Τι κρύβει η αποχή;

Νέα Πολιτική

του Όθωνος Ιακωβίδη

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του Υπ. Εσωτερικών, στους 10 Έλληνες ψηφοφόρους :

1.      Οι 5 απείχαν από την διαδικασία των εκλογών

2.      Οι 2 ψήφισαν τα κόμματα της σημερινής κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ)

3.      Οι 3 ψήφισαν τα υπόλοιπα κόμματα που είναι στο κοινοβούλιο.

Βλέπουμε, λοιπόν, πως το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, δεν εκπροσωπείται μέσα στο κοινοβούλιο.

Βέβαια, οι πολίτες που αποτελούν το κομμάτι αυτό, δεν έχουν ίδια πολιτικά χαρακτηριστικά. Πχ δεν είναι όλοι τους πρώην “Δεξιοί” ή “Αριστεροι”, δεν είναι όλοι τους αδιάφοροι, ούτε όλοι τους είναι “συνειδητά απέχοντες” ασκώντας πολιτική πράξη.

Ας επιχειρήσουμε μία ανάλυση αυτού τού κομματιού της κοινωνίας, καθώς αποτελεί το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας και καθώς, οι πολιτικές αποφάσεις, ναί μεν, λαμβάνονται μέσα στο κοινοβούλιο, η εφαρμογή τους όμως, γίνεται στην κοινωνία ολόκληρη, μέρος της οποίας είναι και αυτό το κομμάτι που ποσοτικά, είναι ίσο με αυτό των “ψηφισάντων”.

Από τα επίσημα αποτελέσματα των εκλογών από τη “μεταπολίτευση” και εδώ,διαπιστώνουμε δύο άλματα της αποχής:

·         Ένα άλμα της τάξεως του 10% επί των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, αμέσως μετά την υπαγωγή της Οικονομίας σε Μνημονιακή επιτήρηση.

·         Ένα άλμα 10% πάνω από το προηγούμενο, μετά την υπαγωγή της “ΣΥΡΙΖΑΙΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ” και της “ΗΡΩΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ” των ΑΝΕΛ στις Μνημονιακές δυνάμεις.

Δηλαδή, μετά τα δύο αυτά άλματα, έχουμε ένα 20% πάνω από το παγιωμένο ποσοστό αποχής που είχαμε πρό των Μνημονίωνκαι το οποίο ήταν περί το 25%.

Το ποσοστό αυτό (20%), δείχνει μία συνειδητή άρνηση στην εκλογική διαδικασία,δηλαδή σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, εξ αιτίας αισθήματος, κυρίως,απογοήτευσης ή θυμού και όχι αδιαφορίας.

Αλλά, άλλο πράγμα είναι η απαξίωση και άλλο η αδιαφορία.

·         Η απογοήτευση οδηγεί σε απαξίωση ολόκληρου του συστήματος. Η αδιαφορία, οδηγεί στην παθητικότητα.

·         Αντιθέτως, η απαξίωση σε κάτι που μας απογοητεύει, οδηγεί στην αναζήτηση εναλλακτικής λύσης που θα μας γοητεύσει.

Αυτό το ποσοστό που, αριθμητικά, είναι ίσο με το ποσοστό που δίνει κυβέρνηση στη Χώρα (οι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ κυβερνούν με 21,2% επί των εγγεγραμμένων: 19,2 % + 2% αντίστοιχα ) έχει ένα κοινό πολιτικό χαρακτηριστικό: Είναι ΑντιΜνημονιακό.

Όταν, όμως (σύμφωνα και με το χθεσινό σημείωμα της στήλης, με τίτλο “Το δισυπόστατο των Μνημονίων”) “Μνημόνιο” είναι, πρωτίστως, Συνθήκη κατάργησηςτης Λαϊκής κυριαρχίας και εκχώρηση Εθνικής κυριαρχίας και, δευτερευόντως,Συνθήκη “μεταρρύθμισης” των “κακώς κειμένων” της Οικονομίας, τότε η εναλλακτική λύση που μπορεί να μεταλλάξει την απογοήτευση σε νέα δράση, φαίνεται πως ήδη υπάρχει.

Το ερώτημα που τίθεται, μετά όλα αυτά, είναι: Θα μπορέσει αυτή η απογοήτευση να μετουσιωθεί σε μία νέα πολιτική οντότητα, που δεν θα μείνει στην επιφάνεια όπου λιμνάζει το δίπολο “Μνημόνιο / ΑντιΜνημόνιο”, αλλά θα προχωρήσει στην βαθύτερη πολιτική διευθέτηση για μία πραγματικά Δημοκρατική Πολιτεία, που θα ξεριζώσει τα αίτια που οδήγησαν τη Χώρα στη ντροπή και στην καταστροφή των Μνημονίων ;;;