ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Της Μαρίας Λούκα
Aπ’ τα παλιά καλοκαίρια θυμάμαι συνήθως το πρώτο καθάγιασμα στο νερό, το άδειασμα του νου σε μια παραλία με μια στίβα νουάρ μυθιστορήματα, το λυτρωτικό αεράκι στα θερινά σινεμά, το σκάλωμα στην αποκάλυψη ενός καινούργιου ηλιοβασιλέματος και διάφορα τέτοια ειδυλλιακά σ’ ένα κάδρο ανεμελιάς που όλο και ξεχαρβαλωνόταν τα τελευταία χρόνια, καθώς τα καλοκαίρια στένευαν, βυθιζόμενα κι αυτά μαζί σ’ ένα αέναο σπιράλ σκοτούρας.
Φέτος ο χρόνος καρφιτσώθηκε σ’ εκείνη την αποφράδα Δευτέρα. Τη δική μας «Μαύρη Δευτέρα».
Αποκοιμισμένη μ’ ένα τηλεκοντρολ στο χέρι κι ένα λαπτοπ στα πόδια – σε μια αστεία κατάσταση όπως οι περισσότεροι δημοσιογράφοι του κόσμου εκείνες τις μέρες – άνοιξα τα μάτια μου την ώρα που έφευγες για δουλειά. Αντί για καλημέρα, ερώτηση: «Η Σύνοδος;», «Συνεχίζεται, κοιμήσου». Σιγά μη ξανακοιμόμουν. Επόμενη ερώτηση: «Ο Τσίπρας;», «Δε γύρισε». Ο Τσίπρας δε γύρισε. Το #thisisacoup και το #TsiprasleaveEurosummit έμειναν δυο ανεκπλήρωτα trend που έγραψαν τη δική τους σύντομη ιστορία στον κόσμο του twitter και στοίχειωσαν τις δικές μας βαριές ανάσες που αντηχούσαν σχεδόν σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης. Ο Τσίπρας εμφανίστηκε κανα δίωρο αργότερα μπροστά στις κάμερες προαναγγέλλοντας το τρίτο Μνημόνιο και η εικόνα του σιγά – σιγά θόλωνε, όπως ξεθώριαζαν κι εκείνες οι «λέξεις» του Συντάγματος που στις προγραμματικές δηλώσεις μας έκαναν όλους και όλες να ανεβούμε λίγο ψιλότερα.
Και μετά … μια τυποποιημένη άκεφη τελετουργία της καθημερινότητας, μια ιδιότυπη αποχαύνωση που υγραίνει τα μάτια στο μετρό και μια αίθουσα σύνταξης που τα γιορτινά τραγούδια της προηγούμενης Κυριακής αντικατέστησαν οι παρατεταμένες σιωπές σε μια διασταύρωση βουρκωμένων βλεμμάτων. Πως το πε να δεις μια φίλη; «Ούτε για γκόμενο δεν έχω γίνει έτσι». Για μένα έτσι γράφτηκε το πρελούδιο ενός ΟΧΙ 61,3% που έγιναν 229 ΝΑΙ μετά από λίγα 24ωρα. Έτσι άνοιξε ένα μεγάλο τραύμα στο σώμα της αριστεράς και εγκαινιάστηκε μια νέα περίοδος πένθους της ελληνικής κοινωνίας πάνω στο θεωρητικό υπόβαθρο του θατσερικού There is no alternative (TINA).
Ό,τι απορρίψαμε τα πέντε χρόνια του αντιμνημονιακού αγώνα φτύνοντας το παλιό πολιτικό σύστημα και τη μιντιακή προπαγάνδα, επιστρέφοντας ξανά και ξανά στην πλατεία Συντάγματος , βγάζοντας με αυθάδεια τη γλώσσα στα χημικά και τα σηκωμένα γκλοπ, χτίζοντας τις δικές μας δομές αλληλεγγύης στις στάχτες του κοινωνικού κράτους, ψηφίζοντας ΟΧΙ με κλειστές τράπεζες και απανωτούς εκβιασμούς, ξαναζωντάνεψε μπροστά μας σα σκιάχτρο ενός μισανθρωπικού ρεβανσισμού. Αυτού που ενοποιεί τον Αδωνη Γεωργιάδη με την Αντιγόνη Λυμπεράκη και τη διαπλοκή με τον εργοδοτικό αυταρχισμό σ’ ένα κατάμαυρο συνεχές που κάνει πάρτι κάθε βράδυ στα δελτία των 8, όχι απλώς ποινικοποιώντας κάθε άλλη εναλλακτική αλλά αποζητώντας το αίμα της.
Βλέπεις το ντόπιο κατεστημένο κέρδισε και δεν αρκείται απλά σ’ ένα ανασχηματισμό. Θέλει την απομόνωση , τη γελοιοποίηση και εν τέλει τον εξανδραποδισμό από τη δημόσια σφαίρα της Ζωής, του Γιάνη, του Λαφαζάνη, της Βαλαβάνη. Και σ’ αυτό το κρεσέντο της ανθρωποφαγίας συμμετέχουν όλο και περισσότερο στελέχη της κυβέρνησης , προσχωρώντας ίσως σταδιακά σ’ αυτό που ο Αλαιν Μπαντιού κωδικοποιούσε ως η «ηθική της εξουσίας» σε αντιπαραβολή με την «ηθική της αλήθειας». Το There is no alternative πρέπει να γίνει καθολικό δόγμα που θα τσακίσει το ρεύμα κοινωνικής χειραφέτησης και θα εμπεδώσει το νέο συμβόλαιο με τη μιζέρια και την εξαθλίωση.
Κι εμείς μουδιασμένοι ακόμα από το σοκ παρακολουθούμε αυτούς που ήταν δίπλα μας να μεταπηδούν απέναντι, να γίνονται ξένοι, να οικειοποιούνται τα επιχειρήματα που μέχρι πρόσφατα αποδομούσαν, να απεμπολούν ταυτοτικά και αξιακά χαρακτηριστικά της αριστεράς, να αποκηρύσσουν την ουτοπία ως μια εφηβική και ρομαντική αφέλεια και να θωρακίζουν το δικό τους «μονόδρομο» του ρεαλισμού με τα αναβαπτισμένα και εσαεί οπλισμένα ΜΑΤ του ανεκδιήγητου κύριου Πανούση. Αυτό είναι το καλωσόρισμα στη νέα έρημο του πραγματικού που πρέπει να διανύσουμε εξορίζοντας ως αδιανόητο το φτερούγισμα ελευθερίας που νιώσαμε την εβδομάδα του δημοψηφίσματος.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Η γενιά μας μεγάλωσε με το αποκαρδιωτικό «τέλος της Ιστορίας» του Φουκουγιάμα. Έμαθε, όμως, και κυρίως έδειξε ότι η ιστορία έχει πολλές στροφές ακόμα. Δεν τελείωσε. Περπάτησε στους δρόμους της Γένοβα το 2001 «μαζί με κάποιες χιλιάδες ακόμα αλλοδαπών διαδηλωτών», στοιχήθηκε στα μεγάλο αντιπολεμικά συλλαλητήρια του 2003, πλησίασε την ανατροπή στα μεγάλα φοιτητικά κινήματα του 2006-2007, έσπασε τις βιτρίνες της κανονικότητας το Δεκέμβρη του 2008, έπαθε ανοσία στα δακρυγόνα στο 2011-2012 . Σήμερα, τη φαντασιώνονται ξανά μ’ένα xanax στη τσέπη και ένα διαβατήριο στο στόμα. Εμείς, όμως, ακουμπήσαμε την ουτοπία και φυλάμε αυτό το άγγιγμα ως πυξίδα για να ξαναβρούμε το δρόμο μας σ’ αυτό το στραβοπάτημα της ιστορίας. Όπως περίπου το έγραφε ο Ντανιέλ Μπενσάιντ «Αν και τα ηττημένα μας βράδια ήταν φυσικά περισσότερα από τα θριαμβευτικά πρωινά, με υπομονή έχουμε κατακτήσει το πολύτιμο δικαίωμα να ξαναρχίζουμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου