Εθνικές αυταπάτες...

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η ΟΛΟ και ισχυρότερη δίνη στην οποία βρίσκεται η Τουρκία χαροποιεί πολλούς στην Ελλάδα. Αρκετοί φαντάζονται ότι η δημιουργία ενός κουρδικού κράτους στα ανατολικά της Τουρκίας αποδυναμώνει οριστικά την Άγκυρα και τη βυθίζει σε πολύχρονη κρίση εσωστρέφειας.

ΚΑΠΟΙΟΙ άλλοι επιχαίρουν διότι φαντάζονται ότι η επαπειλούμενη μαζική έξοδος ξένων επενδυτών και Τούρκων κεφαλαιούχων από τη χώρα του Ερντογάν θα αποβεί αναγκαστικά προς όφελος της Ελλάδας, η οποία θα γίνει υποδοχέας ενός ανέλπιστου όσο και πολύτιμου χρήματος.

ΘΕΩΡΟΥΝ ακόμη ότι οι διώξεις χιλιάδων στελεχών στους τομείς της ασφάλειας και της άμυνας της Τουρκίας - επειδή όντως έχουν επιφέρει τεράστια κενά - την καθιστούν αδύναμη να διεκδικήσει κάτι περισσότερο στα δυτικά της.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ ξεχνούν ότι δεν υπάρχει ανάγκη ενός ολοκληρωτικού πολέμου, αλλά αρκεί ένα θερμό επεισόδιο με κακή κατάληξη για την Ελλάδα ή με αποτέλεσμα την κινητοποίηση του διεθνούς παράγοντα για να συρθεί η Ελλάδα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης.

ΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ «αισιόδοξοι» ξεχνούν ακόμη τη δυνατότητα της Τουρκίας να πλημμυρίσει την Ελλάδα με εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που θα εγκλωβιστούν εδώ προκαλώντας κοινωνική και πολιτική αστάθεια, αλλά και τη δυνατότητά της να μετατρέψει το θέμα αυτό σε όχημα συνολικότερης διαπραγμάτευσης.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ λίγοι εκείνοι που οραματίζονται μια τεράστια αναταραχή στην Τουρκία, εξ αιτίας της πολυποίκιλης τρομοκρατίας, του Κουρδικού και της οικονομίας, η οποία θα την κλείσει στο καβούκι της και θα την απενεργοποιήσει ως παράγοντα απειλής για την Ελλάδα. Ούτε λείπουν εκείνοι που παγίως θεωρούν ότι «δίνοντας» την Κύπρο χορταίνουμε το θηρίο και το ηρεμούμε.

ΟΣΟΙ ΠΑΙΡΝΟΥΝ τοις μετρητοίς τις παραπάνω προσεγγίσεις λησμονούν ότι η Ελλάδα παραμένει ένα μικρό μέγεθος, ότι είναι ακόμη πιο αδύναμη λόγω της χρεοκοπίας και της διεθνούς επιτήρησης, αλλά κυρίως ότι, εν τέλει, το σημαντικό δεν είναι τι διεκδικεί ο αντίπαλός σου, αλλά πώς εσύ αμύνεσαι και αποτρέπεις την απειλή.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ στην Ελλάδα ούτε η εθνική συνεννόηση περνάει τις καλύτερες μέρες της ούτε το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει ξεφύγει από τις ιδεολογικές εμμονές και αγκυλώσεις περί «κατευνασμού της Τουρ-κίας», παρότι ολόκληρη η περιοχή μας αλλάζει ραγδαία και οι «βεβαιότητες» του τέλους του 20ού αιώνα - όσες τέλος πάντων υπήρχαν -καταρρέουν με πάταγο, ειδικά στη στενή και ευρύτερη περιοχή μας.

ΤΟ ΝΑ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΟΥΜΕ για συγκροτημένη πολιτική συμμαχιών, για εθνικό σχέδιο και εθνική συνεννόηση στα μείζονα ζητήματα είναι πάντα απαραίτητο. Αν και πολύ φοβούμαστε ότι στο τέλος καθιστά γραφικούς όλους όσοι επιμένουμε...

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1948 στις 22-12-2016