Μπορούμε να ξεκολλήσουμε, κάποτε;

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Το γεγονός ότι η Ελλάδα, από την στιγμή που δρομολογήθηκε προς την ανεξαρτησία της μετά από το «σχεδιασμένο ατύχημα» των Τριών Ναυάρχων στον Κόλπο του Ναυαρίνου (1827) και επισφραγίστηκε η ανεξαρτησία αυτή με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830), γνώρισε και γνωρίζει και ζει την πραγματικότητα της εξάρτησης.

Μια πτυχή αυτής της εξάρτησης – από τις βασικές όμως – είναι εκείνη που εγκαθιδρύθηκε από τις πτωχεύσεις της, που η πρώτη τους κατάφερε να επέλθει το 1827, καθώς με βάση το κανόνι των δανείων του Αγώνα, του 1824 και του 1825 – και από τις σχέσεις της χώρας και των ελίτ της με τους εκάστοτε μηχανισμούς «διάσωσης» επιτήρησης. Από τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο μετά τον Τρικούπη με την οποία έφυγε ο 19ος αιώνας και εκείνη των διαπραγματεύσεων με την Δημοσιονομική Επιτροπή της Κοινωνίας των Εθνών στον Μεσοπόλεμο, στον 20ο επί Βενιζέλου. Αλλά έχουμε  και την πιο άμεση πρακτικών της Αμερικανικής Βοήθειας (με σπαρακτική την αφήγηση των «Επιτηρητών σε απόγνωση» για τις κατατεθειμένες μαρτυρίες μελών της τότε αντίστοιχης Τρόικας+Task Force δια χειρός Μιχάλη Ψαλιδόπουλου, ήδη εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ…) στα πέτρινα μεταπολεμικά χρόνια του ΄40 και του ΄50.

Γνωστά και κατανοητά και αναπόφευκτα, συνεπώς, τα φαινόμενα αναγωγής των όποιων κατά καιρούς δικών μας πολιτικών, επιστημονικών, διοικητικών, μηντιακών (παλιά θα λέγαμε «δημοσιογραφικών») ελίτ στις εκτιμήσεις, αναλύσεις, προβλέψεις, συνταγές, επιταγές των επιτηρητών των αντίστοιχων εποχών. Όμως… νάχουμε και κάποιο μέτρο! Τώρα, τώρα τελευταία ιδίως που η πολυεπίπεδη επιτήρησή μας βρίσκεται σε αμηχανία μπροστά στις διασταυρωμένες αστοχίες προβλέψεων και προβολών και στις τραγελαφικές-αλληλοαναιρέσεις των «συνταγών» (και των αντίστοιχων προς τις συνταγές εντολών των επιτηρητών), απο τον πολυπράγμονα και με υφάκι Πουλ Τόμσεν (ο οποίος έκανε το πιο πρόσφατο mea culpa αστοχίας του χωρίς να αλλάξει όμως ύφος) μέχρι τον Σκοτεινό  Ιππότη/πονηρό Βαλκάνιο πολιτικό Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε (που τόσοι στην Ελλάδα λάτρεψαν όσο ξεπατώνει την ιθαγενή πολιτική τάξη, από το «Forget it, Jannis!» μέχρι την σαρκαστική υποτίμηση των τωρινών), το πράγμα πάει να ξεφύγει.

Κάθε φορά που κάποιος Μοσκοβισί λεει κάτι θετικό, κάθε φορά που ακόμη κι ο θεσιθήρας Ντάϊσσελμπλουμ λέει τον καλό λόγο, κάθε φορά που η Βασίλισσα του Χιονιού Λαγκάρντ (για να τα χώσει στους Γερμανούς) έρχεται προς την θέση μας ή που ο Βαλκάνιος στην κοντόφθαλμη προεκλογική του χειριστικότητα Σώϋμπλε παριστάνει ότι εκτιμά τις Ελληνικές προβλέψεις (για να βγάλει το ΔΝΤ από το παιχνίδι, για να αποφύγει την αναδιάρθρωση του χρέους), η μια κερκίδα χαίρεται^.σηκώνεται όρθια^. ζητωκραυγάζει. Πολύ πιο άσχημα, κάθε φορά που έρχεται με βαρύτερες απαιτήσεις ο Σώϋμπλε, που το ΔΝΤ αμφισβητεί οποιαδήποτε βελτίωση στοιχείων, που ακόμη και οι Βρυξέλλες μας σφίγγουν τις βίδες, η άλλη κερκίδα παραληρεί^.  καταγράφει το ότι οι σημερινοί κυβερνώντες «θα πληρώσουν», «θα το πιουν όλο το ποτήρι». Ασφαλώς, το σκηνικό αυτό το έχουμε ξαναδεί: το 2015 με στοιχεία θρίλλερ, το 2013- 14 αντιστραμμένο ως προς τις κερκίδες^.  το 2012 πάλι με θρίλλερ.

Όμως… μπορεί να ξεκολλήσουμε κάποτε απ’ αυτήν την ψυχολογική διάσταση της εξάρτησης; Το ερώτημα έθετε, επισημαίνοντας την αυτοτραυμματιστική λειτουργία των πανηγυρισμών της σημερινής Αντιπολίτευσης με κάθε δυσάρεστο που ακούγεται από Βρυξέλλες, Βερολίνο ή Ουάσιγκτων και ο Μανόλης Κοττάκης – εύγλωττο, όχι;

*Δημοσιογράφος, συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (αναδημοσίευση από kontra news)