Φιλελεύθεροι Ήρωες (liberalate me!)

Αναδημοσιεύτηκε από την Ελεύθερη Λαϊκή Αντιστασιακή Συσπείρωση

Εκτός από τον υπαρκτό σοσιαλισμό, που υπήρξε και πια δεν υπάρχει, υπάρχει και ο υπαρκτός φιλελευθερισμός, κι αυτός υπάρχει όταν το αόρατο χέρι της αγοράς κρατάει ένα Tommy Gun. Τότε και έτσι είναι που τα πράγματα “διευθετούνται”.
Αμερικάνος πατριώτης, ήρωας και θεμελιωτής του υπαρκτού φιλελευθερισμού, ο μέγιστος των ηγετών της υπαρκτής φιλελεύθερης οικονομίας, Lucky Luciano,πέθανε  εξόριστος στην Νάπολη αλλά σύμφωνα με την επιθυμία του ετάφη στην Νέα Υόρκη. Στο Queens.

Συνιδρυτής της “Επιτροπής” μαζί με τον άλλο μεγάλο, τον Meyer Lansky, κατάφερε μέσα σε μια δεκαετία να απενοχοποιήσει όσο κανείς το χρήμα και την απληστία, επέβαλε την προτεραιότητα του κέρδους βάζοντας σε “δεύτερη μοίρα” κάθε άλλη αξία, και αποδυνάμωσε όσο κανείς άλλος φιλελεύθερος ριζοσπάστης τις αφελείς και αντιπαραγωγικές ιδέες της δημοκρατίας και της αλληλοβοήθειας.

Απειλώντας, εκβιάζοντας, δολοφονώντας εμβολίαζε με το ριζοσπαστικό λεξιλόγιο της κερδοσκοπίας κάθε κοινωνικό δεσμό και κάθε ηθική παράδοση, αφομοιώνοντας τους θεσμούς και μετασχηματίζοντάς τους σε εκτελεστικά όργανα “οικογενειών” προς την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Αυτό που ο φιλελεύθερος κόσμος οφείλει στους Luciano και Lansky είναι, όχι μόνον ο πρακτικός οδηγός, αλλά και η πραγμάτωση της θεωρίας του.

Κανείς δεν αντιστάθηκε. Από την τελευταία μπανανία ως τα σύγχρονα συγκροτημένα κράτη, όλοι αφομοιώθηκαν μέσα στον πυρετό του κέρδους, της ανάπτυξης, του ανταγωνισμού, της υπερπαραγωγής και των “στρατηγικών πλεονεκτημάτων”. Τα Τομιγκαν έγιναν G3, Μ16, Napalm, Leopard κτλ.

Η γενική ιδέα ήταν η μετωπική σύγκρουση με κάθε ηθικό-εθιμικό δίκαιο και η ταυτόχρονη ρευστοποίηση του “κράτους δικαίου” (του δικαίου της “οικογένειας”).

Το “ευέλικτο” κράτος, που τελικά από την μεγάλη ευελιξία κυνηγάει την ουρά του αφήνοντας το πεδίο ανοικτό στις οικογενειακές υποθέσεις της φιλελεύθερης “επανάστασης”, της αυξημένης παραγωγικότητας και του αποτελέσματος.

Το επίτευγμά τους είναι ο ριζικός μετασχηματισμός της πολιτικής δράσης σε δράση ιδιωτική (cosa nostra), η απονοηματοδότηση κι ο ευτελισμός της δημοκρατίας, και η μετατροπή του δημόσιου χώρου σε χώρο εκδίπλωσης των ιδιωτικών “πρωτοβουλιών” με τη μορφή διαταγμάτων, έκτακτων τροπολογιών και κατεπείγοντων νομοθετημάτων, τα οποία συνήθως αποφασίζονταν και επικυρώνονταν από  πολιτικούς-μαριονέτες περασμένα μεσάνυχτα και υπό την επίβλεψη των κονσιλιέρε της οικογένειας, που λέγονταν πλέον “διοικητές”.

Τα πρόσωπα των δύο αυτών ηρώων “προσκύνησαν” διάφορες ετερόκλητες και ολωσδιόλου γελοίες περιπτώσεις της παγκόσμιας πολιτικής, οι οποίες τώρα μεταγράφονται, όπως άλλωστε τους αξίζει, σε χαρακτήρες  (πόσο;!) βλακωδών χολιγουντιανών παραγωγών που αναπαράγουν την ούτως ή άλλως θεαματική τους παρουσία.
Δισεκατομύρια ανθρώπων, χιλιαπλάσια πτηνά, θηλαστικά και ψάρια, αλλά και η ίδια η γη, το έδαφος, το υπέδαφος, τα βουνά, τα δάση, η έρημος κι η στέπα, τα πελάγη, ο ωκεανός, κάθε γωνιά και κάθε ζωή έχει νοιώσει σήμερα το μαγικό άγγιγμα του υπαρκτού φιλελευθερισμούτων Λουτσιάνο και Λάνσκι, το μότο των οποίων επικράτησε σε ένα απίστευτα σύντομο χρονικό διάστημα και παντού:

Δεν υπάρχει “καλό” και “κακό” χρήμα. Υπάρχει μόνο  χρήμα. Και αφού όλα “είναι χρήμα” δεν υπάρχει “καλό” και “κακό”. Τέλος!

Με το δάκτυλο στη σκανδάλη, η αόρατη χείρα (ενίοτε και “μαύρη”) κανόνισε και κανονίζει “την κατάσταση” σε όλα τα μήκη και τα πλάτη για λογαριασμό της “οικογένειας”.

Στη Σομαλία, στο Τσαντ, στο Κονγκό, στη Λιβερία, στο Σουδάν, στη Ζιμπάμπουε, στην Αλγερία και την Αίγυπτο.

Στη Βοσνία, την Ελλάδα, τη Ρουμανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, τη Γεωργία, τη Ρωσία και την Βρετανία

Στις Η.Π.Α, στον Καναδά, στην Βολιβία, τη Χιλή, το Περού, την Ονδούρα, την Αϊτή, τον Ισημερινό, την Κολομβία και τον Παναμά.

Στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, στο Αζερμπαϊτζάν, στο Ουζμπεκιστάν, στις Φιλιππίνες και στο Μπαγκλαντές.

Ενώ είναι παντού, υποτίθεται ότι δεν είναι πουθενά…

Θα μπορούσε σήμερα να υπάρξει ένας συνοπτικός ισχυρισμός (θέση) που να κάνει ορατή πέρα από κάθε αμφιβολία την μορφή της κυριαρχίας που επιβάλεται στο σύνολο της ζωής;

Θα ήταν ένας ισχυρισμός που θα αντέτασσε την δυνατότητα μιας δικαιης ανακατανομής του “πλούτου”, ή ένας ισχυρισμός που θα φανέρωνε την απάτη και την σχετικότητα της;

Δηλαδή θα περιελάμβανε ή θα απέκλειε εξ αρχής την “ιδέα” του χρήματος;

Μπορούμε και, αν ναι,θα άξιζε τον κόπο να επανακωδικοποιήσουμε κατά τόπους μια στέρεη κοινωνική δομή

πηγή : dangerfew