Ενα ωραίο τοπίο με μια ωραία ατμόσφαιρα!

iskra

«Μια ακόμα τέτοια νίκη και χάθηκα», θα μπορούσε να πει η Δημοκρατία για τη νίκη Μακρόν, αν

η Δημοκρατία είχε την παραμικρή έγνοια για τους μισθούς, την ασφάλιση, τους ανθρώπους, τον ίδιον της τον εαυτό. Ομως η Δημοκρατία, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Δημοκρατία της καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης, είναι μια

συγκεκαλυμμένη ή απροκάλυπτη τυραννίδα.

Συνεπώς ο μεσιέ Μακρόν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για την κατάλληλη θέση. Η τυραννική Γαλλία του κ. Μακρόν βρίσκεται ένα βήμα πριν την εκφασισμένη Γαλλία της κυρίας Λεπέν.

Τι είναι ο Μακρόν του 20%; Είναι ο πρίγκιπας της ολιγαρχίας, δηλαδή η μαριονέτα της. Είναι ο θατσεριστής του Σοσιαλιστικού Κόμματος που, επί Ολάντ και με τις ευλογίες Ολάντ, (μετ)έφερε την Ατζέντα Σρέντερ στη Γαλλία, ανοίγοντας κι εκεί για την Εργασία τον δρόμο προς τα Τάρταρα.

Ο κ. Μακρόν είναι ο πολιτικός που, χωρίς άλλωστε να χρειάζεται, βρίζει τους εργάτες. Οπως βρίζει και τους χωριάτες. Αυτός ο παρακεντές των Ρότσιλντ (ιδιοκτητών και της «Λιμπερασιόν» επίσης) δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας υπηρέτης -μια κανονική ιδιοκτησία– της γερμανικής άρχουσας τάξης. Ο κ. Μακρόν είναι μια επένδυση των ελίτ εναντίον του λαού – του λαϊκιστή λαού βεβαίως-βεβαίως.

Τώρα, τι δουλειά έχει ο Τσίπρας με τον κ. Μακρόν, είναι ένα ερώτημα που ούτε ο κ. Καρανίκας θα έθετε, καθ’ ότι η απάντηση είναι εύκολη. Και είναι άδικη η κατηγορία εναντίον του Τσίπρα ότι προσπαθεί να τα βρει με τον κ. Μακρόν μετεκλογικώς – δεν είναι οπορτουνιστής ο Τσίπρας – είχε προσπαθήσει και προεκλογικώς. Ο άνθρωπος είχε βρει τιςακρούλες του

με τον εκλεκτό των Ρότσιλντ και της Μπούντεσμπανκ, όπως πιο πριν είχε βρει επίσης τις άκρες του και με τον μεσιέ Αμόν (ποιος Μελανσόν;), αν και ο υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος αποδείχθηκε Αστραχάν. Από τον Ολανδρέου στον κ. Αμόν κι από κει στον κ. Μακρόν, ένας Τσίπρας δρόμος.

Ο Τσίπρας ήρθε για να μείνει – η Αριστερά είναι που υπήρξε μια παρένθεση στη διαδρομή του. Ο Τσίπρας διαμορφώνει ένα νέο τοπίο με μια ωραία ατμόσφαιρα. Στην παλιά Διαπλοκή που προσεταιρίσθηκε, σκοτώνοντας ένα-δυο γέρικα άλογα, προσθέτει τώρα μια νέα Διαπλοκή, όπου και οι δύο μαζί θα κάνουν την παλιά να μοιάζει με μιμόζα.

Ουδείς άλλος θα μπορούσε να κάνει όσα κάνει ο Τσίπρας χωρίς να ξεσηκωθούν και οι πέτρες – που όμως ανήκουν πλέον κι αυτές στο τοπίο που διαμορφώνει ο έμπιστος του Σόιμπλε. Επί των

ημερών του Τσίπρα οι ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα είναι οι περισσότερες και οι μεγαλύτερης αξίας από τις ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν επί εποχής Γιάννου! Προχθές ιδιωτικοποιήθηκε και ο ΟΛΘ – στο τέλος «θα ιδιωτικοποιήσουν και τη μάνα τους», όπως έγραψε ο Σαραμάνγκου.

Ο,τι δεν πρόλαβε να κάνει ο κ. Σημίτης (όπως η καταστροφή της Ιστορίας ως μαθήματος στα σχολεία επί Διαμαντοπούλου) το κάνει τώρα ο Τσίπρας. Η ίδια κυρία Κουλούρη, φέρ’ ειπείν, που επιστρατεύθηκε επί Διαμαντοπούλου, επιστρατεύεται και τώρα επί Γαβρόγλου.

Ομως, ας επιστρέψουμε στις ιδιωτικοποιήσεις. Η Ευρώπη ιδιωτικοποιείται επί δεκαετίες – έγινε η ζωή στις κοινωνίες καλύτερη; Βεβαίως! για τους πλούσιους! (Στη Γερμανία το 10% του πληθυσμού κατέχει το 90% του πλούτου και το 90% το 10%.) Οι

ιδιωτικοποιήσεις στην Ευρώπη εξάπλωσαν και βάθυναν τη φτώχεια. Οι ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα -μάλιστα υπό ειδικό κατοχικό καθεστώς– τι διαφορετικό επέφεραν και θα επιφέρουν; Σε τι ωφέλησαν τους Ελληνες πολίτες οι ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν ως τώρα; Μήπως έγιναν φθηνότερα τα αεροπορικά εισιτήρια, οι λογαριασμοί του ηλεκτρικού, τα ναυτικά ναύλα, τα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών, τα διόδια στους δρόμους, οι τηλεφωνικές χρεώσεις; – τι

ωφέλεια προέκυψε από τον θάνατο των Εταιρειών Κοινής Ωφέλειας;

Επανακεφαλαιοποιήσαμε τις ιδιωτικές Τράπεζες δυο-τρεις φορές με τους μισθούς, τις συντάξεις και τους φόρους μας, μόνον και μόνον για να εξακολουθήσουν να μας αρπάζουν τα σπίτια και να μας αρμέγουν με ληστρικά επιτόκια! – πού είναι η κραταιά κρατική Τράπεζα που θα στήριζε τις επιχειρήσεις και δεν θα αντιμετώπιζε τους πολίτες σαν γελάδια, όπως έλεγε ο κ. Δραγασάκης;

Προφανώς εννοούσε την Πιτσιόρλας Μπανκ, καθώς και την εκχώρηση των εθνικών πόρων (των εθνικιστικών πόρων όπως θα έλεγε ο κ. Κυρίτσης, αν είχε ποτέ αγορεύσει στη Βουλή) και των υποδομών.

Ο Τσίπρας δεν διαπραγματεύεται με τους κ.κ. Μακρόν, Σουλτς, Σόιμπλε, (ποιος Μελανσόν;) Ντάισελμπλουμ, Ρότσιλντ, Μοσκοβισί, Ραχόι (ποιος Ιγκλέσιας;), Ντράγκι, είναι ένας απ’ αυτούς – ήρθε για να μείνει. Σε αυτό το τοπίο. Αν θα μείνει επί μακρόν,

εξαρτάται από εκείνους που παίρνουν φάρμακα βερεσέ, όσον εξαρτάται κι από εκείνους που αρπάζουν αεροδρόμια. Οποιος επικρατήσει…

*Πηγή: enikos.gr