Ο κύκλος του διαβόλου

analyst

του Βασίλη Βιλιάρδου

Χωρίς μία διεθνή διάσκεψη χρέους, τα οικονομικά προβλήματα ίσως οδηγήσουν στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο – ο οποίος έχει ήδη ξεκινήσει, με τη νομισματική του μορφή, καθώς επίσης με τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή

.

«Δεν είμαστε αντιμέτωποι με έναν επώδυνο μεν, αλλά απλό στην εξήγηση του κοινωνικό αποκλεισμό, ανάλογο με αυτόν που διαπιστωνόταν ανέκαθεν, σε περιόδους οικονομικών κρίσεων – επειδή αυτό που συνέβαινε τότε ήταν παροδικό και εντός του συστήματος.

Αυτό που συμβαίνει όμως σήμερα είναι εντελώς διαφορετικό, αφού ανοίγονται κυριολεκτικά «τάφοι», με αποτέλεσμα να αποκλείονται για πάντα, να θάβονται κατά κάποιον τρόπο ζωντανοί οι άνθρωποι – να οδηγούνται δηλαδή εκτός του συστήματος, όπου παύουν πλέον να υπολογίζονται ως μέλη της κοινωνίας«.

.

Άποψη

Όλες οι συζητήσεις που επικεντρώνονται στην ηθική του χρέους, στην ανηθικότητα δηλαδή της σύναψης δανείων, όταν δεν είναι εξασφαλισμένη η αποπληρωμή τους, δεν κατανοούν πόσο επικίνδυνο είναι, όταν μία ολόκληρη κοινωνία αρχίζει πραγματικά να εξοφλεί τα χρέη της, παύοντας να δανείζεται – ακόμη και όταν η αποπληρωμή είναι μικρής έκτασης.

Ο κίνδυνος αυτός προέρχεται από την κατάρρευση της οικονομίας, αφού όποιος αποπληρώνει χρέη παύει να καταναλώνει – οπότε η ζήτηση περιορίζεται, ο τζίρος των επιχειρήσεων επίσης, επενδύσεις δεν διενεργούνται, η ανεργία αυξάνεται, τα έσοδα του δημοσίου μειώνονται, η κλιμάκωση των φόρων για να εξισορροπηθεί η απώλεια των εσόδων και οι δαπάνες από την αυξημένη ανεργία περιορίζουν ξανά την κατανάλωση κοκ. (ανάλυση).

Ουσιαστικά ξεκινάει ένας καθοδικός σπειροειδής κύκλος, ο οποίος είναι αδύνατον να σταματήσει – επειδή μία κοινωνία δεν λειτουργεί όπως ένα νοικοκυριό.

Με απλά λόγια, είναι εντελώς διαφορετικό και ακίνδυνο, όταν επί μέρους άτομα ή επιχειρήσεις αποπληρώνουν τα χρέη τους – επειδή υπάρχουν άλλα άτομα και άλλες επιχειρήσεις που δανείζονται, οπότε η ζήτηση παραμένει η ίδια. Η μείωση των χρεών εξελίσσεται όμως σε μία οικονομική καταστροφή, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη, επειδή στις χώρες της κρίσης τόσο το δημόσιο, όσο και ο ιδιωτικός τομέας, προσπαθούν ταυτόχρονα να μειώσουν τα χρέη τους.

Συνεχίζοντας, πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι, τα χρήματα παράγουν πλούτο – γεγονός που αποτελεί ένα τεράστιο σφάλμα. Η χρηματοπιστωτική περιουσία είναι εντελώς εικονική – στην πραγματικότητα, ένας απλός ηλεκτρονικός αριθμός σε έναν τραπεζικό λογαριασμό, απέναντι στον οποίο υπάρχουν αντίστοιχες πιστώσεις κάποιου άλλου.

Η πραγματική περιουσία μίας κοινωνίας είναι τα εμπορεύματα και οι υπηρεσίες που παράγει σε ετήσια βάση – το ΑΕΠ της. Μόνο αυτά τα αγαθά υπάρχουν, κανένα άλλο. Εν τούτοις, στην Ευρώπη παρατηρείται ένα περίεργο φαινόμενο: για να πληρωθούν τα χρέη του παρελθόντος, «στραγγαλίζεται» η οικονομική παραγωγή του παρόντος. Η Ευρώπη «απολυτοποιεί»  λοιπόν τα χρήματα που έχουν ήδη χαθεί, καταστρέφοντας την ευημερία που θα μπορούσε να έχει.

Μπορεί δε σήμερα να υποφέρουν περισσότερο οι χώρες της κρίσης αλλά, αργά ή γρήγορα, θα ακολουθήσουν όλες οι υπόλοιπες – ενώ είναι παράδοξο το γεγονός ότι, οι Γερμανοί θεωρούν αυτονόητη τη μη επιβάρυνση τους με τις πολεμικές επανορθώσεις το 1953, επειδή θα ήταν οικονομικά αδύνατον, όταν την ίδια στιγμή δεν θέλουν να κατανοήσουν πως η ίδια οικονομική λογική καθιστά αδύνατη την αποπληρωμή των χρεών, εκ μέρους των χωρών της κρίσης, ειδικά της Ελλάδας.

Περαιτέρω, θεωρούμε έντιμο, αλλά εντελώς παράλογο το γεγονός ότι, πολλοί Έλληνες ενοχοποιούν τον εαυτό τους για τα σημερινά αδιέξοδα της χώρας τους – νομίζοντας καλοπροαίρετα πως μπορεί μόνη της η Ελλάδα να διορθώσει τα κακώς κείμενα του παρελθόντος, χωρίς να δίνουν σημασία στο ότι, η κρίση χρέους δεν αφορά μόνο τη χώρα τους, αλλά την Ευρώπη και ολόκληρη τη Δύση (Η.Π.Α., Ευρώπη και Ιαπωνία).

Δεν συνειδητοποιούν επίσης το αναμφισβήτητο γεγονός ότι, η κρίση χρέους της Δύσης θα συμπαρασύρει τον υπόλοιπο πλανήτη, όπως φαίνεται ήδη από τη Νότια Αμερική, τη Ρωσία και την υπερχρεωμένη Κίνα (γράφημα) – ενώ, χωρίς μία διεθνή διάσκεψη χρέους, τα οικονομικά προβλήματα ίσως οδηγήσουν σε έναν παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος έχει ήδη ξεκινήσει, με τη νομισματική του μορφή (ανάλυση), με τις μάχες στη Μέση Ανατολή, με την επέλαση των προσφύγων, καθώς επίσης με τη σύγκρουση Η.Π.Α. – Ρωσίας.

.

.

Ολοκληρώνοντας, ειδικά όσον αφορά εκείνους τους Έλληνες που κατηγορούν τους υπόλοιπους για την κρίση,χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι έχουν άδικο σχετικά με μία σειρά ελαττωμάτων της ελληνικής κοινωνίας (άρθρο), έχουμε την άποψη πως δεν συμβάλλουν καθόλου στην επίλυση των προβλημάτων της χώρας μας – η οποία δεν οδήγησε την Ευρώπη σε έναν παγκόσμιο πόλεμο, όπως η Γερμανία, αλλά απλά υπερχρεώθηκε, πέφτοντας στην παγίδα του δανεισμού.

Σε κάθε περίπτωση, η λύση της Ελλάδας και της Ευρώπης δεν είναι η συνέχιση της πολιτικής των μνημονίων και της λιτότητας – αλλά η ευρύτερη διαγραφή εκείνων των χρεών που, αφενός μεν είναι αδύνατον να πληρωθούν και δεν θα πληρωθούν, αφετέρου εμποδίζουν την ανάπτυξη της οικονομίας.

Χωρίς ανάπτυξη δε, η ήπειρος μας θα βυθιστεί στο χάος, στις κοινωνικές αναταραχές και στις διακρατικές συγκρούσεις, με αποτέλεσμα να καταστραφεί η σημερινή ευημερία που δημιουργήθηκε με τόσο κόπο και οδύνη, από όλες τις προηγούμενες γενιές – κάτι που δεν θα έπρεπε να επιτρέψουμε να συμβεί.

Υστερόγραφο: Οι Έλληνες ισχυρίζονται ότι θα αμυνθούν, εάν προσπαθήσει κανείς να τους πάρει τα σπίτια τους. Εν τούτοις, όταν τους παίρνουν την πατρίδα τους, δεν αμύνονται καθόλου. Επομένως, δεν θεωρούν πως η πατρίδα τους είναι το σπίτι τους. Από την άλλη πλευρά, πώς είναι δυνατόν να προστατέψουν τα σπίτια τους, όταν έχουν χάσει τη χώρα τους;