«Τι κι αν υπογράψαμε το τρίτο μνημόνιο; Τι κι αν αναλάβαμε δεσμεύσεις που είναι ακόμη χειρότερες κι απ’ όσες περιέχονταν στο πρώτο και δεύτερο Μνημόνιο…» είναι η απάντηση που δίνει όλο και συχνότερα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στην καταιγιστική κριτική που δέχεται για προδοσία των προεκλογικών της εξαγγελιών και πλήρη ένταξη στο φιλομνημονιακό στρατόπεδο, μαζί με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ποτάμι. «Ψηφίστε μας για να υλοποιήσουμε ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα παρεμβάσεων στην οικονομία, κατ’ εφαρμογή, μερική έστω, του προγράμματος και των προεκλογικών εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ» συμπληρώνει η ηγεσία του κόμματος, διεκδικώντας την ψήφο των αριστερών στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου.
Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Κάτι τέτοιο άλλωστε υπαινίχθηκε κι ο ίδιος ο Αλέξης …Τζίφρας μιλώντας στη συνδιάσκεψη του κόμματος το Σάββατο 29 Αυγούστου, όταν υποσχέθηκε «να βάλουμε μπροστά την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις που θα στηρίζουν τον κόσμο της εργασίας, τους ανθρώπους του μόχθου… να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας σταθερές και ασφαλείς… να χρησιμοποιήσουμε το σύνολο των διαθέσιμων πόρων από ευρωπαϊκά προγράμματα αλλά και από την ευρωπαϊκή αναπτυξιακή τράπεζα για να ολοκληρώσουμε μεγάλα έργα υποδομής και να εκκινήσουμε μια μεγάλη προσπάθεια αναπροσανατολισμού της εγχώριας παραγωγής σε προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας… να προωθήσουμε μορφές κοινωνικής και συνεργατικής οικονομίας και να αρχίσουμε να οικοδομούμε ένα παραγωγικό μοντέλο ανταγωνιστικό προς το κυρίαρχο», κ.λπ., κ.λπ.
Πόσο εφικτή όμως είναι η εφαρμογή μαζί με το Μνημόνιο κι ενός αριστερού, μεταρρυθμιστικού, προγράμματος που θα ανακουφίζει τα λαϊκά στρώματα και θα σέβεται το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ψηφίστηκε στο συνέδριο του κόμματος τον Ιούλιο του 2013, κατά πως υπόσχονται πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Αντίθετα προφανώς με τον Αλ. Τσίπρα, που είναι πολύ πιο φειδωλός στις υποσχέσεις του, αλλά εξακολουθεί να ζητάει την ψήφο των αριστερών προβάλλοντας ως ισχυρό σημείο πώλησης στην προεκλογική αγορά τις μνήμες ριζοσπαστισμού του κόμματος του…
Στον αντίποδα των προσδοκιών που δημιουργεί η Κουμουνδούρου, οι υποσχέσεις για την εφαρμογή «κάποιων» φιλολαϊκών μέτρων είναι το προπέτασμα καπνού για να συγκαλυφθούν οι βαριές δεσμεύσεις του τρίτου Μνημονίου, είναι το τυράκι για να ξαναπιαστούν οι αριστεροί στην εκλογική φάκα του ΣΥΡΙΖΑ και να ψηφίσουν ένα κόμμα που ντρόπιασε την Αριστερά και καθήλωσε το κίνημα. Εν ολίγοις, το Μνημόνιο δεν αφήνει κανένα, μα κανένα περιθώριο εφαρμογής αριστερής πολιτικής! Το μνημόνιο είναι η ταφόπλακα κάθε ελπίδας άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής, όπως το εντελώς ανεπαρκές πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ή ορισμένα μέτρα που έλαβε το προηγούμενο εξάμηνο η κυβέρνηση και τώρα τα ανακαλεί, ως «μονομερείς πράξεις». Κι ο ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχεται το αντίθετο κάνει απλώς μια ακόμη επίδειξη πολιτικής απάτης, γιατί ξέρει από πρώτο χέρι τα ασφυκτικά περιθώρια! Κοινώς κοροϊδεύουν τον κόσμο για να εξασφαλίσουν την εκλογική νίκη…
Οι υποσχέσεις για υλοποίηση φιλολαϊκών μέτρων, που μοιράζονται τώρα αφειδώς, σε λίγες μόλις εβδομάδες από τώρα θα μοιάζουν μακρινή ανάμνηση. Από το τέλος Σεπτεμβρίου για την ακρίβεια όταν θα αρχίσουν να έρχονται οι ειδοποιήσεις της εφορίας κι οι φορολογούμενοι θα βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, όπως ακριβώς έκαναν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Να θυμίσουμε τις υποχρεώσεις: Φόρος εισοδήματος που η πρώτη από τις τρεις δόσεις ξεκίνησε να καταβάλλεται στα τέλη Αυγούστου, ΕΝΦΙΑ σε 5 δόσεις αρχής γενομένης από τον Οκτώβρη, τέλη κυκλοφορίας που θα πρέπει να καταβληθούν μέχρι τέλος το έτους και μαζί με αυτά ειδική εισφορά αλληλεγγύης, τέλος επιτηδεύματος, φόρος πολυτελούς διαβίωσης, κλπ, κλπ. Τα πλήγματα θα είναι αλλεπάλληλα και συντριπτικά καθώς θα θίξουν όλη την κοινωνία (όπως θα συμβεί με την αύξηση του ΦΠΑ στο 23% και την κατάργηση των μειωμένων συντελεστών στα νησιά) και περισσότερο εκείνα τα τμήματα που τα προηγούμενα χρόνια έγιναν σάκος του μποξ στο μνημονιακό ριγκ, όπως οι συνταξιούχοι (με τις περικοπές λόγω αυξημένης εισφοράς για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τη σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, τη μείωση της βασικής σύνταξης, κ.α.) κι οι αγρότες (με τον διπλασιασμό του φόρου εισοδήματος από το 13% στο 20% το 2016 και το 26% το 2017 και της προκαταβολής φόρου από 27,5% στο 55%, τον τριπλασιασμό των ασφαλιστικών εισφορών στον ΟΓΑ από 64 σε 180 ευρώ μηνιαίως κι επίσης τον τριπλασιασμό του ειδικού φόρου κατανάλωσης την 1η Οκτωβρίου, από 66 ευρώ σε 200 και τον πενταπλασιασμό του από 1 Οκτωβρίου 2016, καθώς θα φτάσει τα 330 ευρώ).
Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον φορολογικής καταιγίδας και ανηλεών περικοπών (από το οποίο δεν γλίτωσαν ούτε οι βασικές συντάξεις που κόπηκαν παραμονή 15αύγουστου), όπως συγκεφαλαιώνεται στο στόχο δημοσιονομικής προσαρμογής ύψους 7 δις. ευρώ μέχρι το τέλος του 2016 σε λιγότερο από ενάμισι χρόνο δηλαδή, που να βρεθούν πόροι για να ασκηθεί φιλολαϊκή πολιτική;
Το χειρότερο όμως είναι ότι από τον Οκτώβρη κιόλας μπαίνουμε ξανά σε μια διαδικασία τρίμηνων αυστηρότατων και εξονυχιστικών ελέγχων από την Τρόικα, που είναι απόλυτα βέβαιο πως στο τέλος θα καταλήγουν σε ένα πολυνομοσχέδιο νέων μέτρων λιτότητας. Η ψήφιση κάθε τέτοιου νομοσχεδίου θα είναι όρος απαράβατος για να καταβληθεί η δόση του νέου δανείου ύψους 86 δις. ευρώ. Επομένως τα εκβιαστικά διλλήματα θα γνωρίσουν νέες δόξες. Η κυβέρνηση για να μην καταβάλλει το πολιτικό κόστος της επιλογής της να αναλάβει τέτοιου τύπου εξευτελιστικές δεσμεύσεις αποκρύβει αυτή την πραγματικότητα. Άλλες φορές επιχειρεί να την εξωραΐσει, όπως έκανε πχ ο Αλέξης Τζίφρας μιλώντας στη συνδιάσκεψη του εναπομείναντος κόμματος του στις 29 Αυγούστου όταν υποσχέθηκε «ήπια επιτροπεία» ή «εποπτεία με ανθρώπινο πρόσωπο» ενημερώνοντας ότι στο εξής η Τρόικα θα συνοδεύεται κι από εκπρόσωπο του ευρωκοινοβουλίου… Ακόμη όμως και να ήταν το Ευρωκοινοβούλιο ένα δημοκρατικό αντίβαρο στην αυταρχική Κομισιόν, όπως θέλει η αφήγηση των ευρωλάγνων (παραβλέποντας έτσι την ψήφιση ακόμη κι από το Ευρωκοινοβούλιο αυταρχικών πακέτων μέτρων λιτότητας όπως to «2 pack» και το «6 pack»), όταν η κυβέρνηση μαζί με την μνημονιακή αντιπολίτευση υπέγραψαν το Μνημόνιο, συμφωνώντας με την μείωση συντάξεων και την επιβολή νέων φόρων, τι λογής σωσίβιο σωτηρίας μπορεί να ρίξει το Ευρωκοινοβούλιο; Χώρια που πρώτη δύναμη εξακολουθεί να είναι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα με 217 έδρες, σε ένα σύνολο 750 και δεύτερη δύναμη οι σοσιαλδημοκράτες με 190 έδρες. Από πού κι ως πού επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει ως φυσικό σύμμαχο του ελληνικού λαού το θεσμικά διακοσμητικό και πολιτικά συντηρητικό ευρωκοινοβούλιο;
Οι υπηρεσίες που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στον ελληνικό λαό ακόμη κι έτσι είναι οι χειρότερες γιατί αναπαράγει τις αυταπάτες για τη δυνατότητα άσκησης φιλολαϊκών πολιτικών, εντός του ευρώ και χωρίς ρήξη με την ΕΕ. Κι αυτό το κάνει όταν το βασικότερο ιδεολόγημα που κατέρρευσε με την υπογραφή του επαχθέστατου τρίτου μνημονίου σχετίζεται με τη δυνατότητα ανατροπής της λιτότητας και των μνημονίων εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου. Ακόμη και μέχρι το δημοψήφισμα η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αποκλείοντας εξ ίσου τη ρήξη και την υποταγή εμφάνιζε εφικτή την αλλαγή πολιτικής εντός του ευρώ. Κι έρχεται τη στιγμή που καταρρέει με πάταγο αυτή η γραμμή, οδηγώντας στην πιο ταπεινωτική συνθηκολόγηση με τους πιστωτές, υπόσχεται για πολλοστή φορά την αξιοποίηση των περιθωρίων άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής… Αυτών που …δεν υπάρχουν!
leonidasvatikiotis.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου