Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

Νέες μειώσεις συντάξεων και αυξήσεις φόρων στο τραπέζι

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση


του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
Νέες περικοπές στις συντάξεις και στο αφορολόγητο των μισθωτών ζητά το ΔΝΤ. Η ανακοίνωση της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την υπόθεση των ομαδικών απολύσεων στην ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ δίνει ξεκάθαρη κατεύθυνση για ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα. Όλες οι συνιστώσες των δανειστών συναινούν στην ανάγκη της μεγαλύτερης προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας στους ευρωπαϊκούς κανόνες λιτότητας. Κι όμως, η κυβέρνηση επιμένει ότι η διέξοδος για τους εργαζόμενους είναι τα «βραχυπρόθεσμα μέτρα» για το χρέος και η «ποσοτική χαλάρωση» της ΕΚΤ.
Αυτή είναι πάνω-κάτω η εικόνα που παρουσιάζει η διαπραγμάτευση μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών. Εικόνα που δεν έχει καμία σχέση με το κυβερνητικό αφήγημα περί υπονόμευσής των επαφών, είτε από τον «κα­κό Σόιμπλε» είτε από τις «εμμονές του ΔΝΤ».
Οι περίφημες επιστολές που ζητούνται εκατέρωθεν, είτε πρόκειται για το αίτημα των δανειστών ώστε ο Ευκλείδης Τσακαλώ­τος να διαβεβαιώνει με επιστολή ότι το εφά­παξ βοήθημα προς τους συνταξιούχους είναι προσωρινό, είτε για το αίτημα του αναπληρω­τή υπουργού Γιώργου Χουλιαράκη να καταθέ­σουν εγγράφως οι δανειστές τους προβλημα­τισμούς τους, είναι το …επικοινωνιακό κερασάκι στην τούρτα. Φυσικά, ο συμβολισμός έχει τη σημασία του αφού οι εκπρόσωποι της Ε.Ε και του ΔΝΤ θέλουν να ξεκαθαριστεί — κυρί­ως προς τον ελληνικό λαό — πως ούτε προσ­δοκίες για το μέλλον μπορούν να υπάρξουν ούτε αντισταθμιστικά μέτρα στην λιτότητα, έστω και ισχνά.

Σε κάθε περίπτωση, άλλωστε, αυτό ξεκα­θαρίζεται στην ανάρτηση που έκαναν στην ιστοσελίδα του ΔΝΤ τα στελέχη του Μόρις Ομπσντφελντ και Πώλ Τόμσεν. Εκεί επιση­μαίνουν με σαφήνεια ότι στην Ελλάδα υπάρ­χει πολύ …υψηλό αφορολόγητο για τόσο χα­μηλά εισοδήματα! Ότι ,δηλαδή, επιβάλλεται να πληρώσουν φόρο και όσοι αμείβονται με λιγό­τερα από 700 ευρώ το μήνα κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την μείωση του αφορολό­γητου ποσού ώστε να «πιαστούν» στη φορο­λογική τσιμπίδα ακόμη και τα πλέον πενιχρά ει­σοδήματα. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν «εξαιτίας του ότι τόσοι φορολογούμενοι εξαι­ρούνται από το φόρο εισοδήματος, ο συνολι­κός φορολογικός συντελεστής στην Ελλάδα είναι τόσο αντιπαραγωγικά υψηλός. Για του λόγου το αληθές, τα στοιχεία από τις ελληνι­κές αρχές και τη Eurostat δείχνουν πως πάνω από τους μισούς μισθωτούς απαλλάσσονται από την καταβολή φόρου εισοδήματος φυσι­κών προσώπων στην Ελλάδα, έναντι ενός μέ­σου όρου 8% στην ευρωζώνη».
Στην ίδια ανάρτηση τονίζουν πως το μεγά­λο πρόβλημα προκειμένου να ληφθούν μέτρα ανακούφισης των χαμηλότερων στρωμάτων είναι οι …υψηλές συντάξεις. Ενδεικτική η ανα­φορά τους: «Οι γενναιόδωρες απαλλαγές από την πληρωμή φόρου εισοδήματος και οι πολύ υψηλές δαπάνες για συντάξεις επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό και εμποδίζουν την εισα­γωγή καλά στοχευμένων επιδομάτων, ειδικά  για τις ομάδες εκείνες που είναι οι πιο ευπαθείς και έχουν επηρεαστεί αρνητικά από την οικο­νομική κρίση. Το να υποστηρίξει κανείς ότι οι υψηλές συντάξεις στην Ελλάδα δικαιολογού­νται εν μέρει γιατί τα κοινωνικά επιδόματα εί­ναι τόσο χαμηλά, αγνοεί την ουσία του προ­βλήματος: τα κοινωνικά επιδόματα είναι ανε­παρκή ακριβώς επειδή οι συντάξεις διατηρού­νται σε τόσο υψηλά επίπεδα». Οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ κάνουν λόγο για πραγματική σύγκλιση της Ελλάδας με τις ευρωπαϊκές οικονομίες και αποσαφηνίζουν πώς την εννοούν: Όπως λένε η σχέση συντάξεων-μισθών «είναι 81% στην Ελλάδα, σχεδόν διπλάσιος από το επίπεδο της Γερμανίας (43%), καταδεικνύοντας ένα πολύ γενναιόδωρο ασφαλιστικό σύστημα».
Ακριβώς η ίδια λογική υπάρχει και στη από­φαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου για τις μα­ζικές απολύσεις. Παρά το γεγονός ότι η υπουρ­γός Εργασίας Ε.Αχτσιόγλου υποστηρίζει ότι …ενισχύει τις ελληνικές θέσεις. Στο σκεπτικό της απόφασης αναφέρεται ξεκάθαρα ότι η απαίτη­ση για έγκριση του εκάστοτε υπουργού Εργα­σίας σε ομαδικές απολύσεις μπορεί να δικαιο­λογηθεί από «θεμιτούς σκοπούς γενικού συμ­φέροντος, όπως η καταπολέμηση της ανεργί­ας και η εθνική οικονομική ανάπτυξη» όμως «ενδέχεται, παράλληλα, να οδηγήσει σε απο­κλίσεις μεταξύ των κρατών μελών», όπως «και σε δυσανάλογο περιορισμό της επιχειρηματι­κής ελευθερίας του εργοδότη». Με πόσο μεγα­λύτερη ευθύτητα, άραγε, μπορούν να εκφρα­στούν οι πραγματικές προτεραιότητες της Ε.Ε; Εργοδοτική ασυδοσία και σύγκλιση των νομο­θεσιών των κρατών μελών προκειμένου να την υπηρετήσουν.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου