του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Κατά τελείως μη-χαρακτηριστικό, για Γερμανό πολιτικό/δημόσιο πρόσωπο, τρόπο είχαμε την βαβούρα - στα όρια της αντιπαράθεσης! - γύρω από την ιδιότυπη κηδεία του Χέλμουτ Κολ. Που όλοι προσέτρεξαν να τον αναγνωρίσουν ως οραματιστή, αν μη "πατριώτη της Ευρωπαϊκής ιδέας", μετά και την αναγόρευσή του σε "αρχιτέκτονα της Γερμανικής επανένωσης", ή και "εμπνευστή της επέκτασης της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης στην Κεντροανατολική Ευρώπη".
Τριπλός συμβολισμός της τελετής στην αίθουσα της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πρώτον, η Ευρωπαϊκή σημαία στο φέρετρο, αντί για την Γερμανική. Δεύτερον, η επιλογή του ίδιου του Ευρωκοινοβουλίου - που αποφασίστηκε να συνοδευθεί από την εκφώνηση αποχαιρετισμού από τον Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ (για τον οποίο, ο ίδιος ο Κολ είχε πει ότι αν δεν είχε λάθος διαβατήριο θα ήταν διάδοχός του στο CDU/στην Καγκελαρία).
Τρίτον, η κυρίως επιλογή - της Πόλης του Στρασβούργου που είχε αλλάξει τρείς ή τέσσερεις φορές χέρια από Strasbourg σε Strassburg και πάλιν Strasbourg, με την αρχιτεκτονική των δημοσίων κτιρίων αλλά και τα ονόματα δρόμων και πλατειών να το δείχνουν. (Το πιο χαρακτηριστικό: η Place de la Republique - όπου το Μνημείο των Πεσόντων, το TNS/Εθνικό Θέατρο, η BNU/Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη, η Prefecture/Νομαρχία και το Palais du Rhin/Έδρα της Κεντρικής Επιτροπής για την Ναυσιπλοϊα του Ρήνου - μεταφράζεται, σύμφωνα και με την σήμανσή της, σε... Kaiserplatz!).
Όχι και τόσο βέβαιο ότι όλο αυτό το φόρτωμα συμβολισμών θα αρκέσει για να αποδιώξει το δυσάρεστο σύννεφο - πολιτικοοικογενειακό - που συνόδευσε τον Χέλμουτ Κολ στην ανθρώπινη έξοδό του, μετά την έξοδό του από την πολιτική (η οποία επισκιάστηκε από οικονομικό σκάνδαλο χρηματοδοτήσεων του CDU, μην βλέπουμε μόνον τα δικά μας!...), μετά και την έξοδό του από την ενεργό δράση (με αποσαθρωτική ασθένεια). Όταν η χήρα Κολ προτιμούσε τον πανηγυρικό να εκφωνήσει ο Βίκτορ Όρμπαν της Ουγγαρίας, ως δυσαρεστότερος "εχθρός" της Άνγκελας Μέρκελ - στην οποία χρέωνε την αποκαθήλωση/προδοσία του Χέλμουτ Κολ...
Ολα αυτά, όμως, είναι ΓερμανοΓερμανικά - αντε και Ευρω-Γερμανικά. Θα μας επιτραπεί όμως εδώ μια προσγειωτική τοποθέτηση. Ο Χέλμουτ Κολ υπήρξε ένας βαριά επαρχιώτης πολιτικός: βέβαια, ο επαρχιώτης πολιτικός μιας μεγάλης χώρας, ή μάλλον μιας χώρας που εκτοξεύτηκε στα χρόνια του στην πρώτη γραμμή διεθνώς, είναι αυτομάτως μεγάλο πράγμα! Η γνήσια "μεγάλη ώρα" του Κολ ήταν όταν, προκειμένου να προχωρήσει η Wiedereinigung) η Επανένωση των Γερμανιών, "πέρασε" την μετατροπή του μάρκου της Ανατολικής Γερμανίας σε Deutsche Mark 1 προς 1. Μαζί και με την στήριξη του βιοτικού επιπέδου των Ανατολικογερμανών από την μεταβιβαστική χρηματοδότηση της "παλιάς" Γερμανίας με την διευκολυντική/υποστηρικτική στάση της υπόλοιπης "Ευρώπης", εκείνη η επιλογή - ορθή για τους Γερμανούς (αν και ελάχιστα δημοφιλής) όσο ορθή και η τωρινή στάση Σώϋμπλε (να μην ξαναδοθεί στήριξη σε οποιονδήποτε άλλο, κυρίως δε στους άθλιους Νότιους...), - μας εγκατέστησε βαθμιαία στην πραγματικότητα μιας Γερμανικής Ευρώπης.
Όπου και κολλήσαμε. Μεγάλη η ώρα - όντως! - που ο Κολ γονάτισε μαζί με τον Μιττεράν, χέρι-χέρι πιασμένοι, στο Verdun του θανάτου του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, της γαλλοΓερμανικής Ευρωσφαγής. Αλλά... έως εδώ οι ύμνοι! Ο Κολ βασικά υπήρξε δημιουργός μιας Γερμανικής Ευρώπης, την οποία τώρα υφιστάμεθα. Αφού την αποδεχθήκαμε. Και την στηρίξαμε.
Όχι οραματιστής "της Ευρωπαϊκής ιδέας", δηλαδή της κοινής πορείας, όπως ο Αντενάουερ, ο Μπραντ, ο Σμιτ. Τους δικούς του βοήθησε, τους δικούς του σκέφτηκε, την Ευρώπη των δικών του έστησε.
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου