Το δίλημμα του φυλακισμένου

analyst

του Βασίλη Βιλιάρδου

Το γεγονός ότι, το κίνημα της γραβάτας δεν έχει πολιτική πρόταση, όπως δεν είχε ούτε το κίνημα της πλατείας, ενισχύει την άποψη, σύμφωνα με την οποία η ακούσια αποστολή του είναι η αντικατάσταση της σημερινής κυβέρνησης

.

«Κρίνοντας από την εφιαλτική σιωπή που επικρατεί σε μία κοινωνία που κανένας δεν διαμαρτύρεται, δεν διαδηλώνει και δεν σκέφτεται καν να αντιδράσει επιδεικνύοντας  πολιτική ανυπακοή ή αρνούμενος συλλογικά να αποδεχθεί τα μέτρα στραγγαλισμού που επιβάλλουν τα συνεχή μνημόνια, συμπεραίνει κανείς πως οι Έλληνες έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα

Πως αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι, η «τοκογλυφική συμμορία» που εισέβαλλε στην πατρίδα τους, θέλει αφενός μεν να τη λεηλατήσει, αφετέρου να διεξάγει το μεγαλύτερο πείραμα όλων των εποχών: την πλήρη υποδούλωση και εξαθλίωση μίας χώρας, με τη βοήθεια μίας κατ’ επίφαση αριστερής κυβέρνησης.

Η συμμορία δε αυτή, την οποία αποκαλούν χειραγωγούμενοι οι Πολίτες ως «δανειστές», με τη βοήθεια του προσφυγικού προβλήματος, επιδιώκει πρόσφατα κάτι επί πλέον: τη διχοτόμηση του Αιγαίου, έτσι ώστε να προσφέρει ένα δώρο στη γειτονική της χώρα, με αντάλλαγμα την προστασία της Ευρώπης από τα μεταναστευτικά κύματα.

Χρησιμοποιεί δε ως όπλο αιχμής την τοποθέτηση της πλειοψηφίας υπέρ του ευρώ, κυρίως από το φόβο των Ελλήνων, μήπως τα νοσοκομεία δεν θα έχουν γάζες – τα πρατήρια βενζίνη ή τα Σούπερ Μάρκετ χαρτί υγείας (πηγή)».

.

Δεν συμμεριζόμαστε τις θεωρίες συνομωσίας, αν και ορισμένες έχουν λογική βάση. Έχουμε όμως την εντύπωση πως τόσο η άνοδος της αριστεράς στην εξουσία, όσο και η διαφθορά της, με τους διορισμούς συγγενών και φίλων, καθώς επίσης η εντυπωσιακή κυβίστηση της 13ης Ιουλίου, ήταν προσχεδιασμένα – έτσι ώστε να δοθεί ένα καλό μάθημα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ειδικά στα δήθεν ηθικά αριστερά κινήματα.

Προσχεδιασμένη φαίνεται να είναι επίσης η μελλοντική ανατροπή της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού – έτσι ώστε να αντικατασταθεί από κάποιον που ιδεολογικά θα είναι υπέρ της εφαρμογής των μνημονίων(άρθρο).

Στο σχεδιασμό θεωρείται πως συμμετείχε ενεργά ένα μέρος της εγχώριας ελίτ, όπου τα πιόνια της είναι οι εκπρόσωποι των επιχειρηματικών οργανώσεων – αφού διαφορετικά δεν θα συμφωνούσαν με την αύξηση των εργοδοτικών εισφορών, γνωρίζοντας πως είναι αντίθετες στα συμφέροντα τους, ενώ θα εντείνουν την ύφεση. Το ρόλο του πιονιού έχουν επίσης αρκετοί πολιτικοί, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τι ακριβώς διαδραματίζεται στο παρασκήνιο.

Ο πρωθυπουργός πάντως φαίνεται να έπεσε στην παγίδα, με δόλωμα την εξουσία, καθώς επίσης με την υπόσχεση αναδιάρθρωσης του χρέους – έτσι ώστε να παραμείνει στην «καρέκλα» του, αφού θέλει με κάθε θυσία να αποφύγει τον κίνδυνο να αποτελέσει το κόμμα του μία αριστερή παρένθεση.

Σήμερα όμως αντιμετωπίζει «το δίλημμα του φυλακισμένου» – παραστατικά με την έννοια πως «εάν αποκαλύψει το μυστικό» (στην προκειμένη περίπτωση, εάν ψηφίσει το ασφαλιστικό και όλα τα υπόλοιπα που απαιτεί η Γερμανία), τότε θα είναι σαν να έχει υπογράψει τη θανατική του καταδίκη. Την ανατροπή του δηλαδή, για να αντικατασταθεί από κάποιον πιο αξιόπιστο, όσον αφορά την πρακτική εφαρμογή των νέων μέτρων – κάτι που διαπιστώνεται ήδη από τις δημοσκοπήσεις.

Εάν όμως δεν ψηφίσει το ασφαλιστικό, τότε οι δανειστές θα διακόψουν προφανώς τη χρηματοδότηση της χώρας, ενώ δεν θα υπάρχει καμία πιθανότητα αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους – οπότε ο πρωθυπουργός θα βρεθεί διπλά εκτεθειμένος, έχοντας υπογράψει μεν το μνημόνιο, αλλά χωρίς κανένα αντάλλαγμα.

Τα λόγια που του είπε ο Σόιμπλε στο Νταβός («είναι η εφαρμογή ανόητε!»), μάλλον ενισχύουν την υπόθεση μας – η οποία φυσικά μπορεί να είναι λανθασμένη. Όσον αφορά αυτούς που θα δρομολογήσουν την ανατροπή του, θεωρείται πως θα είναι το κίνημα της γραβάτας – όπως είχε συμβεί κάποτε με το κίνημα της πλατείας, το οποίο έκτοτε χάθηκε εντελώς. Τίποτα δεν είναι συμπτωματικό και τίποτα τυχαίο.

Το γεγονός δε ότι, το κίνημα της γραβάτας δεν έχει πολιτική πρόταση, όπως δεν είχε ούτε το κίνημα της πλατείας, ενισχύει την άποψη, σύμφωνα με την οποία η πραγματική αποστολή του είναι η ειρηνική ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης – έτσι ώστε να αντικατασταθεί από την επόμενη.

Όλα αυτά είναι υποθέσεις φυσικά και δεν μπορούν να τεκμηριωθούν – ενώ μόνο ο χρόνος θα αποδείξει εάν ισχύουν ή όχι. Δεν σημαίνουν δε πως οι ευθύνες του πρωθυπουργού είναι μικρές, ειδικά με κριτήριο τις τερατώδεις κενές προεκλογικές υποσχέσεις και την απίστευτη καταστροφή που προκάλεσε η κυβέρνηση του στην Ελλάδα το 2015 – συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας της ελπίδας των Ελλήνων (άρθρο), καθώς επίσης της ληστείας των τραπεζών, η οποία είναι μοναδική στην παγκόσμια ιστορία.

Ολοκληρώνοντας, εάν κατανοήσουν οι Πολίτες το μέγεθος των παραχωρήσεων προς τους δανειστές, τον πλήρη έλεγχο δηλαδή του ΤΑΙΠΕΔ, μαζί με το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας, όπου ήδη φάνηκε ότι, μόνο από την εκποίηση του ΟΛΠ χάθηκε σχεδόν 1 δις € (συγκριτικά με μία αντίστοιχη πώληση τουρκικού λιμανιού), τότε δύσκολα θα σταθεί στη θέση της η κυβέρνηση – οπότε το δίλημμα θα λυθεί πιθανότατα από μόνο του.