«Όπως υποστήριξε ο Χαρίρι κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ουάσινγκτον», έγραφε το πάντα καλά ενημερωμένο περιοδικό Foreign Affairs στις 3 Αυγούστου 2017 με αφορμή την επίσκεψη του λιβανέζου πρωθυπουργού στην αμερικανική πρωτεύουσα, «κύρια προτεραιότητα του Λιβάνου μεσοπρόθεσμα, είναι η διατήρηση της επισφαλούς πολιτικής σταθερότητας που η χώρα έχει καταφέρει να εξασφαλίσει από το ξέσπασμα του εμφύλιου πολέμου στη γειτονική Συρία».
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Αυτή ακριβώς η σταθερότητα διακυβεύεται πλέον καθαρά μετά την επεισοδιακή παραίτηση του λιβανέζου πρωθυπουργού, που ανακοινώθηκε επί σαουδαραβικού εδάφους στις 4 Νοεμβρίου. Η παραίτηση ωστόσο μόνο οικειοθελής δεν ήταν! Ούτε και η δήλωση που διάβασε ο Σαάντ Χαρίρι γράφτηκε από τον ίδιο, καθώς κατά γενική ομολογία ακόμη και δυτικών Μέσων, η γλώσσα που χρησιμοποίησε εναντίον του Ιράν ήταν εντελώς ξένη για τον λιβανέζο πρωθυπουργό, ο οποίος μαζί με τη λιβανέζικη διατηρεί και σαουδαραβική υπηκοότητα. Κάλλιστα επομένως το Ριάντ μπορεί να του απαγγείλει κατηγορίες και να διατάξει την προφυλάκισή του όσο βρίσκεται εντός των συνόρων του, όπως άλλωστε έκανε ο ντε φάκτο βασιλιάς της χώρας 32χρονος Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, με δεκάδες υπουργούς, πρίγκηπες και καναλάρχες. Κι αν η εκκαθάριση των ανακτορικών αντιπάλων του αποσκοπούσε στη διασφάλιση της εξουσίας του, η εξαγωγή πολιτικής αστάθειας στη χώρα των Κέδρων, μέσω της απαγωγής ενός εκλεγμένου προέδρου, υπηρετεί τα επεκτατικά του σχέδια. Και συγκεκριμένα έναν πόλεμο με το Ιράν! Μάλιστα, δεν είναι η πρώτη φορά που ο σαουδάραβας ηγέτης μετέρχεται τέτοιων μεθόδων. Υπό κράτηση βρίσκεται, σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο πρόεδρος της Υεμένης, στελέχη της συριακής αντιπολίτευσης, κ.α.
Αλήθεια, εν είδει παρενθέσεως, πόσες φορές θα είχε συνεδριάσει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ; Πόσα πολεμικά πλοία των ΗΠΑ θα είχαν μετακινηθεί στον Περσικό; Και πόσες εκτοξεύσεις πυραύλων θα είχαν ήδη πυροδοτηθεί αν αυτή την απαγωγή την είχε υλοποιήσει το Ιράν;
Ο Λίβανος αποτελεί την πιο ζωντανή απόδειξη της δυνατότητας ασφαλούς και αρμονικής συνύπαρξης μεταξύ Σιιτών και Σουνιτών. Ο απόλυτος σεβασμός στα συμφωνηθέντα μεταξύ των δύο βασικών δογμάτων του Ισλαμισμού δεν έχει εξασφαλίσει μόνο την ειρήνη στον πολύπαθο Λίβανο, αλλά δείχνει ότι ο καλλιεργούμενος από τον Ουαχαμπίτικο οίκο των Σαούντ «πόλεμος των πολιτισμών» εντός του Ισλάμ (που αν και υποδιαίρεση έρχεται να υποστηρίξει ακριβώς τα ίδια εμπρηστικά σχέδια με τον πρωτότυπο «πόλεμο των πολιτισμών» του Χάντιγκτον) είναι πολιτική επινόηση, μοχλός υποδαύλισης πολιτικών διαιρέσεων και αιματηρών εμφυλίων. Γι’ αυτό και ο Λίβανος πρέπει να πάψει να είναι όαση στην κόλαση της Μέσης Ανατολής!
Κι επειδή αυτή την πολιτική ο ίδιος ο Χαρίρι δεν πειθόταν να την υλοποιήσει από μόνος του πιθανότατα του επιβλήθηκε υπό τη μορφή απειλής. Ο κατασκευασμένος χαρακτήρας της πολιτικής κρίσης που εμφανίστηκε στο Λίβανο και της ευρύτερης αναστάτωσης τους τελευταίους μήνες αποκαλύπτεται αν λάβουμε υπ’ όψη μας δύο καθόλου τυχαίες χρονικές συμπτώσεις. Η πρώτη σχετίζεται με την επίσκεψη του Τραμπ στη Σαουδική Αραβία τον Μάιο που φαίνεται ότι άναψε το πράσινο φως στον 32χρονο ηγέτη της όχι μόνο για το εμπάργκο στο Κατάρ σε λιγότερο από ένα μήνα αλλά και για τις εκκαθαρίσεις εντός των Σαούντ. Ο δεύτερος κάθε άλλα παρά καθησυχαστικός συγχρονισμός σχετίζεται με την απόφαση του Τραμπ να μην επιβεβαιώσει στο Κογκρέσο τη συμμόρφωση του Ιράν ως προς τους όρους της συμφωνίας του 2015, με το αστείο σκεπτικό ότι η Τεχεράνη υλοποιεί το γράμμα μεν, αλλά όχι το πνεύμα της συμφωνίας… Κίνηση που ανοίγει το δρόμο για την ακύρωση της συμφωνίας και την επιβολή νέου εμπάργκο στο Ιράν…
Ωστόσο, η σταθερότητα στο Λίβανο οφείλεται στην τεράστια πολιτική επιρροή της σιίτικης αντιστασιακής οργάνωσης Χεζμπολάχ, που μπορεί για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ να αποτελεί τρομοκρατική οργάνωση στον ίδιο το Λίβανο όμως και στη Μέση Ανατολή διαθέτει τεράστιο κύρος. Το επιβεβαίωσε με τον πόλεμο των 33 ημερών το 2006, όταν συνέτριψε τον ισραηλινό στρατό, και το απογείωσε πολεμώντας εναντίον του αδρά χρηματοδοτούμενο από τα σουνίτικα καθεστώτα και τις δυτικές κυβερνήσεις Ισλαμικού Κράτους στα εδάφη της Συρίας, αλλά και του ίδιου του Λιβάνου. Επιδέχεται πολλαπλών συμπερασμάτων το γεγονός ότι στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την επίσκεψη του Χαρίρι στην Ουάσινγκτον κι ενώ ο Τραμπ κατήγγειλε την Χεζμπολάχ, παρότι αποτελεί εκλογική επιλογή ενός διόλου ευκαταφρόνητου τμήματος του λιβανέζικου πληθυσμού και συμμετέχει στην κυβέρνηση, την ίδια μέρα η σιίτικη οργάνωση έφερνε σε πέρας μια αποστολή που απέρριψε ο Λιβανέζικος στρατός, ο οποίος χρηματοδοτείται γενναιόδωρα από τις ΗΠΑ: να ξεριζώσει και τα τελευταία υπολείμματα των τζιχαντιστών από τα όρη του βορειοανατολικού Λιβάνου!
Δοθέντος λοιπόν όχι μόνο του τεράστιου γοήτρου που έχει η Χεζμπολάχ, εντός κι εκτός του μικροσκοπικού Λιβάνου, αλλά και του ετοιμοπόλεμου της, τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον ούτε η Σαουδική Αραβία, ούτε το Ισραήλ είναι διατεθειμένοι να αναμετρηθούν μαζί της, όσο κι αν η μία χώρα προσεύχεται κάθε βράδυ στο δικό της θεό να ξεκινήσει πόλεμο η άλλη. Άμεσος κίνδυνος επομένως εισβολής ή νέου εμφυλίου στο Λίβανο δεν υφίσταται επειδή η υπεροπλία της Χεζμπολάχ αποκλείει εξ αρχής κάθε ενδεχόμενο νίκης του αντίπαλου στρατοπέδου.
Η Μέση Ανατολή ωστόσο με την παραίτηση του Χαρίρι και την πρόσφατη πρωτοβουλία του Μακρόν να τον φιλοξενήσει στη Γαλλία, παρατείνοντας έτσι την απουσία του από το Λίβανο, γίνεται πιο απρόβλεπτη και η προοπτική ενός γενικευμένου πολέμου πολύ πιο αιματηρού κι εκτεταμένου απ’ όσους έχουμε ήδη γνωρίσει στην περιοχή έρχεται πιο κοντά…
Πηγή: Νέα Σελίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου