Φόρτσα, Φάρσα!

Το Ποντίκι

του Στάθη

Είμαι βραβευμένος. Ο Τσίπρας αφιέρωσε το βραβείο που έλαβε για τις υπηρεσίες του στην Τρόικα και το Διευθυντήριο των Βρυξελλών (εν ονόματι του Βερολίνου) στον ελληνικό λαό! Το αφιέρωσε τιμώντας! (και αποτιμώντας) τις «θυσίες του ελληνικού λαού». Συνεπώς, είναι και η αφεντιά μου

 

  ένας από τους Έλληνες βραβευμένους. Έχω λάβει κι εγώ, όπως εκατομμύρια Έλληνες, το βραβείο της ανοιχτής παλάμης. Παρ’ ότι είμαι μάλλον μπουνταλάς διότι οι (αέναες) θυσίες μου οδηγούν σε έτι περαιτέρω θυσίες, λαμβάνω κι εγώ ένα βραβείο. Μπορεί να με θεωρούν μαλάκα, 

 

  αλλά είμαι ένας βραβευμένος μαλάκας.

 

  Και δεν μπορεί παρά να μας θεωρούν ηλίθιους οι κυβερνώντες (εν ονόματι του Βερολίνου) όταν η κυρία Αχτσιόγλου, φερ’ ειπείν σεμνύνεται να διατυμπανίζει τη μείωση της ανεργίας παραλείποντας τους 500.000 Έλληνες που έχουν φύγει στο εξωτερικό.

 

  Επί Τσίπρα το χρέος ανέβηκε περίπου όσον ανέβαινε και επί Σαμαρά, φθάνοντας (απ)αισίως τα 330 δισ. ευρώ, ήτοι στο 180% του ΑΕΠ. Πού διάολο πήγαν οι θυσίες μου; Είμαι τόσο μαλάκας που πληρώνω φόρους, για να πληρώνω αύριο περισσότερους; Εντάξει είπαμε να είμαι ένας βραβευμένος ηλίθιος αλλά όχι και να παίρνω πούλιτζερ στη μαλθακία!

 

  Πάντως, κατά τη βράβευσή μου ελέχθησαν τρομερά πράγματα από τους Επικυρίαρχους οίτινες με βράβευσαν. Στο πρόσωπό μου είδαν τον Σωκράτη και τη Μελίνα Μερκούρη! Αποδεικνύεται έτσι ότι οι εν λόγω ερίφηδες μπορεί να ’ναι Επικυρίαρχοι αλλά είναι και κλόουν. Διότι αν δεν είσαι κλόουν δεν συγκρίνεις τον Τσίπρα με τον «αντικομμουνιστή Νίξον που άνοιξε διάλογο με την Κίνα» (εννοώντας προφανώς ότι παρότι «κομμουνιστής» ο Τσίπρας μας έφερε την Ελλάδα πεσκέσι στο σφαγείο). Αλλά

 

  και ο Τσίπρας δεν υστέρησε στην πλάκα. Συνέκρινε τον εαυτόν του με τον Οδυσσέα (που τον έχει δέσει ο κ. Καρανίκας στο κατάρτι για να αντισταθεί στον πειρασμό των Σειρήνων, δηλαδή στον κ. Φίλη κι άλλους που ανήκουν στην αριστερή πτέρυγα της μαλακίας που μας δέρνει). Είναι συγκινητικό! Αυτήν τη βράβευση του ελληνικού λαού για τα βάσανα που του φορτώνουν και τα βασανιστήρια που του κάνουν, μόνον ένα πολυμορφικό ον, όπως ο Τσίπρας, θα μπορούσε να διανοηθεί. Εντάξει, κύριε, 

 

  σε βραβεύουν για τις υπηρεσίες σου στην Κομαντατούρ, οι φυλακισμένοι όμως στα κελιά τι σου φταίνε και τους αφιερώνεις την καταισχύνη σου; Ως φαίνεται στο τέλος αυτός ο πολιτικός σουρεαλισμός θα μας μουδιάσει το μυαλό. Η αφιέρωση Τσίπρα του βραβείου που έλαβε από τους Δυνάστες Δανειστές στον λαό, είναι σαν να αφιερώνει ο θεομπαίχτης στον Θεό το βραβείο που του απένειμε ο Μαμωνάς.

 

  Νομίζω – επιτρέψτε μου την εκτίμηση – ότι ο Τσίπρας πλέον διαβαίνει τον Ρουβίκωνα από την τραγωδία προς τη φάρσα. Αφήνει πίσω του τα «ηρωικά και πένθιμα» των διαπραγματεύσεων, τα μυξοκλάματα για τους αγώνες του στα μαρμαρένια αλώνια και τα επικά για τα success story και περνάει πλέον πεντακάθαρα στον χώρο του γκροτέσκ. Όταν φθάνει δηλαδή κανείς να επαίρεται για τον πολιτικό του διασυρμό από τους πρώην αντιπάλους του, έχει χαθεί κάθε μέτρο. Κι αν αυτοί που 

 

  σε έβριζαν ως λαϊκιστή και δημαγωγό επισείουν τώρα urbi et orbi τη μαδημένη δορά σου προς παραδειγματισμόν, κι αν οι ίδιοι αυτοί έχουν το σατανικό χιούμορ να βραβεύουν τη συντριβή σου, 

 

  εσύ τι μυαλά κουβαλάς για να το χαίρεσαι! Και μάλιστα να μου αφιερώνεις τις ντροπές σου ως έπαινο! Αυτό το γκροτέσκ παίγνιο, αυτόν τον αμοραλιστικό παραλογισμό, ο Τσίπρας τον μετέρχεται ήδη πολύν καιρό. Κι όταν ο καιρός της φαρσοτραγωδίας γίνεται πολύς, ο καιρός της τιμωρίας απομένει λίγος…