Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Η «διακήρυξη του Βερολίνου» ως … τελετή ανάθεσης της παγκόσμιας οικονομικής ηγεσίας στη Γερμανία – Η σιωπή της Λαγκάρντ και η αναδίπλωση Σουλτς για το ελληνικό ζήτημα
Η σεμνή τελετή που πραγματοποιήθηκε προχθές στο Βερολίνο, στη συνάντηση της γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ με τους επικεφαλής πέντε διεθνών οικονομικών οργανισμών δεν έτυχε της δέουσας προσοχής. Το ενδιαφέρον των ελληνικών ΜΜΕ ήταν εστιασμένο στην κατ’ ιδίαν συνάντηση Μέρκελ -Λαγκάρτν, μήπως και απ’ αυτήν προέκυπτε η «είδηση» για τις προθέσεις του ΔΝΤ σε σχέση με την Ελλάδα, μετά την κατ’ αρχήν συμφωνία της Μάλτας. Η σιωπή της κ. Λαγκάρντ για το θέμα προφανώς απογοήτευσε και υποβάθμισε τη σημασία της «μεγάλης είδησης»: η συνάντηση ήταν κατά κάποιο τρόπο η επίσημη τελετή παράδοσης των ηνίων της παγκοσμιοποίησης και του διεθνούς εμπορικού συστήματος στη γερμανίδα καγκελάριο. Η διακήρυξη του Βερολίνου που συνυπέγραψαν οι επικεφαλής του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου αλλά και του Διεθνούς Οργανισμού Εργασιας (ILO) προβλήθηκε ως- και είναι- ένα μανιφέστο κατά του «προστατευτισμού». Ερμηνεύτηκε δε ως σαφής απάντηση στις διακηρύξεις της κυβέρνησης Τραμπ για ένα μίγμα προστασίας της αμερικανικής παραγωγής και επαναδιαπραγμάτευσης σειράς διεθνών συμφωνιών για την απελευθέρωση του παγκόσμιου εμπορίου.
Σκιαμαχία με τον «προστατευτισμό»
Στη διακήρυξη του Βερολίνου εκφράζεται η αγωνία για τις τάσεις επιβράδυνσης του παγκοσμίου εμπορίου και επιχειρείται- ατυχέστατα – να συνδεθεί αυτή η επιβράδυνση με τα δειλά και προς το παρόν μόνο διακηρυκτικά βήματα προστασίας της «εθνικής παραγωγής» από σειρά κυβερνήσεων του δυτικού κόσμου. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει η παραμικρή διασύνδεση ανάμεσα στα δυο «μεγέθη». Επί πέντε δεκαετίες το παγκόσμιο εμπόριο αυξανόταν με μέσο ρυθμό 6,5% τον χρόνο. Από το 2008, με την εκκίνηση χρηματοπιστωτικής κρίσης, αυτός ο ρυθμός αύξησης μειώθηκε στο μισό και τα τελευταία δυο χρόνια ουσιαστικά το παγκόσμιο εμπόριο μειώθηκε σε πραγματικούς αριθμούς, κι ας είχαμε το πιο απελευθερωμένο θεσμικό πλαίσιο όλων των εποχών και ένα πραγματικό μέσο δασμολογικό κόστος παγκοσμίως το πολύ 1%. Ο θρίαμβος του παγκοσμιοποιημένου εμπορίου συνοδεύεται από την τάση συρρίκνωσής του. Γιατί άραγε; Γιατί συνοδεύτηκε από μια παγκοσμιοποίηση της λιτότητας, από τη δραστική μείωση των εισοδημάτων στα χαμηλότερα στρώματα και από τη γεωμετρικά αυξανόμενη καταστροφή της μεσαίας τάξης. Οι «ιερείς» της παγκοσμιοποίησης αδυνατούν να εξηγήσουν αυτό το «μυστήριο» και σκιαμαχούν απλώς με τα φάντασμα του «προστατευτισμού».
Η γερμανική αυτοκρατορία του προστατευτισμού
Αυτή δεν είναι η μόνη αντίφαση της «σεμνής τελετής» του Βερολίνου. Το ίδιο το γεγονός ότι οι κορυφαίοι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί αναθέτουν στη Γερμανία την άτυπη πολιτική ηγεσία της παγκοσμιοποίησης είναι μια σχεδόν σχιζοειδής επιλογή. Η γερμανική οικονομία είναι μια αυτοκρατορία εμπορικών πλεονασμάτων που παράγονται εις βάρος δεκάδων εμπορικά ελλειμματικών χωρών, πρωτίστως στην ίδια την Ε.Ε., χάρη σε έναν κραυγαλέο προστατευτισμό και κρατικό παρεμβατισμό που διαλανθάνει στο ίδιο το ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο: δεν είναι μόνο τα σκάνδαλα της Siemens, της Volkswagen ή της Deutschebank, αλλά το γεγονός ότι όλοι οι στρατηγικοί κλάδοι της γερμανικής οικονομίας τελούν υπό την εγγύηση του κράτους που μετέχει σε κάθε «εθνικό πρωταθλητή». Είναι το γεγονός ότι, με εξαίρεση 2-3 τράπεζες που εποπτεύονται από την ΕΚΤ, πάνω από 2000 τοπικές τράπεζες λειτουργούν κάτω από την απόλυτη προστασία των τοπικών κυβερνήσεων και του υπουργείου Οικονομικών του κ. Σόιμπλε. Κι είναι ακόμη το γεγονός ότι μια κρατική εταιρεία, η Fraport, μετέχει σε προγράμματα ιδιωτικοποίησης- «γερμανικής κρατικοποίησης» αεροδρομίων σε δεκάδες χώρες, ενώ οι διεθνείς οργανισμοί- «φρουροί της παγκοσμιοποίησης», όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, σπεύδουν να την προικίσουν με δάνεια για να κάνει «μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα».
Η Ελλάδα ούτε στα συμφραζόμενα
Σ’ αυτή την εικονική πραγματικότητα της υπεράσπισης της «παγκοσμιοποίησης» δεν είναι παράδοξο που δεν περίσσεψε λέξη από την Κριστίν Λαγκάρντ για το ελληνικό ζήτημα, λίγα μόλις 24ωρα από την κατ’ αρχήν συμφωνία της Μάλτας. Ούτε το ΔΝΤ, ούτε η Παγκόσμια Τράπεζα, ούτε κανείς άλλος από τους διεθνείς οργανισμού πρόκειται να διακινδυνεύσουν τον παγκόσμιο στρατηγικό ρόλο που αναθέτουν στη Γερμανία. Οι διαφορές στα επιμέρους ζητήματα, όπως η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διευθετηθούν, αν και όχι απαραίτητα βάσει του «οδικού χάρτη» της ελληνικής κυβέρνησης. Και σ’ αυτό δεν χωρούν ρητορικές διαφοροποιήσεις, ούτε καν από τον ILO, που συνυπογράφει τη διακήρυξη του Βερολίνου υπέρ της περαιτέρω απελευθέρωσης του παγκόσμιου εμπορίου, ενώ μέχρι πρότινος περιφερόταν ως «συνήγορος» της επαναφοράς της «εργασιακής κανονικότητας» στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι και η Παγκόσμια Τράπεζα, ένας εκ των πέντε της διακήρυξης και δίδυμος οργανισμός του ΔΝΤ, έχει «γειώσει» τα πολυδιαφημισμένα κυβερνητικά σχέδια για δάνειο 3 δισ. υπέρ της απασχόλησης. Αν και η Παγκόσμια Τράπεζα βρήκε απολύτως φυσικό να δανείσει τη Fraport με 154 εκατ. ευρώ για ν’ αποκτήσει τα 14 ελληνικά αεροδρόμια, το ενδεχόμενο δανείου για τη δημιουργία θέσεων εργασίας στην Ελλάδα το συνδέει απολύτως με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και την έγκριση των δανειστών. Πράγμα που σημαίνει ότι, ακόμη κι αν εγκριθεί το σχέδιο, πιθανότατα θα συνδεθεί με το μνημονιακό πλαίσιο και ιδιαίτερα με το ξεχωριστό μνημόνιο (MFEP) του ΔΝΤ.
Ο Σουλτς και οι «εθνικές» προτεραιότητες
Ο συγχρονισμός του βηματισμού όλων των διεθνών οικονομικών οργανισμών στην ανάθεση της παγκόσμιας ηγεσίας στην Γερμανία σχετίζεται προφανώς με την ιδιαίτερη εκλογική συγκυρία στην Ευρώπη και στην ίδια τη Γερμανία. Δηλαδή αφορά προσωπικά τη Μέρκελ και το «επείγον» της επανεκλογής της. Αλλά δεν εξαντλείται σ’ αυτήν. Ήδη, η ανάδειξη του ρόλου της «παγκόσμιας Γερμανίας», που τον επικυρώνουν οι 5 κορυφαίοι οργανισμοί, λειτουργεί εκτονωτικά στην εκλογική αντιπαράθεση και συσπειρωτικά στο γερμανικό πολιτικό σύστημα. Η αναδίπλωση του υποψηφίου των σοσιαλδημοκρατών Μάρτιν Σουλτς σε κρίσιμα ζητήματα που επέλεξε να διαφοροποιηθεί από τους Μέρκελ και Σόιμπλε δεν πρέπει να ερμηνεύεται μόνο βάσει της υποχώρησης της δημοσκοπικής του προέλασης. Το γεγονός ότι ο Σουλτς αποκήρυξε τα ευρωομόλογα, επικύρωσε την πολιτική Σόιμπλε και θυμήθηκε τον παλιό, «καλό» του εαυτό στην επίδειξη αυστηρότητας προς την Ελλάδα υπογραμμίζει απλώς ότι το γερμανικό πολιτικό σύστημα βάζει την «εθνική στρατηγική» πάνω από τον εκλογικό κύκλο. Τα συμφέροντα και καθήκοντα της «παγκόσμιας Γερμανίας» θα πρέπει να υπηρετηθούν είτε με Μέρκελ είτε με Σουλτς καγκελάριο. Τα υπόλοιπα έπονται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου