Τετάρτη 16 Αυγούστου 2017

Ανάγκη για μιαν… γνήσια επανίδρυση του Κράτους


του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Το πικρό ανέκδοτο είναι από τα χρόνια του υπαρκτού σοσιαλισμού, στην Ανατολική Ευρώπη. Όπου το κακοπληρωμένο, εντελώς απογοητευμένο, αποστρατευμένο από κάθε προσπάθεια εργατικό δυναμικό – είδαμε με την πτώση του Τείχους τι σημαίνει αυτό… - μιας κρατικοποιημένης και στενά κατευθυνόμενης οικονομίας, εφέρετο να λέει: «Παριστάνετε πως μας πληρώνετε και παριστάνουμε πως δουλεύουμε!».
Πιο κοντά σ’ εμάς, αλλά με μεγαλύτερο άλμα στον χρόνο, στην Ελλάδα του 1947 ο προσωπικός απεσταλμένος του Προέδρου Τρούμαν Πωλ Πόρτερ – την Έκθεση Πόρτερ είχε ανασύρει από την λήθη προ 9 ετών ο Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, σημερινός εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ – περιέγραφε το ανθρώπινο δυναμικό στον δημόσιο τομέα (20% των Ελλήνων μετά την καταστροφή του Πολέμου, την Κατοχή και τον υπό εξέλιξη Εμφύλιο ήταν είτε δημόσιοι υπάλληλοι είτε στενά εξαρτημένοι από το Κράτος) ως «εκτεταμένο, υποαμειβόμενο και απογοητευμένο».
Προς τι αυτές οι γραφικές, εν τέλει, αναδρομές; Το φθινόπωρο θα ξεκινήσει η (δυσαρεστότερη κατά περιεχόμενο ης δεύτερης) τρίτη αξιολόγηση του Μνημονίου-3, επικεντρωμένη στις ανειλημμένες από την Ελλάδα υποχρεώσεις για ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων (ή/και «μεταρρυθμίσεων») στα εργασιακά και στον δημόσιο τομέα. Δεν παρατηρήθηκε αρκετά, αλλά στο πρώτο πεδίο – των εργασιακών – η Κυβέρνηση φρόντισε να έχει γίνει ένα βήμα ξεκαθαρίσματος προθέσεων – πώς; Ενώ η Τρόικα/Κουαρτέτο, με προωθητή το ΔΝΤ θα ζητήσει χαλάρωση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και πάντως μη-επαναφορά προστατευτικών ρυθμίσεων (κυρίως: άσκηση του δικαιώματος απεργίας και όροι της συλλογικής αυτονομίας), με αφορμή/ «πάτημα» μια τροπολογία του ΚΚΕ ανατράπηκε νομοθετικά η υπό παγίωση νομολογία Αρείου Πάγου ότι η μη-καταβολή δεδουλευμένων (έστω και μακροχρόνια) δεν συνιστά αφ’ εαυτής βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας (άρα δεν θα ηδύνατο ο εργαζόμενος να θεωρήσει ότι υφίσταται άτακτη καταγγελία και να ζητήσει νόμιμη αποζημίωση, ή πάλι να εμμείνει στην εργασία του και να ζητήσει μισθούς υπερημερίας), οπότε πλέον σε περίπτωση «αξιόλογης καθυστέρησης» απεγκλωβίζονται οι εργαζόμενοι από καταστάσεις ομηρείας/απλήρωτης εργασίας. Που δεν είναι, πια, καθόλου σπάνιες καταστάσεις.

Ενώ όμως έτσι στα εργασιακά από την Έφη Αχτσιόγλου γινόταν, Αυγουστιάτικα, ένα πρώτο άνοιγμα του παιχνιδιού για την φθινοπωρινή αξιολόγηση, από πλευράς Όλγας Γεροβασίλη ο Γολγοθάς του εγχειρήματος της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων στέφθηκε – για τρίτη φορά μέσα σε λίγα χρόνια – από απόλυτη αποτυχία. Μα, απόλυτη! Μετά και την εγκύκλιο Γεροβασίλη του Μαρτίου 2017 για την μέθοδο αξιολόγησης (που υποτίθεται ότι είχε ενσωματώσει αρκετές αντιρρήσεις του δημοσιοϋπαλληλικού σώματος) και με έντονη αρνητική κινητοποίηση της ΑΔΕΔΥ, πάνω από 70% των υπόχρεων αρνήθηκαν να συμπληρώσουν ή και να παραλάβουν καν τα έντυπα αξιολόγησης.  (Η συμβολή Γεροβασίλη: δέσμευση ότι δεν θα υπάρξει πειθαρχικός έλεγχος. Λες και… τον μπορούσε!). Τώρα, λοιπόν, εν όψει… αξιολόγησης Τρόικας, διακινούνται ιδέες να δοθούν κίνητρα, από αυξήσεις μισθών (γνωστή η πατέντα, διδάχθηκε με έμμεσες παροχές από τον Πάνο Σκουρλέτη προκειμένου να σταματήσει η απεργία ΠΟΕ/ΟΤΑ με τα σκουπίδια) μέχρι πρόσβαση σε ευνοϊκό καθεστώς μεταθέσεων/μετατάξεων, μπας και πεισθεί το σώμα των δημοσίων υπαλλήλων να δεχθεί την διαδικασία αξιολόγησης.
Έτσι όπως έχει σφραγισθεί ως «μνημονιακό βάρος», η αξιολόγηση κινδυνεύει να παραμείνει καταδικασμένη. Και έτσι όπως οι κλαδεμένοι από τα διαδοχικά Μνημόνια δημόσιοι υπάλληλοι είναι όντως «υποαμειβόμενοι και απογοητευμένοι», δεν είναι στην αξιολόγηση αλλά σε  μια γνήσια… επανίδρυση του Κράτους που θα βρισκόταν η λύση! Η ίδια όμως η έκφραση  («ανήκεις τον Αντώνη Μακρυδημήτρη) έχει διαβληθεί από την εποχή Καραμανλή/Παυλόπουλου… Μάλλον θα επανέλθουμε.

kontranews



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου