στόχος δεν είναι πια να ικανοποιεί τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες.

Αντίθετα, ο βασικός σκοπός της αγοράς είναι να επιτρέπει στις επιχειρήσεις, καθώς επίσης στα Έθνη που δραστηριοποιούνται, να επιβιώνουν μέσα σε έναν κόσμο γενικευμένου ανταγωνισμού – όπως αυτός που δημιουργήθηκε κατά την εποχή της πρώτης (ασύμμετρης) παγκοσμιοποίησης, η οποία κατέληξε σε δύο αιματηρούς παγκοσμίους πολέμους, καθώς επίσης της δεύτερης που ξεκίνησε μετά το 1980, με τα οδυνηρά αποτελέσματα που ήδη βιώνουν όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες σήμερα.

Στις κοινωνίες εκείνες τώρα, οι οποίες είναι εξ ολοκλήρου αφοσιωμένες στον (εξ)ορθολογισμό των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων, καθώς επίσης στην κυριαρχία επάνω σε μία εχθρική φύση, όπως είναι κατ’ εξοχήν η γερμανική και η ολλανδική στην Ευρώπη (περιοχές με πολύ άσχημες κλιματικές και λοιπές συνθήκες), ο άνθρωπος υποβιβάζεται στη θέση ενός πράγματος, ενός αντικειμένου – ενώ ακόμη και οι φιλελεύθερες δυτικές δημοκρατίες δεν ξεφεύγουν από τη διαστρέβλωση των αρχών που υποστηρίζουν, σε σημείο που η πρόοδος δεν εμφανίζεται πια ως ελπίδα, αλλά ως απειλή.

Απλούστερα η συνεχής τάση για ανάπτυξη, σύμφυτη με την αντίληψη της προόδου που κληροδότησε ο Διαφωτισμός εν πρώτοις στης χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, είναι αβάστακτη για την πλειοψηφία των ανθρώπων – ενώ οδηγεί αναπόφευκτα στην εξάντληση των φυσικών πόρων του πλανήτη. Επομένως, αργά ή γρήγορα, σε μία μεγάλη ανθρωπιστική καταστροφή, οπότε σε μία δραματική οπισθοχώρηση – αφού οι φυσικοί πόροι είναι πεπερασμένοι.

Στα πλαίσια αυτά, με αφετηρία τη σημερινή εποχή, όλες οι ανθρώπινες γενιές θα ζουν εις βάρος των επομένων – εάν δεν σταματήσει αυτή η εξέλιξη, αυτού τους είδους η οπισθοδρομική «πρόοδος», η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη δυστυχία των μελλοντικών ανθρωπίνων κοινωνιών και σε μία παγκόσμια καταστροφή«.

του Βασίλη Βιλιάρδου

Ανάλυση

Πρόσφατα δημοσιεύθηκαν στοιχεία από τη EUROSTAT, σχετικά με την εκπαίδευση και την απασχόληση των νέων ανθρώπων στην Ευρώπη (πηγή) – τα οποία επικεντρώθηκαν στην ομάδα που ονομάζεται ΝΕΕΤ (Not in Education, Employment or Training). Σε αυτούς δηλαδή που ούτε σπουδάζουν, ούτε παρακολουθούν κάποια μετεκπαιδευτικά ή επιμορφωτικά σεμινάρια, ούτε εργάζονται (πηγή). Εν προκειμένω, οι νέοι χωρίζονται σε τρεις ηλικιακές κατηγορίες: από 15-19 ετών, από 20-24 και από 25-29.

Γεωγραφία και επιχείρηση

Από την έντυπη έκδοση 

Του Αθαν.Χ.Παπανδρόπουλου

H εικόνα του γεωγράφου-παιδαγωγού σήμερα έχει ξεθωριάσει. Η γεωγραφία δεν είναι πια αυτό που ήταν για τους πρίγκιπες του μακρινού παρελθόντος, αλλά και για πολλούς χαράκτες στρατηγικής του 20ού αιώνα. Από πολλές πλευρές, η σημερινή γεωγραφία είναι, μεταξύ άλλων, και ένα σοβαρό εργαλείο μάρκετινγκ. Δεν είναι συνεπώς τυχαίο το γεγονός ότι πολλές επιχειρήσεις δίνουν μεγάλη έμφαση στον παράγοντα αυτόν και ιδρύουν στο εσωτερικό τους συστήματα γεωγραφικής πληροφόρησης (ΣΓΠ), που συγκεντρώνουν ποικίλα δεδομένα τα οποία επεξεργάζονται και αναλύουν με χωροταξικά κριτήρια. 

«Η γεωγραφία», μας λέει ο Φιλίπ Καβέν, υπεύθυνος χωροταξικής ανάλυσης σε μεγάλη γαλλική τουριστική επιχείρηση, «για πολλούς λόγους είναι μία επιστήμη παρούσα στις λήψεις αποφάσεων και τις δράσεις των επιχειρήσεων και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει και δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε. Κατά κύριο λόγο, οι μεγάλες κοινωνικές εξελίξεις, τα νέα οικονομικά δεδομένα και οι νέες μορφές διεθνούς καταμερισμού της εργασίας δημιουργούν νέους όρους και αυξάνουν το κόστος παραγωγής και διάθεσης των προϊόντων, με αποτέλεσμα τα δίκτυα να γίνονται πιο πολύπλοκα και να κάνουν ζωτική τη γνώση τοπικών παραγόντων ικανών να επηρεάζουν την κατανάλωση και τις σχετικές με αυτή συμπεριφορές».

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος.

Υπό παρόμοιες συνθήκες, για τα στελέχη που λαμβάνουν αποφάσεις τα προβλήματα οργάνωσης και διαχείρισης του χώρου αποκτούν πρωτεύουσα σημασία και άρα μία σοβαρή επιχείρηση δεν μπορεί να τα αποφύγει. Συνεπώς, σε αυτή τη συγκυρία, η γεωγραφία πάει πιο μακριά από την απλή έρευνα αγοράς και η μελέτη της προφυλάσσει από ενδεχόμενες δυσάρεστες εκπλήξεις. Στο πλαίσιο αυτό, η εγκατάσταση μίας επιχείρησης σε μία χώρα είναι υπόθεση που ξεπερνά τα παραδοσιακά όρια διοικητικών και πολιτικών ρυθμίσεων. 

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2022: ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2017

του Παναγιώτη Ε. Πετράκη* 

Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων σχετικά με τις εξελίξεις των βασικών οικονομικών μεγεθών στην ελληνική οικονομία (δείτε εδώ τις εκτιμήσεις για τον Ιούνιο του 2017), παρουσιάζουμε τις τελευταίες εκτιμήσεις για τα βασικά μακροοικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας με βάση νεότερα στοιχεία του Σεπτεμβρίου του 2017.

Για να το κάνουμε αυτό έχουμε ποσοτικοποιήσει τα αποτελέσματα της συμφωνίας της 1ης και 2ης αξιολόγησης για την ελληνική οικονομία, του Γ΄ Μνημονίου, και έχουν ληφθεί υπόψη τα νέα μέτρα και τα αντίμετρα που έχουν συμφωνηθεί (όπως αυτά παρουσιάζονται στο ΜΠΔΣ 2018-2021).

Από την ανάλυση που έχουμε κάνει διαπιστώνουμε ότι η Ελληνική οικονομία, καλώς εχόντων των πραγμάτων, το 2019 και το 2020 απλώς προσεγγίζει το στόχο του 3,5% του ΑΕΠ στο πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα ή απέχει πολύ λίγο από το αυτό. Έτσι τα θετικά αντίμετρα δε θα εφαρμοστούν μέχρι το 2022, με εξαίρεση μόλις το 1,32% των αντιμέτρων (συνολικά 0,035 δις ευρώ) που αναμένεται να ενεργοποιηθεί το 2019 και μόλις το 0,79% των αντιμέτρων (συνολικά 0,043 δις ευρώ) που αναμένεται να ενεργοποιηθεί το 2020.

Ο Πίνακας 1 παρουσιάζει τις εκτιμήσεις μέχρι το 2022 για τα βασικά μακροοικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας.

Η υψηλή φορολογία και η πολιτική αστάθεια έριξαν μια θέση την χώρα μας στην παγκόσμια κατάταξη ανταγωνιστικότητας

taxheaven

Πτώση μίας θέσης στην παγκόσμια κατάταξη των πιο ανταγωνιστικών οικονομιών για το 2017-2018 σημείωσε η Ελλάδα, σύμφωνα με την έκθεση Global Competitiveness Report του World Economic Forum.

Η Ελλάδα έπεσε στην 87η θέση από την 86 που ήταν πέρυσι.

Πτώση 27 θέσεων στην Οικονομική Ελευθερία παγκοσμίως

την 116η θέση ανάμεσα σε 159 χώρες κατρακύλησε η Ελλάδα σύμφωνα με την «Ετήσια Μελέτη 2017: Η Οικονομική Ελευθερία στον Κόσμο» που ανακοίνωσε το Ινστιτούτο Fraser του Καναδά και αφορά τα στοιχεία του 2015. 

Σε σχέση με τον περσινό δείκτη η Ελλάδα υποχώρησε 27 θέσεις, με εμφανείς τις επιπτώσεις των κεφαλαιακών ελέγχων του 2015. Η χώρα μας βρίσκεται πλέον ανάμεσα στη Νιγηρία (114) και το Μπαγκλαντές (117) σύμφωνα με επικαιροποιημένα στοιχεία του 2015 σε ό,τι αφορά τον βαθμό οικονομικής ελευθερίας.

Η Ελλάδα καταλαμβάνει τη χειρότερη θέση μεταξύ όλων των κρατών - μελών της Ε.Ε., αλλά και όλων των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. 

Η οικονομική ελευθερία στην Ελλάδα

Χαρακτηριστικό είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται μεταξύ των πέντε χωρών με τη μεγαλύτερη πτώση σε σχέση με πέρσι μαζί με τη Βενεζουέλα, την Αργεντινή, τη Βολιβία και την Ισλανδία - δεδομένο που γίνεται ακόμη πιο προβληματικό αν συνυπολογιστεί ότι μεταξύ των πέντε χωρών με τη μεγαλύτερη άνοδο οι τέσσερις βρίσκονται στην ευρύτερη γειτονιά μας (Ρουμανία, Βουλγαρία, Ρουάντα, Αλβανία και Κύπρος).

ακροβατώντας με τον Λεωνίδα Χρυσανθόπουλο , δίχως φόβο κ΄πάθος, στους 90,1 fm

Γερμανικές εκλογές: Τέλος η ΕΕ που ξέραμε

Το Ποντίκι

του Δημήτρη Μηλάκα

Το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών επιβεβαίωσε την  αδυναμία του συστήματος (οικονομικού/ πολιτικού) της χώρας να δώσει σαφή και άμεση απάντηση στο ολοφάνερο και πιεστικό δίλημμα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια: ποια και τι είδους Ευρωπαική Ενωση  είναι προς το συμφέρον της Γερμανίας;

 

Είναι προφανές ότι η εσωτερική οικονομική κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη Γερμανία – την ατμομηχανή και κυρίαρχη δύναμη της Ευρώπης--  διασυνδέεται και επηρεάζεται άμεσα από το πλαίσιο μέσα στο οποίο υπάρχει και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η ΕΕ. Με άλλα λόγια, η Γερμανία εδώ και καιρό καλείται να αποφασίσει αν τα συμφέροντά της εξυπηρετούνται καλύτερα με την παγίωση της ηγεμονίας της στην ΕΕ ή αν αντίθετα το εν λόγω πλαίσιο είναι τροχοπέδη για τα γερμανικά συμφέροντα.

 

Από μια άλλη σκοπιά το Γερμανικό δίλημμα μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: Θα πληρώσει η Γερμανία όσα απαιτούνται για αν εξασφαλίσει υπό την ηγεσία της την συνοχή της ΕΕ; Ή αντίθετα θα επιλέξει τον σταδιακό  και ελεγχόμενο «κατακερματισμό» της ΕΕ;

 

Το κόστος (οικονομικό / κοινωνικό) που η Γερμανία καλείται να πληρώσει στην περίπτωση που επιλέξει να διατηρήσει την ηγεμονία της σε μια Ενωμένη Ευρώπη εμφανίζεται εδώ και αρκετό καιρό υψηλότατο και  οδυνηρό για ολοένα και περισσότερους Γερμανούς εργαζόμενους οι οποίοι βλέπουν και βιώνουν ότι τα υπερκέρδη που προκύπτουν από την γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη δεν τους αφορούν, τους αφορούν όμως τα κόστη: Συμπίεση αμοιβών, εκατομμύρια  εργαζόμενοι των 500 ευρώ, εκατομμύρια  ανασφαλείς εργαζόμενοι αντιμέτωποι με εκατομμύρια  μετανάστες που θα συμπιέσουν ακόμη περισσότερο τις αμοιβές τους και θα πολλαπλασιάσουν τους κινδύνους της ανεργίας. 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΒΙΕΤΝΑΜ (1965 - 1975) ΜΕΡΟΣ Α'

Γενικά

Ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν ίσως η μεγαλύτερη ένοπλη σύγκρουση μεταξύ Δύσης και Ανατολής κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Θεωρητικά η μάχη ήταν μεταξύ του Δημοκρατικού Στρατού του Βιετνάμ (Βόρειο Βιετνάμ) και της Δημοκρατίας του Βιετνάμ (Νότιο Βιετνάμ).

Στην πραγματικότητα όμως ήταν ένας πόλεμος μέσω αντιπροσώπων μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, ένας από τους πολλούς που έγιναν λόγω της απροθυμίας των υπερδυνάμεων να εμπλακούν σε απευθείας πόλεμο μεταξύ τους που ίσως θα κατέληγε σε πυρηνική καταστροφή. Αμερικανοί στρατιώτες είχαν ήδη εμπλακεί από το 1959, αλλά σε μεγάλους αριθμούς κατέφθασαν κατά το 1965. Εγκατέλειψαν τη χώρα το 1973, κάτι που οδήγησε τελικά στην παράδοση του Νότου στις 30 Απριλίου 1975...

Γεωγραφία Περιοχής

Το Βιετνάμ βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της χερσονήσου της Ινδοκίνας, 1300 χλμ. δυτικά των Φιλιππίνων, και έχει έκταση 329.600 τετρ. χλμ. Συνορεύει βόρεια με την Κίνα, ανατολικά και νότια βρέχεται από τη Νότια Σινική Θάλασσα και δυτικά συνορεύει με τηνΚαμπότζη και το Λάος. Το δυτικό τμήμα του Βιετνάμ είναι ορεινό. Οι πεδινές περιοχές διαρρέονται από πολλούς ποταμούς, με κυριότερους τον Σονγκ Χονγκ (Ερυθρό Ποταμό) στο βορρά και τον Μεγκόγκ στο νότο.

Οι ποταμοί αυτοί στις εξόδους τους σχηματίζουν ευρέα δέλτα, τα οποία μαζί με τα έλη, την πλούσια άγρια βλάστηση και τις ρυζοκαλλιέργειες καθιστούν το έδαφος σχεδόν αδιάβατο. Η χώρα δέχεται πολλές βροχοπτώσεις κυρίως κατά την περίοδο των Μουσώνων, με αποτέλεσμα το έδαφος να καλύπτεται από πυκνή βλάστηση. Ο πληθυσμός του Βιετνάμ στη δεκαετία του 1960 ήταν περίπου 45.000.000 και ήταν μοιρασμένος εξίσου στο βόρειο και το νότιο τμήμα.

Ιστορική Αναδρομή

Οι αρχαίοι κάτοικοι του Βιετνάμ ίδρυσαν το βασίλειο των Ναμ Βιέτ το 208 π.Χ.. Το 43 π.Χ. οι Κινέζοι κατέλυσαν την αυτονομία του βασιλείου για μια χιλιετία περίπου. Το 939 μ.Χ. οι Βιετναμέζοι εξεγέρθηκαν και απέκτησαν την ανεξαρτησία τους. Στη συνέχεια, για 800 περίπου χρόνια, υπήρξε διαδοχή Βιετναμέζων αυτοκρατόρων μέχρι το 1800, οπότε η χώρα έγινε γαλλική αποικία. Στα πρώτα χρόνια οι Γάλλοι αντιμετώπισαν δυσκολίες, αρχικά µε τους Κινέζους και στη συνέχεια µε τους Βιετναμέζους. Μετά την ολοκλήρωση της διοικητικής οργάνωσης από τους Γάλλους ακολούθησε µία σχετικά ειρηνική περίοδος. Ο βιετναμέζικος εθνικισμός όμως υπέβοσκε και εξαπλωνόταν µε την πάροδο του χρόνου.

Mποστάνια στη Σαχάρα

του Χρήστου Γιανναρά

Ζ​​ητάμε να «προσελκύσουμε» στη χώρα μας επενδύσεις. «Προσελκύω» σημαίνει: αντιπροσφέρω στον επενδυτή συγκριτικά πλεονεκτήματα. Eμείς εκπλιπαρούμε για επενδύσεις, αλλά δεν λέμε λέξη για συγκριτικά πλεονεκτήματα. Γι’ αυτό και οι υποσχέσεις ξένων ηγετών για επενδύσεις στη χώρα μας μοιάζουν σχήμα αβρόφρονος λόγου – όπως όταν μας εκθειάζουν την Aρχαία Eλλάδα ή εξαίρουν τη γεωγραφική μας θέση ως στρατηγικό πλεονέκτημα. Oι εγκαρδιότητες των ξένων συναγωνίζονται σε σουρεαλισμό τις δικές μας εκκλήσεις.

Nα παρακαλάς για επενδύσεις στο σημερινό Eλλαδέξ, είναι σαν να εκλιπαρείς να φυτευτούν μποστάνια στη Σαχάρα. Oσο χρειάζεται νερό ένα μποστάνι τόσο και μια (οποιαδήποτε) επιχειρηματική επένδυση χρειάζεται εντόπιο κρατικό μηχανισμό, φερέγγυο και υποστηρικτικό, για να στηθεί-συγκροτηθεί και να λειτουργήσει. Στο Eλλαδέξ κρατικός μηχανισμός είναι αδύνατο να υπάρξει όσο το κράτος παραμένει πελατειακό. Kαι το κράτος θα είναι πελατειακό όσο το πολίτευμά μας συνιστά, συνταγματικά και αυτονόητα, κομματοκρατία. Oι φυσικοί αυτουργοί της κομματοκρατίας θα συνεχίσουν λοιπόν να ρητορεύουν για την «ανάγκη επενδύσεων» (χωρίς να αντιπροσφέρουν τις προϋποθέσεις) και οι «φίλοι» μας ηγέτες να ρητορεύουν για την Aρχαία Eλλάδα και τη στρατηγική μας σπουδαιότητα – αμοιβαία εμμονή σε πομφόλυγες.

Ως πότε; H παρακμή ιστορικών λαών δεν έχει ημερομηνία λήξης – η περίπτωση των Aιγυπτίων είναι συγκλονιστικό προηγούμενο. Πολύ περισσότερο, όταν πρόκειται για πολιτισμό που δεν εξαντλήθηκε σε μια εθνοφυλετική περίπτωση και παράδοση, αλλά υπήρξε, για χίλια χρόνια, κυρίαρχο πολιτισμικό «παράδειγμα», διεθνικό και πολυφυλετικό. H δυναμική ενός τέτοιου «παραδείγματος» θα συνεχίσει, ίσως, για άγνωστο διάστημα, να γεννάει κάποιες εκπλήξεις, παρά τη στανικά εμπεδωμένη ξιπασιά και επαρχιωτίλα του μεταπρατικού νεοαποικιακού Διαφωτισμού – να γεννάει έναν Παπαδιαμάντη ή έναν Σεφέρη, έναν Mάνο Xατζιδάκι ή έναν Σαββόπουλο, έναν Σπύρο Παπαλουκά ή έναν Xρήστο Mποκόρο.

«Πολιτικοοικονομικές και μιντιακές παρεμβάσεις στο Ελληνικό»

Τις δικές τους θέσεις, που δεν βρίσκονται απέναντι από την προώθηση της επένδυσης στο Ελληνικό, μεταφέρουν οι Έλληνες Αρχαιολόγοι μέσω του Συλλόγου τους (ΣΕΑ), υπογραμμίζοντας πως η κήρυξη αρχαιολογικού δεν πρόκειται να εμποδίσει το ίδιο το έργο, ωστόσο είναι απαραίτητη για να διασφαλίσει τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους, ειδικά σε έναν χώρο όπου αναμένονται να βρεθούν αρκετές αρχαιότητες.

Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωσή τους, η απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) αποτελεί «δικαίωση του αγώνα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, προκειμένου να μην καταστρατηγηθεί ο Αρχαιολογικός Νόμος», τόνισε σε ανακοίνωσή του ο ΣΕΑ. Ο Σύλλογος αναφέρεται στη διακοπή της συνεδρίασης του ΚΑΣ της 27ης Σεπτεμβρίου που αφορούσε την έγκριση ή μη του Σχεδίου Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης (ΣΟΑ) και της Στρατηγικής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ) του έργου «Ανάπτυξη του Μητροπολιτικού Πόλου Ελληνικού - Αγ. Κοσμά», προκειμένου την ερχόμενη Τρίτη να προηγηθεί το ζήτημα της κήρυξης ή μη του αρχαιολογικού χώρου της περιοχής.

 

«Η εφαρμογή της νόμιμης διαδικασίας δεν επιφέρει καθυστερήσεις: αν η κήρυξη του αρχαιολογικού χώρου είχε γίνει εδώ και τόσους μήνες, αν το θέμα της κήρυξης είχε συμπεριληφθεί -ως όφειλε- στην ημερήσια διάταξη του ΚΑΣ της 5ης/9/2017, όπως είχε αιτηθεί ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, τότε και οι δύο γνωμοδοτήσεις θα ήταν ήδη έτοιμες», δηλώνει ο ΣΕΑ, τονίζοντας ότι «αντιθέτως, οι πολιτικές, οικονομικές και μιντιακές παρεμβάσεις προκειμένου να παρακαμφθεί η νόμιμη διαδικασία στην περίπτωση του Ελληνικού, είναι αυτές που ευθύνονται για τις ως τώρα καθυστερήσεις. Καλό θα ήταν οι φορείς αυτών των παρεμβάσεων να το κατανοήσουν επιτέλους και να αφήσουν την Αρχαιολογική Υπηρεσία και τα επιστημονικά όργανα του Υπουργείου Πολιτισμού να αποφασίσουν με βάση το νόμο και την επιστημονική δεοντολογία», σημειώνει ο ΣΕΑ.

Η Μέρκελ σε τεντωμένο σχοινί

Το Ποντίκι

του Βασίλη Γαλούπη

Ασκήσεις ισορροπίας για σχηματισμό κυβέρνησης, πάρε - δώσε και σκληρές υποχωρήσεις με κερδισμένους - χαμένους σε Γερμανία, Ευρώπη.

Όταν τον Νοέμβριο η Άνγκελα Μέρκελ ανακοίνωσε ότι κατεβαίνει για τέταρτη θητεία, είχε πει ότι αυτή θα ήταν η δυσκολότερη εκλογική αναμέτρηση της καριέρας της. Την Κυριακή η Μέρκελ τελικώς εξασφάλισε την τέταρτη θητεία της ως καγκελαρίου, αλλά αυτό επισκιάστηκε από την είσοδο στο γερμανικό κοινοβούλιο του ακροδεξιού, αντιευρωπαϊκού και άκρατα λαϊκιστικού AfD. Το βράδυ μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ο Μάρτιν Σουλτς, παρ’ ότι το κόμμα του κατέγραψε το χειρότερο αποτέλεσμα στην ιστορία του, είπε στη Μέρκελ ζωντανά στην τηλεόραση ότι αυτή ήταν «ο μεγαλύτερος χαμένος».

Αν και το κόμμα της Μέρκελ παραμένει το ισχυρότερο στη Βουλή, έχει χάσει έδρες. Ο λεγόμενος συνασπισμός «Τζαμάικα» (CDU/CSU, FDP και Πράσινοι) δεν έχει προηγούμενο σε εθνικό επίπεδο και αναμένεται ότι θα αντιμετωπίσει προβλήματα όσον αφορά τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις στην Ε.Ε.

Οι διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία κυβερνητικού συνασπισμού έχουν ήδη αρχίσει και αναμένεται να είναι εξοντωτικές, σκληρές και μακρές. Η Μέρκελ είπε ότι η Ευρώπη θα παίξει σημαντικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις και ο Λίντνερ του FDP από την πλευρά του ότι δεν πρόκειται να συμφωνήσει σε κανέναν συνασπισμό που δεν θα υπόσχεται αλλαγή στην κατεύθυνση της γερμανικής κυβέρνησης.

Το νέο υποκείμενο, ενός νέου «πολιτισμού»;

ardin-rixi

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου 

«Έχουμε δύσκολα μπροστά μας. Θα φάμε γερές θάλασσες και δεν είμαστε μαθημένοι. Θα μάθουμε ή δεν θα μάθουμε. Το ζήτημα είναι να μη βρεθούμε μετανάστες σε ένα ξένο μέλλον – ας είναι φτωχό μα δικό μας. Η παγκόσμια χούντα του χρήματος “αναδιαμορφώνει” ισοπεδωτικά, μέσα σε άτεγκτα, αδιαπραγμάτευτα, προκρούστεια καλούπια τη ζωή και τα πρόσωπα των αιχμαλώτων της. Έχουμε δύσκολα μπροστά μας. Να αλλάξουμε, αλλά χωρίς να αλλοιωθούμε – “να ξηλώσουμε οι ίδιοι την κουλτούρα της σπατάλης” που μπαζώνει τη ζωή μας με σκουπίδια πολυτελείας, να ξαναδώσουμε αξία σε ό,τι αξίζει. Να διεκδικήσουμε την άμμο από το τσιμέντο, να ξαναμπούμε κάποτε σεβαστικά στο κύμα, να ξύσουμε την ψώρα από τη φύση. Έχουμε δύσκολα. Να διεκδικήσουμε την καρτερία από τη μιζέρια: “να τραβήξουμε κουπί”. Εντάξει. Μα μήπως πρέπει να πετάξουμε κάποιους στη θάλασσα;»

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Μέρες του 2004

Ατέλειωτη η αμηχανία, η σιωπή και η κατάθλιψη που κυριαρχεί στους πολίτες τούτου του τόπου, ιδιαίτερα από τη στιγμή που κυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η απελπισία και η εκπόρνευση της απέλπιδος… ελπίδας που έτρεφε ο ελληνικός λαός, από τους κυβερνητικούς τυχοδιώκτες, μα και η αδυναμία και η ευθυγράμμιση της αντιπολίτευσης στο αποικιοκρατικό μνημόνιο, αποτελούν βασικές αιτίες όταν εστιάζουμε στην καθημερινότητα.

Από μια ευρυγώνια οπτική, η κρίση είναι ευκαιρία για τις ιθαγενείς και διεθνείς ελίτ, ώστε να υλοποιήσουν τον «μεγάλο μετασχηματισμό» της ελληνικής κοινωνίας. Η κυβέρνηση των επικοινωνιακών τσαρλατάνων, επιπλέοντας σε όλες τις συγκυρίες, μοιάζει να επιταχύνει τη σιωπηρή συγκατάνευση από τον λαό μιας νέας ελάχιστης ατομικής και κοινωνικής συνείδησης, που ως βολικός κοινός νους θα σκορπίσει οριστικά τις «μεγάλες αφηγήσεις» για εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία.