Αν φύγει η Ελλάδα από το ραντάρ...

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Παρά την κρίσιμη χθεσινή συζήτηση για το Ελληνικό Πρόγραμμα στο Eurogroup (και τις πυκνές παρασκηνιακές διεργασίες...), το Ελληνικό ζήτημα δεν είχε ιδιαίτερη παρουσία στα διεθνή μήντια. Και όση είχε ήταν - πώς να το πούμε; - κουρασμένη, με ξαναζέσταμα παλιών αναλύσεων και προσεγγίσεων. (Με κορωνίδα την πικρά ρεαλιστική διαπίστωση της Ssueddeutsche Zeitung ότι η Ελλάδα είναι πια μια χώρα, όπου οι άλλοι αποφασίζουν γι αυτήν).

Πριν λίγες μέρες, ανακοινώνει η Βρετανή Πρωθυπουργός Τερέσα Μαίη ότι η Μεγ. Βρετανία είναι  έτοιμη/πρόθυμη να αναλάβει τις εγγυητικές ευθύνες της απέναντι στην Κύπρο. Παρευθύς ανακοινώνεται ταξίδι της στην Άγκυρα και σειρά επαφών με την Τουρκική ηγεσία. Επιμελημένα/pointedly από το ταξίδι Μαίη εξαιρείται η Αθήνα.

Λίγο-πολύ όλοι επισημαίνουν  ότι για τις μελλοντικές ισορροπίες που αφορούν το Ελληνικό Πρόγραμμα - μεταξύ "Ευρώπης" (=Γερμανίας/Σώυμπλε) και ΔΝΤ - καίριο ρόλο θα παίξουν οι εσωτερικές ισορροπίες στο Ταμείο "μετά την έλευση Τραμπ". Ταυτόχρονα, η Κυβέρνηση έχει επιδοθεί σ' έναν αγώνα, κάποιας γραφικότητας, να αποδείξει σ' εμάς (και στον εαυτό της...) ότι έχει προσβάσεις στην Διοίκηση Τραμπ, στους Τζίτζικος και Παπαδόπουλους του Λευκού Οίκου, φθάνοντας μέχρι και με παρασημοφορήσεις κοκ. Όμως, ούτε καν διαρροή προθέσεων απέναντι στην Ελληνική υπόθεση δεν έχουμε: σιγή ασυρμάτου!

Τα υπενθυμίζουμε τα τρία αυτά μέτωπα - ή, μάλλον την απουσία, την σιωπή στ τρία αυτά χαρακτηριστικά μέτωπα - για να εισηγηθούμε στον  αναγνώστη να αναλογισθεί μήπως, αυτή ακριβώς η σιωπή καταλήξει να είναι πιο δυσάρεστη κι από την μέχρι προ καιρού υπερενασχόληση του διεθνούς συστήματος με το Ελληνικό ζήτημα. Η οποία υπερενασχόληση ασφαλώς και μας δημιουργούσε πονοκέφαλους: το διεθνές μηντιακό ενδιαφέρον δημιουργούσε ανοίκειες πιέσεις (θυμηθείτε την Βιld και το Focus!). η στροφή των Ομπάμα και των Βρυξελών προς την Αθήνα για το Κυπριακό ενοχλούσε την πολιτική της άρνησης ευθύνης ("γραμμή Κοτζιά", σε ευθεία συνέχεια της λογικής Μολυβιάτη) . οι παρεμβάσεις Ομπάμα, Λιου, Γκάϊθνερ στις κρίσιμες στροφές της Ελληνικής διαπραγμάτευσης περιλάμβαναν πίεση προς τους Ευρωπαίους "εταίρους" της Ελλάδας να μην μας πετάξουν στα σκουπίδια, όμως είχε και πίεση προς την Αθήνα να προχωρήσει τις διαβόητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.

Οι Ελληνικές Κυβερνήσεις - οι διαδοχικές Ελληνικές κυβερνήσεις "μετά το Καστελλόριζο", ας μας επιτραπεί να πούμε: ΓΑΠ/Παπακωνσταντίνου, de facto Βενιζέλου, Σαμαρά/Στουρνάρα, Σαμαρά/Βενιζέλου, Τσίπρα/Βαρουφάκη, Τσίπρα/Τσακαλώτου - προτιμούν να αφήνονται στην ησυχία τους. Να κατατρώγουν τον χρόνο. Να νοιάζονται για τις εσωτερικές ισορροπίες, τους μαλλί-με-μαλλί τσακωμούς και τις ενδοκυβερνητικές σοφές εξισορροπήσεις. Οπότε, η σχετική σιωπή και ηρεμία "στο εξωτερικό μέτωπο" λειτουργεί ανακουφιστικά.

Όμως, το να μείνει η Ελλάδα "εκτός ραντάρ" των διεθνών συζητήσεων και διαβουλεύσεων, η πάλι οι συζητήσεις και διαβουλεύσεις να συνεχίζονται αλλά μακριά από την δημοσιότητα - όπως στην εποχή των ανακτοβουλίων του 19ου αιώνα ή των συσκέψεων του ΔΟΕ/Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου - δεν είναι μόνον υποτιμητικό. Είναι, θαρρούμε, και επικίνδυνο.

kontranews