 |
| UN general secretary Ban Ki Moon. Photo via United Nations |
Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΝΝΑΡΗ
Είναι προφανές ότι ο Άιντα θέλει να επιτύχει στην αποστολή του και να κλείσει το Κυπριακό. Και είναι επίσης προφανές ότι το πλαίσιο που αναζητεί δεν προσδιορίζεται απαραίτητα από αρχές και αξίες αλλά από το εφικτό και αυτό που για οποιουδήποτε λόγους γίνεται αποδεκτό.
Κατά συνέπεια, οι διακηρύξεις και οι αποφάσεις είναι χρήσιμες στο βαθμό που «ενισχύουν» αυτό που σχεδίασε και επιδιώκει. Ως εκεί. Αυτό ωστόσο σημαίνει ότι το σημείο αναφοράς του δεν είναι και η καθοδήγηση του δεν εκπηγάζει από τον ΓΓ του ΟΗΕ και τις αποφάσεις του διεθνούς οργανισμού. Και αυτό και πάλι είναι πρόδηλο, καθώς ο θλιβερός ΓΓ του ΟΗΕ υιοθετεί ότι και όσα ο Άιντα θέτει ενώπιόν του για έγκριση!
Αυτό σημαίνει ότι είναι η κατάληξη που ενδιαφέρει τον κ. Άιντα και όχι το περιεχόμενο μιας κατάληξης. Και αυτό φαίνεται από την έντονη προσπάθειά του να δημιουργήσει και να επιβάλει ορισμένες εικόνες ως η πραγματικότητα μέσα στην οποία να «κλειδώσει» τις δύο πλευρές για να μειώσει τους αντιστάσεις τους και αξιοποιώντας την θετική περιρέουσα ατμόσφαιρα να τους συμπαρασύρει στην κατάληξη που θεωρεί ότι είναι «εφικτή» και «αποδεκτή».
Τι έχει να κερδίσει από μια τέτοια πορεία και κατάληξη ο κ. Άιντα; Προφανώς σε προσωπικό επίπεδο θα έχει να κερδίσει την όποια δόξα συνοδεύσει την επίλυση ενός χρονίζοντος προβλήματος. Και ίσως κανένα Νόμπελ. Άντε και τη θέση του ΓΓ του ΟΗΕ κάποια στιγμή. Αλλά, αυτό δεν συνιστά επαρκή πολιτική κάλυψη και στήριξη για αυτό που επιδιώκει. Χωρίς ουσιαστική πολιτική στήριξη από ισχυρό πολιτικό κέντρο που να συνδυάζει και τις προσωπικές φιλοδοξίες του, ο κ. Άιντα δεν θα μπορούσε να ελπίζει σε πολλά πράγματα. Και από την άλλη, ένα ισχυρό κέντρο δεν θα μπορούσε να ριψοκινδυνεύσει γόητρο, πολιτικό εκτόπισμα και αξιοπιστία αν δεν υπήρχαν σοβαρά στρατηγικά συμφέροντα που να εξυπηρετούνται με μια τέτοια πορεία στο Κυπριακό.
Οι γεωστρατηγικές εξελίξεις στην περιοχή σε συνάρτηση με το ενεργειακές δυνατότητες της αποτελούν επαρκές κίνητρο για να επιλέξει ένα κέντρο πολιτικής να επενδύσει σε μια λύση του Κυπριακού.
Εδώ λοιπόν θα πρέπει να σταθμιστούν τα εξής: Ποιες είναι οι προσβάσεις του κ. Άιντα σε ποια κέντρα εξουσίας; Η επιλογή του Νταβός ως χώρου εδραίωσης της εικόνας μέσα στην οποία θέλει να παγίδευσει τις δύο πλευρές, να είναι άραγε τυχαία;
Στο Κυπριακό, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και αυτό το πιστοποιεί το ιστορικό του θέματος. Πόσα λοιπόν γνωρίζουμε για τον κ. Άιντα; Πόσο γνωστή είναι, για παράδειγμα, η σχέση του με το Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός; Ποιοι αποτελούν το Φόρουμ αυτό και ποια η σχέση τους με την περιοχή και τα νέα γεωστρατηγικά της δεδομένα; Μήπως από αυτό το Φόρουμ εκπορεύεται η καθοδήγηση του κ. Άιντα; Ποιος το διερεύνησε ποτέ;
Όποια και να είναι η απάντηση στα ερωτήματα αυτά, το βέβαιο είναι ότι μια λύση με τις πιο πάνω προδιαγραφές δεν είναι το ζητούμενο από όσους εδώ στην Κύπρο αναζητούν μια βιώσιμη, αποδεκτή και όσο γίνεται περισσότερο δίκαιη λύση στο Κυπριακό. Μια λύση που θα υπηρετεί μόνο επικοινωνιακές εικόνες και φιλοδοξίες άσχετες με την ουσία του προβλήματος δεν μπορεί να διασφαλίζει το όρμα της λύσης και του μέλλοντος. Και εδώ είναι που και οι δύο πλευρές θα πρέπει να είναι προσεκτικές να μην παγιδευτούν. Και δεν θα παγιδευτούν να επιδιώξουν να ιχνηλατήσουν ένα κοινό οδικό χάρτη που να οδηγεί σε μια λύση βιώσιμη και λειτουργική. Μετά από μια τυχόν ανεπαρκή λύση, ο κ. Άιντα θα ξεχάσει το Κυπριακό, ιδιαίτερα μετά που θα εισπράξει και την επιβράβευση. Αλλά και χωρίς λύση, το Κυπριακό οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο με συνέπειες που πολλοί σήμερα θεωρούν απίθανες απλά γιατί δεν έχουν μάθει κάτι από την ιστορία γενικά και ειδικά του Κυπριακού.
Αυτό θα αποφευχθεί αν και οι δύο πλευρές δεν παρασυρθούν σε υπερβολικές επιδιώξεις και εγκαταλείψουν επιτέλους, και ως ηγεσίες και ως κοινή γνώμη, το χαρακτηριστικό που καθόρισε τη στάση τους τόσες δεκαετίες, πρώτα των Ελληνοκυπρίων και στη συνέχεια των Τουρκοκυπρίων: ό,τι κάνουν, ό,τι αποφασίσουν, όποια πολιτική υιοθετήσουν, όποιο όραμα και να προβάλουν, είναι πάντα σωστοί και πάντα έχουν δίκαιο, ως ένα είδος προπατορικού αμαρτήματος. Και απόδειξη της λανθασμένης αυτής νοοτροπίας είναι και η Ελλάδα και πρόσφατα η Τουρκία, η οποία τα έχει θαλασσώσει και σήμερα κινδυνεύει.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος – www.philenews.com
mignatiou.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου