Νέα Πολιτική
του Αντώνη Παπαγιαννίδη*
Το έχουμε συνηθίσει, στην Ελλάδα, η συζήτηση για τη λειτουργία της ναυτιλίας (της υπερπόντιας βασικά) και για την φορολόγησή της να πορεύεται κατά κύριον λόγο σε κλίμα διαλόγου κουφών. Από την μια μεριά, το απορρέον αίτημα της κοινής γνώμης “να πληρώσουν κι αυτοί που δεν πληρώνουν” υποχρεώνει ακόμη και τις φιλικότερες προς τον εφοπλισμό Κυβερνήσεις να κάνουν κινήσεις που η ναυτιλιακή κοινότητα προσλαμβάνει ως εχθρικές. Παράδειγμα η “οικειοθελής φορολόγηση”, πάλι με βάση το τονάζ, που επιχειρήθηκε από την Κυβέρνηση Σαμαρά επί υπουργίας Γιάννη Στουρνάρα στο Οικονομικών, και η οποία μετατράπηκε σε κανονικό φόρο “παρά τα συμφωνημένα”, καθιστώντας και τον Στουρνάρα μαύρο πρόβατο για το ναυτιλιακό λόμπι και τον Σαμαρά από enfant cheri, δυσάρεστο πρόβλημα για τον ίδιο κόσμο.
Από την άλλη μεριά, τα συλλογικά όργανα του εφοπλισμού – ακολουθώντας την βουή της απείθαρχης σε ό,τι το συλλογικό “κοινής γνώμης” του εξαιρετικά κλειστού αυτού κόσμου: είναι περίεργο το πώς άνθρωποι της ανοιχτής θάλασσας πάντα συμπεριφέρθηκαν ως το πιο κλειστό γκέτο… -, ακόμη και στις περιόδους της πλησιέστερης κίνησης τους προς την φιλοξενούσα Πολιτεία, εκφράζουν το “αφήστε μας ησύχους, στην δική μας γωνιά”. Την θυμόμαστε την στάση αυτή, ήδη από τις μέρες της… διαπραγμάτευσης για εισδοχή της Ελλάδας στην (τότε) ΕΟΚ. Με τον μακαρίτη Στάθη Γουρδομιχάλη της ΕΕ να βάζει πάγο στον Παναγή Παπαληγούρα…
Αυτή η δύσκολη ισορροπία, τώρα πια, φθάνει σε σημείο τομής – πώς; Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα 2015 δημοσιεύθηκε Απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που εγκαλεί την Ελληνική Δημοκρατία για διατάξεις “του Ελληνικού ναυτιλιακού φορολογικού συστήματος”, οι οποίες θεωρούνται αντικείμενες στις SAG/τις Ευρωπαϊκές Κατευθυντήριες Γραμμές για τις κρατικές ενισχύσεις στις θαλάσσιες μεταφορές. Ήρθε τώρα η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, και με 3σέλιδο επεξηγηματικό της κείμενο εξηγεί πώς “διαφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για θέματα φορολογίας”.
Η ιστορία αυτή σέρνεται εδώ και χρόνια – πάντως απο το 2012, οπότε ξεκίνησε “ανεπίσημη διερεύνηση” της Επιτροπής. Η στάση του εφοπλισμού, να θέλει να το περπατήσει το ζήτημα μόνος του, αποθάρρυνε τις ούτως ή άλλως αποθαρρυμένες Ελληνικές Κυβερνήσεις απο το να παίξουν ουσιαστικό ρόλο: όλοι γνώριζαν – όσο κι αν αυτό δεν πολυλέγεται – ότι την ιστορία ανασκαλεύει η Τρόϊκα στα πλαίσια του Προγράμματος Προσαρμογής/Μνημονίου, όμως στο βάθος βρίσκεται ο Γερμανικός ιδίως εφοπλισμός/die Reederei που έχει πολλά μέτωπα με το Ελληνικό. Αν επί Σαμαρά/Στουρνάρα η Ελλάδα προτίμησε να μην πολυκινηθεί, επί ΣΥΡΙΖΑ μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί τι γίνηκε.
Οι θέσεις της ΕΕ – που είναι πάντως καλό που διατυπώνονται πλέον “ανοιχτά”, δημόσια – ηχούν λιγάκι σαν παράπονο. Το ότι, για παράδειγμα, το φορολογικό καθεστώς της Ελληνικής ναυτιλίας “αποτελεί προενταξιακό καθεστώς”, ή ότι είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο στην Ελλάδα (και μάλιστα… μετά την ανατροπή της Χούντας το 1974!), δεν είναι καθόλου φανερό πώς θα λειτουργεί στα αυτιά της (σημερινής…) “Ευρώπης”. Πιο ουσιαστική είναι η επιχειρηματολογία ουσίας – δηλαδή ότι το σύστημα φορολόγησης συνολικά στην ΕΕ δεν έχει οδηγήσει σε υπερβολικές μετακινήσεις τονάζ απο χώρα σε χώρα. Ακόμη περισσότερο, το επιχείρημα του διεθνους ανταγωνισμού – ιδίως της Άπω Ανατολής, Κίνας κοκ. Όμως, αν ήταν να υπάρξει μια γνήσια (“εθνική”, που λένε…) στάση απέναντι στην κίνηση της “Ευρώπης” εναντίον του status του Ελληνικού εφοπλισμού, θα χρειαζόταν πολύ καλύτερες/πολύ σοφότερες σχέσεις του κλάδου με την κοινή γνώμη και, συνεπώς, με τις διαδοχικές Κυβερνήσεις. Ή όχι;
*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου