Σε 67,6 δις ευρώ εκτιμάται το δημοσιονομικό-χρηματοδοτικό κενό του 2014

kontranews

του Γιώργου Βάμβουκα

Σε άρθρο μου από τη θέση αυτή στις 15 Ιανουαρίου του 2014, με τίτλο “Υποκριτές, αδύναμοι και ικανοί για όλα”, έγραφα τα εξής προφητικά: «Το ενδεχόμενο, το δεύτερο εξάμηνο του 2014, η χώρα μας να εξαναγκαστεί στην υπογραφή μιας νέας μνημονιακής δανειακής σύμβασης, είναι σχεδόν βέβαιη και αναπόφευκτη συνέπεια της ύπαρξης δημοσιονομικού κενού τουλάχιστον 15 δις ευρώ (€) την επόμενη διετία. Το κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο θα πρέπει να αντιληφθεί, ότι, με την λογιστικοποίηση των κύριων δημοσιονομικών δεικτών, οι πιστωτές της χώρας και οι τροικανοί, δεν είναι δυνατόν να αποδεχτούν την αναγκαιότητα ενός τρίτου κουρέματος του ελληνικού δημοσίου χρέους.

Πώς θα πειστούν οι διεθνείς χρηματαγορές ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι βιώσιμο, όταν τα Greek statistics, τους έχουν κάνει καχύποπτους ως προς την φερεγγυότητα των εθνικολογιστικών μας στοιχείων;». Όταν πριν ένα χρόνο έγραφα το συγκεκριμένο άρθρο, για την εκτίμηση του δημοσιονομικού κενού είχα χρησιμοποιήσει την μαρτυρία της τρόικας, που προέβλεπε το δημοσιονομικό κενό κατά την περίοδο 2014-2015 σε 15 δις €. 

Σε πολλές αναλύσεις μου έχω υπογραμμίσει, ότι, η δικομματική κυβέρνηση δια στόματος των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου, παρερμηνεύουν με αναίσχυντο και προκλητικό τρόπο, όχι μόνο τα στατιστικά στοιχεία, αλλά και την ζωντανή πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας. Τρανή απόδειξη, η προχθεσινή προεκλογική συνέντευξη του κ. Σαμαρά στην κρατική τηλεόραση ΝΕΡΙΤ, που σχολιάζοντας την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ο άνθρωπος ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Μίλαγε σαν να ήταν πρωθυπουργός της Ελβετίας ή του Λουξεμβούργου, που οι κατώτεροι μισθοί είναι 2.000 € το μήνα, το ποσοστό ανεργίας κυμαίνεται γύρω στο 5% και ο λόγος δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ δεν υπερβαίνει το 50%. Να μου το θυμηθείτε, ότι, με τους Σαμαρά, ΓΑΠ και Βενιζέλο, δεν πρόκειται να ξεμπλέξουμε εύκολα. Το δικομματικό ρουσφέτι μετά το 1974 είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στο οικοδόμημα της ελληνικής κοινωνίας, ώστε ένα μεγάλο ποσοστό των πολιτών, να ψηφίζει με συναισθηματικά, οικονομικά, ιδεοληπτικά και ιδιοτελή κριτήρια.

Πολλές φορές έχω καυτηριάσει το γεγονός, ότι, μετά το 2009 το ετήσιο δημοσιονομικό κενό, ανέρχεται σε πολλά δις € επιβαρύνοντας υπέρμετρα το δημόσιο χρέος. Η ύπαρξη δημοσιονομικών-χρηματοδοτικών κενών πολλών δις €, καθρεφτίζεται στην δραματική άνοδο των πιστωτικών εσόδων, δηλαδή στην ιλιγγιώδη ανοδική τάση των δανειακών αναγκών του ελληνικού δημοσίου. Ας πάρουμε για παράδειγμα την περίοδο 2013-2014. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού (ΓΚΠ), την περίοδο 2013-2014 τα πιστωτικά έσοδα (κρατικός δανεισμός) από 76,6 εκτινάχτηκαν σε 145,2 δις €.

Πώς είναι δυνατόν ο κ. Σαμαράς με τους γκαιμπελίσκους του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου, να ισχυρίζονται ότι το 2014 δεν υπήρξε δημοσιονομικό κενό, όταν την περίοδο 2013-2014 η μεταβολή των πιστωτικών εσόδων, ανήλθε στο εξωφρενικό ποσό των 67,6 δις € (145,2-77,6=67,6); Και ο πιο άσχετος με την οικονομική επιστήμη, αντιλαμβάνεται ότι το 2014 το χρηματοδοτικό κενό του ΓΚΠ εκτιμάται σε 67,6 δις €, όσο δηλαδή ήταν η επαύξηση του δημοσιονομικού δανεισμού κατά την περίοδο 2013-2014. Όταν λέμε δημοσιονομικό κενό, είναι εμφανές ότι εννοούνται οι επιπρόσθετες δανειακές ανάγκες του ελληνικού δημοσίου, που ανακύπτουν στον κρατικό προϋπολογισμό κατά τη διάρκεια του έτους. 

Όποια κόμματα ανέλθουν στην κυβερνητική εξουσία μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου ή της 1ης Φεβρουαρίου του 2015, θα έλθουν αντιμέτωπα με την οικτρή πραγματικότητα των Δημοσίων Οικονομικών, όπως αυτή αποτυπώνεται στα τεράστια δημοσιονομικά-χρηματοδοτικά κενά, που πυροδοτούν την ακατάσχετη ανοδική τάση του δημοσίου χρέους.

Σε συνθήκες αποτελμάτωσης του οικονομικού μας συστήματος, κάμψης της συνολικής οικονομικής δραστηριότητας και καθίζησης των κρατικών εσόδων, τα δημοσιονομικά ελλείμματα θα διογκώνονται και το δημόσιο χρέος θα εξακολουθεί να αυξάνει με αχαλίνωτους ρυθμούς. Από την προαγωγή της ανταγωνιστικότητας της εθνικής μας οικονομίας, εξαρτάται ο βαθμός επιτάχυνσης της αναπτυξιακής διαδικασίας και κατά προέκταση η επίτευξη του πρωταρχικού στόχου της βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους.