Η ΜΑΥΡΗ ΜΠΟΥΡΓΚΑ

iskra

Του ΣΤΑΘΗ*

Βγήκαν τα γκάλοπ παγανιά.

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα μαζεύονταν τον τελευταίο καιρό τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα. Μέσα σε φθηνά ουίσκια (κεσάτια οι παραγγελιές) και σε βρισιές! - μάγκες δεν τη βγάζουμε ως τις άλλες εκλογές! - με ξεφτίλα προβλέψεις, αδερφάκια και λοιπά αυτοφωράκια, δεν γίνεται χαΐρι, δεν καζαντάει ο μπεζαχτάς...

Παράπονο και νταλκάς ο Γκάλοπ ο Καταχνιάς: σύντροφοι και συναγωνιστές, φθάσαμε στα πατερημά μας, δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε στην κοινωνία. Πιο τσαμπουκάς ο Γκάλοπ ο Σουγιάς: όπα, ρε μεγάλε! στην κοινωνία κυκλοφοράμε λούφα και παραλλαγή κι άμα μυρίσεις αρπαχτή, τότε την κάνεις δαγκωτή. Θέλει τέχνη το άθλημα.

Και υπομονή ! Τρίτη-Πέμπτη μακαρόνια και ο μάγκας βγάζει χρόνια. Ησυχάστε, ρε μάγκες! Βρυχήθηκε ο Γκάλοπ δε Νάιφ, κάνετε ντόρο και δεν ακούω τη βοή των επερχομένων.

Γεια σας αλάνια γκαλοπτζήδες, αλμπάνηδες, αλχημιστές και σταυρωτήδες (των ψηφοδελτίων), γεια σας άξια τέκνα του Κάλχα και του Τειρεσία, του Νοστράδαμου και της ΝΑΣΑ, που προβλέψατε ότι το «Οχι»είναι «Ναι» πριν να το πάρει στα χέρια του ο Οβίδιος και να μεταμορφώσει τον Αλέξη σε αλύγιστο γονατισμένο και αδούλωτο γκολκίπερ - γκολ αυτοί, στη σέντρα εμείς. Δώδεκα-μηδέν χάνουμε, σύντροφοι, αλλά αν χάναμε είκοσι οχτώ-μηδέν, θα ήταν καλύτερα; όπως έλεγε ο κ. Σαμαράς ή ο κ. Βενιζέλος

ή ο κ. Καρατζαφέρης ή ο κ. Κουβέλης και οι υπόλοιποι παίχτες της προηγούμενης ενδεκάδας που έφαγε το μνημόνιο.

Διότι το μνημόνιο τρώει τον άμπακο! Εφαγε το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, τον ΛΑΟΣ, μισόφαγε τη Ν.Δ. και τώρα μισοτρώει τον ΣΥΡΙΖΑ. Πλην όμως, ό,τι τρώει το μνημόνιο το μεταβολίζει και το ξαναεμφανίζει στην πολιτική πιάτσα. Αίφνης η Ν.Δ. πλημμύρισε

απ’ την παλιννόστηση εκατοντάδων σκελετών που είχε ως τώρα θάψει στο χρονοντούλαπο με τις αμαρτίες της. Φοβερό το προσκλητήριο Μεϊμαράκη, στο «χθες» που λέει και η γλώσσα του Οργουελ πίνοντας απ’ τις κρίσιμες λέξεις (όπως: μεροκάματο, καπιταλισμός, ανεργία, αυτοκτονίες κ.τ.λ.) το αίμα τους, για να το πτύει μετά σε λιανά και φραγκοδίφραγκα, ώστε να καταλαβαίνουν οι μάζες τα βαθειά νοήματα της προπαγάνδας - όπα! να τος και ο Χρυσοχοΐδης, ο διαβαστερός που μας έστειλε αδιάβαστους, να τος πάλι

σκελετός στο μεϊντάνι, και ιδού το «νέο» να κινδυνεύει εκ νέου απ’ το «παλιό» καθώς ψιθυρίζει στο αυτί του κ. Τσίπρα ο Λούλης και κυρ Λούλης κι αφέντης συμβουλάτορας των πάντων όλων. Διότι, ω ναι!, ο κ. Λούλης συμβουλεύει πλέον τον Αλέξη! Ο κ. Λούλης έχει στείλει μετ’ επαίνων στον διάολο όσους κατά καιρούς έχει συμβουλεύσει, Κ. Καραμανλή, Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαρά - τώρα συμβουλεύει και τον κ. Τσίπρα...

«Βάλε στους αριστερούς δύσκολα, Πρόεδρε» λέει στον Αλέξη. «Βάλε τους το δίλημμα: ή Τσίπρας ή Μεϊμαράκης». «Μα οι αριστεροί, εκτός των άλλων, είναι “εκπαιδευμένοι” να μην υποκύπτουν σε διλήμματα», διαμαρτύρεται ο Αλέξης. «Υποκύπτουν! μετά από σθεναρή αντίσταση 17 ωρών» επιμένει ο Λούλης, γεια σου Λούλη και κυρ Λούλη κι άρχοντα των δυνάμεων του «αύριο»!..

Το αύριο δεν θα ’ρθει από μονάχο του νέτο σκέτο, αν δεν του σκάψουμε τον λάκκο κι εμείς, ωρύεται ο Γκάλοπ ο Μουχρίτσας. Ακου, Πρόεδρε, μάθαινε κι άσε τις λαφαζανιές. Τα γκάλοπ δεν προβλέπουν τίποτα, διαμορφώνουν όμως το πλαίσιο μέσα στο οποίο παίζεται το παιγνίδι - κι εδώ δεν παίζουμε πιτσικουλιές, παίζουμε εκλογές! Συνεπώς

έχουμε και λέμε: τα δύο πρώτα κόμματα παίζουν τσίμα-τσίμα. Βασικό! Ολα τα υπόλοιπα, τρίτη εθνική, συν ή πλην 4,5%. Αρα ένας είναι ο εχθρός: η Ν.Δ. Μαζί ψηφίσατε το μνημόνιο, μαζί θα κάνετε κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού», συνεπώς αυτούς πρέπει να ξεσκίσεις. Και από δω και πέρα κομμένες οι ομοιότητες! «Η Ελλάδα μπροστά» λέει η Ν.Δ., «μόνο μπροστά» λέει ο ΣΥΡΙΖΑ! Το αλλάζουμε

εδώ και τώρα! Θα λέμε «κερδίζουμε το μέλλον» - «πού; στη ρουλέτα;» ρώτησε δειλά-δειλά ο νέος λογογράφος και έπνιξε ένα γελάκι. Ο Γκάλοπ ο Μουχρίτσας τον πυροβόλησε ανάμεσα στα μάτια και συνέχισε: «Θα κάνεις αύριο κυβέρνηση με τη Ν.Δ.;» - «αδύνατον!» απάντησε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. «Μπράβο! ποτέ δεν θα απαντάς σε λογικές ερωτήσεις».

Εξω νύχτωνε. Στις πλατείες νεοδημοκράτες πανηγυριστές ούρλιαζαν «Βαγγέλη σέξυ, σκίσε τον Αλέξη». Ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος σε μια γωνιά μελαγχολούσε μοναχός και σε μια νυχτερινή εκπομπή ενός μεγάλου ραδιοφωνικού σταθμού μια κυρία με ωραία ελληνικά, αξιοπρεπής και μορφωμένη, ρωτούσε τον παραγωγό γιατί της έκοψαν πάλι δέκα ευρώ από τη σύνταξή της. «Για μένα τα δέκα ευρώ έχουν μεγάλη αξία» έλεγε κι ακουγόταν βασανισμένη από κάποιο οικείο κακό. Δεν παραπονιόταν, δεν κλαιγόταν, στην Αθήνα μιλούσε, στην Ελλάδα μιλούσε

και η φωνή της χανόταν μέσα στον θόρυβο της σάχλας. «Ο Αλέξης είναι λαϊκό παιδί» δήλωνε σε άλλο ραδιόφωνο ο κ. Πανούσης, «τον γοήτευσε ο Βαρουφάκης» - έλεγε δηλαδή ο καλός αυτός άνθρωπος ευήθη τον πρωθυπουργό του.

Ασε, Ευκλείδη, τη μελαγχολία κι άκουσε τον κ. Μεϊμαράκη να κορυβαντιά: «Θα έχει η Κρήτη Κρητικό Πρωθυπουργό» - τρέμε Κάτω Αχλαδίτσα της ορεινής Γορτυνίας. Ομως.

Αυτά θα άλλαζε η Αριστερά, καλέ μου Κεμάλ. Θα συνέβαλε στην αναβάθμιση του δημόσιου λόγου. Θα έκοβε τα δεσμά της Διαπλοκής στον Τύπο, θα καταργούσε τον νόμο περί ευθύνης Υπουργών. Θα υπερψήφιζε την απλή αναλογική, η Αριστερά προ Λούλη και Σαγιά, η Αριστερά που δεν μίλαγε την κούφια ρητορική των «χθες» - «αύριο» και «μπροστά», αλλά τη γλώσσα της φωτιάς: δεν θα κόψω συντάξεις, ρε! δεν θα βάλω κεχαγιά στο Σύνταγμα, ρε! - μη συνεχίζεις, γραφιά μου. Μην πεις για τους γεωργούς, τους φτωχούς και τους εξαθλιωμένους· αυτοί

σαν δουν από μακριά κερί να φέγγει σε μακρινό παράθυρο ανοιχτό, εκεί ας προσφύγουν, θα ’ναι μαζί τους κι ο Χριστός. Κι ας μην έχει ψωμί να τους ταΐσει, κρασί να πιουν και να δοξάσουν τη ζήση, θα ’χει μάτι γλυκό που δεν θα τους κοροϊδεύει τη θλίψη, μάτι που δεν θα τους περιπαίζει τη λογική...

Νησιά οι συνοικίες μας και σκόρπιοι βράχοι τα χωριά μας. Και άνθρωποι που ποθούν να τους σέβονται. Οχι όλοι οι άνθρωποι, αλλά οι πολλοί. Αυτοί, το ελλείπον παιγνιόχαρτο από τα πράγματα της οικουμένης.

Συγγνώμη, κυρία μου, που σου έκοψε ο ΣΥΡΙΖΑ τη σύνταξη, φταίω κι εγώ για αυτό, τον συνέδραμα. Κι αν τώρα αλλάζω πλώρη για να μείνω στην ίδια πορεία, και πάλι συγγνώμη σου ζητώ για τα δέκα ευρώ. Διστακτικά πια θα σου μιλώ, πάντα στη μεγαλοθυμία σου ελπίζοντας...

*Δημοσιεύτηκε στο enikos.gr την Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015