Δεν υπάρχουν ισοδύναμα, καρδιά μου

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Το θέατρο σκιών µε τα «ισοδύναµα» το έχουµε δει να παίζεται κατ’ επανάληψη τα τελευταία (µνηµονιακά) χρόνια, µε το ίδιο πάντα σενάριο: µια απαίτηση των δανειστών, µια πρόβλεψη του µνηµονίου, ένα κονδύλι που µένει λειψό ή µια κυβερνητική πρόταση - γκάφα που στοιχίζει πολιτικά επιχειρείται να καλυφθεί µε ένα εισπρακτικό µέτρο οριζόντιας ισχύος, το οποίο, αντί για τη συγκεκριµένη πληθυσµιακή ή επαγγελµατική οµάδα, επιβαρύνει ολόκληρο τον πληθυσµό της χώρας.

Αυτό το κακόγουστο, ισοπεδωτικό και εν τέλει καταστροφικό έργο, το οποίο παίζεται κάθε φορά που µια κυβέρνηση τα βρίσκει µπαστούνια µε µεγάλες και πολιτικά υπολογίσιµες κοινωνικές και οικονοµικές οµάδες, ξαναπαίζεται τώρα. Το βλέπουµε στην ιστορία µε τον ΦΠΑ στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια κάθε είδους, ο οποίος µπήκε επειδή κάποιοι στην κυβέρνηση θεώρησαν ότι θα επιβαρύνει µόνο τους... πλούσιους των ιδιωτικών σχολείων.

Όταν κατάλαβαν ότι το εν λόγω χαράτσι επιβαρύνει το εισόδηµα κάθε οικογένειας µε παιδιά, άρχισαν να οπισθοχωρούν, αλλά ήταν ήδη αργά. Η έξοδος από την παγίδα ήταν αδύνατη, αφού θα έπρεπε ο φόρος αυτός, που είχε µπει για να αποφευχθεί η οριζόντια επιβάρυνση στο βόειο κρέας, να αντικατασταθεί από έναν επίσης οριζόντιο φόρο. Εποµένως, ισοδύναµα γιοκ.

Ελάχιστα χρόνια νωρίτερα είχε θεσπιστεί ως έκτακτη η περίφηµη «εισφορά αλληλεγγύης», η οποία επιβλήθηκε στα εισοδήµατα υπέρ του ασφαλιστικού συστήµατος. Ο καιρός περνάει, το χαράτσι είναι πλέον µόνιµο, αλλά το ασφαλιστικό καταρρέει. Τώρα άρχισε η συζήτηση για έναν ακόµη φόρο, πάλι υπέρ του ασφαλιστικού συστήµατος, προκειµένου να σωθούν οι χαµηλότερες συντάξεις. Παρότι όλοι ξέρουµε ότι µεσοπρόθεσµα οι συντάξεις δεν θα σωθούν.

Και στις περιπτώσεις αυτές έχουµε µια πιο περιορισµένη κατηγορία (συνταξιούχους), για την υποτιθέµενη «σωτηρία» των οποίων αναµένεται να πάµε σε οριζόντια φορολόγηση (όλων). Υποτίθεται ότι η κυβέρνηση επεξεργαζόταν την εξεύρεση νέων πόρων για το ασφαλιστικό, οι οποίοι όµως ουδέποτε εξευρέθηκαν, ενώ οι δανειστές έθεσαν αυστηρό περιορισµό: κάθε νέος πόρος πρέπει να είναι όντως νέος, δηλαδή να µην αφαιρείται από τον προϋπολογισµό, και να µην αποτελεί φόρο υπέρ τρίτων.

Η κυβέρνηση δεν προσκόµισε απολύτως τίποτε και, προ της κατακραυγής για την ισοπέδωση των συντάξεων, ψάχνει έναν ακόµη ισοπεδωτικό οριζόντιο φόρο.

Συμπέρασμα; ∆εν υπάρχουν ισοδύναµα. Την ίδια - ρηµαγµένη από τους φόρους και την ύφεση - οικονοµία σκοτώνουν κάθε φορά για να πληρωθούν οι απαιτήσεις ενός φαλιρισµένου κράτους, µιας φαλιρισµένης πολιτικής «τάξης» και των αδάκρυτων εισπρακτόρων των δανειστών. Όλα τα άλλα, περί ισοδυνάµων, είναι απλώς κακόγουστος κυνισµός.

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1888 στις 28-10-2015