Εξάντας - Το τανγκο της οργής

Οι συνέπειες της πολιτικής των ΗΠΑ στην Μ. Ανατολή-Το «Ισλαμικό Χαλιφάτο» είναι γεγονός

το Κουτί της Πανδώρας

Την εικόνα ολόκληρης της Μέσης Ανατολής αλλάζει η προέλαση του «Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και το Λεβάντε» (ΙΚΙΛ) ή (ISIS).  Μπροστά στο νέο αμερικανικό φιάσκο, με τον δήθεν πολυετή πόλεμο για την αντιμετώπιση της ισλαμικής τρομοκρατίας, μία ομάδα φονταμενταλιστών που οι ίδιοι οι Αμερικάνοι και οι Βρετανοί εξόπλισαν εναντίον του Άσαντ, μετασχηματίζεται σε νέο πελώριο κράτος και μάλιστα ανάμεσα στα μαλακά υπογάστρια της Συρίας, του Λιβάνου, του Ιράν, της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας.

Οι Ιρακινοί εξαπολύουν μαζική αντεπίθεση για την ανακατάληψη του Τικρίτ από τον ιρακινό στρατό, ενώ αμερικανικά μη επανδρωμένα αεροπλάνα υπερίπτανται της Βαγδάτης. Η Συρία βομβάρδισε στόχους εντός ιρακινού εδάφους, το Ιράν επιζητά να στήσει αναχώματα στο ΙΚΙΛ, ο Λίβανος ήδη δέχεται επιδράσεις, οι ΗΠΑ και ευρύτερα η Δύση μετρούν τον τρόπο αντίδρασής τους και την ίδια δημιουργούνται απέραντες εκτάσεις κατασφαγμένων ανθρώπων από τους φονταμενταλιστές και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και εκτοπισμένοι.

"ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ" Η "ΔΟΥΝΑΙ ΚΑΙ ΛΑΒΕΙΝ"

iskra

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Δεν έχουν ιερό! Δεν έχουν όσιο! Είναι ξεπουληματίες. Κανονικοί. Έχουν πέσει πάνω στο σώμα της χώρας και το εκποιούν. Έχουν κάνει κολεγιά με τα κοράκια και τα βγάζουν όλα στο σφυρί. Τη γη μας, την ιστορία μας, την ψυχή μας!

Ο «Ηρόδοτος» του μέλλοντος θα έχει σίγουρα κάποιες σελίδες του αφιερωμένες σ’ αυτούς. Τις πιο μαύρες. Αλήθεια από πιο «μνημείο ντροπής» να ξεκινήσεις; Και μόνο η αγγελία (!) που τόλμησαν να βάλουν για να διαφημίσουν την πραμάτεια τους, αφήνει άφωνο όποιον διαθέτει έστω και ελάχιστο αίσθημα ντροπής:

«Περιοχή με μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον, όπου διεξήχθη η γνωστή μάχη των Θερμοπυλών μεταξύ Ελλήνων και Περσών το 480 πΧ. Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ο Ήφαιστος, μετά από αίτηση της Θεάς Αθηνάς, δημιούργησε τις πηγές για τον Ηρακλή, προκειμένου να πλένεται και να ξεκουράζεται μετά την ολοκλήρωση των εργασιών του»!

(Παρεμπιπτόντως: Αυτά συμβαίνουν επί ημερών πρωθυπουργού Σαμαρά. Ο οποίος θήτευσε και ως υπουργός Πολιτισμού... Αυτά συμβαίνουν επί ημερών του αντιπροέδρου Βενιζέλου. Ο οποίος, επίσης, θήτευσε ως υπουργός Πολιτισμού)…

Έτσι γράφει το πωλητήριο που έβαλαν οι κύριοι του ΤΑΙΠΕΔ για τις ιαματικές πηγές στις Θερμοπύλες. Ναι. Ξεπουλάνε και τις Θερμοπύλες! Και το διαφημίζουν! Ακόμα και τον Λεωνίδα, τον παρουσιάζουν σαν πλασιέ του «real estate» τους! Ακόμα κι εκείνο το «Μολών λαβέ», το ξεφτίλισαν! Το έκοψαν, το… «εκσυγχρόνισαν», το… «μετέφρασαν» και το έκαναν… «λαβέ»! Σκέτο!

Είναι τόσο «χαλασμένοι» που ούτε αυτό δεν μπορούν να καταλάβουν: Ότι όχι μόνο δεν θα έπρεπε να διαφημίζουν τι κεφάλαιο της ιστορίας ξεπουλάνε, αλλά ότι, αντίθετα, θα έπρεπε να το κρύβουν. Όμως η «ηθική» τους είναι άλλου τύπου. Ποια ηθική και ιστορίες για Μαραθώνες, για Σαλαμίνες και Θερμοπύλες. Εδώ μιλάει η πορτοφόλα!

Ποιοι Σπαρτιάτες και ποιοι Θεσπιείς. Για τους χαρτογιακάδες αυτά είναι κουραφέξαλα. Εδώ μιλάνε τα φράγκα, κύριοι! Έτσι θα έρθει η «ανάπτυξη». Αυτό θα πει «επενδυτικό κλίμα». Όλα τα άλλα είναι… αναχρονισμοί.

Στο σφυρί, λοιπόν, και οι Θερμοπύλες. Τι κι αν το «φιλετάκι» βρίσκεται εντός κηρυγμένου αρχαιολογικού χώρου; Ο καλός «επενδυτής» θα έρθει και ως άλλος Δαρείος, ως άλλος Ξέρξης, θα πάρει ό,τι ζητούσαν εκείνοι: «Γην και ύδωρ»! Και σε τι θέα, ε; Θα πίνει το κονιακάκι του, θα καπνίζει το πούρο του και στα 500 μόλις μέτρα απόσταση θα απλώνεται μπροστά του ο πυρήνας του αρχαιολογικού χώρου: Ο Κολωνός! Ο μικρός λόφος που έλαβε χώρα η τελική φάση της μάχης των Θερμοπυλών. Έρμε Λεωνίδα…

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ!

iskra

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Εσπασε κάθε ρεκόρ το Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργομε την απόφαση των ηγετών των χωρών - μελών της ΕΕ να εκλέξουν ως πρόεδρο της Κομισιόν τον Λουξεμβούργιο πρωθυπουργό επί... 18 (!) συνεχή χρόνια μέχρι πέρυσι, Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ. Εξι προέδρους είχε όλους κι όλους η Κομισιόν τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια και από αυτούς τους έξι οι... τρεις ήταν από το Λουξεμβούργο! Μόνο δώδεκα πρόεδροι της Κομισιόν έχουν υπάρξει από τότε που δημιουργήθηκε αυτή η θέση το 1958, εδώ και πάνω από μισόν αιώνα. Από καμία άλλη χώρα - μέλος της ΕΟΚ παλιά και της ΕΕ σήμερα δεν έχουν επιλεγεί τρεις πρόεδροι - μόνο από το Λουξεμβούργο. Ενας Γερμανός, δύο Γάλλοι, ένας Βρετανός, δύο Ιταλοί, ένας Βέλγος, ένας Ολλανδός κι ένας Πορτογάλος συμπληρώνουν τη λίστα. Ο Ολλανδός μάλιστα δεν έκλεισε ούτε καν έναν χρόνο ως πρόεδρος της Κομισιόν, ο ένας Ιταλός ούτε δύο χρόνια και ο Βέλγος ακριβώς τρία. Ο πρώτος Λουξεμβούργιος πρόεδρος της Κομισιόν ήταν ο Γκαστόν Τορν, το 1981, ο οποίος ολοκλήρωσε τη θητεία του το 1985. Ο δεύτερος ήταν ο Ζακ Σαντέρ, ο οποίος τοποθετήθηκε πρόεδρος της Κομισιόν δέκα χρόνια αφότου τελείωσε η θητεία του Γκαστόν Τορν, το 1995. Ο τρίτος είναι οΖαν - Κλοντ Γιούνκερ. Τόσο ο Τορν όσο και ο Σαντέρ μόλις τελείωσαν τη θητεία τους ως πρόεδροι της Κομισιόν, προσλήφθηκαν αμέσως από μια τράπεζα του Λουξεμβούργου ο πρώτος και από μια επενδυτική εταιρεία ο δεύτερος. Και ο Τορν και ο Σαντέρ προσλήφθηκαν παράλληλα στους δύο μεγαλύτερους ομίλους μέσων μαζικής ενημέρωσης του Λουξεμβούργου - στον όμιλο CLT ο Τορν και στον όμιλο RTL ο δεύτερος!

Το... κρατίδιο - τράπεζα του Λουξεμβούργου απέδειξε και μέσω των διατελεσάντων προέδρων της Κομισιόν τόσο την ουσιαστική αιτία ύπαρξής του ως ανεξάρτητου κράτους (θησαυροφυλάκιο των πλούσιων Ευρωπαίων) όσο και την αληθινή ουσία της κρατικής του υπόστασης - την ακατάλυτη διαπλοκή και συνύφανση των τραπεζών και της πολιτικής στο Μεγάλο Δουκάτο. Είναι διασκεδαστικό και κωμικοτραγικό. Τα τελευταία σαράντα χρόνια, από το 1974 μέχρι πέρυσι, το Λουξεμβούργο είχε όλους κι όλους... τέσσερις (!!!) πρωθυπουργούς. Από αυτούς τους τέσσερις σ' πρωθυπουργούς, οι... τρεις έγιναν πρόεδροι της Κομισιόν! Ο Τορν, ο Σαντέρ, ο Γιούνκερ! Μόνο ένας από τους τέσσερις Λουξεμβούργιους πρωθυπουργούς ονόματι Πιερ Βερνέρ είχε την ατυχία να... ξεμείνει στην πρωθυπουργία του Λουξεμβούργου και να μη γίνει πρόεδρος της Κομισιόν! Γκαντεμιά! Η υπό διαμόρφωση πολιτική εξίσωση πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου ίσον άνθρωπος του χρηματοπιστωτικού συστήματος ίσον... πρόεδρος της Κομισιόν μπορεί να οδηγεί σε μη κολακευτικούς συνειρμούς για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αλλά σίγουρα αντανακλά πιστά τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στην ΕΕ.

Δημόσιο, ο μεγαλύτερος μπαταχτσής

ardin-rixi

Του Μάριου Χριστοδούλου από την Εφημερίδα των Συντακτών

Δημόσιο, ο μεγαλύτερος μπαταχτσής

Από τις αρχές του χρόνου έχει πληρώσει μόνο 275 εκατ. ευρώ και χρωστά άλλα 2,4 δισ. ευρώ στους προμηθευτές του.
Κλειστές παραμένουν για περισσότερο από ένα πεντάμηνο οι κάνουλες χρηματοδότησης από την κυβέρνηση, με την κατάσταση στο εσωτερικό της οικονομίας να παραμένει ασφυκτική. Σύμφωνα με πληροφορίες, τα ποσά που έχει πληρώσει από την αρχή του χρόνου το Δημόσιο στις επιχειρήσεις με τις οποίες συναλλάσσεται περιορίζονται στα 275 εκατ. ευρώ, όταν τα ανεξόφλητα χρέη του κράτους προς τους ιδιώτες φτάνουν τα 2,4 δισ. ευρώ. Η κυβέρνηση έχει ήδη βγει εκτός χρονοδιαγράμματος στο πρόγραμμα αποπληρωμής αυτών των χρεών, που είχαν φτάσει τα 8,1 δισ. ευρώ, χωρίς σε αυτό το ποσό να περιλαμβάνονται και οι επιστροφές από τον ΦΠΑ, ύψους 680 εκατ. ευρώ. Από αυτά το Δημόσιο έχει εξοφλήσει τα 5,7 δισ. ευρώ με δάνειο «ειδικού σκοπού» που πήρε τον Δεκέμβριο του 2012 από την τρόικα.
Ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε τη συνολική εξόφληση αυτών των οφειλών έως το τέλος του 2013, κάτι που δεν κατέστη εφικτό, με αποτέλεσμα ένα μέρος των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του Δημοσίου να μην έχει τακτοποιηθεί μέχρι και σήμερα.

Ατιμωρησία

Από τη στιγμή που το κράτος δεν υφίσταται την παραμικρή τιμωρία γι’ αυτό το γεγονός, εν αντιθέσει με τους φορολογουμένους που επιβαρύνονται με πρόστιμα και προσαυξήσεις όταν δεν πληρώνουν τους φόρους και τα χαράτσια του Μνημονίου, η τακτική τού «δεν πληρώνω» από το Δημόσιο ακολουθείται σε μόνιμη πλέον βάση. Οπως επισημαίνουν αρμόδιες πηγές, αρκετοί προμηθευτές που στο παρελθόν είχαν αυξημένες συναλλαγές με το Δημόσιο τώρα πνέουν μένεα, αφού, όπως καταγγέλλουν, δεν έχουν βάλει ούτε ένα ευρώ στην τσέπη τους από τον Δεκέμβριο του 2013 και μετά. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τον Ιανουάριο έως και τον Μάιο του 2014 οι δαπάνες αποπληρωμής των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου παρέμειναν «παγωμένες» στα επίπεδα των 5,5 δισ. ευρώ.

Τα μνημόνια έχουν ήδη επιτελέσει τον σκοπό τους

ardin-rixi

Tου Σταύρου Λυγερού από τη Realnews.gr

ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ του πρωθυπουργού να καλλιεργήσει την εντύπωση ότι η Ελλάδα γυρίζει σελίδα, τα γεγονότα οδηγούν στο αντίθετο συμπέρασμα. Οι δηλώσεις του ότι τα μνημόνια θα είναι σε λίγο παρελθόν κι ότι δεν θα ληφθούν νέα μέτρα έρχονται σε αντίθεση και με τη δήλωση Σόιμπλε και με την έκθεση του ΔΝΤ. Ο χρόνος θα δείξει εάν θα επιβεβαιωθούν οι δανειστές που μιλάνε για νέο μνημόνιο ή η κυβέρνηση που το αποκλείει. Η πείρα των τεσσάρων χρόνων, πάντως, μας διδάσκει ότι όποτε είχαμε τέτοια διαφωνία, τελικώς έγινε αυτό που ήθελε η τρόικα.

Ο ανασχηματισμός, άλλωστε, είναι μία ένδειξη. Στα υπουργεία που συνδέονται με την εφαρμογή των εντολών της τρόικας παραμένουν ή τοποθετούνται «στρατιώτες του μνημονίου». Το διαβατήριο που έκανε τον Χαρδούβελη τσάρο της οικονομίας είναι το ίδιο που είχε στείλει τον Στουρνάρα στο υπουργείο Οικονομικών δύο χρόνια πριν. Και οι δύο τους είναι τέκνα του σημιτικού «εκσυγχρονισμού», αλλά το καθοριστικό είναι οι προνομιακές σχέσεις τους με την εγχώρια ολιγαρχία του χρήματος και με το ευρωιερατείο.

Οπως, άλλωστε, δείχνει και η επιστολή του προς το ΔΝΤ, ο Σαμαράς έχει συνείδηση ότι ο Γολγοθάς δεν τελειώνει. Ο λόγος που δημοσίως φιλοτεχνεί μία παραπλανητική εικόνα είναι ότι εν όψει των εθνικών εκλογών θέλει να συντηρήσει κλίμα αισιοδοξίας για να συγκρατήσει εκλογικές δυνάμεις. Αυτός είναι ο λόγος που αποσιωπάται η έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου, σύμφωνα με την οποία η τρόικα συμπεριφέρθηκε σαν χασάπης κι όχι σαν χειρουργός.

Πράγματι, το τίμημα που έχει πληρώσει η κοινωνία είναι δυσανάλογα υψηλό και το αποτέλεσμα αβέβαιο. Το δραματικό 27,8% της ανεργίας μόνο εν μέρει αποτυπώνει το μέγεθος του προβλήματος. Οχι μόνο επειδή σχεδόν 72% των ανέργων είναι μακροχρόνια άνεργοι, αλλά και επειδή έχει υπολογιστεί ότι σχεδόν 1,5 εκατομμύριο από τα 3,5 εκατομμύρια εργαζομένων είναι απλήρωτοι για πάνω από έξι μήνες.

Μετριοπαθής είναι. Πρόταση;

protagon

του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Το βιβλιαράκι-πολιτικό φυλλάδιο των Γ.Bαρουφάκη, J. Galbraith και St. Holland, λίγο-πολύ όλοι το γνωρίζουν. Αν μη τι άλλο από την παρουσίαση στο Βυζαντινό Μουσείο, με πολυφωτισμένο ομιλητή Αλέξη Τσίπρα, με παρευρισκόμενους Σταύρο Θεοδωράκη, Σπύρο Λυκούδη, Αντρίκο Παπανδρέου -τα γνωστά.

Αποχωρισθήκαμε από 9 ευρώ και το διαβάσαμε. Αρχή-τέλος. Στόχο έχει να δώσει ένα στίγμα ριζοσπαστικό μεν και εναλλακτικό ως προς τη «μονόδρομη σκέψη» που έχει κυριαρχήσει στην Ευρώπη, τη σκέψη δηλαδή που θεωρεί ότι η ρίζα της ανάπτυξης δεν μπορεί να προέλθει (πάντως στην Ευρώπη...) παρά μόνο μέσα από πολιτικές δημοσιονομικής λιτότητας και διαρθρωτικών αλλαγών/ελευθέρωσης των αγορών, πλην όμως χωρίς στοιχεία ανατροπής ή επαναστατικότητας. Η προσέγγιση των συγγραφέων ανοιχτά καταγράφει τους πολιτικούς περιορισμούς υπό τους οποίους γίνονται οι προτάσεις τους: αποκλεισμός της εγγύησης του χρέους κρατών (όπως η Ελλάδα) από άλλα κράτη της ευρωζώνης (όπως η Γερμανία), απόρριψη της νομισματικής χρηματοδότησης του χρέους από την ΕΚΤ, αποκλεισμός της συνευθύνης χρέους όπως με την έκδοση ευρωομολόγων και τέλος αποφυγή της ομοσπονδίωσης της Ε.Ε. όσο (τουλάχιστον) διαρκεί η κρίση του ευρώ.

Συνεπώς προσέρχονται με πρακτική, όχι διακηρυκτική διάθεση. Οι προτάσεις τώρα που υποβάλλουν -όχι για συμφωνία από τη Γερμανία, ή από την κυρίαρχη σήμερα άποψη (δηλαδή τη γερμανική...), αλλά για κάτι σαν δημόσια συζήτηση- κάνουν έναν κάποιο δρόμο. Που για να τον ξεκινήσει κανείς, προϋποτίθεται ότι αποδέχεται πως «παρά τους εορτασμούς για την υπέρβαση της κρίσης, η ευρωζώνη οδεύει ολοταχώς προς τον κατακερματισμό και τη διάλυση».

Καμία φτωχή χώρα δεν σώθηκε από τον τουρισμό της

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Κώστα Καίσαρη

ΣΠΑΕΙ όλα τα κοντέρ ο τουρισμός. Πράγματι. Το τετράμηνο Ιανουαρίου-Απριλίου τα έσοδα σε σχέση με πέρυσι αυξήθηκαν κατά 28%. Εφτασαν τα 900 εκατομμύρια γιούρο κι έπεται και συνέχεια το καλοκαίρι που η τουριστική σεζόν είναι στο πικ. Με την αρμόδια υπουργό Ολγα Κεφαλογιάννη να πηγαίνει η ίδια στο αεροδρόμιο για να υποδεχθεί τους πρώτους Κινέζους τουρίστες. Της πρώτης απευθείας πτήσης από τη Σαγκάη.

Ετσι πάει. Το Νο 1 ζητούμενο για τους Ελληνες πολιτικούς είναι να βρουν αφορμή για να εμφανισθούν στην τηλεόραση. Κι έχουν πάντα τον τρόπο να τη βρίσκουν. Με την κ. Κεφαλογιάννη να κλέβει την παράσταση και στη συνάντηση με τον Κινέζο πρωθυπουργό. Ο οποίος συνελήφθη από τον φακό να ρίχνει επίμονες ματιές στο ντεκολτέ της κ. Ολγας. Κάτι που αποτελεί βέβαια και το σήμα κατατεθέν της υπουργού. Πέρα βέβαια από τις αρετές της ως πολιτικού. Μόνο αυτές του ΠΑΣΟΚ, η Καϊλή και η Γκερέκου (φωτό), είναι όμορφες;

Ξεφύγαμε όμως. Λέγαμε για τη γενικότερη προπαγάνδα για τον τουρισμό που πράγματι τα δύο τελευταία χρόνια σημειώνει εντυπωσιακή άνοδο. Κι αποτελεί μια ένεση για την οικονομία. Σε καμία περίπτωση όμως δεν δικαιολογούνται οι πανηγυρισμοί και οι θριαμβολογίες. Καμία φτωχή χώρα δεν σώθηκε από τον τουρισμό της. Και δεν είναι μια και δύο οι χώρες που πεινάνε και κάνουν πρωταθλητισμό στον τουρισμό: Αίγυπτος, Μαρόκο, Ταϊλάνδη και πάει λέγοντας. Και δώσ’ του οι αναφορές για ρεκόρ κρατήσεων αυτό το καλοκαίρι. Οι Ελληνες δηλαδή να μην μπορούν να κάνουν ούτε μια εβδομάδα διακοπές σε ποσοστό 75% και να πανηγυρίζουν επειδή κάνουν διακοπές στην Ελλάδα οι Ρώσοι, οι Τούρκοι, οι Κινέζοι και οι Ινδοί. Αλλάξανε οι ρόλοι. Οπως οι Ελληνες τα παλιά καλά χρόνια είχανε ξεσκίσει τα Μπαλί, τα Ντουμπάι και τις Μαλδίβες, είναι οι ξένοι τώρα που έρχονται στην Ελλάδα της ανεργίας και του μισθού των τετρακοσίων ευρώ.

Αιρετικές αλήθειες και μύθοι του 1821… (9ο μέρος)

antichainletter

του Νίκου Γ. Σακελλαρόπουλου

Μέρος ένατο: Εκκλησία και σκοταδιστική πολιτική

Για τη στάση της Εκκλησίας και του Πατριαρχείου στην επανάσταση γράψαμε σε προηγούμενο σχόλιο.

Είδαμε με απτές και απλές αποδείξεις ότι όχι μόνο ήταν αντίθετη στο ξεσηκωμό των Ελλήνων, αλλά αφόρισε και τους πρωτεργάτες της εξέγερσης Αλέξανδρο Υψηλάντη, Μιχαήλ Σούτσο και όσους αγωνιστές τους ακολούθησαν, με απίστευτο υπογεγραμμένο έγγραφο που διαβάστηκε στις Εκκλησίες, ανήμερα του ξεσηκωμού, στις 25 Μαρτίου 1821.

Η σκοταδιστική πολιτική της, όμως, είχε αναρίθμητα θύματα και την προεπαναστατική περίοδο.

Ούτε γι αυτά μαθαίνουμε στα σχολεία και στην ιστορία που διδάσκεται στους νεοέλληνες από την Πολιτεία.

Η Πολιτεία, άλλωστε, είναι εκείνη που συντήρησε και συντηρεί τους εκκλησιαστικούς μύθους, η Πολιτεία με βούλα στο Σύνταγμα διατηρεί το Θεοκρατικό καθεστώς στην Ελλάδα, η Πολιτεία είναι εκείνη που ανέχεται τα πρωτοφανή αναθέματα εναντίον των Ελλήνων που διαβάζονται στις εκκλησίες την Κυριακή της Ορθοδοξίας!

Ο απολογισμός της τετραετίας των Μνημονίων

Νέα Πολιτική

του Κωνσταντίνου Κόλμερ

♦ Η έκθεσις της Τραπέζης της Ελλάδος επί της οικονομίας της χώρας διά την τετραετίαν 2010-13 και ο  τελευταίος ισολογισμός της  αποκαλύπτουν αφ’ενός μεν την τεραστία ζημία που υπέστησαν οι Έλληνες απ’ την ένταξι της Ελλάδος στα Μνημόνια, αφ’ετέρου δέ την μετάλλαξι της ΤτΕ , από εθνικής κεντρικής τραπέζης εις απλούν υποκατάστημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής  στην Φραγκφούρτη .

Σύμφωνα με στοιχεία της ΤτΕ, το Ελληνικόν Ακ. Εθν. Εισόδημα εμειώθη κατά 20,4%  την τελευταία τετραετία και το διαθέσιμο εισόδημα των Ελληνικών νοικοκυριών κατά 30%.

Την 6ετία της συνεχιζομένης υφέσεως (2008-13,) το Ελληνικόν ΑΕΠ υπεχώρησε κατά 27%.

Δεν υπάρχει προηγούμενον άλλης Ευρωπαϊκής χώρας στην μεταπολεμική περίοδο,  που να υπέστη τόσον μεγάλην οικονομική καταστροφή όσον της Ελλάδος την τελευταία περίοδο των μνημονίων.

Η δυσημερία του Ελληνικού λαού προήλθεν από την μείωσι των μισθών και συντάξεων , την παρανοϊκή φορολόγησι των ακινήτων και την τραπεζική αχρηματία, απότοκον της κατά 85% περικοπής της αξίας των κρατικών ομολόγων, κατ’απαίτησιν του χέρ Σόϊμπλε.

Δυο λογάκια για την Εθνική ομάδα

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου

Yπάρχει μία μεγάλη παρεξήγηση -ανάμεσα σε πολλές μικρές- που αφορά την Εθνική ομάδα

Οτι δηλαδή η Εθνική ομάδα αντιπροσωπεύει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μύθος. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως το βιώνουμε παρακολουθώντας το ελληνικό πρωτάθλημα, δεν έχει καμία ομοιότητα με τα χαρακτηριστικά της Εθνικής ομάδας και με τις επιτυχίες της.

Η Εθνική ομάδα αντιπροσωπεύει το αποτέλεσμα της προσπάθειας των Ελλήνων ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται σε αυτήν, πολλοί από τους οποίους δεν αγωνίζονται καν στην Ελλάδα. Υπάρχει μία πραγματολογική διαφορά που δεν ευνοεί τη σύγκριση των Εθνικών ομάδων με τους συλλόγους. Πώς γίνεται η Εθνική ομάδα να αντιπροσωπεύει το ελληνικό ποδόσφαιρο των συλλόγων όταν αυτοί έχουν μία 11άδα με 6 ή και περισσότερους ξένους ποδοσφαιριστές στη σύνθεσή τους;

Οι διασυλλογικές ευρωπαϊκές διοργανώσεις, σιγά-σιγά και χάρη στην παγκοσμιοποίηση του παιχνιδιού, από διοργανώσεις αθλητικής αναμέτρησης μεταμορφώνονται -με πρόσχημα το ποδόσφαιρο- σε ένα πεδίο αναμέτρησης επιχειρήσεων. Εκεί όπου οι μεγάλοι προϋπολογισμοί διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό το πεδίο του ανταγωνισμού και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία. Ακόμη και με καθαρά αγωνιστικά κριτήρια να το δει κάποιος -παρά τη μεγάλης έκτασης ομογενοποίηση των χαρακτηριστικών του παιχνιδιού- τα χαρακτηριστικά του ποδοσφαίρου των συλλόγων δεν έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο που παίζουν οι Εθνικές.

Το έχω γράψει και παλιότερα νομίζω. Η Εθνική ομάδα είναι μία πολύ βολική ιστορία. Ακόμη και αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να την επινοήσουμε. Για να χωράει την υπερβολή μας, την κακία μας, τς ανεπάρκειες του χαρακτήρα μας. Να γίνεται η οθόνη προβολής εκείνου που θα θέλαμε να πετύχουμε στις διακρίσεις της. Και ένας κάλαθος αχρήστων όπου κρύβουμε τα ελαττώματά μας στις αποτυχίες της. Ιδιαίτερα μετά την επιτυχία της Πορτογαλίας αυτή η ομάδα έγινε ένα τόσο ευρύχωρο διαμέρισμα, που μας χωράει όλους. Και έχουμε και την απαίτηση, όπως ο ενοικιαστής που πληρώνει το νοίκι, να καθόμαστε όπως θέλουμε στο διαμέρισμα.

Στην προκειμένη περίπτωση να λέμε ό,τι μας κάνει κέφι και παράλληλα να απαιτούμε η ομάδα να κινείται σύμφωνα με τις προτιμήσεις μας. Θυμάται κάποιος τι είχε ειπωθεί και γραφεί μετά την ήττα της Εθνικής με 4-1 από την Τουρκία, στο «Γ. Καραϊσκάκης»; Πρόκειται για έναν πύργο της Βαβέλ σε ό,τι αφορά τα «θέλω» του καθενός μας. Ενας παραλογισμός άνευ προηγουμένου, που βασίζεται στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, όπως όταν πρόκειται για τις ομάδες που υποστηρίζουμε.

Ομάδα χωρίς ιδιότητες

Ο επαρχιωτισμός της ελληνικής οικονομικής ιδεολογίας

Νέα Πολιτική

του Ραφαήλ Καλυβιώτη

♦ Πολλά μπορεί να καταμαρτυρήσει κανείς στο Σκανδιναυϊκό οικονομικό μοντέλο και όλα αυτά που το τελευταίο συνεπάγεται, όπως τον καταναγκασμό μέσω ενός κεντρικού σχεδιασμού, την έλλειψη αυθορμητισμού και ατομικότητας, και, εν πάση περιπτώσει, μία από τα άνω κατασκευασμένη κοινωνία. Παρά ταύτα, είναι το μοντέλο των Σκανδιναυών, και είναι σχεδόν αδύνατον να αναπαραχθεί οπουδήποτε αλλού.

Ένας από τους λόγους που αδυνατεί η ΕΕ να επιλύσει την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζουν τα μέλη της, είναι ακριβώς αυτός. Ότι δηλαδή δεν διαθέτει μηχανισμούς εντός της διοικητικής της δομής, που να συλλέγουν τα ιδιαίτερα στοιχεία από τις εθνικές οικονομίες και να προσαρμόζουν ένα μείγμα κατάλληλης οικονομικής πολιτικής, το οποίο θα επέτρεπε στις χώρες αυτές να αναπτύξουν τα εκάστοτε συγκριτικά τους πλεονεκτήματα. Εάν μάθαμε κάτι από αυτήν την οικονομική κρίση, είναι ότι δεν ταιριάζει σε όλες τις χώρες το ίδιο μοντέλο οικονομίας. Η περίφημη «τρόϊκα», καίτοι έχει προβεί σε ορισμένες σωστές μεταρρυθμίσεις, χρησιμοποιεί παρά ταύτα μοντέλα οικονομικής ανάλυσης τα οποία έχουν μία τυποποιημένη «διεθνή ισχύ». Όμως, όταν παρακάμπτονται χαρακτηριστικά όπως η κοινωνική πολυπλοκότητα, η κυρίαρχη κουλτούρα και οι θεσμικές ιδιομορφίες της κάθε χώρας, το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό.

Η κόλαση κρύβεται σε υποπαραγράφους

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Κατά τη μνημονιακή εποχή παρακολουθήσαμε συχνά κυβερνητικούς παράγοντες να επικαλούνται την πίεση της τρόικας ή τα προαπαιτούμενα μέτρα του προγράμματος, προκειμένου να δικαιολογήσουν νομοθετήματα εξαιρετικά σκληρά ή απλώς παράλογα. Η λογική ήταν γνωστή: εφόσον έχουμε συνυπογράψει μνημόνια και συμβάσεις, πρέπει να τα τηρήσουμε. Το οποίο υπονοούσε ότι δεν επιθυμούσαν οι κυβερνώντες να πάρουν σκληρά ή και άδικα μέτρα, αλλά τους το επέβαλλε η τρόικα.

Πίσω από αυτό το κρυφτούλι, συνέβη και συμβαίνει ακόμη μια τερατώδης νομοθέτηση, πρόχειρη, χαοτική, αντινομική, ιδιοτελής, που εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, συντεχνιακά και ατομικά, και απορρυθμίζει τον δημόσιο χώρο, χωρίς να προστατεύει το δημόσιο συμφέρον.

Αυτή η απόκρυψη και η μη ανάληψη ευθύνης συνεχίζεται αδιάκοπα, τέσσερα χρόνια μετά το μνημόνιο. Με μια διαφορά: τώρα γνωρίζουμε ότι πολλές νομοθετικές ρυθμίσεις δεν είναι διαταγές της τρόικας ούτε προαπαιτούμενα του μνημονίου, αλλά πολιτικές αποφάσεις της ίδιας της κυβέρνησης. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα, λέγεται ότι εγχώρια λόμπι υπέβαλλαν αιτήματά τους απευθείας στην τρόικα παρακάμπτοντας την κυβέρνηση, η οποία υποχρεωνόταν να ακολουθήσει, δηλαδή να υποβάλει στη Βουλή τα κλαδικά αιτήματα ως μνημονιακές υποχρεώσεις…

Ουσιαστικά, μέσα στην κρίση, δια της υπερπαραγωγής νόμων, διαμορφώνεται ένα δικαιικό πλαίσιο και μια κρατική δομή, που αντί να εξορθολογίζουν τις δημόσιες λειτουργίες και να προστατεύουν τους πολίτες, μεγιστοποιούν την αυθαιρεσία των εκάστοτε κυβερνώντων και καταργούν τους κανόνες διαβούλευσης και λογοδοσίας.

Σε αυτή την παράδοση απόκρυψης, προχειρότητας και ιδιοτέλειας, εντάσσονται και δύο πρόφατες νομοθετικές πράξεις της Βουλής. Μία είναι η κατεπείγουσα ψήφιση του χωροταξικού από το θερινό τμήμα της Ολομέλειας. Μέσα σε μία ημέρα οι βουλευτές εκλήθησαν να μελετήσουν και να αποφασίσουν για το χωροταξικό και πολεοδομικό μέλλον της χώρας, π.χ. για το πώς ορίζονται οι ζώνες αμιγούς κατοικίας και πώς οι ζώνες μικτής χρήσης, σε ένα νομοσχέδιο που ελάχιστη σχέση είχε με ό,τι είχε κατατεθεί προς διαβούλευση. Το παιχνίδι με τα προαπαιτούμενα εξελίχθηκε ως εξής: η τρόικα πράγματι είχε απαιτήσει σύμπτυξη των σταδίων έγκρισης χωροθέτησης. Και πράγματι από επτά τα στάδια έγιναν τέσσερα. Ομως: η εγχώρια πονηριά έγκειται ότι στο μέλλον τα Ρυθμιστικά σχέδια θα τροποιούνται κατά το δοκούν με μια απλή υπουργική απόφαση! Ολη η εξουσία στον υπουργό. Ας ωρύονται πολεοδόμοι, χωροτάκτες, τεχνικά επιμελήτηρια και περιβαλλοντικές οργανώσεις.

Ο Β’ Βαλκανικός Πόλεμος*

Το Ποντίκι

του Ξενοφώντος Μπρουτζάκη

16 Ιουνίου έως 18 Ιουλίου 1913

Ο Β’ Βαλκανικός Πόλεμος τελείωσε με επικράτηση της Σερβίας και της Ελλάδας, οι οποίες πέτυχαν σημαντικές νίκες στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας και των κεντρικών Βαλκανίων. Λίγους μήνες μετά τη λήξη του Β’ Βαλκανικού Πολέμου θα άρχιζε η μεγάλη και επώδυνη σύγκρουση του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που θα έβαζε και πάλι τα βαλκανικά κράτη σε πολεμικές περιπέτειες

Πριν καλά - καλά τελειώσει ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος, η Βουλγαρία στράφηκε εναντίον των υπόλοιπων χωρών του βαλκανικού συνασπισμού, τη Σερβία, την Ελλάδα, τη Ρουμανία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, προκειμένου να πετύχει ευνοϊκότερη διανομή των ευρωπαϊκών εδαφών που αποσπάστηκαν από την τελευταία στον προηγούμενο πόλεμο. Οι πολεμικές αυτές συγκρούσεις κράτησαν περίπου έναν μήνα, από τις 16 Ιουνίου έως τις 18 Ιουλίου 1913.

Οι πολεμικές συγκρούσεις ολοκληρώθηκαν με την επικράτηση της Σερβίας και της Ελλάδας, οι οποίες πέτυχαν σημαντικές νίκες στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας και των κεντρικών Βαλκανίων. Η ήττα αυτή κατέστρεψε τις βλέψεις για τη δημιουργία μιας μεγάλης Βουλγαρίας. Έτσι, η λήξη του Β’ Βαλκανικού Πολέμου βρίσκει τη Ρουμανία να έχει αποσπάσει την πρώην βουλγαρική Δοβρουτσά και την Οθωμανική Αυτοκρατορία να ανακαταλαμβάνει την περιοχή της Αδριανούπολης.

Το συνεχώς επανιδρυόμενο Κράτος και η επίσκεψη της αλεπούς στο κοττέτσι

Νέα Πολτική

του  Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

♦ Δεν είναι τυχαίο που όλες – μα όλες! – οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης στόχευσαν, η καθεμιά με τον δικό της τρόπο βέβαια, στην μεταρρύθμιση, την αλλαγή, την θέση σε νέα βάση του Δημοσίου/του Κράτους. Ούτε που, τελικά, τίποτε/μα τίποτε δεν έμεινε πίσω. Τίποτε το θετικό, εννοείται. Τίποτε το θετικό και μόνιμο, τίποτε που να έχει ριζώσει.

Ας τα δούμε ιεραρχημένα, όπως νομίζουμε ότι «έπαιξαν» ως πολιτικά στοιχήματα διαχρονικά. Πρώτη σε ένταση του στοιχήματος θα θέταμε την «επανίδρυση του Κράτους» επί Κώστα Καραμανλή. Γιατί; Αν μη τι άλλο, διότι τότε η προσέγγιση/υπόσχεση για μια ριζική μεταρρύθμιση στις δομές και την πρακτική του Δημοσίου, έφτασε να αποτελεί θεμέλιο όχι μόνο προεκλογικής εκστρατείας (του 2004), αλλά και της ίδιας της διεκδίκησης της εξουσίας. Τί έμεινε πίσω: σαλεύει ο νους του ανθρώπου, ακόμη και του σκληρυμένου από την πολιτική διάψευση Έλληνα της Μεταπολίτευσης! – άμα έρθει και θυμηθεί το έπος των κουμπάρων^. την υπόθεση του Βατοπεδίου^. την υπέροχη εκείνη αναστοχαστική απόφανση περί «νόμιμου και ηθικού», όλα στοιχεία που «πέρασαν» από το επανιδρυμένο Κράτος…

Δεύτερη θα ιεραρχούσαμε την αμέσως προηγούμενη προσπάθεια, εκείνη στην οποία -oυσιαστικά- η Καραμανλική επανίδρυση πήγε να δώσει τον αντίλογο. Ποιά είναι αυτή; Την συμβολοποίησε ο Νόμος Πεπονή, ο 2190 του 1994 -μια 10ετία νωρίτερα- εκεί στην τομή του χρόνου ανάμεσα στην διαχείριση ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη. Τον Νόμο Πεπονή έχουμε μάθει (πάντως τώρα… δύο 10ετίες αργότερα) να τον δοξάζουμε και να τον τιμούμε σαν κάτι το εντελώς ξεχωριστό, έτσι που πήγε να εγκαθιδρύσει αντικειμενικά κριτήρια για την πρόσβαση στο Δημόσιο. Θα μας επιτραπεί μια ασεβής άποψη: ο Νόμος Πεπονή και η μέσω ΑΣΕΠ άμυνα υπέρ της αντικειμενικής πρόσβασης στην Βαλχάλλα του Κράτους, δεν (ΔΕΝ) είναι κάτι το καλό.

Η εκλιπούσα Κύπρος και οι πολιτικοί της

ardin-rixi

Του Άριστου Μιχαηλίδη από την εφημερίδα Φιλελεύθερος

Μας έκανε εντύπωση μια ανακοίνωση του ΑΚΕΛ, που σχολίαζε την πολύ θετική κοινή θέση των 28 κρατών μελών στο Συμβούλιο Σύνδεσης Ε.Ε. – Τουρκίας. Το Συμβούλιο καλεί ξεκάθαρα την Άγκυρα να εφαρμόσει το Πρωτόκολλο τελωνειακής σύνδεσης, να αναγνωρίσει δηλαδή την υποχρέωσή της έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας και να ανοίξει λιμάνια και αεροδρόμια. «Επιβάλλεται, έλεγε το ΑΚΕΛ, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση να προβληματιστεί, αφού εδώ και δέκα σχεδόν χρόνια η πολιτική που ακολουθεί αναφορικά με τις κυπρογενείς υποχρεώσεις της Τουρκίας αποδεικνύεται αναποτελεσματική. Συνεπώς, επιβάλλεται η Ε.Ε. να αναζητήσει πιο αποτελεσματικούς τρόπους, έτσι που να πειστεί η Τουρκία να σεβαστεί ειλημμένες υποχρεώσεις της έναντι της Κύπρου».

Όμως το ΑΚΕΛ είναι από τις ισχυρές πολιτικές δυνάμεις, που υποστηρίζει απόλυτα ότι η πολιτική της Κυπριακής Δημοκρατίας έναντι των κυπρογενών υποχρεώσεων της Τουρκίας είναι σωστή και δεν χρειάζεται να αλλάξει. Ούτε έγινε ποτέ, με πρωτοβουλία ή κυβερνητική απόφαση ή πίεση του ΑΚΕΛ, κάποια προσπάθεια για να αναζητηθούν πιο αποτελεσματικοί τρόποι έτσι που να πειστεί η Τουρκία να σεβαστεί τις υποχρεώσεις της ή και να πιεστεί να αλλάξει γενικά στάση απέναντι στη λύση του Κυπριακού. Αν επομένως για τη δική μας πολιτική δεν επιβάλλεται να αναζητηθούν πιο αποτελεσματικοί τρόποι, γιατί να το κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Σχολιάζουμε το ΑΚΕΛ λόγω της ανακοίνωσής του, αλλά το ίδιο ισχύει και για το άλλο μεγάλο κόμμα, που κυβερνά τώρα, όπως και για άλλα, που ενώ διαπιστώνουν επί δέκα και περισσότερα χρόνια ότι η Τουρκία γίνεται ολοένα και πιο προκλητική και αδιάλλακτη, δεν θεωρούν ότι επιβάλλεται να αλλάξουν πολιτική. 

Χαμένη η μάχη των τιμών*

Το Ποντίκι

Το κατέστησαν σαφές οι βιομηχανίες ότι δεν πρόκειται να μειωθούν οι τιμές των τροφίμων. Το μήνυμα δεν απευθυνόταν μόνο στους καταναλωτές, αλλά είχε πολλούς αποδέκτες… και κυρίως την κυβέρνηση, αφού το ζήτημα της ακρίβειας επανέρχεται διαρκώς στο προσκήνιο.

Άλλωστε ο νέος υφυπουργός Ανάπτυξης Γεράσιμος Γιακουμάτος είχε δηλώσει πως η πρώτη προτεραιότητά του είναι η μείωση των τιμών. Για τον λόγο αυτό ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών Τροφίμων (ΣΕΒΤ) απάντησε άμεσα ότι ο στόχος του δεν είναι τόσο απλός. Το κόστος ενέργειας και χρήματος, η απουσία πρώτων υλών από την εγχώρια παραγωγή, οι καθυστερήσεις πληρωμών από τις αλυσίδες λιανικής, το μέγεθος αγοράς logistics, τα φορολογικά και διοικητικά εμπόδια δεν επιτρέπουν μεγαλύτερες μειώσεις τιμών.

Την ίδια ώρα αμφισβήτησε στην ουσία τα στοιχεία της Eurostat, υποστηρίζοντας ότι η πτώση των τιμών αγγίζει το 6% και κυμαίνεται στο 8%-10% με βάση έρευνα της Nielsen, η οποία λαμβάνει υπόψη της τις προσφορές, τις προωθητικές ενέργειες και τις εκπτώσεις.

Υπενθυμίζεται ότι, σύμφωνα με έρευνα της Eurostat για το επίπεδο τιμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι τιμές των τροφίμων στην Ελλάδα βρίσκονται στο 102% του μέσου κοινοτικού όρου.

Εθνική Ελλάδας: Η ομάδα που ξέρει να αντιγράφει τον εαυτό της

Το Ποντίκι

Είναι θέμα DNA, είναι σύμπτωση, είναι κάτι μελετημένο; Όπως και να ’χει, η Εθνική Ελλάδας είναι μια ποδοσφαιρική πατέντα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, που δεν μπορεί να την αντιγράψει καμία άλλη ομάδα. Μόνο η ίδια μπορεί να αντιγράψει τον εαυτό της.

Το μεγάλο της χάρισμα είναι το ισχυρό ένστικτο επιβίωσης σε τουρνουά που δεν είναι – ούτε δείχνει – φαβορί, ανεξάρτητα από την κατάταξη στην ευρωπαϊκή ή την παγκόσμια βαθμολογία. Η Εθνική Ελλάδας έχει κάνει βαριά τη φανέλα της από το ευρωπαϊκό του 2004 και έκτοτε έχει βρει τον δρόμο για να μην… την ελαφρύνει.

Οι τρίτοι μάλλον δεν καταλαβαίνουν τον τρόπο της. Πιθανότατα παραξενεύονται. Εξαιρείται πάντως ο Ζοσέ Μουρίνιο που, όταν κλήθηκε να δώσει προγνωστικά για τον όμιλο της Ελλάδας, είχε απαντήσει χωρίς περιστροφές: «Βλέπω Κολομβία και Ελλάδα. Συμπαθώ την Ακτή, που ίσως μπορεί να κάνει κάτι…». Ούτε κουβέντα για την Ιαπωνία. Κι έπεσε μέσα 100%.

Ελληνικός τρόπος

Σε ό,τι καλό έχει καταφέρει η Εθνική ομάδα στις μεγάλες διοργανώσεις έχει χειριστεί ιδανικά τη σταθερά των 4 βαθμών και τις νίκες με ένα γκολ διαφορά. Είναι ίσως η μοναδική ομάδα που έφτασε σε τρεις προκρίσεις από τη φάση των ομίλων, με μια νίκη, μια ισοπαλία και μια ήττα, χωρίς σε καμία από τις τρεις περιπτώσεις να φτάσει σε θετική διαφορά τερμάτων. Είναι ο τρόπος της. Σαν να τον… εφηύρε.

Η αφετηρία, οι αξίες και τα όρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Νέα Πολιτική

 του Γιάννη Μαρίνου

 ♦ Εν όψει των Ευρωεκλογών, έκρινα χρήσιμο να ενημερώσω τους νεώτερους και να υπενθυμίσω στους παλαιότερους πώς ξεκίνησε και σε ποιές αρχές και αξίες θεμελιώθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι θα καταλάβουμε καλύτερα πού βαδίζει, ποιό είναι το μέλλον της και ποιά είναι επιτέλους τα όριά της. Γιατί, όσο και αν ακούγεται περίεργο, κανένας από τους Ευρωπαίους ηγέτες και τους συνηγόρους της Ευρωπαϊκής ιδέας δεν μπορεί να σας απαντήσει με σαφήνεια και κατηγορηματικά, ποιά είναι επιτέλους τα όρια της Ενωμένης Ευρώπης. Μίας Ευρωπαϊκής Ένωσης που ξεκίνησε από έξη κράτη και ήδη τα μέλη της έχουν φθάσει τα 28. Και κανείς δεν αποτολμά να σας πει ποιά μπορεί να είναι η συνέχειά της. Ή μάλλον ο καθένας έχει και την δική του απάντηση.

Ας αρχίσουμε από το πώς ξεκίνησε η ιδέα για την Ένωση της Ευρώπης. Στον αυτοκράτορα Καρλομάγνο αποδίδουν την πρώτη προσπάθεια δημιουργίας της Ενιαίας Ευρώπης, που επιδιώχθηκε πότε με το ξίφος και πότε με την διπλωματία. Το 800 μετά Χριστόν στέφθηκε από τον Πάπα αυτοκράτορας των Φράγκων και της Ευρώπης. Επρόκειτο για εφήμερη προσπάθεια. Στην νεώτερη εποχή, προβάλλουν, ως κορυφαίοι Ευρωπαϊστές, κυρίως ο  Βίκτωρ Ουγκώ, ο Αριστίντ Μπριάν  και ο Ουίνστον  Τσώρτσιλ.

Ατυχώς, εμείς οι Έλληνες, αγνοούμε ότι ο πρώτος Ευρωπαίος πολιτικός που πρότεινε την ένωση της Ευρώπης ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας. Την εισηγήθηκε ως υπουργός Εξωτερικών της Τσαρικής Ρωσσίας στο περίφημο συνέδριο της Βιέννης το 1815, μετά την ήττα του Ναπολέοντα. Με βάση την Ιερά Συμμαχία τους, οι τότε συμμαχικές δυνάμεις χάραξαν σύνορα, αναγνώρισαν κράτη και ρύθμισαν τις σφαίρες επιρροής τους. Το να αποκρύπτουν σήμερα τον ρόλο του Καποδίστρια οι Δυτικοευρωπαίοι κατανοείται, έστω και αν δεν συγχωρείται. Βλέπετε, ο προτείνων ήταν Ρώσσος και Έλληνας. Το να τον αγνοούν, όμως, και οι Έλληνες, δείχνει πόσο η ιστορία μας και οι αντιλήψεις μας προσδιορίζονται από ξένες επιρροές και συμφέροντα και πόσο περιφρονούμε εαυτούς και την πολυχιλιετή και γεμάτη προσφορά ιστορία του γένους και του τόπου μας. Ας σημειωθεί ότι ο Καποδίστριας εκπόνησε το ομοσπονδιακό σύνταγμα της Ελβετίας μετά την απελευθέρωσή της από τα στρατεύματα του Ναπολέοντα, και αυτό αποτέλεσε, κατά κάποιον τρόπο, το πρότυπο του σχεδίου της Συνταγματικής Συνθήκης, που έστω και κολοβή συμφωνήθηκε πρόσφατα από τα 27 κράτη μέλη της Ε.Ε. Οι Ελβετοί, πάντως, τιμούν τον Καποδίστρια με δύο αγάλματά του, στην Ζυρίχη και στην Γενεύη, αν θυμάμαι καλά. Εμείς, ως γνωστόν, τον δολοφονήσαμε.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ : ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ

Ποιά Ελλάδα Ποιά Ευρώπη

Αντίφωνο

του Σωτήρη Γουνελά

 Εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε λαός που μπορεί να κλειστεί σ’ ένα παρόν εκατό ή διακοσίων χρόνων νεοελληνικού βίου. Ανήκουμε στουςαρχαίους λαούς, όπως ανήκουν και οι Εβραίοι, οι Πέρσες, οι Ινδοί οι Κινέζοι και άλλοι. Δεν έχουμε ιστορία πεντακοσίων ή χιλίων χρόνων, ο λόγος ο ελληνικός χάνεται μέσα στο χρόνο και έρχεται να σμίξει με την μεγαλειώδη σύλληψη του Εφέσιου Ηράκλειτου για τον Λόγο που αρμονίζει το σύμπαν. Η ιουδαϊκή παράδοση από τη μία και η αρχαιοελληνική από την άλλη εκβάλλουν μέσα στη χριστιανική περιοχή, εκχριστιανίζονται, καθώς σφραγίζονται από το κορυφαίο γεγονός της Ενανθρώπησης. Σπουδαία ζητήματα για την ύπαρξη του Θεού και του ανθρώπου, για τη δημιουργία το κόσμου, για το νόημα της ζωής και του θανάτου, για τη σημασία του αποκαλυπτικού λόγου, για τη σχέση των δύο φύλων, για τη διασταύρωση ή τη σύγκρουση πολιτισμών και για τόσα άλλα που καθόρισαν και καθορίζουν την πορεία του κόσμου, ζυμώθηκαν, ερμηνεύτηκαν, αποσαφηνίστηκαν χάρη στην αλληλεπίδραση αυτών των παραδόσεων και την ιδιάζουσα σύνθεσή τους με το πνεύμα του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας.

Όλα αυτά δεν μπορούν να χωρέσουν στη ‘μανία της επικαιρότητας’, γιατί αυτή ίσα-ίσα συντηρεί τη μαζικότητα, τον ατομικισμό, την ‘πολτοποίηση’ του προσώπου, τους ανταγωνισμούς, την εκμετάλλευση, τον κυνισμό, τον λαϊκισμό και τον μηδενισμό. Πίσω από την διατυμπανιζόμενη κυρίαρχη σημασία της ‘Οικονομίας της Αγοράς’ διεξάγονται άγριες μάχες συμφερόντων, εξαπατήσεις, δωροδοκίες και ποικίλες ενέργειες, που κάθε άλλο παρά προάγουν την προσωπική και αληθινή εικόνα του ανθρώπου. Το οικονομίστικο, αγοραίο και ρασιοναλιστικό πνεύμα μέσα στο οποίο έχουμε καταδικαστεί τα τελευταία χρόνια της λεγόμενης ‘κρίσης’ (αν και όχι μονάχα αυτά), θα πρέπει να γίνει αφετηρία επαναφοράς της μνήμης, ενδυνάμωσής της, βαθιάς μεταστροφής και γενναίας αυτοκριτικής σε όλα τα επίπεδα ζωής. Είναι ανόητο να θεωρούμε ότι ‘η κρίση’ ξεπερνιέται αποκλειστικά με οικονομικά μέτρα. Οι αρχαιοελληνικές ρίζες που θέλουν τον πολίτη δεμένο με την πόλη και με τα κοινά και η ιουδαϊκή ρίζα του κοινοτικού πνεύματος που πέρασαν μεταμορφωμένα στην χριστιανική παράδοση, εάν ενεργοποιηθούν σωστά, μπορούν να βοηθήσουν στο ξεπέρασμα ενός ατομικισμού που φαίνεται συχνά να αγγίζει όρια παθολογίας κι ενός νόθου ή λαθεμένου και κακέκτυπου εξευρωπαϊσμού.

Τα κατακτητικά σχέδια της Τουρκίας για Ελλάδα – Κύπρο

ardin-rixi

Ο σκληρός Ερντογάν και ο “μειλίχιος” δαπραγματευτής Νταβούτογλου

Της ΑΛΙΚΗΣ ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ – ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ ομ. καθηγήτριας και τέως πρύτανη Παντείου Πανεπιστημίου, προέδρου του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΙΜΔΑ) δημοσιεύτηκε στηνΕλευθεροτυπία

Στις 31 Μαΐου συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη βίαιη καταστολή από την κυβέρνηση Ερντογάν των αυθόρμητων, μαζικών, ειρηνικών διαδηλώσεων στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, που ξέσπασαν με αφορμή την ανοικοδόμηση πολυκαταστήματος -mall- στη θέση του Πάρκου Γκεζί, αλλά με πραγματική αιτία τις τραγικές συνέπειες στον τουρκικό λαό της εγκληματικής πολιτικής των Ερντογάν-Νταβούτογλου.

 

Η διεφθαρμένη κυβέρνηση Ερντογάν έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο στη βίαιη καταστολή των αυθόρμητων, μαζικών και ειρηνικών διαδηλώσεων στην πλατεία Ταξίμ. Η εξέγερση στην πλατεία Ταξίμ εξελίχθηκε γρήγορα σε επανάσταση, καθώς επεκτάθηκε σε πάνω από 70 τουρκικές πόλεις.

Στην επανάσταση αυτή -η οποία δεν κατεστάλη παρά το γεγονός ότι το τουρκικό καθεστώς την έπνιξε στο αίμα- έχει πρόσφατα προστεθεί αποδοκιμασία από τις ίδιες τις ανώτατες τουρκικές αρχές, όπως ο Τούρκος πρόεδρος της Δημοκρατίας, το Συνταγματικό Δικαστήριο, ο γενικός εισαγγελέας, η Τουρκική Ενωση Δικηγορικών Συλλόγων κ.ά. Ετσι, με απόφασή του στις 28 Μαΐου 2014, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Τουρκίας ήρε την απαγόρευση πρόσβασης στο YouTube, επειδή παραβιάζει το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης.

Αιρετικές αλήθειες και μύθοι του 1821… (8ο μέρος)

antichainletter

του Νίκου Γ. Σακελλαρόπουλου

Μέρος όγδοο: Mύθοι και ιδεολογήματα της Εκκλησίας

Γράφαμε και στο προηγούμενο σχόλιο περί του μύθου του κρυφού σχολειού. που δημιούργησε η Εκκλησία, πιστή στον ρόλο της ως… υπερασπίστριας των εθνικών ιδεωδών του ελληνικού λαού.

Ήταν, άλλωστε, πάγια η τακτική της Εκκλησίας να επιχειρεί να ταυτίζεται με την εθνική μας ιστορία, όπως αυτόκλητα και χωρίς κανένας να την ψηφίσει, να επιχειρεί να επιβάλλει ή να ασκεί με φονταμενταλιστική λογική, ακόμη και εξωτερική πολιτική.

Αυτό ουδόλως είναι περίεργο, δεδομένου ότι η Εκκλησία στην θεοκρατική Ελλάδα είναι κατοχυρωμένη με Συνταγματική βούλα.

Όμως, η πραγματική ιστορία είναι πικρή, όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι μετά την σχεδόν βίαιη επιβολή της θρησκείας μας, έπαψε να λάμπει το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και οι ελεύθεροι άνθρωποι μετεβλήθησαν σε ποίμνιο και δούλους του Θεού.

O Θουκυδίδης, η προέλευση των Ελλήνων και το όνομα Ελλάς

Ερανιστής

«Καί ἐπέπεσε πολλά και χαλεπά κατά στάσιν ταῖς πόλεσιν, γιγνόμενα μέν καί ἀεὶ ἐσόμενα, έως άν ἡ αὐτή φύσις ἀνθρώπων».

Θουκυδίδης, Ιστορίαι 3.2

Γράφει ο Ερανιστής

Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ανάμεσα στη Αθηναϊκή και την Πελοποννησιακή Συμμαχία, υπό την ηγεμονία της Σπάρτης, διήρκεσε, με μερικές ανακωχές, από το 431 π.Χ. έως το 404 π.Χ. και έληξε με την ολοκληρωτική ήττα των Αθηναίων, δίνοντας τέλος στον πολιτισμικό «χρυσό αιώνα».

Όπως γνωρίζουμε ενδεχομένως από τα σχολικά μας χρόνια, ο Έλλην ιστορικός Θουκυδίδης έζησε μεταξύ 460 – 398 π.Χ.. και έγινε παγκοσμίως γνωστός για τη συγγραφή της κλασικής Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου. Στο έργο της ζωής του αφηγείται γεγονότα που συνέβησαν κατά τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ της Αθήνας και της Σπάρτης· οΠελοποννησιακός Πόλεμος κράτησε από το 431 έως το  404 π.Χ., με ένα επτάχρονο διάλειμμα “ύποπτης ανακωχής”. Στο προοίμιο του έργου διαβάζουμε:

1. Θουκυδίδης, ο Αθηναίος, έγραψε την ιστορίαν του πολέμου μεταξύ των Πελοποννησίων και των Αθηναίων. Την συγγραφήν αυτού ήρχισεν ευθύς εξ αρχής της εκρήξεώς του, διότι προείδεν ότι θ’ απέβαινε μεγάλος και περισσότερον αξιομνημόνευτος από κάθε προηγούμενον πόλεμον, και εσυμπέραινε τούτο από το γεγονός ότι αμφότερα τα Κράτη κατήρχοντο εις αυτόν, ενώ ευρίσκοντο εις την ακμήν της παντός είδους στρατιωτικής δυνάμεώς των, και ότι έβλεπε τους λοιπούς Έλληνας είτε τασσόμενους αμέσως, είτε διανοουμένους τουλάχιστον να ταχθούν προς το εν ή το άλλο μέρος. [1] Προοίμιον (1-23)

Η κίνησις αυτή ετάραξε τωόντι βαθύτατα την Ελλάδα, και μέρος υπό τους βαρβάρους και σχεδόν τον κόσμον όλον. Τα προγενέστερα γεγονότα και τα έτι παλαιότερα δεν δύνανται να εξακριβωθούν σαφώς, ένεκα της παρόδου πολλού χρόνου. Αλλά από τεκμήρια, τα οποία, ωθών την έρευνάν μου μέχρι του απωτάτου παρελθόντος, κρίνω αξιόπιστα, άγομαι να πιστεύσω ότι δεν υπήρξαν μεγάλα, ούτε υπό πολεμικήν, ούτε υπό άλλην έποψιν.

Ως προς την καταγωγή του, ο ίδιος αναφέρει ότι ήταν Θραξ, καθώς πατέρας του ήταν ο Όλορος, όνομα το οποίο επίσης ανήκε σε πολλούς βασιλείς της Θράκης. Ο Όλορος ήταν ιδιοκτήτης χρυσωρυχείων στην παράκτια περιοχή απέναντι από τη Θάσο και συνεπώς ευκατάστατος. Ο Θουκυδίδης γεννήθηκε στον Άλιμο και είχε συγγενικούς δεσμούς με τον Αθηναίο πολιτικό και στρατηγό Μιλτιάδη και έναν από τους  γιούς του, τον Κίμωνα. Κατά την διάρκεια μιας εκστρατείας στην χερσόνησο της Κριμαίας, ο Μιλτιάδης παντρεύτηκε την Ηγησιπύλη, κόρη του Ολόρου, βασιλιά της Θράκης. Ο μέγας ιστορικός έλαβε κλασική μόρφωση και επηρεάσηκε από την σπουδαία φιλοσοφική παράδοση των Σοφιστών, αν και ήταν μάλλον αριστοκρατικής πολιτικής καταγωγής. Η συγγένεια και η συναναστροφή με τους κύκλους της αριστοκρατίας τον έφερε σε επαφή με ανθρώπους που διαμόρφωσαν την ιστορία της περιόδου για την οποία έγραψε. Ο χαρακτήρας του λέγεται ότι ήταν ψυχρός, μελαγχολικός και απαισιόδοξος.

FInancial Times: Υπάρχει «τρίτος δρόμος» για χώρες με προβλήματα χρέους

Επίκαιρα on Line

Το ΔΝΤ συζητά αλλαγή στους κανόνες του για τον δανεισμό χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα, με την οποία θα προβλέπεται η επιμήκυνση της διάρκειας των ομολόγων της χώρας που κατέχουν ιδιώτες ως προϋπόθεση για την παροχή βοήθειας, αναφέρει δημοσίευμα της εφημερίδας Financial Times...

Οι δυνατότητες που έχει σήμερα το Ταμείο περιορίζονται είτε σε ένα πρόγραμμα διάσωσης μίας χώρας που αντιμετωπίζουν προβλήματα ή σε μία προκαταβολική αναδιάρθρωση του χρέους της, ανάλογα με το αν το ΔΝΤ θεωρεί ότι το χρέος είναι βιώσιμο ή όχι. Η υπό συζήτηση πρόταση προσφέρει έναν τρίτο τρόπο, δίνοντας τη δυνατότητα στους πιστωτές να συμφωνούν σε μία επιμήκυνση (reprofiling) των υφιστάμενων ομολόγων τους. Οι λήξεις τους θα επεκτείνονται χρονικά για να καλύπτουν τη διάρκεια του προγράμματος του ΔΝΤ, χωρίς καμία αλλαγή όσον αφορά το κουπόνι (τοκομερίδιο) ή το κεφάλαιο των τίτλων.

Η πρόταση αυτή συζητείται, καθώς το Ταμείο επιδιώκει να αντλήσει τα διδάγματα από την προσέγγισή του όσον αφορά στην αναδιάρθρωση του χρέους στην περίπτωση της δύσκολης διάσωσης της Ελλάδας το 2010. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Ταμείου συζήτησε την περασμένη Παρασκευή μία νέα μελέτη, σύμφωνα με τραπεζίτες που ρωτήθηκαν στο πλαίσιο της διαδικασίας αυτής και πηγές κοντά στο Συμβούλιο. Η μελέτη εγείρει την προοπτική μεγάλων αλλαγών ως προς τη μεταχείριση των ιδιωτών ομολογιούχων στις περιπτώσεις μεγάλων προγραμμάτων διάσωσης του ΔΝΤ. Πηγές που μετείχαν στη συζήτηση ανέφεραν ότι η εργασία είναι ακόμη σε προκαταρκτικό στάδιο, ότι υπάρχουν διαφορές απόψεων στο Εκτελεστικό Συμβούλιο και ότι δεν είναι πιθανή η εξαγωγή κάποιου συμπεράσματος πριν από το τέλος του έτους.