Οι τακτικισμοί μετά τις δημοσκοπήσεις (A)

Νέα Πολιτική

 του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Όσο το επερχόμενο κύμα των δημοσκοπήσεων θα περάσει πάνω από το πολιτικό σκηνικό – δεν αναφερόμαστε μόνον στην κυβερνητική πλειοψηφία, που αφυπνίζεται από την μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, ή πάντως την εικόνα της. αναφερόμαστε και στον ίδιο τον χώρο της Ν.Δ. που αποκτά την αίσθηση (ή ψευδαίσθηση;) ότι μετά την εκλογή Κυριάκου αυτός διαμορφώνει τα πράγματα. αναφερόμαστε και στην παραζάλη των μικρότερων κομμάτων, που περιφέρονται ήδη σπασμωδικά σαν σφαγμένα κοτόπουλα… – τόσο θα πυκνώνουν οι πειρασμοί τακτικίστικων κινήσεων. Από κάθε κατεύθυνση.

Κανείς δεν μπορεί να τους την αρνηθεί την ευχέρεια των τακτικισμών, στους (όπως και να το κάνουμε, ανήσυχους για το μέλλον τους με τις εξελίξεις) πολιτικούς μας. Δεν γνωρίζουν και πολύ περισσότερα από τακτικισμούς, άλλωστε! Με εμάς στον ρόλο των θεατών – γιατί, αυτήν ειδικά την φορά, δεν το πολυβλέπουμε να πιανόμαστε με την παραδοσιακή αφέλεια του ψηφοφόρου της Μεταπολίτευσης θύματα των τακτικισμών αυτών.

Στον χώρο του (κατά δήλωσιν) ευρύτερου Κέντρου, οι τακτικισμοί αυτοί προσλαμβάνουν κάτι σαν απλοϊκότητα. Που, αν δεν ήταν προσβλητική, θα ήταν γραφική. Βλέπουμε για παράδειγμα την Φώφη Γεννηματά, η οποία όπως και να το κάνουμε! δεν τα είχε πάει κι άσχημα με το ΠΑΣΟΚ-κουφάρι στις κάλπες του Σεπτεμβρίου, να επιχειρεί μέσω των στηλών των “ΝΕΩΝ” άνοιγμα για προσπέρασμα των σημερινών σχημάτων (αυτή η κακόηχη ΔηΣυμπ, τι να σου κάνει!). Όμως, ήδη είχε σπεύσει να ασκήσει πειθάρχηση προς το κοπάδι (της;) μέσω της διαγραφής Γρηγοράκου – λες και αγνοείται η εγγύτητά του προς τον Βαγγέλη Βενιζέλο, προσώρας σιωπηλότατο … Κυρίως, όμως, η Φώφη παρέλειψε από την δική της έκκληση/άνοιγμα εκείνο που – μόνο! – θα έδινε περιεχόμενο στην κίνησή της: την δήλωση για απόσυρση από το προσκήνιο όλων όσοι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ή/και κεντρικό ρόλο στα χρόνια που πέρασαν. Αλλιώς… “Άνθρωποι, άνθρωποι! προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Άνθρωποι είμαστε όλοι μας! Και αρχηγός… εγώ!”.

Όχι, δηλαδή πώς είναι σοβαρότερα/γνησιότερα/ειλικρινέστερα τα δρώμενα στο Ποτάμι-που-πάει-να-γίνει-ρυάκι. Όπου ο Σταύρος, ο οποίος (ειλικρινά το λέμε) κόντεψε να γίνει κάτι περισσότερο από “φιγούρα” του μηντιακού, χάνει πλέον σταθερά την ευκαιρία να προσφέρει κάτι πηγαίνοντας ο ίδιος πιο πίσω. Με ευθύτητα. Ενώ οι όχι-πάντα-ασήμαντες περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι στοιχήθηκαν στις τάξεις των Ποταμίσιων (βέβαια… μηδέποτε αμφισβητήσαντες το κύρος του Ενός!), από Σπύρο Λυκούδη και Χάρη Θεοχάρη μέχρις Αντιγόνης Λυμπεράκη, εκφωνούν τώρα χλωμούς προβληματισμούς. Σωστοί οι προβληματισμοί, πλην όμως άμα δεν συνδυάζονται με την αληθινή αμφισβήτηση εκείνου που πήγε στραβά, τότε σε τι χρησιμεύουν;

Όσο για την Λεβέντικη Ένωση Κεντρώων, αυτή έχει και στην τωρινή φάση των τακτικισμών την “λύση” ευκολότερη: με την συνέπεια κολλημένου γραμμοφώνου, καλεί σε Οικουμενική. Έτσι, απλά! Χωρίς “κάτι” σαν περιεχόμενο. Και… σαν προσωπική διακινδύνευση από την ανάληψη ευθύνης.

Για την συνέχεια των τακτικισμών στους πιο κεντρικούς συντελεστές του συστήματος – την (κατά την εκτίμηση των αναλυτών/σχολιαστών) αναγεννώμενη ΝΔ και τον με την “αναγκαστική” πρωτοβουλία ΣΥΡΙΖΑ – στο αυριανό, ελπίζουμε, σημείωμα.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)