Νέα Πολιτική
του Αντώνη Παπαγιαννίδη*
Σχεδόν δεν προλαβαίνει κανείς να διαλέξει ποιο μέτωπο θα φύγει πρώτο, ποιο δηλαδή θα οδηγήσει σε πιο επικίνδυνη ρήξη της ευαίσθητης ισορροπίας που ζούμε, στην Ελλάδα του τέλους του 2015. (Σημειώστε κάτι το χαρακτηριστικό των φάσεων αβεβαιότητας: εντελώς ανόμοιοι συντελεστές “λένε την ιστορία τους” στην δημόσια σκηνή. Ήδη είχαμε την μαρτυρία της Μαργαρίτας – στις Εκδόσεις Πατάκη – που κάτω από τον ψευδεπίγραφο τίτλο “Έρωτας και Εξουσία” καταθέτει μια διεισδυτική μαρτυρία για τα χρόνια της εξουσίας Αντρέα.
Ήδη, μετά από πολλαπλές προδημοσιεύσεις, το “Δρόμοι Ζωής” του Κώστα Σημίτη δίνει το δικό του στίγμα – στις Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ – για ολόκληρη την περίοδο που (τον) οδήγησε στην ανάληψη της εξουσίας, το 1996, μέσα από την διαμόρφωση του φαινομένου ΠΑΣΟΚ αλλά ήδη και την πυκνή σε εντάσεις μεταπολεμική περίοδο. Ενώ ο Κωνσταντίνος επιχειρεί – σε τρίτομη αφήγησή του, ένθετη στο “ΒΗΜΑ” που κυκλοφορεί την επόμενη Κυριακή, ανήμερα τις εκλογές για την ηγεσία της ΝΔ… – να οδηγήσει σε νέα ανάγνωση και της δικής του αμφιλεγόμενης πορείας, αλλά και της Δυναστείας).
Έχουμε, ήδη σε πρώτο πλάνο, τις επιπτώσεις από την τρομοκρατική ανάφλεξη: οι 130+ νεκροί στο Παρίσι τράβηξαν τους προβολείς της παγκόσμιας προσοχής, όμως… είχαν προηγηθεί κατά λίγες ώρες οι 45 νεκροί στην Βηρυτό (ενώ μόλις που αποτράπηκε αντίστοιχη επίθεση στην Κωνσταντινούπολη, την ίδια μέρα με το Παρίσι). Ήδη, η σύνοδος των G-20 στην Αττάλεια αυτές τις μέρες σφραγίσθηκε από την αναζήτηση αντιτρομοκρατικών αντανακλαστικών – με πρώτο “υποψήφιο” τον έλεγχο των συνόρων. Αυτή, τώρα, η εξέλιξη “χρωματίζει” με τον δικό της τρόπο την λεπτή ισορροπία στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα ως πύλη εισόδου του προσφυγικού κύματος προς την παραζαλισμένη Ευρώπη. Δεν είναι ασύνδετο με όσα θα ακολουθήσουν το γεγονός ότι ένας ή δύο από τους ενόχους της επίθεσης το Παρίσι βρέθηκε να έχει ταυτοποιηθεί, ύστερα προωθηθεί από το hot-spot της Λέρου; άδικο προς άθλιο να βρεθεί εγκαλούμενη η Ελλάδα για πλημμελή έλεγχο, αλλά… ήδη συμβαίνει αυτό!
Το άλλο σκέλος, με τα σύνορα να κλείνουν (αυτονόητα από Γαλλία, είχε προηγηθεί με λογική ανάσχεσης η Σουηδία, μια-μια είχαν κλείσει οι χώρες της ΚεντρΕυρώπης, μην ξεχάστε και το κλείσιμο συνόρων στην Αίγυπτο…), είναι το ακόμη πιο άμεσο φάσμα αποκλεισμού δεκάδων χιλιάδων προσφύγων στην Ελλάδα. Οι διαβόητες 50.000 που “αναλάβαμε” να φιλοξενούμε με λογική τράντζιτ, θα φαίνονται σε λίγο παρωνυχίδα.
Σ’ αυτό το σκηνικό, η επίσκεψη Τσίπρα στην Τουρκία! Να συναντήσει – ως “εκπρόσωπος της ΕΕ” – την Τουρκική ηγεσία, τον Σουλτάνο Ερντογάν που φρέσκος από την Κορυφή των G-20 (με Ομπάμα και Πούτιν και Μέρκελ), δεν προβλέπεται να είναι ιδιαίτερα διαλλακτικός ή πιέσιμος. Πριν λίγο, μόλις, ο Τούρκος Α/ΓΕΝ Μπουλέντ Μποστάνογλου έδωσε το στίγμα: εξήγησε πως η Συνθήκη της Λοζάνης , με την ισορροπία στο Αιγαίο, είναι ξεπερασμένη και υπερβολικά περιοριστική όπως εφαρμόζεται για την σημερινή Τουρκία. Ο ίδιος Μποστάνογλου φρόντισε να επιτεθεί και κατά της Μόσχας, ως αποσταθεροποιητικού παράγοντα στην Μαύρη Θάλασσα λόγω Κριμαίας…
…Και, μέσα σ’ όλα αυτά, καλλιεργήθηκε το Σαββατοκύριακο ένα ακόμη αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους “εταίρους” της γύρω από την εφαρμογή του Μνημονίου-3. Ως Γόρδιος δεσμός επελέγη, τώρα, το ζήτημα των “κόκκινων δανείων” – και μάλιστα όχι μόνον/όχι τόσο εκείνων των επιχειρηματικών (όπου βρίσκεται ο όγκος του προβλήματος…) αλλά το πρόβλημα των στεγαστικών/πρώτης κατοικίας. “Φυσικά”, το μπλοκάρισμα κατέληξε να προκύπτει ακριβώς την στιγμή που πήγαινε να δώσει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών: πιο στραγγαλιστική συγκυρία, δύσκολα θα έβρισκε κανείς!
* Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου