του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Με την ελπίδα ότι η φετεινή σειρά πυρκαγιών βρίσκεται στο τέλος της, πάντως προσπέρασε την κορύφωσή της, να καταθέσουμε εδώ έξη συν ένα σημεία από τα πολλά, δυσάρεστα πολλά που προκύπτουν.
Πρώτον (και τελευταίο, με αυτό άλλωστε θα κλείσουμε) ότι και η τραγωδία αυτή – γιατί μολονότι δεν είχαμε νεκρούς, περί τραγωδίας πρόκειται, και μάλιστα περί τραγωδίας που «συνηθίσαμε» άρα δεν καταγράφεται καν σαν τέτοια…. – αποδείχθηκε ότι, στην δημόσια συζήτηση, δεν υπήρξε παρά μια αφορμή αλληλοφαγώματος. Ακραίου αλληλοφαγώματος. Πρόδρομου φαινομένου, πρόσθετου, μιας αδιανόητης προεκλογικής καμπάνιας την οποία έχουμε μπροστά μας. Ξέσκισμα των κυβερνητικών για τις παραλείψεις τους (λογικό αυτό: οι Κυβερνήσεις πάντα χρεώνονται τις καταστροφές), ξέσκισμα για τις απουσίες ΚΑΙ για τις παρουσίες τους, για τις δηλώσεις και για τις προτεραιότητές τους. Απόπειρα ξεσκίσματος της Αντιπολίτευσης για τις εξ αποστάσεως επιθέσεις και για τον γενικευμένο αρνητισμό (έτσι … χάθηκε μια ενδιαφέρουσα ατάκα του Κυριάκου Μητσοτάκη: «πυρκαγιές είχαμε, έχουμε και θα έχουμε […] η δασική πολιτική δεν προσφέρεται για μικροκομματική αντιπαράθεση» που κόντεψε να πάει παραπέρα την συζήτηση).
Δεύτερον, χωρίς να κάνει κανείς συμψηφιστικές/ «αθωωτικές» συγκρίσεις – ήταν περίεργο αυτογκόλ του Αλέξη Τσίπρα, στα πλαίσια ex post επιθεώρησης δι ελικοπτέρου (γι αυτό δυο λόγια παρακάτω), το να συγκρίνει με τις πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική του 2009 – αισθάνεται να ζαλίζεται ο νους άμα θυμηθεί κανείς τι συνέβη πριν 10 χρόνια, με 62 νεκρούς στην Ηλεία. ή και τι διαδραματίστηκε νωρίτερα φέτος το καλοκαίρι με την βιβλική καταστροφή στην Πορτογαλία. Διανοούμαστε τι θα είχαμε αν η τωρινή αναποτελεσματικότητα είχε να αναμετρηθεί με τέτοιας έκτασης φαινόμενα;
Τρίτον, με το συμπάθειο αλλά όλα ήταν και γνωστά και προβλέψιμα! Δυο κύματα καύσωνα. το μελτέμι να έχει προαναγγελθεί. το προηγούμενο της Πορτογαλίας να παίζει ακόμη στα κανάλια. η απαξίωση των πυροσβευστικών μέσων, ιδίως των αεροπορικών να έχει αναφερθεί/καταγγελθεί/τονιστεί από τους πυροσβέστες. οι περιορισμένοι οικονομικοί πόροι σε Δήμους και Περιφέρειες γνωστοί επίσης.
Τέταρτον, ο φετιχισμός του πεύκου. Όποιος χρειάστηκε να κόψει πεύκο σε οικόπεδο γνωρίζει ότι για τον νομοθέτη (και «τας υπηρεσίας») πρόκειται για ιερή παρουσία. Κάθε πρόταση οι αναδασώσεις τουλάχιστον να γίνονται με λιγότερο εύφλεκτα δέντρα – για πουρνάρια έκανε λόγο ο μακαρίτης ο Μάργαρης – παραβλέπεται. Φυσικά, συστηματικές αντιπυρικές ζώνες χωρίς κόψιμο πεύκων – πολλών πεύκων! – δεν γίνονται. Άρα … όχι στις αντιπυρικές ζώνες!
Πέμπτον, το σταθερό μείγμα οικοπεδοφαγίας και ακραίας ανευθυνότητας, δηλαδή συστηματικής «εκκαθάρισης» οικοδομήσιμου χώρου και αποτσίγαρων ή καλοκαιρινής ψησταριάς, επισημαίνεται/σχολιάζεται/διεκτραγωδείται. Από συστηματική αστυνόμευση και κυρώσεις – άστα καλύτερα!
Έκτον, ούτε καν στην πολιτική επικοινωνία της κρίσης έχει ωριμάσει κάτι. Η πτήση Αλέξη Τσίπρα με ελικόπτερο (αναζητείται ο εμπνευστής) έγινε καρμπόν από εκείνην του Κώστα Καραμανλή πριν 10 χρόνια στην τραγωδία της Ηλείας (μόνο που τότε υπήρξε το εμβληματικό leather jacket- έχουμε, δε, την πληροφορία ότι δεν ήταν καν έμπνευση Θοδωρή Ρουσόπουλου). Ταυτόσημη και η αναφορά σε σκοτεινά κέντρα αποσταθεροποίησης. Οσο για την εγωπαθή «υπεράσπιση» Τόσκα, ή τις τοποθετήσεις Κοντονή, ο Βύρων Πολύδωρας και ο τότε «στρατηγός άνεμος» αποτελεί άσβεστη μνήμη…
Τελευταίο , το και πρώτο: ακραία οξύτητα, ανάμεικτη με αδιανόητη χυδαιότητα, στο ιντερνετικό αλληλοφάγωμα. Εκπληκτική η επικέντρωση στην Ρένα Δούρου, που τυχαίνει να είναι και γυναίκα, είναι και αψιά… Συλλεκτικές στην φρίκη τους οι επιθέσεις.
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου