Οι Σαμουράι: Μύθος και Πραγματικότητα (μέρος δεύτερο)

Πολεμικές Τέχνες

Η εξάσκηση τεχνικών μάχης ξεκινά πολύ νωρίς για τον πολεμιστή. Πρώτα από όλα ξεκινά με την ενδελεχή μελέτη των πραγματειών περί στρατιωτικής στρατηγικής και κατασκοπείας, γνωστές συλλογικά ως μπουγκέι σιτσίσο. Αυτές οι πραγματείες, επτά στον αριθμό, περιέχουν όλες τις απαραίτητες διδαχές για τη διεξαγωγή μάχης με την ευρύτερη έννοια, πως να διαβάζει κανείς τη στρατηγική του αντιπάλου, πως να διεξάγει μια επίθεση, τη μελέτη της τοπογραφίας, μετερεολογίας, αστρονομίας κτλ.

Παράλληλη με τη μελέτη αυτών των πραγματειών ήταν η εξάσκηση διαφόρων κλάδων της μάχης όπως η τέχνη του δόρατος, λογχοπέλεκυ, βέλους και τόξου, ιππασίας, κενζούτσου, ιαϊζούτσου, τζουζούτσου κοκ. Αυτοί οι κλάδοι είναι 18 συνολικά και είναι γνωστοί ως μπουγκέι τζουχαπάν ή οι 18 εξειδικεύσεις του πολεμιστή. Σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές οι πρώτες σχολές μπουζούτσου, στις οποίες αφοσιώθηκαν οι πολεμιστές, ιδρύθηκαν κυρίως κατά την περίοδο Μουρομάτσι (1333-1467). Ασφαλώς μερικές σχολές αρέσκονται να διηγούνται πως η ίδρυσή τους χρονολογείται ακόμη νωρίτερα. Παρ’όλα αυτά τα επίσημα κείμενα φανερώνουν πως οι σχολές, για τις οποίες είμαστε σίγουροι σήμερα, ιδρύθηκαν την περίοδο Μουρομάτσι. Τρεις τέτοιες σχολές αποτελούν τα τρια ρεύματα του μπουζούτσου, τα οποία αργότερα θα επηρεάσουν ένα μεγάλο αριθμό τεχνών κυρίως στην περίοδο Έντο (1603-1868). Αυτές είναι η Κάσιμα νο τάτσι που ομαδοποιεί την Τένσιν σοντέν Κατόρι σίντο-ρίου του Ιζάσα Τσοισάι (1386-1488), την Κάσιμα σινκάγκε-ρίου του Ματσουμότο Μπιζεν νο κάμι (1467-1524) και την Σίντο-ρίου του Τσουκαχάρα Μποκουντέν (1490-1571). Αυτό το ρεύμα ονομάζεται σίντο-ρίου. Το δεύτερο ρεύμα είναι η Νέν-ρίου, που ιδρύθηκε από το μοναχό Τζιόν Νενάμι (1350-;) και το τρίτο η Κάγκε-ρίου, που ιδρύθηκε από τον Άιζου Ικοσάι (1452-1538). Αυτά τα τρια ρεύματα έχουν ως κοινό τους πυρήνα τη χρήση αρκετών όπλων με ποικίλα μήκη π.χ. η τέχνη του δόρατος και του μεγάλου ξίφους στο γιορόι ούτσι-τάτσι δηλαδή μάχη σε πανοπλία. Ανέπτυξαν πολλές λεπτές αποχρώσεις στην τέχνη της χρήσης του σώματος ως αποτέλεσμα της χρήσης της πανοπλίας στο πεδίο της μάχης. Οι ιδρυτές ήταν όλοι πολεμιστές που έχαιραν μεγάλης εκτίμησης και προέρχονταν από εξέχουσες οικογένειες πολεμιστών. Αυτοί διαφέρουν από τους υπόλοιπους καθώς δεν πέθαναν λόγω σεπούκου ή χάρα-κίρι αλλά τελείωσαν τη ζωή τους μεταδίδοντας την επιστήμη τους στην επόμενη γενιά.

Οι Σαμουράι: Μύθος και Πραγματικότητα (μέρος πρώτο)

Πολεμικές Τέχνες

Οι Ιάπωνες πολεμιστές, γνωστοί ως σαμουράι, δεν έχουν σταματήσει να εμπνεύουν τη φαντασία του πλήθους όσων ασκούν πολεμικές τέχνες σε όλο τον κόσμο. Η κουλτoύρα τους, οι πολεμικές τους τεχνικές και ο τρόπος σκέψης τους εξακολουθούν να παρουσιάζονται ως το παράδειγμα προς μίμηση προκειμένου να επιτευχθεί μια ιδανική φόρμα σε όλες τις πολεμικές τέχνες. Ωστόσο η πραγματικότητα απέχει πολύ τη δημοφιλή εικόνα που βασίζεται σε κλισέ των οποίων τα πραγματικά γεγονότα έχουν αποδυναμωθεί. Σε αυτό το άρθρο σκοπεύουμε να παρουσιάσουμε αυτούς τους πολεμιστές που ήταν «χωρίς φόβο και χωρίς μομφή», που ήταν πιστοί ως το θάνατο και που κέρδισαν το θαυμασμό πολλών.

Προέλευση:

Πρώτον ο όρος σαμουράι προέρχεται από το παλιό ιαπωνικό σαμπουράφου, που σημαίνει «να είσαι στην υπηρεσία του». Στις αρχές της περιόδου Χέιαν (794-1186) αναφερόταν σε εκείνους που βρισκόταν στην υπηρεσία των ευγενών της αυλής, γνωστούς ως κούγκε, ή του αυτοκράτορα με έδρα το Κιότο, κυρίως γυναίκες! Ήταν οι ακόλουθοι των σημαντικών αντρών της ιαπωνικής αριστοκρατίας. Ξεκινώντας από τον 9ο αιώνα η λέξη συνδέεται όλο και πιο συχνά με την έννοια της συνοδείας και προσδιόριζε για ένα διάστημα τους υπηρέτες της αριστοκρατίας. Επιπλέον ο όρος σαμουράι αρχικά δεν σημαίνει πολεμιστής. Στην αρχή του ιαπωνικού Μεσαίωνα δεν υπήρχε κάποια τυπική λέξη για να προσδιορίσει τους άντρες που ειδικεύονταν στον πόλεμο. Βλέπουμε πως αναφέρονται λέξεις που υποδηλώνουν επαγγελματίες οπλίτες όπως μούσα (άνθρωπος των όπλων) ή μόσα (άγριος). Βρίσκουμε επίσης τον όρο γκοκένιν o οποίος προσδιορίζει τη σχέση υποτέλειας που δένει ή τιμά τον πολεμιστή.

Σύμφωνα με τις πιο αξιόπιστες πηγές οι σαμουράι αποτελούσαν τη βάση των αρχόντων της επαρχείας και των κατώτερων αξιωματούχων της τοπικής διοίκησης που ανήκε στον αυτοκράτορα. Οι κύριες αρμοδιότητές τους ήταν η δημιουργία και διατήρηση των επίσημων εγγράφων, η συλλογή των φόρων, η μεταφορά χρηματικών πόρων στην πρωτεύουσα, η συντήρηση των δρόμων και των δημόσιων κτηρίων, η διαχείρηση της αστυνομίας και η επίβλεψη της λατρείας και των θρησκευτικών γιορτών. Αυτοί οι τοπικοί αξιωματούχοι ηγούταν της γεωργικής εκμετάλλευσης και γνώριζαν πως να αποσπάσουν τη μεγαλύτερη αξία από τη γη. Τοποθέτησαν τις επαύλεις τους σε υπερυψωμένες τοποθεσίες και διέθεταν ομάδες ανδρών τους οποίους έριχναν στην καλλιέργεια των πλημμυρισμένων ορυζώνων.

Κοινωνία αντιπάλων

ardin-rixi

Η έλλειψη αυτοσεβασμού της κοινωνίας δεν επιτρέπει ελπίδες για ανάκαμψη

Του Νίκου Παππά από την Ρήξη φ. 129

Η κοινωνία στην Ελλάδα βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο. Δεν είναι κάτι καινούριο αυτό, η παρακμή της είχε ήδη ξεκινήσει από την εποχή της βαυαροκρατίας και συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια της υπάρξεως του ελλαδικού κρατιδίου. Όμως τα τελευταία χρόνια η παγκοσμιοποίηση έχει δηλητηριάσει βαθιά τους ανθρώπους, τις αξίες τους και την ταυτότητά τους. Αυτό χειροτέρεψε την κατάσταση και στην ελλαδική κοινωνία.

Οι άνθρωποι, χάνοντας τις συλλογικές τους ταυτότητες, χάνουν και τον εαυτό τους και μετέωροι βυθίζονται στη μοναξιά τους. Αυτή η μοναξιά κάνει τους ανθρώπους αγρίμια, με αποτέλεσμα να βλέπουμε παντού στην κοινωνία ανθρώπους άγριους, απολίτιστους, μίζερους και χαμένους στην άγνοιά τους. Σήμερα κανείς δεν επιζητεί την υστεροφημία, τη δόξα και την τιμή, αλλά τα χρήματα, το βόλεμα και την ψευτο-ασφάλεια. Και τη θεωρώ ψευτο-ασφάλεια διότι, όσο ασφαλής και να είσαι οικονομικά, η έλλειψη ταυτότητος, νοήματος και σκοπού σε κατατρώει εσωτερικά όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις, σαν το δηλητήριο που σιγά-σιγά σου τρώει τα σωθικά.

Πάολες και παλικάρια γινήκαμε μαλλιά κουβάρια…

iskra

του Νίκου Μπογιόπουλου

H Ελλάδα θα υποκλίνεται αιώνια στο έργο του Μάνου Χατζιδάκι. Η οικουμένη επίσης. Ο ελληνικός λαός έχει το προνόμιο αυτό το έργο να ανήκει στα δικά του τιμαλφή. Και την ακόμα μεγαλύτερη τιμή να το μοιράζεται με όλον τον κόσμο.

Ο Χατζιδάκις είναι αιώνιος και αθάνατος. Θα παραμείνει στις καρδιές των ανθρώπων όσο υπάρχουν άνθρωποι. Θα παραμείνει στην καρδιά και στο μυαλό του ελληνικού λαού για όσο θα υπάρχει ελληνικός λαός.

    Αυτονόητες διαπιστώσεις. Τόσο αυτονόητες όσο η διαπίστωση ότι ο Χατζιδάκις δεν έχει την ανάγκη «προστασίας» από κανέναν. Άλλοι έχουν ανάγκη να υποδύονται ότι τον «θυμούνται» και ότι «σέβονται» το έργο του την ώρα που φροντίζουν – λυσωδώς – να ρίχνουν στη λήθη το περιεχόμενό του.

   Αυτό που ζούμε τις τελευταίες μέρες είναι ένας πληθωρισμός αναφορών στον συνθέτη και τούτο όχι με αφορμή το αειθαλές έργο του – που θα έπρεπε να αποτελεί καθημερινά αφορμή και έναυσμα για μια προσπάθεια πολιτιστικής ανάτασης – αλλά με αφορμή την ερμηνεία ενός τραγουδιού του από την τραγουδίστρια κυρία Πάολα στην τηλεοπτική εκπομπή του κ.Σπύρου Παπαδόπουλου.

Η άγνωστη ιστορία της Χορωδίας του Κόκκινου Στρατού (Alexandrov Ensemble). Του Α.Ζαφείρη

iskra

1500 συναυλίες ενάντια στο ναζισμό. Η τραγική απώλεια της πιο διάσημης χορωδίας στον κόσμο, του Alexandrov Ensemble, της χορωδίας του Κόκκινου Στρατού, συγκλόνισε εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο. Όπως παγκόσμια ήταν και η φήμη της αλλά και η προσφορά της.

Η Χορωδία του Κόκκινου Στρατού δημιουργήθηκε το 1928 από τον καθηγητή στο Ωδείο Τσαϊκόφσκι της Μόσχας, συνθέτη, υποστράτηγο και Καλλιτέχνη του λαού της ΕΣΣΔ  Αλέξανδρο Αλεξάντροφ, συνθέτη του Ύμνου της Σοβιετικής Ένωσης. Τον Αλεξάντροφ έπεισε για τη δημιουργία της χορωδίας ο στρατάρχης της ΕΣΣΔ, Kliment Voroshilov.

Στην αρχή την  Χορωδία αποτελούσαν 12 άτομα ( 8 τραγουδιστές, 2 χορευτές, ακορντεονίστας  και αφηγητής) και ανήκε στην ΤΣΣΚΑ. Το 1935 το προσωπικό αυξήθηκε σε 135 τραγουδιστές και το 1937 σε 274, με συνολικό ρεπερτόριο 1000 τραγούδια.

..με σεβασμό στο Στήβεν Χώκινγκ

iskra

Ως γνωστόν ο Στήβεν Χώκινγκ (Stephen Hawking), βρετανός θεωρητικός φυσικός, κοσμολόγος, συγγραφέας, και Διευθυντής Ερευνών στο Κέντρο Θεωρητικής Κοσμολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, έχει συμβάλει αποφασιστικώς στην επιστήμη πάνω στα θεωρήματα της «βαρυτικής μοναδικότητας» στο πλαίσιο του γνωστικού αντικειμένου της «γενικής σχετικότητας». Στην επιστημονική του δε παρέμβαση ανήκει και η θεωρητική πρόβλεψη ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτινοβολία, η οποία έλαβε το όνομά του ως «ακτινοβολία Χώκινγκ». Υπ’ όψιν δε ότι ο επιστήμονας αυτός είναι ο πρώτος που ανέλυσε τη λεγόμενη «κοσμολογία» που αφορά «ένωση της γενικής θεωρίας της σχετικότητας» και της «κβαντικής μηχανικής».

Ο Στήβεν Χώκινγ όμως είναι γνωστός στην υφήλιο και για το λόγο ότι πάσχει από τη νόσο του κινητικού νευρώνα (αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση), που αφορά μια κατάσταση εξελισσόμενη κατά τη διάρκεια των ετών. Διαβιεί δε, σχεδόν εξ ολοκλήρου παράλυτος και η επικοινωνία του λαμβάνει χώρα μέσω μιας πρωτοποριακής συσκευής παραγωγής ομιλίας.

Το επιστημονικό κύρος, το παράδειγμα και η αξία της προσωπικότητας του συγκεκριμένου επιστήμονα και ανθρώπου, αποτελεί υπόδειγμα-παράδειγμα για κάθε σκεπτόμενο και αγωνιζόμενο άνθρωπο. Κατά το μέρος δε που με αφορά, στο συγκεκριμένο άνθρωπο και επιστήμονα, αντιτάσσω απόλυτο σεβασμό.

Βασίλης Βιλιάρδος: Οι Προβλέψεις του 2017 Γεωοικονομικά

Νέα Κρήτη

Στο επίκεντρο μίας νέας ανακατανομής ισχύος μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας με επίδικο για την πρώτη την Κίνα με βάση την νέα θεώρηση Τράμπ, με την Ευρώπη σε περιδίνηση και αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις σε σημαντικές χώρες της Ε.Ε., το 2017 προδιαγράφεται σύμφωνα με τον οικονομολόγο-αναλυτή του site analyst.gr Βασίλη Βιλιάρδο  που μίλησε στο Ράδιο 9.84, ως ένα έτος ραγδαίων εξελίξεων που μπορεί να οδηγεί ή σε παγκόσμιο οικονομικό κραχ ή σε μία νέου τύπου διαπλανητική Γιάλτα.

Η ταχεία αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας στα χρόνια του ευρώ

Στα χρόνια του ευρώ έχει συντελεστεί μεταξύ πολλών άλλων και η απόλυτη αποβιομηχανοποίηση και αποεπένδυση της χώρας μας σε έκταση που δεν έχει προηγούμενο στο παρελθόν. Ο τεράστιος αριθμός των επιχειρήσεων που έκλεισαν από το 2008 δεν αντικατοπτρίζει στο πλήρες εύρος του το πλήγμα στην οικονομική δραστηριότητα. Και αυτό γιατί πολλές επιχειρήσεις που παραμένουν ανοικτές, 

περιορίζουν τα μεγέθη τους κλείνοντας παραγωγικές μονάδες ή και συρρικνώνοντας τα δίκτυα πωλήσεών τους.

Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat,από το 2008 έχουν κλείσει 244.000 επιχειρήσεις και έχουν χαθεί 842.000 θέσεις εργασίας. Χιλιάδες επιχειρήσεις μετακομίζουν στο εξωτερικό, οι μικρομεσαίες κυρίως στη Βουλγαρία και στην Κύπρο και οι μεγαλύτερες σε Ευρωπαϊκές χώρες. Η βαριά βιομηχανία και της χώρας βρίσκετε σε πορεία εξαφάνισης. Μεγάλες μονάδες όπως το εργοστάσιο της Χαλυβουργίας Ελλάδος στην Ελευσίνα, η χαλυβουργία Hellenic Steel, θυγατρική της ιταλικής Ilva, η Konti Steelτης Arcelor Mittal, το εργοστάσιο τσιμέντου στη Χαλκίδα της ΑΓΕΤ και η Χαλυβουργική διέκοψαν εντελώς ή περιόρισαν δραστικά τη λειτουργία τους. 

Το ίδιο συνέβη και με το εργοστάσιο της Αλουμύλ στην Ξάνθη, τη σωληνουργία ΒΕΤ Α.Ε., τις μεταλλικές κατασκευές της ΒΙΟΜΕΚ, το εργοστάσιο των Ελληνικών Σωληνουργείων Χαλκίδας της Μηχανικής. Τους τελευταίους λίγους μήνες έκλεισαν και το εργοστάσιο ελαστικών προϊόντων της Contitech ΙΜΑΣ στον Βόλο, η βιομηχανία συσκευασίας ΒΙΣ στην ίδια πόλη και, βέβαια, η χαρτοβιομηχανία Softex. Είχαν προηγηθεί λουκέτα στην χαρτοποιία Θράκης και μονάδες της SCA Hellas. Οπως και στο εργοστάσιο της Pepsico-ΗΒΗ στο Λουτράκι. Στα brands που εξέλειψαν από την ελληνική αγορά ή αποτελούν πλέον σκιά του εαυτού τους περιλαμβάνονται πολλοί ακόμα όπως η Neoset, η Shelman και η Nutriart.

Όλα τα παραπάνω ονόματα δεν αποτελούν παρά σταχυολόγηση μερικών εκ των γνωστότερων εξ αυτών που αντιμετώπισαν συντριπτικές προκλήσεις. Στο λιανεμπόριο, πριν από την Ηλεκτρονική, είχαν κλείσει το 2015 τα Σούπερ Μάρκετ Λάρισα και λίγα χρόνια πριν είχαν αποχωρήσει ξένοι όμιλοι όπως η Aldi και η Saturnαλλά και ο γερμανικός όμιλος Metro που πούλησε το δίκτυο καταστημάτων Makro και η Carrefour που έφυγε πουλώντας το μερίδιό της στον όμιλο Μαρινόπουλου. 

Πώς Άγιος Νικόλαος μεταμορφώθηκε σε... Santa Claus

Το Ποντίκι

(Αναδημοσίευση από το tovima.gr) 

Eίναι σχεδόν 6.000 χιλιόμετρα από τον Βόρειο Πόλο, αλλά ο Αϊ- Βασίλης τα διανύει σε χρόνο-μηδέν, πάνω στο έλκηθρο που το σέρνουν ζωηρά ελάφια στον βραδινό ουρανό. Με την ίδια ευκολία και ταχύτητα ανεβοκατεβαίνει από καμινάδες για να μοιράσει δώρα στα παιδιά όλου του κόσμου.

Στη δυτική παράδοση είναι ντυμένος στα κόκκινα, έχει πυκνή λευκή γενειάδα, είναι στρουμπουλός και γελάει με την καρδιά του. Αυτός είναι ο Σάντα Κλάους των Αγγλων και των Αμερικανών, ο Περ Νοέλ των Γάλλων, ο Βάιναχτσμαν των Γερμανών και πάει λέγοντας.

Αλλά ο θρύλος γεννήθηκε αλλού, κοντά στο Ντεμρέ της σημερινής Νότιας Τουρκίας. Η ιστορία ξεκινάει τον 4ο αιώνα, όταν η περιοχή ήταν γνωστή ως Μύρα της Λυκίας. 

Αρχαία ερείπια μαρτυρούν τη σημασία της πόλης: ένα ρωμαϊκό αμφιθέατρο και λαξευτοί τάφοι στο βουνό, τόποι ταφής των πλούσιων κατοίκων. Εκεί λοιπόν έζησε ο Νικόλαος, Επίσκοπος Μύρων, γνωστός και αγαπητός για τις καλές του πράξεις.

Λήξη συναγερμού ή μια ακόμη φάση έντασης;

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Ένα επικίνδυνο παιχνίδι φραστικών-και-όχι-μόνον αντιπαραθέσεων παίχτηκε όλες αυτές τις μέρες μεταξύ Αθηνών και Βερολίνου. Mε εκκίνηση το έκτακτο επίδομα/βοήθημα/"13η σύνταξη" προς χαμηλοσυνταξιούχους από την κυβέρνηση Τσίπρα (που όμως υπερψηφίστηκε με πλειοψηφία των 2/3 στην Βουλή των Ελλήνων...) και με δέσιμο το "πάγωμα" ήδη αποφασισμένων μέτρων για το ελληνικό χρέος με πρωτοβουλία Βόλφγκανγκ Σόυμπλε (τον οποίο, πάντως, ακολούθησε αρχικά το Euroworking Group και ο ESM).

Όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός –τον οποίο, επισκεπτόμενος στο Βερολίνο, η Γερμανίδα Καγκελάριος είχε συμβουλεύσει να μη στοχοποιεί τον Γερμανό ΥΠΟΙΚ– αναφέρθηκε εύστοχα αλλά απαξιωτικά σε όσους «δεν είναι καλά στην ψυχή τους [και] δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της χώρας τους, ούτε της Ευρώπης», δεν θα μπορούσε να εκπλαγεί όταν ο Σόυμπλε επέστρεψε με τη διαβεβαίωση ότι «ουδεμία έχει κατανόηση» στην ελληνική πολιτική ηγεσία, όταν αυτή κατηγορεί το Βερολίνο «ότι θέλει να βλάψει τους Έλληνες». Όταν, δε, το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών ευχήθηκε διαδικτυακά στους διαπιστευμένους δημοσιογράφους με κάρτα που παρέπεμπε στον Εμπενέζερ Σκρουτζ και την ψυχρή καρδιά του (η οποία, όμως, κάποια στιγμή άνοιξε στο πνεύμα των Χριστουγέννων), δύσκολα θα αποφευγόταν ένας Σόυμπλε που θα προανήγγειλε ότι εφεξής η Γερμανία δεν θα ήταν διατεθειμένη να δώσει "ούτε ευρώ" για την Ελλάδα...

Προβλέψεις 2017

analyst

Η προσέγγιση του κ. Trump με τον κ. Putin, με στόχο την αντιμετώπιση της Κίνας, θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα μία νέα Γιάλτα, με την έννοια του μοιράσματος της Ευρώπης μεταξύ των Η.Π.Α. και της Ρωσίας – ενώ η Δύση συνεχίζει να απειλείται με την κατάρρευση της. 

Ανάλυση

Το 2016 ξεκίνησε κυρίως με τις προειδοποιήσεις αποτυχίας της Ευρωζώνης, εάν όχι ολόκληρης της ΕΕ – ενώ ακολούθησαν τα τρομοκρατικά χτυπήματα, το δημοψήφισμα στη Μ. Βρετανία με την απρόσμενη νίκη του BREXIT, η ανθρωπιστική καταστροφή στη Συρία, στον πόλεμο της οποίας συμμετείχε και η Ρωσία, η αύξηση των πιέσεων στον τραπεζικό κλάδο με κορυφή του παγόβουνου τη Deutsche Bank και το ιταλικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, η ανέλπιστη εκλογική νίκη του κ. Trump που σηματοδότησε το ξεκίνημα του παγκόσμιου εμπορικού πολέμου, καθώς επίσης της σύγκρουσης των δύο γιγάντων, το ιταλικό δημοψήφισμα-χαστούκι στις ελίτ και στις αγορές, όπως επίσης η συνέχιση της επιδρομής των βαρβάρων στην Ελλάδα.

Στο τέλος του 2016 φαίνεται ότι δεν διακυβεύεται μόνο το μέλλον της Ευρώπης, η οποία υποφέρει κάτω από τη μπότα της γερμανικής τρομοκρατίας και διαστροφής – αλλά, επίσης, το μέλλον της Δύσης συνολικά. Όταν αναφερόμαστε στη Δύση εννοούμε την ελληνική φιλοσοφία, το ρωμαϊκό δίκαιο, τα 2000 χρόνια του χριστιανισμού, την αναγέννηση, το διαφωτισμό με τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία που ξεκίνησε επίσης από την Ελλάδα, καθώς επίσης το διαχωρισμό των εξουσιών – με αφετηρία το πρώτο αμερικανικό σύνταγμα. Όλα αυτά δηλαδή που συναποτελούν την ανοιχτή κοινωνία μας, στο οικονομικό περιβάλλον των ελεύθερων αγορών – το οποίο δυστυχώς παύει σταδιακά να υπάρχει, μετά την επικράτηση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που καταλήγει σταδιακά στο μονοπωλιακό καπιταλισμό.

Ο ορισμός του κραχ

analyst

Το βουνό των χρημάτων που οφείλει ολόκληρος ο πλανήτης έφτασε στο ιστορικό ρεκόρ των 152 τρις $ ή στο 225% του παγκόσμιου ΑΕΠ, χωρίς τις τράπεζες και τις ασφαλιστικές εταιρείες – ενώ αυτό που πυροδοτεί συνήθως τις κρίσεις δεν είναι το δημόσιο, αλλά το ιδιωτικό χρέος.

του Βασίλη Βιλιάρδου

«Είναι απαραίτητο, ιδίως σε εποχές κρίσης, να αναπτύξουμε οράματα ή τουλάχιστον ιδέες που δεν τις έχουμε σκεφθεί ποτέ πριν. Μπορεί να μοιάζουν αφελείς, αλλά δεν είναι.

Άλλωστε, τι θα μπορούσε να είναι πιο αφελές από το να φαντασθούμε πως το τρένο που φέρνει την καταστροφή σε μία τόσο μεγάλη κλίμακα, θα αλλάξει ταχύτητα και πορεία, εάν απλά και μόνο οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα σε αυτό, τρέξουν προς την αντίθετη κατεύθυνση;

Όπως πολύ σωστά ανέφερε ο Αϊνστάιν, τα προβλήματα δεν λύνονται με τον τρόπο σκέψης που τα γέννησε – ενώ, κάνοντας το ίδιο πείραμα, με τα ίδια υλικά, δεν είναι λογικό να περιμένουμε ένα άλλο αποτέλεσμα. Είναι λοιπόν αναγκαίο να αλλάξουμε πορεία – για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει πρώτα το τρένο να σταματήσει».

Ανάλυση

Σύμφωνα με την πρόσφατη μελέτη του ΔΝΤ (πηγή), ο πλανήτης έχει κυριολεκτικά πνιγεί στα χρέη τα οποία, αφού προηγήθηκε μία μικρή υποχώρηση τους μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, άρχισαν ξανά να αυξάνονται ραγδαία – φτάνοντας σε επίπεδα ρεκόρ στην παγκόσμια ιστορία (μαζί με τις τράπεζες και τις ασφαλιστικές εταιρείες, τα παγκόσμια χρέη υπερβαίνουν κατά πολύ τα 200 τρις $– άρθρο).

Το «κατεστημένο» δεν πήρε τα μηνύματα του 2016

Αν δεν αλλάξουν οι μακροοικονομικές πολιτικές από τις σημερινές ηγεσίες του δυτικού κόσμου, οι αλλαγές θα έρθουν από τους λαϊκιστές. Τα λάθη των κυρίαρχων «ανεξάρτητων θεσμών».

του Wolfgang Münchau

Ένα πράγμα είναι να λες, όπως κάποιοι από εμάς έκαναν, ότι οι δυτικές φιλελεύθερες ελίτ πρέπει να σταματήσουν να πλειοδοτούν όταν αντιμετωπίζουν μια λαϊκιστική απειλή. Πέρα από αυτό όμως, τι πρέπει πραγματικά να κάνουν;

Θα ξεκινήσω με μια δομική επανεκτίμηση της μοντέρνας μακροοικονομικής διακυβέρνησης -από τις ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες και τη στόχευση στον πληθωρισμό ως τις απορρυθμισμένες χρηματαγορές και τους δημοσιονομικούς στόχους. Για να το θέσω απλά: αν εμείς, το φιλελεύθερο καθεστώς, αποτύχουμε σε αυτό, οι λαϊκιστές θα το κάνουν για λογαριασμό μας.

Η πρόεδρος Μαρίν Λε Πεν, για παράδειγμα, θα βγάλει τη Γαλλία από την ευρωζώνη και θα υπαγορεύσει στην κεντρική της τράπεζα να χρηματοδοτήσει τις δαπάνες της κυβέρνησής της.

Αλλά πρέπει επίσης να σκεφτούμε πιο βαθιά για τους δεσμούς μεταξύ των θεσμών μας, τους κανόνες με τους οποίους λειτουργούν και την επικρατούσα μακροοικονομική θεωρία. Πολλά από αυτά που σήμερα θεωρούμε «φυσιολογικά» καθιερώθηκαν σχετικά πρόσφατα.

Τι συμβαίνει με την Μολδαβία;

Του Κωνσταντίνου Βέργου*

Η Μολδαβία είναι μια μικρή χώρα μεταξύ Ρουμανίας και Ουκρανίας. Η πρόσφατη εξέλιξη επομένως των πολιτών της, να εκλέξουν πρόεδρο με κατεύθυνση φιλική προς τη Ρωσία, δημιουργεί ερωτηματικά. Τι ακριβώς συμβαίνει με την Μολδαβία;

Η Μολδαβία είναι χώρα της οποίας η αγορά έγινε ανοικτή εδώ και 25 χρόνια, στις 2 Ιανουαρίου 1992, ενώ το ΔΝΤ έδωσε δάνειο στη χώρα αυτή το 1993, δάνεια που συνεχίζονται ως τώρα (179 εκ δολάρια το 2016), υπό τον όρο αλλαγών στην οικονομία. Η οικονομία της χωράς, όμως, η οποία ήταν κατά 40% βιομηχανική, και 37% αγροτική, πέρασε σε φάση αποβιομηχάνισης και μαρασμού, με τον μόνο πλέον τομέα να είναι οι υπηρεσίες (63% του ΑΕΠ) και συρρίκνωση της Βιομηχανιας σε 21% και του Αγροτικού τομέα στο 16%! Όλα αυτά, παρότι το 1/3 των εξαγωγών προέρχεται από τον Αγροτικό τομέα, με προεξέχοντα το κρασί (5%) και ηλιόσπορους (5%), ενώ το σημαντικότερο Βιομηχανικό προϊόν είναι καλώδια και Οπτικές ίνες, που αποτελούν το 10% των εξαγωγών.

Η χώρα δεν φαίνεται να ωφελήθηκε ιδιαίτερα από την πολιτική που επιβλήθηκε από το ΔΝΤ, ενώ επίσης η συνεργασία με την ΕΕ δεν φαίνεται να βελτίωσε, ούτε αυτή, το κλίμα. Το σύμφωνο συνεργασίας της ΕΕ, δημιουργήθηκε το 2005 (EUBAM, European Union Border Assistance Mission to Moldova and Ukraine) και ακολουθήθηκε από κάποια μικρή βοήθεια υπό τον ορο να υπάρξουν σημαντικές μεταρρυθμίσεις. 

«Δεύτερη ευκαιρία» στον επιχειρηματία

Ένας επιχειρηματίας που αποτυγχάνει -και με δεδομένη τη μη δόλια πτώχευση- έχει αποκτήσει μία εμπειρία η οποία μπορεί να τον βοηθήσει, εφόσον αποφασίσει ξανά να ενεργοποιηθεί επιχειρηματικά, και κατά τεκμήριο αναμένεται να έχει καλύτερες πιθανότητες επιτυχίας και βιωσιμότητας.

Από την έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής

Του Άγγελου Τσακανίκα
Επίκουρου καθηγητή ΕΜΠ, επιστημονικού υπεύθυνου Παρατηρητηρίου Επιχειρηματικότητας ΙΟΒΕ​

Ο φόβος της αποτυχίας ανάμεσα στους επιχειρηματίες έχει ενισχυθεί συνολικά στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, ως ανασταλτικός παράγοντας για την έναρξη νέων εγχειρημάτων. Στην Ελλάδα παρουσιάζει μεν μια μικρή κάμψη, αλλά παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα, όπως καταδεικνύει η ετήσια έκθεση για την επιχειρηματικότητα σε αρχικό στάδιο ανάπτυξης, που δημοσίευσε πρόσφατα το Παρατηρητήριο Επιχειρηματικότητας του ΙΟΒΕ, μέσω της διεθνούς ερευνητικής κοινοπραξίας Global Entrepreneurship Monitor (GEM).

Του Άγγελου Τσακανίκα

Στο πλαίσιο της έρευνας, καταγράφονται μεταξύ άλλων οι γενικότερες προδιαθέσεις και αντιλήψεις που διαμορφώνονται σε μια χώρα για την επιχειρηματικότητα. Είναι τα λεγόμενα συμπεριφορικά ή προσωπικά γνωρίσματα του ατόμου που μπορεί να επιδρούν καθοριστικά στο είδος και στα χαρακτηριστικά της επιχειρηματικότητας την οποία εκδηλώνει το άτομο και τελικά στα χαρακτηριστικά της επιχειρηματικότητας που καταγράφεται σε μια χώρα.

Δύο ενδιαφέροντες δείκτες παρουσιάζονται σε αυτή τη σύντομη παρέμβαση. Συγκεκριμένα, καταγράφεται το ποσοστό του πληθυσμού που δηλώνει ότι α) διαθέτει τις γνώσεις και τις ικανότητες για να ξεκινήσει μια επιχείρηση την Ελλάδα και β) ο φόβος της αποτυχίας θα τον / την απέτρεπε από το να ξεκινήσει μια επιχείρηση στην Ελλάδα. Ο πρώτος δείκτης εκφράζει έτσι το επίπεδο της αυτοπεποίθησης που υπάρχει σε μια χώρα και άρα έναν παράγοντα που επιδρά θετικά στην επιχειρηματική δραστηριοποίηση. Ο δεύτερος είναι ένας ανασταλτικός παράγοντας, καθώς αποθαρρύνει την επιχειρηματική δραστηριοποίηση. Και οι δύο δείκτες αφορούν απαντήσεις ολόκληρου του πληθυσμού και όχι μόνο των ατόμων που δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά. Συνεπώς, εκφράζουν περισσότερο εθνικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά των πολιτών μιας χώρας.

ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΝΟΣ ΕΝΤΙΜΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ Αποκάλυψη Tσακαλώτου: Συζητάμε παράταση του «κόφτη» μετά το 2018

Ο υπουργός είναι επικριτικός έναντι του Ταμείου τόσο για τις αστοχίες στις προβλέψεις και τις εκτιμήσεις του όσο και ως προς την αποφασιστικότητά του να πιέσει για τη μείωση του ελληνικού χρέους. «Πραγματικά δεν ξέρω τι θέλει το Ταμείο. Ούτε καν το ίδιο ξέρει τι θέλει. Υπάρχουν πολλές λύσεις για να ολοκληρωθεί η τωρινή φάση της διαπραγμάτευσης, μία από τις οποίες έχει και το ΔΝΤ κυρίως ως τεχνικό σύμβουλο» αναφέρει χαρακτηριστικά. «Η εμμονή του στη μεγαλύτερη ελάφρυνση του χρέους πιο πολύ συζητιέται παρά παρατηρείται στην πράξη» λέει ακόμα.

Η κυβέρνηση θα δεχόταν, στο πλαίσιο ενός συμβιβασμού με τους θεσμούς, την παράταση του αυτόματου «κόφτη» δαπανών μετά το 2018 που λήγει το πρόγραμμα αποκαλύπτει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος σε συνέντευξή του στην Καθημερινή.

Επίσης, ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει πως θα μπορούσαν από τώρα να περιγραφούν τα μέτρα που θα ληφθούν, δηλαδή οι περιοχές των δαπανών που θα εφαρμοστεί ο κόφτης, εάν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις του ΔΝΤ ότι με όσα έχουν ήδη συμφωνηθεί δεν επιτυγχάνεται πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ. Ωστόσο, αποκλείει κατηγορηματικά τη θεσμοθέτηση αυτών των μέτρων από τώρα.

Κατερίνα Μουρίκη:χρειάζεται πίστη,πείσμα κι αγώνας,γι'αυτό που θεωρούμε σωστό ,ως το τέλος!

Κατερίνα Μουρίκη συγγραφέας παιδικών βιβλίων κ' Πέτρος Ιωάννου στον Σπορnews 90,1fm της Λάρισας στους ''ακροβάτες του ονείρου'' 15/12/16.Κάθε μέρα (7χ7) μαζί στις 10.00 - 11.17π.μ.Για το διαδύκτιο sportnews901.gr
Η Γέννηση του Χριστού

Τίτλος: Η Γέννηση του Χριστού
Συγγραφή βιβλίου: Κατερίνα Μουρίκη, Ειρήνη Λάνη
Εικονογράφηση: Αγγελική Σελλά
Σχεδιασμός - Καλλιτεχνική επιμέλεια βιβλίου: Ιωάννα Τζοβενή
Τυπογραφικές διορθώσεις: Έθελ Αγγελίδου
Α΄έκδοση

© Copyright 2016 Εκδόσεις Ωρίων

Εκδόσεις Ωρίων
Μαυρομιχάλη 5, 106 79, Αθήνα
Τηλ.: 210 3610704, Fax: 210 3602484
e-mail: parathkal@gmail.com, www.orion-pub.gr

ISBN: 978-960-8288-80-5

Η ιστορία της γέννησης του Χριστού με απλά λόγια 
και ύφος προσαρμοσμένο στη δεκτικότητα των παιδιών 
προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας. 

Μία λιτή όσο και περιεκτική αφήγηση των γεγονότων 
από τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου μέχρι και τη φυγή της Ιερής οικογένειας στην Αίγυπτο, φέρνει τον μικρό αναγνώστη/ακροατή κοντά στα γεγονότα που άλλαξαν τη ροή του κόσμου.

Το βιβλίο συνοδεύεται από cd με αφήγηση 
και Χριστουγεννιάτικα μελοποιημένα ποιήματα 
που μεταφέρουν στο παιδί την ατμόσφαιρα των ημερών.

Μουσική, ενορχήστρωση, παραγωγή: Χρήστος Σταματίου, 
Στάθης Σκουρόπουλος
Τραγούδι: Νεανική χορωδία Λεοντείου Λυκείου Ν. Σμύρνης
Διεύθυνση χορωδίας - Μουσική διδασκαλία: Κατερίνα Βασιλικού
Αφήγηση: Βίκυ Μαραγκάκη

Track 1: Αφήγηση: Η Γέννηση του Χριστού 
Track 2: Τραγούδι: Οι φωνές μας ως τον ουρανό. Στίχοι: Μαίη Κοκκίδου.
Track 3: Τραγούδι: Ο μικρός βοσκός της Βηθλεέμ. Στίχοι: Μαίη Κοκκίδου
Track 4: Τραγούδι: Μια τέτοια νύχτα σαν κι αυτή. 
Στίχοι: Γωγώ Αγγελοπούλου
Track 5: Τραγούδι: Το θαύμα της Βηθλεέμ. Στίχοι: Μαίη Κοκκίδου.
Track 6: Ορχηστρικό: Οι φωνές μας ως τον ουρανό.
Track 7: Ορχηστρικό: Ο μικρός βοσκός της Βηθλεέμ.
Track 8: Ορχηστρικό: Μια τέτοια νύχτα σαν κι αυτή.
Track 9: Ορχηστρικό: Το θαύμα της Βηθλεέμ.
Track 10: Ορχηστρικά θέματα από την αφήγηση της ιστορίας.

Ρίχνωντας φως στα οικονομικά και εθνικά θέματα της επικαιρότητας

evprattein



Από την εκπομπή του Ανδρέα Μαζαράκη στον σταθμό Παραπολιτικά FM.

Συνεργάτες οι Γιώργος Τσαγκρινός, Λεωνίδας Αποσκίτης.


Καλεσμένος ο Παναγιώτης Γρηγορίου Αναπληρωτής Καθηγητής, Πρόεδρος Τμήματος Κοινωνιολογίας & Κοσμήτορας Σχολής Κοινωνικών Επιστημών, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Ο Ακάθιστος Υμνος του Χατζατζάρη

iskra

του Στάθη 

Καλημέρα σας! Η στήλη έχει την υπερηφάνεια (η έννοια της λέξης είναι, στις μέρες μας, σχετική) να φέρει στη δημοσιότητα για χάρη σας ένα ευρύ φάσμα αλληλογραφίας με τις γερμανικές Αρχές, το οποίον λαμβάνει χώραν κατ’ αυτάς σε κλίμα μυστικότητας και συνωμοτικότητας. Στην γκάμα αυτής της αλληλογραφίας ανιχνεύονται πολλά από τα είδη του γραπτού λόγου: η επιστολή, η προσευχή, ο όρκος, το ξόρκι, η εγκύκλιος, τα κάλαντα, η στιχοπλοκή, το εγκώμιον, το επίγραμμα, ο θρήνος, οι ψαλμοί, τα δοξαστικά, η ερωτική άμα τε και λυρική ποίηση, οι συνταγές μαγειρικής και άλλα,

ενώ δι’ όλων αποτυπώνονται στάσεις και συμπεριφορές που αποδεικνύουν την αδιάσπαστη συνέχεια του έθνους μας από τους γραικύλους ως τους γενίτσαρους κι από τους γενίτσαρους ως τους μνημονιακούς, όπως: η γονυκλισία, ο τεμενάς, οι μετάνοιες, το σούρσιμο, οι καταδόσεις, το γλείψιμο, τα καλοπιάσματα και τα πεσκέσια, τα ταξίματα και τα δοσίματα, η γλίτσα, το ευρωλιγουριλίκι, το καρπαζοεισπρακτοριλίκι, το χαρτζιλίκωμα, κι όλα όσα καθιστούν κάποιον

σμπίρο, κολίγα, κάπο, κάφρο, γκαουλάιτερ, κουίσλινγκ, δούλο, μηδίζοντα, μηδίσαντα, βδέλλα και εντολοδόχο. Αυτά απ’ τη δική μας πλευρά. Από την πλευρά των γερμανικών Αρχών, ούτε διαταγές, ούτε τελεσίγραφα, εκβιασμοί και κονκορδάτα, παρά μόνον χάχανα! Επικά χάχανα.
Πρώτος και καλύτερος στην επιστολογραφία ο κ. Τσακαλώτος: «αν πέσουμε έξω, θα κόψουμε συντάξεις». Τι απλό! Το ενδεχόμενο να κόψει τον λαιμό του ούτε που του περνάει απ’ το μυαλό.

Ιωάννης Καποδίστριας: Ο Έλληνας Διπλωμάτης που άλλαξε τον ρου της Ιστορίας

Του Πέτρου Δ. Καψάσκη*

Όταν σήμερα ομιλούμε για το διπλωματικό έργο του Ιωάννη Καποδίστρια δεν θα πρέπει να αναφερόμαστε σε αυτό ωσάν να ήταν ένα ιστορικό απολίθωμα, αναχρονιστικό και ξεθωριασμένο, αλλά ως μια ζώσα πνευματική και ιστορική πηγή, ανεξάντλητη στον χρόνο, από την οποία ασυγκράτητα αναβλύζουν όλα εκείνα τα ευγενή ιδανικά του τόπου μας και δίνουν πνοή ζωής στην ύπαρξή μας.

Αν θα πρέπει ιστορικά να απαντηθεί το πως ο Καποδίστριας κατάφερε να επιτύχει τελικά τον σκοπό του σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο δημιουργώντας τις προϋποθέσεις να αναγνωριστεί η Ελλάδα διεθνώς ως ανεξάρτητο κράτος, παρά τις μηχανορραφίες και τις ραδιουργίες που υφάνθηκαν εις βάρος του, ιδίως από το λεπτό νήμα της αυστριακής διπλωματίας, αυτή θα ερχόταν σίγουρα από την επιστολή που έγραψε ο καγκελάριος της Αυστρίας πρίγκιπας Κλήμης φον Μέτερνιχ στη Δωροθέα Lieven:

''Τότε μονάχα θα μπορέσω να κοιμηθώ ήσυχα, όταν ο Καποδίστριας θα έχει θανατωθεί! Ενόσω ζει, θα είναι πάντοτε επικίνδυνος. Όμως, για να ειπώ την αλήθεια, αυτός είναι ένας έντιμος και πολύ χρήσιμος άνθρωπος, ενώ εγώ; Ο μόνος αντίπαλος που δύσκολα ηττάται είναι ο απόλυτα έντιμος άνθρωπος, και τέτοιος είναι ο Καποδίστριας''.

H Γιορτή και το γιατί

Πίνακας Ανδριάνας Καραμήτρου με τίτλο "Η γέννηση Του Χριστού

του Χρήστου Γιανναρά

Τ​​ο μέγα σκάνδαλο στην αρχαία ελληνική σκέψη ήταν ο περιορισμός της ελευθερίας σε μόνη τη βούληση, ο αποκλεισμός της από το πεδίο της ύπαρξης. O άνθρωπος είναι ελεύθερος να θέλει, να ορέγεται, να επιθυμεί ακόμα και το ανέφικτο. Oμως το να υπάρχει και το πώς υπάρχει είναι δεδομένο, δεν το επιλέγει, το υφίσταται ως αναγκαιότητα. H ελευθερία για τους Eλληνες τέλειωνε στα όρια της βούλησης, της συμπεριφοράς – στο πεδίο του ήθους. Aπέκλειε το πεδίο του είναι.

H ύπαρξη ήταν μια νομοτέλεια, ανερμήνευτη αναγκαιότητα. Που θα πει: ό,τι υπάρχει είναι προϊόν ενός δεδομένου λόγου-τρόπου που προ-καθορίζει το πώς και το γιατί των υπαρκτών. Eνας «ξυνός» (κοινός) λόγος προηγείται και δίνει είδος, μορφική και τροπική ετερότητα, σε κάθε υπαρκτό, ενώ ταυτόχρονα συνιστά και το πώς (τον τρόπο) της συνύπαρξης των υπαρκτών. Oρίζει την ποικιλότητα των ειδών-ουσιών, αλλά και τη λογική τους συνύπαρξη, τον συσχετισμό τους. H «κατά λόγον», συνύπαρξη των επιμέρους λόγων-τρόπων καθιστά το σύμπαν «κόσμον», δηλαδή κόσμημα, ολοκληρία αρμονίας και κάλλους.

Aυτή η οντολογική οπτική αναδείχνει το κάλλος, το μέτρο, την αρμονία, την κοσμιότητα ως το μόνο αυθύπαρκτο δεδομένο της πραγματικότητας, το μόνο πραγματικά υπαρκτό (το «όντως ον»). Eίναι η αλήθεια: αυτό που δεν μεταβάλλεται, δεν φθείρεται, δεν πεθαίνει. Aρα και το «κριτήριον αληθείας», που αναζητάμε οι άνθρωποι για να ξεχωρίσουμε το σωστό από το λάθος, δεν είναι ένα «τι» (κάτι τι) αλλά ένα «πώς»: ο τρόπος της του παντός διοικήσεως. Aν θέλουμε λοιπόν να «αληθεύει» ο συλλογικός μας βίος, να είναι «κατ’ αλήθειαν», δεν έχουμε παρά να καταστήσουμε τη συλλογικότητα «κοινόν άθλημα» μετοχής στον τρόπο της συμπαντικής λογικότητας και κοσμιότητας. Eτσι γεννιέται η «πόλις» και το «πολιτικόν άθλημα αληθείας».