του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Για έναν λαό που ξεκίνησε την σύγχρονη πορεία του με την Εθνεγερσία του΄21, όμως όπως και να το κάνουμε όλο και του χρησίμευσε η κίνηση των Τριών Ναυάρχων στο Ναυαρίνο το ΄27 (αφού επένδυσε ο ίδιος ηρωϊκός λαός σ’ ένα ωραίο εμφύλιο μεγάλο μέρος των χρόνων εκείνων), δεν είναι περίεργο που όλο και προσκολλάται στο τι θα πουν «οι ξένοι» για τα δικά μας. Και πώς θα εξασφαλισθεί η εύνοιά τους – ακόμη περισσότερο, πώς θα προκύψει η αντίθεσή τους με τους εκάστοτε αντιπάλους. Μεσοκαλόκαιρα αμπελοφιλοσοφίες; Όχι αναγκαστικά.
Το είδαμε μέχρι προ εβδομάδων, όταν η βασική προσδοκία της Αντιπολίτευσης (της Ν.Δ., αλλά ακόμη βαρύτερα των της ΔηΣυμπ και λοιπών της δεξιόστροφης ΚεντροΑριστεράς) ήταν να ξηλωθεί η διστακτική προσαρμογή που σπρώξε-τράβα προωθούσε η Κυβέρνηση: να πέσει έξω η δεύτερη αξιολόγηση, να μην βγει το υπεσχημένο πρωτογενές πλεόνασμα, να κολλήσουν οι διαπραγματεύσεις, α ναι να μην επαληθευθεί η επάνοδος της οικονομίας στην χλωμή έστω ανάπτυξη – τα γνωστά. (Όχι δηλαδή πως δεν είχαμε ζήσει ανάλογα το 2013-14, όταν η τότε Αντιπολίτευση στοιχημάτιζε ότι δεν θα βγει το τότε πρωτογενές πλεόνασμα, όαν σάρκαζε το αδιέξοδο του mail Χαρδούβελη κοκ).
Θα στοιχηματίζαμε ότι και με την επιστροφή στην κανονικότητα, το φθινόπωρο – με πρώτο σταθμό την ΔΕΘ: θα επανέλθουμε – θα έχουμε επαναληψη ανάλογου σκηνικού. Όμως την ίδια στιγμή έχουμε, όχι πια στο μοτίβο Κυβέρνηση-Αντιπολίτευση, αλλά σε πιο επίφοβο εθνικό με έναυσμα την αντιπαράθεση που πάει να διαμορφωθεί μεταξύ της γειτονικής μας Τουρκίας (της οποίας δεν ανακόπτεται η επιθετικότητα απέναντι στην Ελλάδα) και των ΗΠΑ/της Δύσης. Εκείνα που διαδραματίζονταν τις τελευταίες μέρες στα βόρεια της Συρίας, με Αμερικανικές δυνάμεις όχι απλώς να ενισχύουν αλλά και να αναμειγνύονται σε επίθεση κατά των ισλαμιστών/Αλ Νούσρα (οργανώσεων που συνεργάζονται με την Τουρκία) περί την καίρια πόλη Ίντλιπ, με συνεργασία του Κουρδικού στοιχείου με τις ΗΠΑ, είναι απλώς η αιχμή μιας αναμέτρησης βάθους. Ο εφιάλτης της Αγκυρας, να δει στα νότιά της να διαμορφώνεται μια ζώνη-«συνεχές» κουρδικής επιρροής, έδειχνε βαθμιαία να υλοποιείται.
Η άποψη που πήγε να διαμορφωθεί στην Αθήνα – όπου ήδη επικρατούσε μια αίσθηση «ρούμπου» απέναντι στην Αγκυρα με την ΑμερκανοΕλληνική προσέγγιση με αμυντική μάλιστα διάσταση (Σούδα, κοινές ασκήσεις) και με διασύνδεση Ισραήλ – ήταν ότι ο δυσάρεστος γείτονας τα έβρισκε πλέον σκούρα.Όμως… παράλληλα μ’ αυτά ήρθε η Αμερικανική εισήγηση/υπόδειξη/παράκληση προς το Κουρδικό στοιχείο του Ιράκ, δηλαδή την σχεδόν αυτόνομη Περιφερειακή Κυβέρνηση Μπαρζανί, να «αναβάλει» το σχεδιαζόμενο για τον Σεπτέμβριο δημοψήφισμα που ήταν εκεί το επόμενο βήμα στην δημιουργία Κουρδικής οντότητας. Σε βάθος χρόνου – αυτό λέει η παραδεδεγμένη ανάλυση αρκετών στην Αθήνα – κάτι τέτοιο θα αποδυνάμωνε οριστικά την αναδυόμενη περιφερειακή επιθετική δύναμη Τουρκία. (Σταματούμε εδώ, επειδή μια άλλη, πιο «φιλόδοξη» ανάλυση θέλει την Τουρκία να διαλύεται, την Ιστορία να ξαναγράφεται μετά από έναν αιώνα κλπ.).
Α, ναι! Προσθέστε εδώ και την ενεργειακή διάσταση, με την Exxon Mobil μετά την Total και μετά τις ΑμερικανοΙσραηλινές Noble και Delek να «ανεβάζουν» την Κυπριακή ΑΟΖ χωρίς η Τουρκία να κατορθώνει να μπλοκάρει τα πράγματα, συν να στρέφονται ήδη προς Ελλάδα/Νότια της Κρήτης για φυσικό αέριο. Ενώ η Τουρκία μάλλον βολοδέρνει στην προσπάθεια να ξεκινήσει δικές της έρευνες υδρογονανθράκων…
Που καταλήγει το επιχείρημά μας; Ότι θα ήταν πολύ ρηχό να γίνει μέρος του «δόγματος» της Ελλάδας του 2017 το «οι Τούρκοι θα φάνε τα μούτρα τους». Οι ισορροπίες αλλάζουν πολύ εύκολα/πολύ γρήγορα, σ’ αυτά τα μέτωπα. Η Ελληνική θέση χρειάζεται χτίσιμο. συνέπεια. βάθος χρόνου. αποφυγή παλινδρομήσεων. Και, τότε, βλέπουμε.
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου