Ιδιωτικοποιήσεις: Παραδίδουν το τελευταίο εργαλείο ανάπτυξης (Επίκαιρα 27/9-3/10/12))

Αναδημοσιεύτηκε από την Ελεύθερη Λαϊκή Αντιστασιακή Συσπείρωση

του Λεωνίδα Βατικιώτη
Επίκαιρα 27/9 – 3/10/12

Όχι μόνο θετικά, αλλά πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα στην οικονομία και τα δημόσια οικονομικά θα έχει σύμφωνα με την κυβέρνηση η υλοποίηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο εξαγγέλθηκε από την Τρόικα πρώτη φορά το 2011 και στη συνέχεια υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι τελείως διαφορετική. Τα χρήματα που θα εισρεύσουν από το ξεπούλημα της ελληνικής δημόσιας περιουσίας θα πάνε στους δανειστές μας και όχι στα δημόσια ταμεία. Πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να γίνουν συντάξεις και νοσοκομεία!

Την σχετική πρόβλεψη οι πιστωτές της Ελλάδας δεν την άφησαν να υφίσταται μόνο ως γενική δέσμευση των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στην Τρόικα, παρότι η εθελοδουλεία τους είναι τόσο παροιμιώδης ώστε επ’ ουδενί δεν θα διανοούνταν να παραβιάσουν αυτή την συμφωνία. Αλλά, επέβαλλαν να ψηφιστεί και από την Βουλή. Στόχος τους προφανώς είναι να δεσμεύεται κάθε μελλοντική ελληνική κυβέρνηση σε αυτό το στόχο και να μην επαφίεται στην καλή της θέληση. Έτσι, τροπολογία μάλιστα που συμπεριλήφθηκε στο σχέδιο νόμου «αναμόρφωση πλαισίου λειτουργίας Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων, Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους, Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών, Σύσταση Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Περιουσίας και άλλες διατάξεις» εξασφαλίζει με κάθε σαφήνεια ότι όλα τα λεφτά των ιδιωτικοποιήσεων θα πάνε στους πιστωτές.
Αναφέρεται κατ’ αρχάς στην αιτιολογική έκθεση: «Με την παρ. 2 της προτεινόμενης ρύθμισης, ορίζεται ότι τα έσοδα από την αποκρατικοποίηση και την αξιοποίηση των επιχειρήσεων και των λοιπών περιουσιακών στοιχείων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του ν. 3049/2002 όπως αυτό ορίζεται στις παραγράφους 1 και 2 του νόμου αυτού καθώς και αυτών που προβλέπονται στο άρθρο 48 του ν. 3871/2010 (Α’ 141) προορίζονται αποκλειστικά για μείωση του δημόσιου χρέους». Ομολογουμένως, η αιτιολογική έκθεση δεν είναι τόσο αναλυτική, ούτε παρέχει το απαραίτητο σκεπτικό που επέβαλε την προτεινόμενη ρύθμιση η οποία έχει ως εξής: «Στο άρθρο 1 του ν.3049/22002 προστίθεται παράγραφος 3 ως εξής: “Τα έσοδα από την αποκρατικοποίηση και αξιοποίηση των επιχειρήσεων και των λοιπών περιουσιακών στοιχείων των προηγούμενων παραγράφων και του άρθρου 48 του ν. 3871/2010 (Α’ 141) προορίζονται αποκλειστικά για την μείωση του δημόσιου χρέους”»!

Με τον συγκεκριμένο νόμο γίνεται εύκολα εμφανές ότι οι πιστωτές πέτυχαν εν τέλει αυτό που επιχείρησαν να περάσουν μέσω της ρήτρας για παραίτηση του ελληνικού δημοσίου από τα κυριαρχικά του δικαιώματα (που υπήρχε στην πρώτη και δεύτερη δανειακή σύμβαση) και στη συνέχεια φάνηκε ότι αδυνατούν να επιβάλλουν, λόγω νομικών κωλυμάτων. Όταν για την ακρίβεια φάνηκε ότι έπρεπε να ξεπεράσουν το εμπόδιο της ελληνικής δικαιοσύνης, κάτι που δεν ήταν και τόσο απλό…

Ιδιοτελές το ενδιαφέρον της Τρόικας

Ο συγκεκριμένος νόμος εξηγεί πολύ περισσότερο όμως το ενδιαφέρον που επιδεικνύουν οι πιστωτές μας, δια των αντιπροσώπων τους στην Ελλάδα (της Τρόικας), για την υλοποίηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων. Με απλά λόγια: Αυτό που θέλουν είναι να βάλουν στο χέρι τις ελληνικές ΔΕΚΟ που θα γίνουν υποκαταστήματα των αντίστοιχων γαλλικών και γερμανικών πολυεθνικών (νερού, ενέργειας, κ.α.), τα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου πελάγους που θα τα μετατρέψουν σε θέρετρα πολυτελείας (και του οργανωμένου εγκλήματος) μέχρι και τις βουνοκορφές της Ελλάδας για να χτίσουν χιονοδρομικά κέντρα.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι άξια απορίας η στάση της ελληνικής κυβέρνησης, τόσο της σημερινής, του Αντώνη Σαμαρά, που θέλει να πουλήσει με κάθε κόστος την ελληνική δημόσια περιουσία όσο και της τότε κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου η οποία δέχτηκε να περάσει και μάλιστα νύχτα αυτήν την (ν)τροπολογία η οποία υποθηκεύει πλούτο ο οποίος χτίστηκε επί δεκαετίες με λεφτά των φορολογουμένων. Γιατί, εύκολα μπορεί να προβλέψει κανείς ότι αν το ελληνικό κράτος χάσει τα συγκεκριμένα περιουσιακά του στοιχεία, τότε θα έχει απολέσει κάθε διαπραγματευτικό του χαρτί, οπότε, τότε θα είναι θέμα χρόνου οι πιστωτές να μας «αδειάσουν», επισπεύδοντας για παράδειγμα την αποπομπή της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Υπό ένα άλλο πρίσμα, η οικειοποίηση από τη μεριά των πιστωτών των ΔΕΚΟ θα είναι η χαριστική βολή στην Ελλάδα, μετά το μεγάλο ριφιφί που έκαναν την προηγούμενη διετία σε κάθε είδους δημόσιο ταμείο: Από αυτά των ασφαλιστικών ταμείων που άδειασαν ελέω PSI και ανεργίας (κι όχι των υψηλών συντάξεων που δίνουν) μέχρι τα ταμεία του δημοσίου που είναι πλέον πολύ πιο ελλειμματικά, σε σχέση με δύο χρόνια πριν κι ας καμαρώνει το υπουργείο για το πλεόνασμα που εμφάνισε το οκτάμηνο Ιανουαρίου – Αυγούστου ο προϋπολογισμός, χωρίς  φυσικά να υπολογίζονται ποσά άνω των 7 δισ. που οφείλει το ελληνικό κράτος στους προμηθευτές του, απέναντι στους οποίους έχει κηρύξει στάση πληρωμών. (Αυτό που απορρίπτει κατηγορηματικά να κάνει απέναντι στους ξένους πιστωτές…)

Δημόσιο – σκιά του εαυτού του

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το ελληνικό δημόσιο αν παραχωρήσει τα συγκεκριμένα περιουσιακά του στοιχεία (και μάλιστα με τόσο εξευτελιστικούς όρους όσο προδιαγράφει η απαράδεκτη δήλωση του νέου προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ για ελληνικό …Ελ Ντοράντο) τότε θα έχει στερηθεί κάθε υλικό μέσο για να κάνει την αναγκαία επανεκκίνηση της οικονομίας όταν γίνουν εμφανή τα καταστροφικά αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγηθεί η ελληνική οικονομία, από τη στιγμή που παραδόθηκε στους πιστωτές της, πιστεύοντας ότι έτσι θα εξαγορασθεί η εύνοιά τους. Τότε (σε ένα καμένο έδαφος που θα θυμίζει την μεταπολεμική Ελλάδα όταν το κράτος ξεκίνησε να αγοράζει τα ιδιωτικά μονοπώλια για να εγγυηθεί στους πολίτες στοιχειώδεις υπηρεσίες, όπως νερό και ρεύμα) η επανάκτηση αυτού του πλούτου θα απαιτήσει τεράστιες δαπάνες από το ελληνικό δημόσιο. Φυσικά η δυνατότητα των εθνικοποιήσεων θα είναι ανοιχτή. Γιατί όμως το ελληνικό κράτος να εμπλακεί σε τέτοιες χρονοβόρες διαδικασίες, όταν είναι από τώρα εμφανής η τεράστια ζημιά που προκαλείται στο δημόσιο συμφέρον; Κι ας μη μιλήσουμε για τη δυνατότητα στήριξης των χαμηλότερων εισοδημάτων μέσω μιας διακριτικής τιμολογιακής πολιτικής, που εξαφανίζεται οριστικά. Γι’ αυτό τον λόγο ακόμη και τώρα, που είμαστε στο παρά πέντε, το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων πρέπει να μείνει στα χαρτιά και να παγώσει κάθε σχέδιο πώλησης: Από το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού μέχρι την χρυσοτόκο όρνιθα του ΟΠΑΠ, που θα μπορούσε να στηρίζει το στόχο άσκησης κοινωνικής πολιτικής ή της δημιουργίας πλεονασματικών προϋπολογισμών εφ όρου ζωής. Κι αν η τρικομματική κυβέρνηση έχει αναλάβει δεσμεύσεις κάτω από το τραπέζι έναντι των Ευρωπαίων από τις οποίες δεν μπορεί να απαλλαγεί, η ανατροπή του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων πρέπει να γίνει υπόθεση των ίδιων των πολιτών, που θα κληθούν σύντομα να ζήσουν σε μια χώρα όπου θα πληρώνουμε και για τον αέρα που αναπνέουμε…

Τέλος, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο το πέπλο σιωπής που έχουν ρίξει οι Μνημονιακές κυβερνήσεις στον συγκεκριμένο νόμο. Έκαναν ότι ήταν δυνατό αφότου ψηφίστηκε να τον αποκρύψουν από την κοινωνία μόνο και μόνο για να μπορούν να εμφανίζουν τις ιδιωτικοποιήσεις ως σωτηρία για τα δημόσια οικονομικά, ακόμη και για την συντήρηση των τελευταίων υπολειμμάτων του κράτους πρόνοιας! Αν αυτό δεν είναι πολιτική εξαπάτηση και κοροϊδία τότε τι είναι; Προφανώς όμως η κάθε πολιτική συνοδεύεται και από το ανάλογο ήθος. Μια πολιτική που τιμά το δημόσιο συμφέρον δεν μπορεί παρά να είναι αποφασίζεται στο φως της μέρας, ενώ μια πολιτική που το ενταφιάζει ψηφίζεται κι εφαρμόζεται νύχτα…