Τρομοκρατία, ο πόλεμος των αδυνάτων

analyst

της Σερένας Νομικού

Η τρομοκρατία είναι ο πόλεμος των αδυνάτων. Όλων αυτών που δεν διαθέτουν τα στρατιωτικά μέσα των ισχυρών χωρών, τα οποία τους επιτρέπουν να σκοτώνουν μαζικά χωρίς να φοβούνται τα πολυάριθμα θύματα τους και τη δημόσια κατακραυγή.

Η ψυχολογική αιτία για την οποία ένας τρομοκράτης, προερχόμενος από μία περιοχή που βομβαρδίζεται σχεδόν σε καθημερινή βάση, σκοτώνει, δεν είναι άλλη από την ανάγκη του να επουλώσει τα τραύματα του. Ως εκ τούτου, τα δολοφονικά τρομοκρατικά χτυπήματα στη Γαλλία, στην Τουρκία και πρόσφατα στη Γερμανία (γράφημα) δεν πρόκειται να σταματήσουν, όσο μαίνεται ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή, στη Λιβύη ή όπου αλλού.

Επεξήγηση γραφήματος: Δεκαπέντε χρόνια τρομοκρατίας (δεκαπέντε χρόνια πολέμων στη Μ. Ανατολή και στη Β. Αφρική). Κύρια χτυπήματα στη δυτική Ευρώπη από τις 1ς Σεπτέμβρη του 2001 έως τις 22 Μάρτη του 2016 (καμία απαρίθμηση των θυμάτων του πολέμου).

.

Περαιτέρω, για να «γίνει» κανείς τρομοκράτης, πρέπει προηγουμένως να τραυματιστεί ψυχικά. Όταν λοιπόν ισχυρίζεται η Δύση πως θα κηρύξει τον πόλεμο στην τρομοκρατία για να πάψει να υπάρχει, είναι κάτι περισσότερο από ανόητη, αφού με τον πόλεμο δημιουργούνται ακριβώς εκείνα τα ψυχικά τραύματα που εκτρέφουν και κλιμακώνουν την τρομοκρατία.

Από την άλλη πλευρά, είναι επίσης ανόητο το να θέλει να προβλέψει κανείς ποιός από όλους εκείνους τους πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τις χώρες τους λόγω του πολέμου, είναι τρομοκράτης. Ανόητο επειδή είναι όλοι πιθανοί τρομοκράτες, αφού έχουν υποστεί μεγάλα ψυχικά τραύματα, ακόμη και τα νεαρά παιδιά.

Εάν λοιπόν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες, ο κάθε ένας από αυτούς μπορεί να πυροβολήσει εν ψυχρώ οποιονδήποτε βρεθεί στο δρόμο του ή να κατευθύνει ένα φορτηγό στο πλήθος, σκοτώνοντας δεκάδες αθώους. Είναι πρόθυμος δηλαδή να τραυματίσει άλλους ανθρώπους, αφού μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αντιμετωπίσει τα δικά του τραύματα. Τιμωρώντας τον τότε, είναι σαν να τιμωρούμε το θύμα αντί το θύτη, οπότε παράγουμε ακόμη περισσότερους τρομοκράτες.

Ποιός είναι υπεύθυνος τώρα για την τρομοκρατία και άρα ηθικός αυτουργός όλων των αποτρόπαιων δολοφονιών αυτού του είδους; Οι κυβερνήσεις ασφαλώς εκείνων των χωρών που συμμετέχουν πολέμους, σαν αυτόν στη Μέση Ανατολή. Επομένως, είναι απαράδεκτο να προσποιούνται τους θλιμμένους πολιτικοί, όπως η κυρία Merkel, δηλώνοντας δημόσια πως είναι συγκλονισμένοι, σοκαρισμένοι και βαθιά λυπημένοι, με γνώμονα ως συνήθως την πολιτική τους καριέρα!

Συνεχίζοντας, τι είναι αυτό που κυρίως φοβάται αυτός που τραυματίζει δημιουργώντας τρομοκράτες ή εκείνος που τραυματίζεται και γίνεται τρομοκράτης; Την αλήθεια, την οποία δεν θέλει να ξέρει ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος.

Έτσι διαπιστώνεται πως αυτός που σκοτώνει αθώους σε κάποια δυτική πόλη ισχυρίζεται πως το κάνει για τη θρησκεία του, για τα πιστεύω του ή για την οργάνωση στην οποία ανήκει. Δυστυχώς ψεύδεται απέναντι στον εαυτό του, όπως εκείνες οι κυβερνήσεις που κηρύσσουν τον πόλεμο σε άλλες χώρες δήθεν για τη δημοκρατία, για την ειρήνη ή για να μην καταπιέζονται οι εκεί πληθυσμοί από τις αυταρχικές κυβερνήσεις τους, όπως του Assad, του Σαντάμ Χουσεΐν, του Καντάφι κοκ.

Πώς θεραπεύονται τώρα οι τρομοκράτες από τα τραύματα τους, είτε είναι θύματα όπως οι φανατικοί ισλαμιστές, είτε θύτες όπως οι δυτικές κυβερνήσεις; Πριν από όλα με το να συνειδητοποιήσουν την αλήθεια, να αποδεχτούν τα ψυχικά τους τραύματα οι ίδιοι και να είναι πρόθυμοι να τα γιατρέψουν.

Προφανώς δεν γίνεται τίποτα με το κλείσιμο των συνόρων, με την κήρυξη της χώρας σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης όπως έκανε η Γαλλία ή με την αποπνικτική αστυνόμευση των πάντων, όπως υποθέτουμε ότι θα συμβεί στη Γερμανία. Μία χώρα που κατηγορεί με θράσος την Ελλάδα για τη μη φύλαξη των συνόρων της ή για την ελλιπή της αστυνομία, όταν η ίδια της έχει στερήσει όλα τα μέσα για να το κάνει.

Αυτός που θα θελήσει πάντως να σκοτώσει λόγω του εσωτερικού του ψυχαναγκασμού, θα βρει τελικά τον τρόπο. Εκτός αυτού, κανένας δεν θα εμπιστεύεται πια τους χώρους συγκεντρώσεων, τα τραίνα, τα αεροδρόμια ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να γίνει στόχος των τρομοκρατών, όπως θέλουμε να του αποκαλούμε βλέποντας μόνο τα λίγα δικά μας θύματα και αδιαφορώντας για τους χιλιάδες που σκοτώνονται καθημερινά από τα δικά μας όπλα.

Ως εκ τούτου, η μοναδική λύση είναι να σταματήσει τους πολέμους της η Δύση και να βοηθήσει όλες τις χώρες που έχουν υποφέρει τα πάνδεινα από την ίδια να δημιουργήσουν εκείνες τις προϋποθέσεις οι οποίες, αφενός μεν θα θεραπεύσουν τα υφιστάμενα τραύματα, αφετέρου δεν θα δημιουργήσουν καινούργια.

Αρκεί βέβαια να καταλάβει επιτέλους πως είναι ανόητο να ψεύδεται απέναντι στον εαυτό της, ισχυριζόμενη ανόητα πως θέλει να αντιμετωπίσει τον πόλεμο των αδυνάτων, την τρομοκρατία, με τον πόλεμο των ισχυρών. Αυτό δεν αφορά βέβαια μόνο το στρατιωτικό πόλεμο αλλά, επίσης, τον οικονομικό, όπως είναι αυτός που υφίσταται η Ελλάδα.

Εν προκειμένω, μόνο ένας βαριά τραυματισμένος ψυχικά, όπως είναι ο κ. Σόιμπλε, δεν είναι σε θέση να καταλάβει ότι, δημιουργεί μελλοντικούς τρομοκράτες στην Ευρώπη, ένθεν κακείθεν, εν πρώτοις αυξάνοντας την επιρροή ακροδεξιών και άλλων εξτρεμιστικών κομμάτων.