του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Δύσκολα θα πιθανολογούσε κανείς κοινά σημεία, ή έστω σημεία σύγκλισης ανάμεσα στον Νίκο Φίλη και την κεντρική αρθρογραφία των Financial Times.
Και όμως: όταν οι F.T. καλούν το ΔΝΤ - στην ουσία, το διεθνές σύστημα - να μην επιτρέψουν στα "παράπονα μιας κλίκας με ιδιοτελείς σκοπούς [αυτοί είναι οι περί τον φίλο μας Βόλφι Σώϋμπλε στρατευόμενοι "εταίροι" της Ελλάδας] να σταθούν εμπόδιο στα συμφέροντα της Ελλάδας. Οι Κυβερνήσεις της Ευρωζώνης έχουν συμπεριφερθεί πολύ άσχημα - τους αξίζει να ηττηθούν" αρχίζει κανείς να αναρωτιέται.
Οι F.T. χτίζουν το επιχείρημά τους στο γεγονός ότι στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΝΤ υπήρξε "πρωτοφανής" διχασμός ανάμεσα στις χώρες μέλη του, με Ευρωπαϊκές χώρες "που έχουν μεγάλη εκπροσώπηση σε σχέση με το μέγεθός τους στην παγκόσμια οικονομία" να αποτρέπουν το Ταμείο από το να απαιτήσει μέχρι τέλους ελάφρυνση του Ελληνικού χρέους/debt relief, διακυβεύοντας έτσι την ίδια την αξιοπιστία και την ανεξαρτησία του. Ανοιχτή συνηγορία υπέρ των Ελληνικών θέσεων;
Ελάτε, τώρα, σιγά-σιγά στον Νίκο Φίλη. Προσπεράστε το πραγματικό αλλά ρηχό ερώτημα/παρατήρηση τού αν και όσα λέει τώρα θα τάλεγε/τάχε πει όταν ήταν υπουργός στην Κυβέρνηση. Έκανε όμως μια σειρά από σημαντικές παραδοχές και τοποθετήσεις, που η καθεμιά τους είχε πολιτικό βάρος: από το ότι "δεν έχει καμιά νομιμοποιητική βάση η Κυβέρνηση [...] που κάναμε με τον Καμμένο" μέχρι το "η λογική του "εμείς και οι άλλοι" τελείωσε. τελείωσε το εμείς οι αμόλυντοι και οι άλλοι οι μολυσμένοι", δηλαδή ότι "Μνημόνιο-αντιΜνημόνιο δεν μπορεί πια να υπάρξει". Αυτές είναι σημαντικές, βαριές επισημάνσεις - που, πολιτικά οδηγούν στο "πρέπει να κάνουμε προγραμματικό άνοιγμα στο ΠΑΣΟΚ", άλλωστε.
Όμως ο πυρήνας της προσέγγισής του είναι - για μας - διαφορετικός. Είναι η αναγνώριση του ότι "δεν επιβεβαιώθηκε καμιά εκτίμησή μας [του ΣΥΡΙΖΑ, της Κυβέρνησης]. Κάκιστοι οι αντίπαλοι, [οι "εταίροι"/δανειστές], αλλά εμείς μοιάζουμε να πηγαίνουμε αμέριμνοι".. Η αποστροφή Φίλη αφορά το τώρα, την διαβόητη δεύτερη αξιολόγηση του Μνημονίου-3. Όμως χτίζεται πάνω στην δυσάρεστη, ξεθεμελιωτική εμπειρία του 2015, της Βαρουφάκικης διαπραγμάτευσης Φεβρουαρίου-Μαΐου [εδώ μια μικρή υποσημείωση: λέτε για χάρη του Γιάνη μας - με ένα "ν", πάντα - να νομοθετήθηκε η δυνατότητα ίδρυσης "Ευρωπαϊκών κομμάτων" στην εκλογική μας νομοθεσία; χάζι θάχει!].
Πάντως, η αληθινή κατακλείδα της τοποθέτησης του Νίκου Φίλη στην Κεντρική Επιτροπή - ή πώς το λένε; - του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος το 2015 δεν έγινε "Πρώτη φορά Αριστερά" απλώς, αλλά προσήλθε ως πρώτη φορά Αριστερά σε ευθύνες διακυβέρνησης, είναι η ακόλουθη: "Δεν μπορεί η συμφωνία που θα έρθει να έχει νομιμοποίηση μόνο της Κυβέρνησης". Διαβάστε το, αυτό. Ξαναδιαβάστε το! Και τώρα, επιστρέψτε στην αρθρογραφία των Financial Times.
Για τους F.T., που λέτε, την παραμονή της προσέλευσης Κυριάκου Μητσοτάκη στο Βερολίνο, "η Ευρωζώνη ίσως επιβάλει ακόμη μιαν αλλαγή Κυβέρνησης [στην Ελλάδα], με τον ΣΥΡΙΖΑ να αντικαθίσταται από την Κεντροδεξιά Αντιπολίτευση". Κάτι τέτοιο, ίσως θα έδινε στην Ελλάδα "μιαν ελαφρώς καλύτερη συμφωνία". Όμως οι F.T. το αναγνωρίζουν ξεκάθαρα: "οι βραχυπρόθεσμοι [αυτοί] πολιτικοί ελιγμοί είναι μια τραγική μέθοδος αν είναι να τεθεί η Ελλάδα σε τροχιά σταθερότητας".
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αυτές οι συνηχήσεις Νίκου Φίλη και Financial Times. Εξαιρετικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου