του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Σκεφτόμασταν να το τιτλοφορήσουμε αυτό το σημείωμα - που διστάζαμε να το γράψουμε όσο οι διαπραγματεύσεις Αναστασιάδη/Ακιντζή για το Κυπριακό πορεύονταν με θεωρούμενες θετικές προοπτικές, παρά τις διαρροές για εμπλοκή στο βάθος και για εκκλήσεις/παραινέσεις ρεαλισμού προς την Αθήνα κατά το πέρασμα Μπαράκ Ομπάμα - "μήπως ο Νίκος Κοτζιάς αποβεί ο νέος μας Γιάνης (με ένα "ν")Βαρουφάκης σ' αυτήν την φάση;".
Όμως ήδη τα πράγματα έφθασαν στον κόμπο, και ο Έλληνας υπουργός επί των Εξωτερικών αποδεικνύεται στο ανάλογο εκείνου που υπήρξε ο περσινός σταρ της Ευρωζώνης Βαρουφάκης: κάτι πολύ ενδιαφέρον να το παρατηρεί κανείς, πλην επικίνδυνο για την Ελλάδα - εκεί που βρίσκεται, όπως είναι στους συσχετισμούς. Και, καθώς ασκεί ο Κοτζιάς κάτι σαν σαγήνη στην σημερινή Κυβέρνηση που δεν την έχει την εμπειρία των διεθνών (όπως δεν την είχε και την εμπειρία των Ευρωπαϊκών: το ζήσαμε οδυνηρά με την Βαρουφακιάδα της άσφαιρης και τελικά καταστροφικής game theory στα διαδοχικά Eurogroup και στην Κορυφή της Ευρωζώνης) οδήγησε και οδηγεί σε τοποθετήσεις και κινήσεις που συμβάλλουν στο να δημιουργηθεί η τέλεια καταιγίδα.
Εξηγούμαστε: οι θέσεις Κοτζιά για το Κυπριακό και ειδικά για την διάσταση της ασφάλειας/για το θέμα των εγγυήσεων έχουν την λογική τους: άμα τώρα, στο "δέσιμο" της συμφωνίας, δεν εξασφαλισθεί η απόσυρση των Τουρκικών στρατευμάτων από την Μεγαλόνησο, δεν υπάρχει κανενός είδους εγγύηση ότι αυτό θα προκύψει στην συνέχεια. Η Τουρκική χειριστικότητα, μαζί και με την επιβολή της στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα ευλόγως φοβίζει ότι οποιαδήποτε συμφωνία για σταδιακή αποχώρηση θα "κολλήσει" - γνήσια ή και με προσχηματικό επεισόδιο σε λίγα χρόνια. Δεν είναι μόνο όσο εμφορούνται απο μια εθνική ανάγνωση των πραγμάτων, του ενιαίου του Κυπριακού/Ελλαδικού χώρου στα Ελληνοτουρκικά που το βλέπουν αυτό. Και όντως, το να δρομολογηθεί η Πενταμερής Πολυμερής με το ζήτημα του στρατού κατοχής στην Κύπρο ανοιχτό και με συζητήσεις στην κόψη για κάποιον μηχανισμό σταδιακής υποχώρησης/υποκατάστασης του καθεστώτος των "εγγυήσεων" έχει κινδύνους. (Ειρήσθω εν παρόδω: κινδύνους για την Λευκωσία, κινδύνους κυρίως για την Αθήνα που θάπρεπε ΕΚΕΙ, στην Πολυμερή να φανεί σταθερή). Όμως...
...Όμως με δεδομένη και σε εξέλιξη την στάση Ερντογάν στα εσωτερικά του, την δημιουργία από μέρους του μετώπου με το Κεμαλικό παρελθόν - το οποίο, θυμηθείτε και μην ξεχνάτε, είναι εκείνο που έκανε τον Αττίλα-1 και τον Αττίλα-2 και την διήκουσα κατοχή στην Κύπρο - και την ένδυση του μανδύα του ανυποχώρητου και της αποκατάστασης της Οθωμανικής αίγλης, το να θέτει η Αθήνα προαπαιτούμενο την απόσυρση των Τουρκικών στρατευμάτων χωρίς μεταβατικό καθεστώς είναι ισοδύναμο με το να ωθεί την Άγκυρα/τον Ερντογάν σε αδιέξοδο Και να φέρνει όλο και πιο κοντά την ενσωμάτωση των Κατεχόμενων ότι απλώς στην Τουρκική σφαίρα επιρροής, αλλά... στην Τουρκία. (Ύστερα, δείτε την ακτογραμμή και την ΑΟΖ της Κύπρου!) .
Σ' όποιον πει "δεν γίνονται τα πράγματα αυτά" δείξτε την Κριμαία. Και σ' όποιον πει "άρα, να μείνει η Κύπρος με τουρκικά στρατεύματα εσαεί;" θυμίστε ότι δεν είναι οι απαρχαιωμένες εγγυήσεις το μόνο καθεστώς που νοείται: και η ΕΕ θα μπορούσε να εμπλακεί περισσότερο, και η ΝΑΤΟϊκή διάσταση είναι διαθέσιμη (θυμηθείτε την αγαλλίαση με την οποία ο Πάνος Καμμένος υποδέχθηκε τα γκρίζα καράβια στο Αιγαίο!), αρκεί η Πανταμερής για το Κυπριακό να γίνει Πολυμερής - γνήσια.
Ασφαλώς και δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά! Όμως η "εύκολη" επίδειξη αδιαλλαξίας από τον Έλληνα ΥΠΕΞ (ο οποίος παρέσυρε αρχικά τον Πρωθυπουργό ως νέος Βαρουφάκης "που τα ξέρει αυτά") υποχρεώνει τώρα τον Αλέξη Τσίπρα να το παίρνει όλο πάνω του, με υπόσχεση προς τα έξω για εποικοδομητική στάση και με Μαραθώνιο επαφών κορυφής. Ελπίζουμε να έχει μείνει χρόνος και περιθώριο και να μην ζήσουμε ένα αντίστοιχο "καλοκαίρι του 2015" τώρα, στο Κυπριακό.
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου