Ανάπτυξη δεν είναι μόνο οικονομική

analyst

της Μαρίας Χριστίνας Δουλάμη

Μάταια προσπαθούν οι κυβερνώντες με την ευημερία των αριθμών να μας πείσουν ότι έχουμε πλέον μπει στην ανάπτυξη τη στιγμή που αυτό δεν διαφαίνεται στη ζωή των πολλών. Η ανάπτυξη χρειάζεται έργα, όχι μόνο λόγια. Και είναι αλληλένδετη με την καθημερινή ζωή μας και προ πάντων με την έκφραση των προσώπων μας και τη διάθεση που εκπέμπουμε.

«Τρομερός είναι ο θυμός ενός λαού που μουρμουρίζει. Βαρύ χρέος, που πληρώνεται με δημόσιες κατάρες,» λέει ο Αισχύλος. Αυτό δεν κάνουμε όλοι καθημερινά; Να βρίζουμε συνεχώς τους άλλους και να μεμψιμοιρούμε που ζούμε σε αυτό τον τόπο; Να κατσουφιάζουμε όλο και περισσότερο που οι «ηγέτες» παντού είναι άμοιροι ευθυνών και να περιμένουμε μια ανάπτυξη που θα έρθει ως μάννα εξ ουρανού να μας επαναφέρει τη χαμένη μας ευμάρεια;

Η ανάπτυξη μιας χώρας δε φαίνεται μόνο στους οικονομικούς δέκτες που για τους περισσότερες πολίτες δε σημαίνουν και τίποτα. Η ανάπτυξη (θα έπρεπε να) φαίνεται σε όλα αυτά που βιώνουμε καθημερινά – στα βρώμικα, ρημαγμένα πεζοδρόμια, στους σπασμένους κάδους, στους χαλασμένους δρόμους, στα ετοιμόρροπα κτίρια, στην συμπεριφορά των συμπολιτών, στην αποτελεσματικότητα των δημοσίων υπηρεσιών, στην εξωτερική όψη όλων όσων βλέπουν οι πολυπόθητοι μας τουρίστες όταν έρχονται εδώ.

Για τους απλούς ανθρώπους η ανάπτυξη και η ανάκαμψη δεν φαίνεται στην αναβάθμιση των οίκων αξιολόγησης, ούτε στην προσέλκυση επενδυτών, ούτε στη μείωση του χρέους, ούτε στο (προβλεπόμενο) πρωτογενές πλεόνασμα. Για αυτούς θα φανεί στο πόσο γεμίζει το καλάθι στο σούπερμάρκετ, στο πόσα λεφτά τους μένουν στο τέλος του μήνα, στο τι έξοδα μπορούν να διαθέσουν για τον εαυτό τους αφού τακτοποιήσουν όλες τις άλλες υποχρεώσεις, στη δουλειά που (δεν) έχουν και στο πόσο αυτή αποζημιώνει τον κόπο τους.

Αυτό πρέπει να καταλάβουμε όλοι, πως αυτή η επίζηλη οικονομική ανάκαμψη και η ανάπτυξη που τόσο άνετα αναμοχλεύουμε στις καθημερινές μας κουβέντες, βαίνει πιο βαθιά από κάποια συγκεκριμένα νούμερα. Και ριζώνει προ πάντων στο κατά πόσο μπορούμε να αναπτυχθούμε εμείς σαν λαός, και να εξελιχθούμε λίγο πέραν της νοοτροπίας πως «τίποτα δε θα αλλάξει σ ’αυτή τη χώρα που ποτέ δε θα πάει μπροστά».

Μάταια προσπαθούν οι κυβερνώντες με την ευημερία των αριθμών να μας πείσουν ότι έχουμε πλέον μπει στην ανάπτυξη τη στιγμή που αυτό δεν διαφαίνεται στη ζωή των πολλών. Η ανάπτυξη χρειάζεται έργα, όχι μόνο λόγια. Και είναι αλληλένδετη με την καθημερινή ζωή μας και προ πάντων με την έκφραση των προσώπων μας και τη διάθεση που εκπέμπουμε.

Όπως είχε πει και ο Αμερικάνος πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ, «το σημάδι της προόδου μας δεν είναι αν προσθέτουμε περισσότερα στην αφθονία αυτών που έχουν πολλά, αλλά αν δίνουμε αρκετά σε αυτούς που έχουν λίγα». Στις λεγόμενες δημοκρατίες στις οποίες ζούμε, θα πρέπει να γίνουν ακόμα πολύ περισσότερα ώστε να μπορέσουμε να μιλήσουμε επαρκώς για πρόοδο της κοινωνίας και ανάπτυξη της χώρας.