Μια διπλά σημαδιακή μέρα

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Η χθεσινή Πέμπτη ήταν μια διπλά σημαδιακή μέρα. Πρώτον, ήταν η μέρα εκκίνησης της προσπάθειας να στηθεί και να ξεκινήσει την λειτουργία του ο Εξωδικαστικός Μηχανισμός Ρύθμισης Οφειλών με το άνοιγμα της σχετικής ηλεκτρονικής πλατφόρμας στην ιστοσελίδα της Ειδικής Γραμματείας Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους (keyd.gov.gr). Δεύτερον, ζαλιστική καθυστέρηση «ανέβηκε» στο ανώτερο επίπεδο – ΚΥΣΟΙΠ – η συζήτηση για την προώθηση της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στην Ελλάδα με εισηγήσεις Σταθάκη για την οριστικοποίηση του νομικού πλαισίου έρευνας/εκμετάλλευσης και για την λήξη της αέναης συζήτησης σχετικά με το είδος των συμβάσεων παραχώρησης (οι οποίες θα συνάπτονται ΑΝ βρεθουν ουσιαστικής σημασίας ενεργειακοί πόροι, εννοείται) και την ενεργοποίηση του ΕΛΚΑΓ /Εθνικού Λογαριασμού Κοινωνικής Αλληλεγγύης των Γενεών.

Από τις δυο αυτές πρωτοβουλίες, ουσιαστικά, θα κριθεί το «αν θα υπάρξει επόμενη μέρα» στην Ελληνική οικονομία. Το λέμε λίγο καθ’ υπερβολήν – όχι όμως πολύ! Διότι η προοπτική του «αύριο» δεν θα κριθεί από την ευμένεια προς την Ελλάδα των Ευρωπαίων «εταίρων» (όπως δυστυχώς πολλοί έχουν φθάσει να πιστεύουν/να δέχονται). ούτε από την οποιαδήποτε διευθέτηση χρέους, όταν οι «εταίροι» τα βρουν μεταξύ τους (=όταν βολεύει την Γερμανία). ούτε από το Τέταρτο Μνημόνιο, οψέποτε συμφωνηθεί (όπως κι αν γράφει το ταμπελάκι επάνω του, όποιος κι αν το διαπραγματευθεί) . ούτε, δυστυχώς, από την επενδυτική «επανεκκίνηση» της οικονομίας, που συνεχώς θα λέμε ότι χρειάζεται κεφάλαια 100 δις ευρώ μέσα σε 5-6 χρόνια αλλά θα μένουμε να τσακωνόμαστε… με τι επιτόκιο γίνεται η επάνοδος προστατευμένου δανεισμού στις αγορές. ούτε, βέβαια, από τις ωραίες συζητήσεις περί αλλαγής παραγωγικού προτύπου.

Το όποιο αύριο θα κριθεί από το αν – μεγάλο ΑΝ! – θα κατορθώσει η Ελληνική οικονομία να προσπεράσει τον πελώριο εναπομένοντα σκόπελο των «κόκκινων δανείων».  Τώρα, με τον Εξωδικαστικό Μηχανισμό, γίνεται η πρώτη γνήσια προσπάθεια να κινηθεί κάτι: ο Νόμος Κατσέλη, με το «πάγωμα» καταστάσεων μέχρις ότου να αποφασίζουν τα δικαστήρια (τα ελληνικά δικαστήρια, με την αυτάρεσκη τυχαιότητα στις αποφάσεις, συν με δικασίμους μετά 10, 12 ή και 15 χρόνια, «βόλεψαν» γενεές στρατηγικών κακοπληρωτών – αφήνοντας κάπου 20 δις στεγαστικά δάνεια παγωμένα…) είδε το πράγμα έγκαιρα πλην εντελώς μονόπλευρα. Ο Νόμος Δένδια δεν λειτούργησε. Και ο πυρήνας του προβλήματος – τα επιχειρηματικά δάνεια – αφέθηκε να επιδρά σαν βαρίδι. Για τις τράπεζες. για τις ιδιες τις επιχειρήσεις. για τις λίγες μονάδες παραμένουν είναι ανταγωνιστικές. Αν και ο Εξωδικαστικός Μηχανισμός δεν λειτουργήσει…

Όσο για την υπόθεση των υδρογονανθράκων, που μέχρι πριν λίγα χρόνια πολλοί την  θεωρούσαν παραμύθι – έως ότου η «Αφροδίτη» της Κύπρου και ιδίως το Zohr της Αιγύπτου μετά το «Λεβιάθαν» του Ισραήλ μετέπεισαν και τους πλέον αρνητικός – η ουσία είναι, τώρα, να προσπεραστεί η Μεγάλη Ελληνική Ασθένεια. Ποια είναι αυτή; Πρώτον, να προσπαθούμε να στήσουμε έξυπνες, πονηρές πατέντες εκμετάλλευσης: η αγορά των ερευνών και της άντλησης υδρογονανθράκων είναι πλανητική – οι δικοί της κανόνες θα ισχύσουν. Ούτε το production-sharing , ούτε την φορολογία θα επιβάλλουμε υπερηφάνως εμείς –ΑΝ είναι να υπάρξει ποτέ παραγωγή (αφού πρώτα βρεθούν πόροι, μην το ξεχνάμε). Δεύτερον, να κολλήσουμε στο πώς θα γίνει η κατανομή των εσόδων, με τι «κοινωνικό πρόσημο», προτού αυτά υπάρξουν. Και να χρονοτριβούμε εν τω μεταξύ, όπως τα τελευταία δυόμιση χρόνια. Οι αναφορές σε «Νορβηγία» όχι για τεχνογνωσία αλλά για έμπρακτη πολιτική σοφία δίνει ελπίδες.

Όμως, επειδή όλα είναι θέμα προσώπων, κρατήστε δυο ονόματα: Φώτης Κουρμούσης για το ζήτημα του Εξωδικαστικού Μηχανισμού. Και Γιάννης Μανιάτης για εκείνο των υδρογονανθράκων. Θα επανέλθουμε, με πρώτη ευκαιρία.

kontranews