Το ειδικό βάρος της Εξωτερικής Πολιτικής

Του Χρήστου Γιαννίμπα

Ποιο Υπουργείο θεωρείτε πιο κρίσιμο; Αν το ερώτημα ετίθετο σε κάποια δημοσκόπηση, το πιθανότερο είναι πως το Υπουργείο Οικονομικών θα ήταν στην πρώτη θέση των απαντήσεων και το ΥΠΕΞ στις μεσαίες ή και πιο κάτω. Ένας λόγος είναι ότι για την πλειοψηφία το ΥΠΕΞ δεν συνδέεται άμεσα με την καθημερινότητα, όπως π.χ. συμβαίνει με τα υπουργεία Οικονομικών, Δημόσια τάξης, Υγείας, Παιδείας κ.λπ.

Κι όμως, το ΥΠΕΞ είναι μακράν το πιο κρίσιμο υπουργείο και από τα πρώτα που συστάθηκαν.[1] Η εξωτερική πολιτική και οι διεθνείς σχέσεις της χώρας είναι τομέας δράσης της Πολιτικής αλλά έχει δύο (τουλάχιστον) ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Κατ’ αρχάς σημειώνω ότι οι Διεθνείς σχέσεις είναι προ πολλού αυτοτελής επιστήμη. Δεν υπάγονται στα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία είναι αυτονόητο πως χρειάζονται, αξίζει και πρέπει να παλεύει κανείς γι’ αυτά. Ούτε όμως υπάγονται και στην Ιστορία.

Πρώτο χαρακτηριστικό. Στις Διεθνείς σχέσεις ΔΕΝ υπάρχει σχολή Μαρξιστική, Γκραμσιανική, ρεαλιστική, νεορεαλιστική, φιλελεύθερη, νεοφιλελεύθερη κ.λπ., που να μην εμπεριέχει το συμφέρον. Εθνικό συμφέρον. Η Ιστορία δεν το έχει ή μας διδάσκει, και σωστά μας διδάσκει, πως πρέπει να το καταπολεμάμε. Δεν το έχουν οι θεωρίες για τα ανθρώπινα, κοινωνικά και άλλα δικαιώματα και σωστά δεν το έχουν. Όταν όμως κάνεις εξωτερική πολιτική είσαι κράτος και όχι κίνημα. Έχεις εθνικά συμφέροντα και πρέπει να καταλήξεις, να πάρεις αποφάσεις που θα επηρεάσουν τη χώρα σε μεγάλο βάθος χρόνου. Το πρώτο λοιπόν συμπέρασμα είναι πως τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής δεν πρέπει να είναι υλικά κομματικής κουζίνας.

Δεύτερο χαρακτηριστικό. Σε ζητήματα οικονομίας, παιδείας, υγείας κ.λπ., μια λαθεμένη πολιτική δεν επιφέρει μόνιμες, ή μακροπρόθεσμες ζημιές στο κοινωνικό σώμα. Για να το πω σχηματικά, την υγειά μας να έχουμε θα διορθώσουμε τα όποια στραβά της οικονομίας, παιδείας κ.λπ. Σε ζητήματα όμως εξωτερικής πολιτικής η ζημιά μπορεί να είναι ανεπανόρθωτη ή να συνοδεύει το λαό και τον τόπο για πάρα πολλές δεκαετίες. Παραδείγματα.

(I) Το 1913 η Μεγάλη Βρετανία μας παραχωρούσε την Κύπρο με αντάλλαγμα τη συμμετοχή μας στον πόλεμο. Δυστυχώς χάσαμε την ευκαιρία και τελικά, όπως γνωρίζετε, δεν αποφύγαμε τον πόλεμο αφού μπήκαμε σ’ αυτόν πέντε χρόνια μετά. Πέρασαν εκατό χρόνια και η κατάσταση με την Κύπρο είναι αυτή που ξέρετε. Οι απώλειες πόρων και δυνάμεων που έχουμε απολέσει (Ελλάδα και Κύπρος) όλα αυτά τα χρόνια είναι τεράστιες και η ζημιά ανυπολόγιστη.

(II) Όταν διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία η Ελλάδα ήταν ήδη μέλος της νυν ΕΕ και βέβαια του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα η οικονομία της ήταν αρκετά καλή και ισχυρή συγκριτικά με τους γείτονες της (και τους εξ ανατολών). Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της Ευρώπης και ειδικά απέναντι στην για δικούς της λόγους απαίτηση των Γερμανών για Κροατία (και όχι μόνο), εμείς τι πήραμε; Απολύτως τίποτα. Ή μάλλον πήραμε το «Μακεδονικό» και βέβαια, 25 χρόνια μετά, η λύση του είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ ότι το 1990.[2]

Παρενθετικά, μιας και ο Σαμαράς είναι της «αντρίκιας σχολής» να θυμίσω μερικά «κατορθώματά» του από τη θητεία του στο ΥΠΕΞ.

(1) Το 1990 ο 39χρονος οικονομολόγος Σαμαράς χειρίστηκε το «Μακεδονικό». Βεβαίως ο κάθε υπουργός εξειδικεύει την συλλογική πολιτική της κυβέρνησης στον τομέα ευθύνης του και αυτό προϋποθέτει γνώσεις και ικανότητες. Ειδικά για το ΥΠΕΞ, γνώσεις, ικανότητες και εμπειρία είναι εκ των ων ουκ άνευ και βέβαια δεν χωράνε προσωπικές στρατηγικές. Φυσικό επακόλουθο λοιπόν την ασχετοσύνη του Σαμαρά, με την εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις, να την πληρώνουμε ακόμα.

(2) Στις 19/11/1990 υπογράφτηκε η Συνθήκη για τα συμβατικά όπλα στην Ευρώπη (CFE) μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ και αυτών του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Η CFE προβλέπει σειρά μέτρων ελέγχου, επαλήθευσης εξοπλισμών κ.λπ. Η Τουρκία τότε πέτυχε ένα μοναδικό προνόμιο. Μια «ζώνη εξαίρεσης» με έκταση όση η ελληνική επικράτεια. Σ’ αυτήν διατηρεί, έξω από κάθε έλεγχο και διαφάνεια, ένοπλες δυνάμεις όσες έχει συνολικά η Ελλάδα. ΘΑ ήταν απορίας άξιον πως έγινε αποδεκτή αυτή η εξαίρεση από την Ελλάδα, αν Υπ. Εξ. δεν ήταν ο Σαμαράς (και Πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης).[3]

(3) Με Υπ. Εξ. Σαμαρά οι απόρρητες δαπάνες της Υπηρεσίας Ενημέρωσης του ΥΠΕΞ, αυξήθηκαν από 194 εκατ. Δρχ. (το 1990) σε 714 εκατ. (το 1991), ήτοι αύξηση 268% !! Αντίστοιχη αύξηση είχαν και οι απόρρητες δαπάνες που έφτασαν στα 2 δις Δρχ. και δόθηκαν με προσωπική εντολή Σαμαρά. Μετά τις εκλογές του 1993 Υπ. Εξ. ανέλαβε ο Κ. Παπούλιας που διέταξε ΕΔΕ. Τι βρήκε; Τίποτα, απλώς κατέγραψε τα ποσά. Ο Σαμαράς πριν παραδώσει το υπουργείο είχε καταστρέψει τα παραστατικά (αν υπήρχαν) επικαλούμενος λόγους εθνικής ασφάλειας.[4]

(4) Επί ημερών Σαμαρά στο ΥΠΕΞ είχαμε τα μαζικά κύματα μεταναστών (κυρίως) από την Αλβανία. Ο Σαμαράς υποστήριζε πως γι’ αυτό έφταιγε η πτώση του καθεστώτος Ε. Χότζα και η τραγική κατάσταση της Αλβανίας. Μάλιστα. Σήμερα που Συρία και Λιβύη έχουν πολέμους και πρακτικά τα κράτη αυτά διαλύθηκαν είναι άλλη περίπτωση; Επειδή όμως το «ουδείς αναμάρτητος» είναι δικό του, έστησε φράκτες, φωτογραφήθηκε μπροστά τους, άνοιξε αμυγδαλέζες και σήμερα το παίζει μπεχλιβάνης μπρατσαράς.

Στα χρόνια της κρίσης, οι κυβερνώντες απορροφήθηκαν πλήρως από την εμμονική αφήγηση της ΕΕ σε μια καταστροφική πολιτική. Μια αφήγηση που ΔΕΝ περιελάμβανε τη χώρα, τη δημοκρατία, τους θεσμούς, την κοινωνία και το λαό της. Την ίδια αφήγηση προσπαθούν να επιβάλλουν και στη νέα κυβέρνηση. Οι μόνοι που συμφωνούν μ’ αυτήν είναι οι παραδοσιακές και σταθερές εξουσίες (πολιτικές & οικονομικές), αφού διαθέτουν τη σιγουριά της ωφελιμότητας από τις νοσηρές καταστάσεις που τους έθρεψαν τόσα χρόνια.

Η συνέπειες στην εξ. πολιτική ήταν αναμενόμενες. Έλλειψη διπλωματικής εξωστρέφειας που συν τοις άλλοις ενισχύθηκε και από το γεγονός πως στα τελευταία 10 χρόνια «παρέλασαν» 9 (εννέα!!) Υπ. Εξ. Υποβάθμιση του διεθνούς κύρους της εξωτερικής μας πολιτικής, απώλεια του ρόλου της Ελλάδας στα Βαλκάνια (κι όχι μόνο), υποβάθμιση του γεωστρατηγικού της ρόλου κ.λπ. Απόδειξη τα παραδείγματα που ακολουθούν και που, επιπλέον, πιστοποιούν την τεράστια απόσταση των πρώην και νυν κυβερνώντων και στα ζητήματα εξ. πολιτικής.

(Α) Μέχρι και πριν τις εκλογές ένα μόνο ήταν το θέμα των συζητήσεων με τους εταίρους μας. Η οικονομία και τίποτα πέραν αυτής. Στη θεματολογία δεν υπήρχε η Πολιτική. Δεν υπήρχε ο γεωστρατηγικός ρόλος της Ελλάδος. Δεν υπήρχε η σταθεροποίηση της Ελλάδας ως παράγοντας που μεταφέρει (έστω και μικρά) κύματα σταθεροποίησης στην ΕΕ, σε αντίθεση με την αποσταθεροποίησή της. Κοντολογίς ποτέ δεν υπήρξε συμπλήρωση των οικονομικών διαπραγματεύσεων με την Πολιτική διαπραγμάτευση και τις γεωπολιτικές εξελίξεις.

Είναι ενδεικτικό, και αφορά όχι μόνο την Ελλάδα, πως στις τελευταίες 15 (δεκαπέντε!!) συνεδριάσεις των Υπ. Εξ. της ΕΕ αποκλειστικό θέμα ήταν η κρίση στην Ουκρανία. Καμιά συζήτηση για τη Μέση Ανατολή και τα κράτη της βόρειας Αφρικής, ούτε βέβαια για τις συνέπειες της αποσταθεροποίησης της Ελλάδας. Κι ας είναι περικυκλωμένη η ΕΕ κατά τα 2/3 των συνόρων της από κράτη που εξάγουν αστάθεια, αντίθετα με την Ελλάδα που εξάγει σταθερότητα.

(Β) Δύο μόλις μέρες αφότου ο Ν. Κοτζιάς παρέλαβε το ΥΠΕΞ (27/1), η ΕΕ έβγαλε ανακοίνωση για την Ουκρανία και τις ρωσικές κυρώσεις χωρίς καν να ερωτηθεί η Ελλάδα, κάτι που προκάλεσε την άμεση αντίδραση του Κοτζιά. Ενδεικτικό της νοοτροπίας είναι πως του τηλεφώνησαν από την ευρωπαϊκή επιτροπή (το «ΥΠΕΞ» της ΕΕ) ζητώντας να βάλουν προγενέστερη ημερομηνία ώστε να φαίνεται ότι η απόφαση βγήκε ομόφωνα από την προηγούμενη κυβέρνηση!

Φυσικά ο Ν. Κοτζιάς το απέρριψε και φτάσαμε στη συνεδρίαση του «ΥΠΕΞ» της ΕΕ. Σ’ αυτήν ο Κοντζιάς επέμενε να αφαιρεθούν οι τρεις λέξεις για «τομεακές ρωσικές κυρώσεις». Δηλαδή κυρώσεις σε τραπεζικούς, βιομηχανικούς τομείς κ.λπ. Βρετανοί, Πολωνοί και οι τρεις βαλτικές χώρες απειλούσαν με βέτο. Ύστερα από μιάμιση ώρα Πολωνοί και «Βάλτοι» υποχώρησαν και έμειναν μόνοι τους οι Βρετανοί. Τελικά η συμβιβαστική πρόταση που έγινε από τη Μογκερίνη[5] ήταν: «Υιοθετούμε τις ελληνικές προτάσεις».

Αυτή τη στάση της Ελλάδος, Σαμαράδες, Βενιζέλοι, Σταύροι και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους, την χαρακτήρισαν απομόνωση, αφορισμό και θολότητα. Κατ’ αυτούς η αποκατάσταση της ισότητας και της παρουσίας της χώρας στους Διεθνείς θεσμούς είναι απομόνωση. Συνήθισαν πως η Ελλάδα έχει εξαρτημένα αντανακλαστικά. Δεν χωράει στο ραγιαδισμό τους η ισότιμη σχέση και πως η ΕΕ ως θεσμικό σύστημα δικαίου οφείλει να λειτουργεί στη βάση αυτού του συστήματος. Δηλαδή, σε ζητήματα που απαιτείται ομοφωνία πρέπει να υπάρχει ομοφωνία.

Να μείνουμε στο «Ουκρανικό». Η πρώην ηγεσία του ΥΠΕΞ τι έκανε για τους Έλληνες της Μαριούπολης; Μια περιοχή όπου η Ελλάδα έχει 120.000 ομογενείς. Μόνο μέσα στη Μαριούπολη ζουν 37.000 (οι υπόλοιποι στα γύρω χωριά και κωμοπόλεις) από τους οποίους 7.000 έχουν φύγει προς το Ροστόφ. Και να σκεφτείτε πως η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της ΕΕ που έχει προξενείο, δηλαδή διπλωματικές αρχές στην περιοχή. Άρα και άμεση ενημέρωση.

Η νέα ηγεσία του ΥΠΕΞ κατάφερε και έστειλε εφόδια (ακόμα και ιατρικά μηχανήματα). Και είναι όντως κατόρθωμα, γιατί το λιμάνι της Μαριούπολης είναι κατεστραμμένο και δεν υπάρχει πρόσβαση στην περιοχή. Παρεμπιπτόντως, μια ακόμα πρωτοβουλία αφορά όλους τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής (κι εκεί έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες ομογενείς), σε συνεννόηση με Κύπρο, Ιταλία, Γαλλία και Ολλανδία αλλά και Προτεστάντες, Καθολικούς και Ραβίνους. Τι πληροφορήθηκε ο ελληνικός λαός για τους ομογενείς μας; Ας όψονται τα ΜΜΕ που καθιστούν την απάντηση μονολεκτική. Τίποτα.

(Γ) Διαχρονικά η Τουρκία προσθέτει θέματα στην ατζέντα των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα, τα οποία θέματα είναι δικαιώματα που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο για την Ελλάδα. Αυτά, τα ανάγει σε «γκρίζες ζώνες» ή «αμφισβητούμενα» και μετά μας καλεί να τα διαπραγματευτούμε. Ενδεικτικά. Από το 2011 βάζει ζήτημα πεδίων βολής (π.β.) και το 2013 μας έστειλε σημείωμα γι’ αυτά. Το Δεκέμβρη του 2013 ήταν έτοιμη να τα ανακηρύξει. Δεν το έκανε σε συνεννόηση με την Αθήνα ότι θα ανακηρυχτούν μετά τις εκλογές.

Έλεος. Τι σόι εθνική στρατηγική είναι αυτή όταν από το 2011 δεν υπάρχει καμία ουσιαστική απάντηση στην Τουρκία, παρά μόνο αυτή η συμφωνία για ανακήρυξη μετά τις εκλογές; Η Ελλάδα έχει τρία π.β. που είναι νόμιμα. Η προσέλευση και αναχώρηση πλοίων και αεροπλάνων σ’ αυτά είναι νόμιμη. Η Τουρκία έχει δύο που για τη νέα ηγεσία του ΥΠΕΞ είναι παράνομα.

Μετά τις εκλογές, σ’ αυτά επεχείρησε να προσθέσει άλλο ένα που έπιανε από χωρικά ύδατα της Σκύρου μέχρι τη Λήμνο. Προσοχή τη Λήμνο, δηλαδή ελληνικό έδαφος!! Φανταστείτε δηλαδή τη Ρωσία να ανακηρύσσει NOTAM στις ΗΠΑ που περιλαμβάνει την Καλιφόρνια. Η Τουρκία είχε συνηθίσει κάθε φορά να ερωτάται. «Μήπως κάνατε λάθος;» Η Τουρκία, ή έκανε λίγο πίσω, ή έφευγε από ελληνικά εδάφη και πήγαινε σε χωρικά μας ύδατα κ.λπ. Στο τέλος έκανε αυτό που προανέφερα. Πρόσθετε νέες «γκρίζες ζώνες» και μας καλούσε να διαπραγματευτούμε.

Η νέα ηγεσία (Κοντζιάς σε συνεννόηση με Τσίπρα) έκαναν αυτό που ΔΕΝ είχε συνηθίσει η Τουρκία. Καμία επαφή με Τουρκία αλλά άμεση διεθνοποίηση. ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.λπ. Αποτέλεσμα. Οι Τούρκοι βρέθηκαν σε μια κατάσταση που έπρεπε να εξηγήσουν (όχι στην Ελλάδα αλλά) στους Διεθνείς οργανισμούς, τι εννοούν πεδίο βολής σε ελληνικά χωρικά ύδατα και έδαφος της Λήμνου. Τι έκαναν; Ολική αναδίπλωση και απόσυρση της ΝΟΤΑΜ.

Θα είναι μόνιμη; ΟΧΙ. Θα το επιχειρήσουν και αύριο (ίσως πιο μεθοδευμένα). Είναι όμως πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες που υποχωρούν οι Τούρκοι και αυτό είναι ήδη ένα ηθικό πλεονέκτημα της Ελλάδας για ανάλογες ενέργειες των Τούρκων αύριο. Κι αυτό μην το υποτιμάτε. Στις Διεθνείς σχέσεις είναι πολύ σημαντικό. Η μόνιμη επωδός, η Ελλάδα υποχωρεί για να ικανοποιηθεί η Τουρκία, ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Κι αυτό έγινε σαφές στους δυτικούς συμμάχους μας.

Να ζητάνε από την Ελλάδα κυρώσεις προς τρίτες χώρες και ταυτόχρονα ο κερδισμένος από τις κυρώσεις να είναι η Τουρκία τελείωσε. Δεν μπορούν να μας λένε για τον αγωγό αυτό κι εκείνο και υπάρχει πρόβλημα να περάσει από την Ελλάδα, αλλά όλα ωραία και καλά όταν περνά 2.000 km από την, επίσης μέλος του ΝΑΤΟ, Τουρκία. Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά ΤΕΛΟΣ. Άλλο πράγμα μετέχω σε συμμαχίες και άλλο πράγμα προσκυνώ. 

(Δ) Δυο λόγια για την Κίνα. Ο Σαμαράς έκανε ενέργειες και συναντήσεις. Στις Διεθνείς σχέσεις όμως για να αναπτυχθούν διακρατικές σχέσεις πρέπει να υπάρχει στο ΥΠΕΞ ένα διαμορφωμένο Σχέδιο Δράσης. Ας τον πούμε «φάκελο» που θα υπογραφεί με την κινεζική πολιτική ηγεσία. Τέτοιος «φάκελος», σχέδιο δράσης, ΔΕΝ υπάρχει μεταξύ Ελλάδας και Κίνας. Τον Φεβρουάριο του 2011 έγινε μια απόπειρα αλλά παρέμεινε τέτοια και έκτοτε ουδέν.

Φυσικό επακόλουθο που ο νέος Υπ. Εξ. ΔΕΝ βρήκε κανένα σχέδιο δράσης για την Κίνα. Και τι θα κάνει η νέα πολιτική ηγεσία της χώρας; Θα ρωτήσει το Σαμαρά για το μπλα, μπλα μπλα που έκανε με τους κινέζους; Από την στιγμή που δεν υπάρχει σχέδιο δράσης με υπογραφές, ό,τι και να είπαν είναι αέρας κοπανιστός. Συγνώμη, αλλά στην εξωτερική πολιτική και στις διακρατικές και διεθνείς σχέσεις δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα.[6]

(Ε) Ήδη έχουν φτιάξει παράλληλους οργανισμούς (έξω θεσμικούς), που συζητάνε πως θα μας πιέσουν για FYROM, Τουρκία, Κυπριακό κ.λπ. Αυτά να τα ξεχάσουν. Ουδείς έχει το δικαίωμα, ούτε και απορρέει από καμία ευρωπαϊκή και διεθνή συνθήκη, να πιέζει ή και να εκβιάζει την Ελλάδα για δικά της ειδικού ενδιαφέροντος ζητήματα. Όπως π.χ. ουδείς πίεσε τις βαλτικές χώρες πως θα λύσουν το ζήτημα των ρώσων στα εδάφη τους που είναι από 15 έως 30% και που ΔΕΝ έχουν ούτε καν δικαίωμα ψήφου!

Εν κατακλείδι, η Ελλάδα θέλει να είναι και θα είναι στην ΕΕ. Όμως σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να απεμπολήσουμε τους όρους και τα δικαιώματα που μας δίνουν οι συνθήκες και το προαπαιτούμενο ισότητας και ισοτιμίας. Αποφάσεις για την Ελλάδα χωρίς την Ελλάδα ΤΕΛΟΣ. Σαμαράδες, Βενιζέλους και Σταύρους στο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βρουν. Καμιά χώρα δεν μας ρωτάει όταν κάνει εξωτερική πολιτική. Ας συνειδητοποιήσουν λοιπόν ΟΛΟΙ, εκτός κι εντός της χώρας, ότι έχουμε συμφέροντα και δικά μας και της ΕΕ όπως εμείς τα εννοούμε και όχι όπως τα εννοεί η μια ή η άλλη χώρα.

* Ο Χρήστος Γιαννίμπας είναι αρθρογράφος και συγγραφέας

ΥΓ. Αν και δεν συνηθίζεται αφιέρωση άρθρου, να μου επιτρέψετε μια εξαίρεση σε αυτόν που έγραφε: «Αν κρίνουμε λοιπόν από τους οραματισμούς του κ. Τσίπρα, μπορείτε να ξεχάστε  οποιοδήποτε σκέψη για ταξίδι στο εξωτερικό αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Με εξαίρεση φυσικά χώρες όπως η Βενεζουέλα, το Εκουαντόρ, το Ιράν κλπ και κατόπιν άδειας του Κομισάριου Εκπαιδευτικών Ταξιδιών.» (Protagon 12/12/2012) «Δίκιο» είχες Τάκη Μίχα. Μπορείς πλέον να γλείφεις άνετα εκεί που έφτυνες. Σάμπως θα είσαι το μόνο νεροπίστολο.

Παραπομπές

• [1] Αρχικά ως Γραμματεία επί των Εξωτερικών (1822 Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου) και αργότερα ως ΥΠΕΞ (1844).
• [2] Το όνομα, και δη erga omnes, προφανώς και είναι μέρος του ζητήματος. Το κυριότερο όμως είναι οι αλυτρωτικές βλέψεις της γείτονος χώρας που διαπερνούν το σύνολο της πολιτικής της (εξωτερικής, διεθνών και διακρατικών σχέσεων). Το όνομα, όπως και η κλοπή συμβόλων, Ιστορίας κ.λπ. που το «στηρίζουν», είναι το όχημα αυτού του αλυτρωτισμού. Αν αυτός ο αλυτρωτισμός εκλείψει, η λύση στο όνομα είναι υπόθεση 10 λεπτών.
• [3] Στις αρχές Μαρτίου (2015) η Ρωσία ανακοίνωσε πως αναστέλλει τη συμμετοχή της στην Κοινή Συμβουλευτική Ομάδα (JCG) που είναι το όργανο παρακολούθησης της εφαρμογής της CFE. Τι θα συμβεί αν τελικά η Ρωσία καταγγείλει τη Συνθήκη που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της ευρωπαϊκής ασφάλειας; Η Ευρώπη θα επιστρέψει στην προ του 1975 εποχή της αντιπαλότητας και των εξοπλισμών. Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδος και οι άλλες χώρες του ΝΑΤΟ απηύθυναν έκκληση στη Μόσχα να επιστρέψει, ενώ μεγάλη ανησυχία εξέφρασε ειδικά η Τουρκία. (Κι αυτό δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε παράξενο).
• [4] Ίσως για τους ίδιους λόγους το Μουσείο της Ακρόπολης είναι στην Καλαμάτα ή η Καλαμάτα στο Μουσείο. Με την «αντρίκια σχολή» μπερδεύω τι είναι που. Παρεμπιπτόντως, έρευνα έκανε και το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ και σύμφωνα με την κατάθεση του Μητσοτάκη, είχαν δοθεί χρήματα σε Έλληνες δημοσιογράφους προκειμένου να καλλιεργηθεί το εθνικιστικό κλίμα για το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ. Παραστατικά δεν υπήρχαν, φυσικοί ένοχοι ήταν αδύνατο να βρεθούν, οπότε το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ έθεσε την υπόθεση στο αρχείο. Ο νέος Υπ. Εξ. Ν. Κοτζιάς πρότεινε να συσταθεί 3μερής επιτροπή της Βουλής που θα έχει πρόσβαση ΚΑΙ στα απόρρητα κονδύλια, έτσι ώστε να μην είναι στη χρήση του υπουργού χωρίς έλεγχο. Άραγε πόσο άβολα θα νιώθουν όλοι οι προηγούμενοι Υπ. Εξ.; Θα ρώταγα κι αν ενημερώθηκε ο ελληνικός λαός γι’ αυτό αλλά για τα ΜΜΕ προέχουν άλλα.
• [5] Η 42χρονη ιταλίδα Φεντερίκα Μογκερίνη (Federica Mogherini) είναι Ύπατη Εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής πολιτικής και Ασφάλειας. Είναι και Αντιπρόεδρος της Επιτροπής με Πρόεδρο τον Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ.
• [6] Η νέα πολιτική ηγεσία ήδη με την επίσκεψη Δραγασάκη, Κοτζιά στην Κίνα προετοίμασε το έδαφος για ένα κοινό Σχέδιο Δράσης που θα υπογραφεί με την επίσημη επίσκεψη του Τσίπρα στην Κίνα (τις επόμενες μέρες). Θυμίζω πως τέτοιο υπογράφτηκε και με τη Ρωσία. Έτσι λειτουργεί η εξ. Πολιτική. Με «βούλες» και υπογραφές κι όχι με μπλα, μπλα μπλα.

 Πηγή tvxs