Απελευθερώνουν τους πλειστηριασμούς, προστατεύουν… τράπεζες και distress funds

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Πάνου Κοσμά

Με συνέπεια και πάντα «εμπροθέσμως», η κυβέρνηση υλοποιεί σε δόσεις το τρίτο -και σκληρότερο- μνημόνιο. Με την ίδια συνέπεια επαναλαμβάνει τη στερεότυπη επικοινωνιακή σκηνοθεσία της «σκληρής διαπραγμάτευσης» σε κάθε νέο «πακέτο» σκληρών μέτρων που νομοθετεί. Κατά μία εντυπωσιακή… σύμπτωση, η «σκληρή διαπραγμάτευση» για το ζήτημα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας διήρκεσε ξανά 17 ώρες (!), οδηγώντας βεβαίως για μία ακόμη φορά στο ίδιο αποτέλεσμα: την προσυπογραφή των προτάσεων των δανειστών… Ακολουθεί άλλη μία… σκληρή διαπραγμάτευση μέσα στο Νοέμβριο για το Ασφαλιστικό, της οποίας το αποτέλεσμα έχει επίσης προαναγγελθεί: πλήρης κατεδάφιση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.

Μια πρό­γευ­ση του τι θα ακο­λου­θή­σει με το Ασφα­λι­στι­κό ήταν οι σε με­γά­λο βαθμό δια­σταυ­ρω­μέ­νες πλη­ρο­φο­ρί­ες πως η κα­τάρ­γη­ση του αγ­γε­λιό­ση­μου (του μο­να­δι­κού πόρου που στη­ρί­ζει το συ­ντα­ξιο­δο­τι­κό των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον Τύπο) έχει συμ­φω­νη­θεί με τους δα­νει­στές. Τα συν­δι­κά­τα και οι ερ­γα­ζό­με­νοι στο χώρο του Τύπου ξε­ση­κώ­θη­καν, καθώς αυτό ση­μαί­νει όχι απλώς την έντα­ξη των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο χώρο του Τύπου στο ΙΚΑ, αλλά πραγ­μα­τι­κή κα­τάρ­ρευ­ση των συ­ντά­ξε­ών τους. Οι πλη­ρο­φο­ρί­ες επι­μέ­νουν ότι η από­φα­ση για κα­τε­δά­φι­ση του συ­ντα­ξιο­δο­τι­κού συ­στή­μα­τος των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο χώρο του Τύπου είναι ορι­στι­κή και αμε­τά­κλη­τη.

Του­λά­χι­στον 200.000 σπί­τια στο «σφυρί»

Τα επι­κοι­νω­νια­κά αντί­με­τρα της κυ­βέρ­νη­σης στο ζή­τη­μα των πλει­στη­ρια­σμών πρώ­της κα­τοι­κί­ας είναι τόσο «ξε­ψυ­χι­σμέ­να» και «άκυρα», ώστε λέ­γο­νται μόνο και μόνο γιατί κάτι πρέ­πει να ει­πω­θεί. Τα δε­δο­μέ­να είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­τα:

1. Ενώ μέχρι τώρα ίσχυε η προ­στα­σία της πρώ­της κα­τοι­κί­ας από τους πλει­στη­ρια­σμούς σχε­δόν για το 100% των πε­ρι­πτώ­σε­ων, τώρα ει­σά­γε­ται για πρώτη φορά η μα­ζι­κή «απε­λευ­θέ­ρω­ση» των πλει­στη­ρια­σμών. Πόσο μα­ζι­κή; Η πλή­ρης προ­στα­σία από τους πλει­στη­ρια­σμούς αφορά πλέον, κατά δή­λω­ση της κυ­βέρ­νη­σης, μόνο το 25% των πε­ρι­πτώ­σε­ων. Και αυτό το πο­σο­στό όμως δεν έχει τεκ­μη­ριω­θεί από την κυ­βέρ­νη­ση, η οποία δεν έχει πα­ρου­σιά­σει σχε­τι­κά στοι­χεία –τα οποία δια­θέ­τει λε­πτο­με­ρώς η… προ­σφι­λής μας Black Rock, που ανέ­λα­βε και πραγ­μα­το­ποί­η­σε την πλήρη «ακτι­νο­γρα­φία». Γιατί η κυ­βέρ­νη­ση δεν πα­ρα­θέ­τει στοι­χεία για να τεκ­μη­ριώ­σει τον ισχυ­ρι­σμό της;

Πά­ντως, τα κρι­τή­ρια για να κα­τα­τα­γεί κά­ποιος δα­νειο­λή­πτης στην κα­τη­γο­ρία του προ­στα­τευό­με­νου από πλει­στη­ρια­σμό είναι τέ­τοια που κά­νουν πολύ πι­θα­νό το εν­δε­χό­με­νο το πο­σο­στό 25% να είναι υπε­ρε­κτι­μη­μέ­νο και επι­κοι­νω­νια­κού χα­ρα­κτή­ρα «στρογ­γυ­λο­ποί­η­ση προς τα πάνω». Συ­γκε­κρι­μέ­να, τα κρι­τή­ρια γι’ αυτό το 25% είναι: αντι­κει­με­νι­κή αξία της (πρώ­της) κα­τοι­κί­ας μέχρι 170.000 ευρώ και ει­σό­δη­μα 8.180 ευρώ για άγαμο, 13.917 ευρώ για ζευ­γά­ρι, 3.361 ευρώ επι­πλέ­ον για κάθε τέκνο και κατ’ ανώ­τα­το 20.639 ευρώ για τε­τρα­με­λή οι­κο­γέ­νεια.

2. Η κυ­βέρ­νη­ση υπο­λο­γί­ζει ότι αυτό το 25% αντι­στοι­χεί σε αριθ­μό 100.000 σπι­τιών. Αυτό ση­μαί­νει αυ­τό­μα­τα ότι 300.000 σπί­τια δεν έχουν πλέον πλήρη προ­στα­σία από τους πλει­στη­ρια­σμούς. Εξ αυτών, το 33% θα προ­στα­τεύ­ε­ται υπό όρους. Αυτό ση­μαί­νει ότι μόνο ένα τμήμα αυτών θα προ­στα­τεύ­ε­ται πραγ­μα­τι­κά. Άρα, το συ­νο­λι­κό πραγ­μα­τι­κό πο­σο­στό προ­στα­σί­ας πέ­φτει κάτω από το 50%, που ση­μαί­νει ότι του­λά­χι­στον 200.000 σπί­τια βγαί­νουν στο «σφυρί»!

3. Για την εν­διά­με­ση κα­τη­γο­ρία του 33%, η τύχη της ενα­πο­τί­θε­ται στις ίδιες τις τρά­πε­ζες και εξαρ­τά­ται από το πόσο «συ­νερ­γά­σι­μοι» θα απο­δεί­ξουν ότι είναι, αφού «ακτι­νο­γρα­φη­θεί» η συ­νο­λι­κή τους πε­ριου­σία, το ει­σό­δη­μά τους κ.λπ.

Προ­στα­σία… τρα­πε­ζι­τών και distress funds

Το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο όλων όμως είναι ότι η απε­λευ­θέ­ρω­ση των πλει­στη­ρια­σμών γί­νε­ται τμη­μα­τι­κά όχι χάρη στη «σκλη­ρή δια­πραγ­μά­τευ­ση» των δα­νει­στών, αλλά χάρη στην απαί­τη­ση των ίδιων των τρα­πε­ζών και τις ώρι­μες σκέ­ψεις των δα­νει­στών ότι η εφά­παξ και ολική απε­λευ­θέ­ρω­ση για όλες τις κα­τη­γο­ρί­ες πρώ­τον θα έκανε ζημιά στις τρά­πε­ζες, οδη­γώ­ντας σε κα­τάρ­ρευ­ση την αξία του χαρ­το­φυ­λα­κί­ου τους, και δεύ­τε­ρον η σχε­τι­κή «αγορά» κόκ­κι­νων δα­νεί­ων που ζη­τούν οι δα­νει­στές, που πε­ριέ­χε­ται ως δέ­σμευ­ση στο μνη­μό­νιο και που ανα­μέ­νουν πώς και πώς οι «γύπες» των distress funds, θα κα­τέρ­ρεε πριν καλά καλά δη­μιουρ­γη­θεί αν ξε­κι­νού­σε από σή­με­ρα κιό­λας με δια­δι­κα­σί­ες πλει­στη­ρια­σμού 400.000 ακι­νή­των. Επι­πλέ­ον, τα ακί­νη­τα που προ­στα­τεύ­ο­νται είναι χα­μη­λής αξίας και δύ­σκο­λα αξιο­ποι­ή­σι­μα από τρά­πε­ζες και distress funds σε αυτήν τη φάση…

Υπάρ­χουν όμως κι άλλοι λόγοι που κά­νουν απα­γο­ρευ­τι­κή αυτήν τη στιγ­μή την πλήρη απε­λευ­θέ­ρω­ση των πλει­στη­ρια­σμών: Πρώ­τον, η δια­δι­κα­σία του πλει­στη­ρια­σμού έχει κά­ποιο κό­στος για τις τρά­πε­ζες (απαι­τεί την εκ­κί­νη­ση δι­κα­στι­κών μέσων μέχρι την ορι­στι­κή δι­κα­στι­κή από­φα­ση), δεύ­τε­ρον έχει κό­στος δια­χεί­ρι­σης (το «μα­να­τζά­ρι­σμα» του πλει­στη­ρια­σμού πόσων χι­λιά­δων ακι­νή­των αντέ­χει κάθε τρά­πε­ζα;), τρί­τον απαι­τεί μια δι­κα­στι­κή υπο­δο­μή που δεν υπάρ­χει (πόσες χι­λιά­δες υπο­θέ­σεις πλει­στη­ρια­σμών «αντέ­χουν» τα δι­κα­στή­ρια ώστε να τε­λε­σι­δι­κή­σουν σε «εύ­λο­γο» χρόνο;).

Εξάλ­λου, η ρύθ­μι­ση είναι με­τα­βα­τι­κή, αφού θα ισχύ­σει μέχρι το 2018 και ύστε­ρα το όλο πλαί­σιο θα επα­νε­ξε­τα­στεί. Τι ελ­πί­ζουν οι δα­νει­στές, οι τρα­πε­ζί­τες, τα distress funds και η κυ­βέρ­νη­ση ότι θα συμ­βεί μέχρι τότε; Ότι θα αρ­χί­σει να σχη­μα­τί­ζε­ται η «αγορά κόκ­κι­νων δα­νεί­ων», θα μπουν στο παι­χνί­δι τα distress funds αγο­ρά­ζο­ντας πολύ φτηνά χαρ­το­φυ­λά­κια κόκ­κι­νων δα­νεί­ων, θα βγά­λουν στην αγορά προ­ϊ­ό­ντα (π.χ. αμοι­βαία κε­φά­λαια) που θα χτί­σουν πάνω σε αυτά τα ακί­νη­τα. Με προ­ο­πτι­κή να ανέ­βουν οι τιμές των ακι­νή­των, ώστε ο πλει­στη­ρια­σμός να γίνει ακόμη πιο συμ­φέ­ρων για τις τρά­πε­ζες και άρα να έρθει η σειρά και των υπό­λοι­πων ακι­νή­των που με­τα­βα­τι­κά θα προ­στα­τεύ­ο­νται αλλά με την ανα­με­νό­με­νη αύ­ξη­ση των τιμών θα πε­ρά­σουν την «κόκ­κι­νη γραμ­μή» των ση­με­ρι­νών κρι­τη­ρί­ων προ­στα­σί­ας…

Συ­μπέ­ρα­σμα: Τα ασθε­νι­κά μέτρα προ­στα­σί­ας ενός πο­σο­στού κα­τοι­κιών δεν λαμ­βά­νο­νται για να προ­στα­τευ­τούν οι δα­νειο­λή­πτες αλλά… οι τρά­πε­ζες και τα distress funds! Για να αρ­χί­σει να χτί­ζε­ται η σχε­τι­κή «αγορά», για να «ρο­λά­ρουν» οι πα­ρά­πλευ­ροι μη­χα­νι­σμοί (των τρα­πε­ζών, ο δι­κα­στι­κός) υπο­στή­ρι­ξης της λει­τουρ­γί­ας αυτής της αγο­ράς, για να αρ­χί­σει να ανε­βαί­νει η αξία των σχε­τι­κών χαρ­το­φυ­λα­κί­ων… Αν πράγ­μα­τι χρειά­στη­καν 17 ώρες «δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων», είναι γιατί όλα αυτά απαι­τούν πράγ­μα­τι με­γά­λη προ­σο­χή και ένα κα­λο­με­λε­τη­μέ­νο «μείγ­μα» μέ­τρων. Όσο για την προ­στα­σία ενός τμή­μα­τος των δα­νειο­λη­πτών, αυτή έχει χα­ρα­κτή­ρα «πα­ρά­πλευ­ρης ωφέ­λειας» και είναι προ­σω­ρι­νή και με­σο­πρό­θε­σμα αβέ­βαιη, τόσο πιο αβέ­βαιη όσο κα­λύ­τε­ρα απο­δώ­σει το σχέ­διο δα­νει­στών – τρα­πε­ζι­τών – κυ­βέρ­νη­σης.

Η ουσία είναι πως το «πρώτη φορά Αρι­στε­ρά» της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ση­μαί­νει πλέον και επι­σή­μως πρώτη φορά (μα­ζι­κοί) πλει­στη­ρια­σμοί πρώ­της κα­τοι­κί­ας και πρώτη φορά distress funds. Ένα κί­νη­μα ανυ­πα­κο­ής, που θα αντι­στα­θεί στους πλει­στη­ρια­σμούς και τις εξώ­σεις, είναι η μόνη ρε­α­λι­στι­κή και απο­λύ­τως εφι­κτή απά­ντη­ση!

Υστε­ρό­γρα­φο: Είναι πράγ­μα­τι εντυ­πω­σια­κό, αλλά όσα μέχρι σή­με­ρα έχουν δρο­μο­λο­γη­θεί δεν είναι παρά μόνο η αρχή. Ακο­λου­θεί το Ασφα­λι­στι­κό και, πριν απ’ αυτό, η κα­τά­θε­ση του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού του 2016 ταυ­τό­χρο­να –όπως λένε οι πλη­ρο­φο­ρί­ες– με το νέο Με­σο­πρό­θε­σμο Πλαί­σιο 2016-2019.

Καθώς οι δε­σμεύ­σεις του τρί­του μνη­μο­νί­ου με­τα­τρέ­πο­νται στα­δια­κά σε εφιαλ­τι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα για την ερ­γα­τι­κή τάξη και τα λαϊκά στρώ­μα­τα, η κι­νη­το­ποί­η­ση της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος πρέ­πει να θέσει στόχο το να μπλο­κά­ρου­με αυτήν τη δια­δι­κα­σία. Η πο­λι­τι­κή και κι­νη­μα­τι­κή πίεση πάνω στους βου­λευ­τές και τα στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πρέ­πει να γίνει αφό­ρη­τη. Όποιος/α ση­κώ­σει το χέρι για να ψη­φί­σει αυτά τα μέτρα θα πρέ­πει να ξέρει ότι θα υπο­στεί ό,τι και τα στε­λέ­χη των πα­λιών μνη­μο­νια­κών κυ­βερ­νή­σε­ων: θα χάσει το «δια­βα­τή­ριο» για να κυ­κλο­φο­ρεί και να έρ­χε­ται σε επαφή με τον κόσμο των κι­νη­μά­των και της Αρι­στε­ράς αλλά και με τα εκα­τομ­μύ­ρια θύ­μα­τα αυτών των ρυθ­μί­σε­ων… Και μά­λι­στα για έναν επι­πλέ­ον λόγο: επει­δή το κάνει στο όνομα –υπο­τί­θε­ται– της Αρι­στε­ράς.

rproject