Η Ουκρανία των Βαλκανίων

analyst

Είναι θλιβερό να υφίσταται αδιαμαρτύρητα μία πλούσια χώρα τόσες προσβολές και εξευτελισμούς, ενώ παράλληλα λεηλατείται και εξαθλιώνεται – επειδή η κυβέρνηση της δολοφόνησε εν ψυχρώ την ύστατη ελπίδα των Πολιτών της

του Άρη Οικονόμου

«Εάν είχατε επισκεφθεί τη Λιβερία, το βιοτικό επίπεδο της οποίας είναι πολύ χαμηλότερο από το δικό σας, τότε θα είσαστε ευγνώμονες για την κατάσταση σας» (C.Rice).

.

Άποψη

Η παραπάνω πρόταση λέχθηκε στους Ουκρανούς από την πρώην υπουργό εξωτερικών των Η.Π.Α. και ισχυρότερη γυναίκα παγκοσμίως το 2004/05, με βασικό στόχο να ενθαρρυνθούν όλοι αυτοί που σκέφτονται πως η ζωή στη χώρας τους είναι εφιαλτική – μετά τα μέτρα που της επιβλήθηκαν από το ΔΝΤ, τα οποία κατά την αμερικανίδα αποτελούν ένα πικρό μεν, αλλά αναγκαίο φάρμακο για να εξυγιανθεί η οικονομία της!

Κάτι ανάλογο θα μπορούσε προφανώς να ειπωθεί και στους Έλληνες, είτε από την ίδια, είτε από τη διευθύντρια του ΔΝΤ – ενώ ασφαλώς θα συμφωνούσε η καγκελάριος, καθώς επίσης ο υπουργός οικονομικών της, ο οποίος δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να προσβάλλει, να εξευτελίσει διεθνώς και να ειρωνευθεί την πατρίδα μας.

Υπενθυμίζουμε εδώ πως η συμπεριφορά των Γερμανών στους Έλληνες κατά τη διάρκεια της κατοχής του 1940 δεν ήταν καθόλου διαφορετική – αφού ακόμη και τότε ήθελαν να θεωρούνται φίλοι της χώρας μας, ενώ υποδείκνυαν στις ενδοτικές κυβερνήσεις πώς θα διορθώσουν τα δημοσιονομικά και λοιπά της προβλήματα.

Μοναδική διαφορά ο φορολογικός συντελεστής που επέβαλλαν εκείνη την εποχή, ο οποίος ήταν αστείος συγκριτικά με σήμερα – μόλις 10%. Επίσης το γεγονός ότι, ο κατοχικός πρωθυπουργός είχε υποταχθεί επειδή έχασε τον πόλεμο – ενώ ο σημερινός δεν έχει ούτε αυτή τη δικαιολογία. Χωρίς τώρα να παρομοιάζουμε την κυβέρνηση με αυτήν των δωσίλογων της περιόδου του 1940, δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε τα λόγια του τότε πρωθυπουργού, σύμφωνα με τα οποία τα εξής:

«Βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα ιστορικό δίλημμα: ή να αφήσω να συνεχιστεί ο αγώνας και να καταλήξει σε ολοκαύτωμα ή να υπακούσω στις παρακλήσεις και να αναλάβω της πρωτοβουλία της συνθηκολόγησης. Τόλμησα το δεύτερο και δεν υπολόγισα ευθύνες, ενώ μέχρι σήμερα δεν μετάνιωσα για το τόλμημα μου, αλλά αισθάνομαι υπερήφανος» (Τσολάκογλου).

Μία ακόμη διαφορά του σήμερα με εκείνη τη σκοτεινή εποχή είναι το ότι, οι Έλληνες δεν συμπεριφέρθηκαν όπως ο πρωθυπουργός – αλλά συνέχισαν να πολεμούν εναντίον των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων, αρνούμενοι να συμβιβαστούν με την υποδούλωση τους. Η κοινή λογική τους έλεγε άλλωστε πολύ σωστά ότι, εάν ανέτρεπαν την τότε κυβέρνηση, οι Γερμανοί θα επέλεγαν την επόμενη, όσο συνέχιζε να είναι υπό την κατοχή τους η Ελλάδα – οπότε θα ήταν δώρο άδωρο.

Επανερχόμενοι στην Ουκρανία, είναι ασφαλώς σε πολύ καλύτερη θέση, συγκριτικά με τη Λιβερία, η οποία θεωρείται ως μία από τις ασθενέστερες οικονομίες παγκοσμίως – γεγονός που διαπιστώνεται αμέσως από το κατά κεφαλήν εισόδημα, το οποίο είναι πάνω από οκτώ φορές χαμηλότερο στην αφρικανική χώρα (γράφημα, γαλάζιες στήλες, αριστερή κάθετος).

.

.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η οικονομία της Ουκρανίας ευρίσκεται σε καλό δρόμο, με τη βοήθεια του πικρού δηλητηρίου που επιβάλλει το ΔΝΤ σε όλες εκείνες τις χώρες που αναγκάζονται να το καλέσουν – αφού το 70% του πληθυσμού δεν βλέπει μέλλον στη χώρα του, οι δέκα στους έντεκα Ουκρανούς είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν αμέσως τα σπίτια τους εάν βρουν κάποια θέση εργασίας στο εξωτερικό, ενώ ο μέσος μηνιαίος μισθός έχει καταρρεύσει στα 145 €.

Ο ελάχιστος μισθός βέβαια είναι πολύ χαμηλότερος, έχοντας ορισθεί στα 46 €, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων αμείβεται μόλις με 2.000 – 3.000 γ. μηνιαία (70 – 100 €). Φυσικά η ανεργία καλπάζει, ενώ η ουκρανική κυβέρνηση έχει υποχρεωθεί από το ΔΝΤ να αυξάνει δύο φορές το έτος τις τιμές που χρεώνει για τη στέγαση, καθώς επίσης για τις επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, όπως είναι το ηλεκτρικό και η ύδρευση – οπότε το μέσο κόστος ανά νοικοκυριό τον Ιανουάριο του 2016 αναρριχήθηκε στα 1.250 γ. (45 €), έχοντας αυξηθεί κατά 80% σε σχέση με ένα έτος πριν (695 γ.).

Θεωρητικά λοιπόν μία οικογένεια, η οποία υποστηρίζεται από έναν μόνο εργαζόμενο, ενώ κατοικεί σε ένα φθηνό διαμέρισμα, έχει στη διάθεση της για να επιβιώσει μόνο 128 γ. μηνιαία (4 €) – αφού αφαιρεθούν τα έξοδα για τη στέγαση της, καθώς επίσης για τους λογαριασμούς του δημοσίου. Την ίδια στιγμή, ο δείκτης τιμών των βασικών προϊόντων αυξήθηκε κατά 40,3% το 2015, οι συντάξεις μειώθηκαν και οι περισσότεροι επιβιώνουν πλέον από τις αποταμιεύσεις τους – οι οποίες υπολογίζεται πως θα εξαντληθούν εντελώς στα τέλη του 2016.

Περαιτέρω, περί τους 400.000 Ουκρανούς εγκατέλειψαν το 2015 μαζικά τη χώρα τους με κατεύθυνση την Πολωνία – ελπίζοντας απελπισμένα να βρουν εκεί δουλειά. Φυσικά γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους εργοδότες, αλλά δεν βρίσκουν κάποια άλλη λύση – ενώ τα μέτρα που επέβαλλε το ΔΝΤ στην Ουκρανία είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση του ΑΕΠ της κατά 10,7% το 2014, καθώς επίσης κατά 13,4% το 2015 κατά μέσον όρο (γράφημα).

.

.

Περαιτέρω, το εξωτερικό εμπόριο της χώρας (εισαγωγές και εξαγωγές) περιορίσθηκε πάνω από 30%, ενώ οι ελπίδες εξαγωγής ουκρανικών προϊόντων στην ΕΕ εξανεμίσθηκαν. Φυσικά η εγκληματικότητα έχει κορυφωθεί, αν και πολλά περιστατικά δεν καταγγέλλονται – επειδή το 44% των Πολιτών δεν εμπιστεύεται το εθνικό δικαστικό σύστημα. Χωρίς να επεκταθούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες, η Ουκρανία έχει πλέον μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος – απλά και μόνο επειδή βρέθηκε στο στόχαστρο της Δύσης, με απώτερο στόχο τη Ρωσία.

Από την άλλη πλευρά, η τερατώδης υποτίμηση του νομίσματος της Ουκρανίας, από 8 γ. ανά δολάριο το 2012 στα 26 γ. ανά δολάριο σήμερα, δεν πρόσφερε ασφαλώς απολύτως τίποτα στην οικονομία της – ούτε η ανεξάρτητη νομισματική πολιτική ευρύτερα, η οποία δήθεν βοηθάει τα κράτη που έχουν το δικό τους εθνικό νόμισμα. Αντίθετα, κορυφώθηκε ο πληθωρισμός που, σε συνδυασμό με τις μειώσεις των εισοδημάτων, εξαθλίωσε εντελώς τους Πολίτες της χώρας.

Συνεχίζοντας, παρόλα αυτά η Ουκρανία είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τη Λιβερία – όπως επίσης η Ελλάδα από την Ουκρανία. Επομένως η αμερικανίδα θα μπορούσε άνετα να ισχυρισθεί τα εξής, εφόσον επισκεπτόταν την πατρίδα μας: «Εάν είχατε επισκεφθεί την Ουκρανία, το βιοτικό επίπεδο της οποίας είναι πολύ χαμηλότερο από το δικό σας, τότε θα είσαστε ευγνώμονες για την κατάσταση σας».

Σε μία τέτοια περίπτωση η κυβέρνηση μας, το μεγαλύτερο έγκλημα της οποίας δεν είναι ούτε η ενδοτική μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ, ούτε η υπογραφή του μνημονίου νούμερο ΙΙΙ, ούτε η μεγάλη απάτη με τις τράπεζες, αλλά η δολοφονία της ελπίδας και η μητροκτονία της αριστεράς, πιθανότατα θα συμφωνούσε – αφού, όποιος δολοφονήσει μία φορά, δεν έχει πλέον κανέναν ηθικό ενδοιασμό να το επαναλάβει ξανά και ξανά.

Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα δεν έχει γίνει ασφαλώς ακόμη η Ουκρανία των Βαλκανίων, βαδίζει όπως ταχύτατα προς αυτήν την κατεύθυνση – όπου θα φτάσει πολύ σύντομα, εάν οι Έλληνες συνεχίσουν να μην αντιδρούν όταν οι κυβερνήσεις τους δεν εφαρμόζουν αυτά που τους υπόσχονται και τους προδίδουν.

Άρης Οικονόμου, Senior Analyst (finance & markets)