του Θανάση Σκαμνάκη
Τα γεγονότα δεν έχουν πόζα για φωτογραφία. Ούτε οι άνθρωποι που τα δημιουργούν. Μπορεί οι φωτογραφίες να έρχονται μετά. Τα γεγονότα και οι άνθρωποι που τα δημιουργούν υπάρχουν, απλώς. Δεν κάνουν βέβαια σα να ξεφλουδίζουν πορτοκάλι ή να ανταλλάσσουν πειράγματα στο καφενείο, ιδρώνουν και σκέφτονται, αλλά και δεν ζουν για να απαθανατίσουν την πράξη και να γράψουν ιστορία, απλώς πράττουν. Περιφέρονται στην ένταση της δράσης, κάνουν τις κανονισμένες συναντήσεις τους, ξενυχτάνε σε μια γωνιά ευχόμενοι να ήσαν σπίτι, στη ζεστασιά τους, αλλά δεν φεύγουν, όχι γιατί αισθάνονται γενναίοι, αλλά γιατί έτσι πρέπει να γίνει, μιλάνε με αγωνία και κοιτούν τις γωνίες καχύποπτα και με φόβο, μήπως τους πιάσουν απροετοίμαστους. Παρουσιάζονται στο ραντεβού τους, παίρνουν καθήκοντα, μήπως μπορώ να χαλαρώσω λίγο; Το έχουν ανάγκη, δεν μπορείς, και συνεχίζουν τη διαδρομή τους, αβέβαιη και απροσδιόριστη. Μπορεί τα πόδια τους να μη τους κρατάνε και τα μάτια τους να κλείνουν από την κούραση, μήπως να πεταχτώ για λίγο σε έναν ύπνο; Μπορεί και το στομάχι να είναι κουβαριασμένο από την αγωνία, αλλά δεν είναι η αίσθηση του ήρωα που τους κρατάει καθηλωμένους στην υποχρέωση, απλώς η ευθύνη, η αίσθηση των άλλων, της ανάγκης. Ακόμα κι όταν τους πλησιάζει η απειλή.
Κι από ανάγκη σε ανάγκη, κι από κόπο σε κόπο, καμιά φορά κι από θυσία σε θυσία, συντελούνται τα γεγονότα. Κι εν συνεχεία παραλαμβάνονται από «αντικειμενικούς» παρατηρητές και εξιστορούνται με τις ανάλογες ανακρίβειες.
Τα εν λόγω πρόσωπα, όχι όλα, φωτογραφίζονται πλέον σε φωτόλουστες συναντήσεις, συχνά επίσημες. Τα βλέπεις τώρα στη φωτογραφία αλλαγμένα, σαν να μην είναι τα ίδια, κι ας είναι! Σαν να έχει περάσει πολύς χρόνος, κι ας μην έχει!
Ύστερα από τα πολλά χρόνια γίνεται πολύ δύσκολο να τους συναντάς, πρόσωπα φωτογραφίας πια και δεν σημαίνουν τίποτα για σένα, κι ας σήμαιναν, κάποτε, τα πάντα.
Κι ωστόσο, αυτό δεν αφαιρεί το παραμικρό από την εποχή τους, ούτε από τα πρόσωπα τους τότε, ούτε από τα γεγονότα καθεαυτά. Καθένας, γεγονότα και άνθρωποι, πορεύεται με άλλα πρόσημα και άλλους σκοπούς, ενδεχομένως, αλλά «ό,τι υπήρξε μιά φορά δεν γίνεται να πάψει να ’χει υπάρξει», που τραγουδάνε κι οι Κατσιμιχαίοι.
Εν τέλει τα γεγονότα δεν είναι γενναία. Είναι αυτό που πρέπει να γίνει. Πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου