Ο αλλαγμένος Έλληνας στην παραλία

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Ετσι όπως εξελίσσεται ο παράξενος και επικίνδυνος αυτός Αύγουστος – πάντως στα γεωπολιτικά, με τις απειλές έως και πυρηνικής εμπλοκής ΗΠΑ/Β. Κορέας και «προληπτικού χτυπήματος» των ΗΠΑ κατά Βενεζουέλας σε… υπεράσπιση της δημοκρατίας, πιο σημαντικά όμως για μας με την αντίθεση που ανεβαίνει ανάμεσα σε ΗΠΑ/Δύση και Τουρκία «επί του πεδίου» στην Συριακή μεθόριο – εκεί τα μάτια θάπρεπε να είναι στραμμένα και οι αναλύσεις. Ή , τουλάχιστον, θα μπορούσαν να μείνουν σε εκείνα που έχουμε καταλήξει να συζητούμε και να σχολιάζουμε ως κεντρικής σημασίας για μας: τα οικονομικά και οι εξελίξεις του φθινοπώρου, που θα φέρουν αυτά τα οικονομικά, στην πολιτική σκηνή.

Με την άδεια όμως του αναγνώστη, θα αφιερώσουμε – έτσι όπως βρισκόμαστε ακριβώς στα μέσα του μεγάλου θεραπευτικού Ελληνικού καλοκαιριού – το σημείωμα αυτό σε κάτι εντελώς διαφορετικό: στον βαθύτερα αλλαγμένο Ελληνα παραθεριστή. Και μάλιστα στην Ελληνική οικογένεια, μανάδες, πατεράδες, παιδιά, γιαγιάδες, παρέα στην παραλία. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν αναφερόμαστε σε Μύκονο , Σαντορίνη άντε και Πάρο ή στα κοσμικά σημεία Ιουνίου. ούτε στα απόμακρα καταφύγια σε Νίσυρο, Κίμωλο, μικρονήσια του Αιγαίου ή νότια της Κρήτης. Αλλά στην εικόνα της μικρομεσοαστικής, μαζικής παρουσίας στην Βόρεια Πελοπόννησο (εδώ, παρέα με τις τσούχτρες), στην Χαλκιδική, άντε στην Τήνο ή την Νάξο: στην Ελληνική μεσότητα.

Ε, λοιπόν, εκεί όπου παλιότερα – μέχρι και πρόσφατα, δε – οι παραλίες αυτού του μαζικού τύπου αντηχούσαν από τις κραυγές των γονιών «Γιαννάκη, πρόσεχε!», ή το κυνηγητό «Αννούλα, το αυγό σου!», με τα παιδιά να πλατσουρίζουν με την φωνή στο διαπασών αλλά και κάθε τόσο να μισοπνίγονται από την υπερβολική προσοχή των γονιών, τώρα η κατάσταση έχει ηρεμήσει. Είναι ίσως οι νεότερες γενιές που έχουν μάθε κολύμπι, δεν έχουν το παλιό υπορρέον άγχος με τα μικρά τους. είναι ενδεχομένως ότι γενικά οι ρυθμοί έχουν αλλάξει. Πάντως, ενώ ο πόλεμος της ομπρέλας και της ξαπλώστρας συνεχίζεται, η τονικότητα των παραλιών έχει χαμηλώσει. Κι όλο και πιο πολυάριθμοι ετερόκλητοι τουρίστες, ΒορειοΕυρωπαίοι σίγουρα, αλλα και Ρώσοι/Ουκρανοί, Τούρκοι, Ισραηλινοί εντάσσονται ήρεμα, απροβλημάτιστα. Ακόμη και το παιχνίδι της ρακέτας έχει γίνει λιγότερο επιθετικό, τα μηχανοκίνητα θαλάσσια σπορ ανάλογα.

Ιδιαίτερα στην Βόρειο Πελοπόννησο, σε Κορινθιακό και Πατραϊκό όπου υπήρξε η επιδρομή μεδουσών, τσουχτρών, σαλουφών κάθε είδους – οι σκουρόχρωμες που τσιμπανε, οι διαφανείς με ένα μπλε ζωνάρι και σαν πλοκάμια που άλλοτε τσιμπανε άλλοτε όχι, οι προσινοκίτρινες, οι μεγάλες σαν ζελέ, η εκδοχή baby -  σε αντίθεση με την πρόδηλη υστερία που επεκράτησε μηντιακά και που βοήθησε σε ακυρώσεις κρατήσεων κοκ, όσοι υπέστησαν το δυσάρεστο φαινόμενο «επί του πεδίου» δείχνονταν περίεργα/μη-Ελληνικά ψύχραιμοι. Αρκετοί βέβαια έρχονταν στις παραλίες, έβλεπαν και έφευγαν – όμως όσοι έμεναν, παρέα και με Ρώσους, Ισραηλινούς και ΒορειοΕυρωπαίους, παραθεριστές της εβδομάδας/15θημέρου ή πάλι ταξιδιώτες του 2ημέρου, έμπαιναν στην θάλασσα, δοκίμαζαν την τύχη τους. Τα πανταχού παρόντα παιδάκια, αντί να μετέχουν στο αναμενόμενο ρεσιτάλ κραυγών, εξοπλισμένα με απόχες ή κουβαδάκια έμπαιναν στο κυνήγι των μεδουσών, οι γονείς βοηθούσαν χωρίς ταραχή. Όταν κάποιος τσιμπιόταν, αμμωνία ή ξύδι, συν Fenistil . Αληθινά περίεργη, για Ελλάδα, ψυχραιμία…

Με την ευκαρία: οι καλοί εκείνοι επιστήμονες που, από τα τηλεπαράθυρα μέχρι τις Επιτροπές της Βουλής των Ελλήνων «ερμήνευσαν» το δυσάρεστο φαινόμενο των τσουχτρών ως συνέπεια της υπεραλίευσης και αποψίλωσης του Κορινθιακού, αν έπαιρναν τον κόπο να πλησιάσουν «το πεδίο» θα έβλεπαν μια θάλασσα που έσφυζε ψάρια όσο ποτέ. Ψαράκια στην επιφάνεια, πλήθος ψαριών το ένα έως τρία μέτρα, κάθε τόσο να πετιώνται σαν σύννεφο, ζαργάνες, ακόμη και κοπάδια κυνηγών. Ας ξαπαπάνε λοιπόν λίγο σε αναζήτηση ερμηνειών – δεν αρκεί η ευκολία και η σταυροφορία «να κηρυχθεί η περιοχή Natura», φοβούμεθα.

kontranews