του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Αναμφίβολα η μεγάλη πυρκαγιά – το κύμα πυρκαγιών, μάλλον: Κύθηρα, Ζάκυνθος, με αποκορύφωση την Ανατολική Αττική – θα πρέπει να είναι το κέντρο κάθε προσέγγισης στα κοινά τώρα, με την βαθμιαία λήξη της περιόδου των διακοπών. Οσο όμως τα πύρινα μέτωπα προχωρούν (αληθινά και όχι δημοσιογραφικά: όπως παρατηρούσε με πικρά εύστοχο τρόπο ο Τάσος Τέλλογλου, οι περιγραφές και οι γνώμες ενδιαφέρουν όταν είναι στα 300 μέτρα από την φωτιά, όχι όταν διατυπώνονται ως συνήθως από τα 2 χιλιόμετρα απόσταση…), δεν είναι σωστό να προσέρχεται κανείς αν δεν έχει να καταθέσει κάτι το κατασταλαγμένο. Για την ώρα, δυστυχώς, εκείνο που κατασταλάζει είναι αρκετά φρικώδες: ότι ακόμη και μια παρόμοια καταστροφή γίνεται αντικείμενο κομματικής αντιπαράθεσης, προσωπικών στρατηγικών και εχθροπάθειας (μέχρι και βόρβορου) του Διαδικτύου. Σαλεύει ο νους του ανθρώπου τι θα είχαμε στην δημόσια σκηνή στην ωραία μας χώρα αν προέκυπτε επανάληψη της τραγωδίας του 2007 στην Ηλεία ή σκηνές της προ εβδομάδων βιβλικής καταστροφής στην Πορτογαλία …
Απομακρυνόμαστε προσώρας από το μέτωπο αυτό και πάμε προς εντελώς διαφορετικά αζιμούθια. Στην … Ευρώπη. Και μάλιστα στην τεχνική, φαινομενικά είδηση ότι το Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο/BVG, ενώπιον του οποίου ομάδα από επωνύμους Γερμανούς είχε ασκήσει προσφυγή εναντίον της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας/ΕΚΤ και του Προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης/Q.E. που εφαρμόζει εδώ και 2 χρόνια (αγοράζοντας μαζικά κρατικά ομόλογα και άλλους τίτλους, μέχρι 60 δις ευρώ τον μήνα (!) και εγχέοντας έτσι σταθερά ρευστότητα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ευρωζώνης), παραπέμπει την υπόθεση αυτή για προδικαστική κρίση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.
«Τεχνική» χαρακτηρίσαμε την είδηση. Δεν είναι καθόλου! Διότι δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη φορά που η όλη λειτουργία της Ευρωζώνης και τα όρια των εξουσιών της ΕΚΤ έρχονται προς κρίση στο Ανώτατο Δικαστήριο της Καρλσρούης, και εν συνεχεία παραπέμπονται για κρίση στο Δικαστήριο του Λουξεμβούργου. Και το ξεκίνημα της Ευρωζώνης, αλλά και η «Ελληνική περιπέτεια» πήγαν στο BVG, το οποίο μόνον υπό όρους συμφώνησε να περπατήσουν (όταν σκούζει ο Σώϋμπλε ότι χρειάζεται έγκριση της Βουλής του για τις όποιες αλλαγές στο Ελληνικό Πρόγραμμα, σ’ αυτό αναφέρεται).
Αλλά και όταν είχε τρέξει το προηγούμενο (σε σχέση με την Q.E.) Πρόγραμμα της ΕΚΤ – το ΟΜΤ, το καλοκαίρι του 2012, τότε που και πάλι η Ελλάδα βρισκόταν στα όρια… - το BVG είχε αισθανθεί τόσο πιεσμένο, ώστε παρέπεμψε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Για προδικαστική απόφαση με ερμηνευτικό τυπικά χαρακτήρα (το ίδιο το BVG θα διατυπώσει την τελική απόφαση), όμως με καίρια σημασία για την συνέχεια. Να το πούμε λιανά: αν υποτεθεί ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο «αδειάζει» την ΕΚΤ – που έσπευσε εν προκειμένω να δηλώσει επισήμως ότι «το επεκτεταμένο πρόγραμμα αγοράς στοιχείων ενεργητικού (το Q.E.) είναι κατά την άποψή μας εντελώς εντός των ορίων της αποστολής μας» - είναι ζήτημα τι θα μείνει όρθιο από την Ευρωζώνη! Αν όμως υποτίθεται ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στηρίζει την ΕΚΤ, αλλά το BVG «διαβάσει» περιοριστικά την απόφαση, η ίδια η ψυχή της ΕΕ μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση.
«Και τι μας αφορούν όλα αυτά;» μαντεύουμε και πάλι το ερώτημα. Θα το επαναλάβουμε: μετά και τις Γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβ΄ριου, όλη η αρχιτεκτονική της ΕΕ – βοηθούντος και του Εμμ. Μακρόν, που αναμένουμε σε τρεις βδομάδες – θα τεθεί επί τάπητος. Ιδίως όσον αφορά την Ευρωζώνη. Η δικαστική υπόθεση, που μόλις αναφέραμε, θα λειτουργήσει ως ένας συντελεστής της συζήτησης. Η «Ελληνική υπόθεση», πιθανολογούμε ότι θα είναι ένας άλλος. Είμαστε έτοιμοι; (σε Κυβέρνηση ΚΑΙ Αντιπολίτευση, δε).
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου