«Ο καπετάν Αντρέας Ζέπος: ένας γλεντζές, φιλάνθρωπος και θυμόσοφος ψαράς στην παραλία του Φαλήρου» του Ευάγγελου Αθηναίου

Θέματα Ελληνικής Ιστορίας

γράφει ο Βασίλης Σ. Ε. Τσίχλης, Δικηγόρος Πειραιώς  
(Αναδημοσιεύεται χάρις την άδεια του συγγραφέα τον οποίο και ευχαριστώ προσωπικά.  Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό «Δικηγορική Επικαιρότητα», έκδοση Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιώς, τ. 116, 1^ο τρίμηνο 2013)

"ο Καπετάν Αντρέας Ζέπος"

Παρουσίαση του βιβλίου του Ευάγγελου Αθηναίου, «Ο καπετάν Αντρέας Ζέπος: ένας γλεντζές, φιλάνθρωπος και θυμόσοφος ψαράς στην παραλία του Φαλήρου», εκδόσεις Μουρούσια, Πειραιάς 2012.

«Όλοι καλάρουνε / μα δε πιάνουν ψάρια, / καλάρ’ ο Ζέπος / και πιάνει καλαμάρια…». Ακούγοντας το όμορφο νησιώτικο τραγούδι του μικρασιάτη Γιάννη Παπαϊωάννου (1913-1972), πίστευα ότι ο Ζέπος ήταν ο πιο τυχερός ψαράς! Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ την καταπληκτική ιστορία του, ότι ψάρευε στο Νέο Φάληρο ή ότι σύχναζε «στου Μπελαμί το ουζερί» (κεφ. 23) στην Παναγιά τη Μυρτιδιώτισσα, εκεί που και εγώ πήγα σχολείο. Όλα αυτά καταγράφει με εξαιρετική ενάργεια και νοσταλγική διάθεση ο Ευάγγελος Αθηναίος, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Νέο Φάληρο ενώ είχε την τύχη να γνωρίσει και να συναναστραφεί από κοντά, όχι μόνον τον καπετάν-Αντρέα αλλά και όλη την παρέα του. Ας ακολουθήσουμε, όμως, τη ζωή του καπετάνιου, όπως την αφηγείται ο συγγραφέας στο βιβλίο του, που συνοδεύεται από όμορφη εικονογράφηση.

Βίος και πολιτεία 

Στο τέλος του 19^ου αιώνος, η περιοχή του Νέου Φαλήρου είχε μετατραπεί σε κοσμική λουτρόπολη με εντυπωσιακά ξενοδοχεία. Ακριβώς την ίδια περίοδο, στην άλλη άκρη του Αιγαίου πελάγους, στο Αϊβαλί, οι εύποροι Έλληνες δημιούργησαν και αυτοί μια λουτρόπολη έξω από την πόλη τους που επίσης ονόμασαν Νέο Φάληρο, κατ’ απομίμηση του πειραϊκού· εκεί συναντούμε τον μικρό Αντρέα Ζέπο. Ο πατέρας του Στράτος, ήταν έμπορος, αλλά μια μέρα ήρθαν οι Τούρκοι, του έσπασαν το μαγαζί και τον πήραν μαζί με άλλους Έλληνες· δεν τον ξαναείδαν πια. Η μητέρα του, η

κυρά-Παρασκευή, έγκυος κιόλας, μάζεψε ό,τι μπορούσε, πήρε από το χέρι και τον Αντρέα και κατέφυγαν σε ένα σπίτι με μποστάνι που είχαν έξω απ’ την πόλη για ασφάλεια. Η κυρά-Παρασκευή γέννησε λίγο αργότερα κορίτσι που βαφτίστηκε Στρατούλα, αλλά η ζωή κυλούσε δύσκολα. Ο Αντρέας βρέθηκε, λοιπόν, μούτσος στον «Ταξιάρχη», στο καΐκι του καπετάν-Στέλιου, συγγενή της μητέρας του. Ο «Ταξιάρχης» ήταν από τα μεγαλύτερα ψαράδικα της περιοχής και ο καπετάν-Στέλιος μεγάλος δάσκαλος και καλός άνθρωπος. Έλεγε αργότερα ο καπετάν-Αντρέας: 

«Την πρώτη φορά που πήρα το μερτικό μου απ’ το ψάρεμα, λίγες μπαγκανότες στη χούφτα κι ένα διχτάκι ψάρια, σε λίγα λεπτά έκανα τη σχετικά μεγάλη απόσταση από το λιμάνι στο σπίτι μου. Κυριολεκτικά πετούσα… Τόσο μεγάλη ήταν η χαρά μου που πήγαινα για πρώτη φορά στη μάνα λίγα λεφτά και ένα διχτάκι ψάρια. Νόμιζα ότι είχα γίνει άντρας. Εκείνο που πρέπει να σας πω ξεχωριστά… είναι η χαρά που πήρα μόλις τ’ αφεντικό μου [ο καπετάν-Στέλιος] με πλήρωσε. Η χαρά μου όμως δεν ήταν ότι θα ξόδευα αυτά τα χρήματα για τον εαυτό μου… αλλά γιατί θα τα πήγαινα προσφορά στη μάνα μου» (σελ. 20). 

    

Οι αυταπάτες και οι απάτες μιας πρωθυπουργικής «συνέντευξης»

ardin-rixi

Γ. Παπαδόπουλου- Τετράδη από το liberal.gr 

Όποιος ενήλικας άκουσε χτες τη συνέντευξη του πρωθυπουργού αναρωτήθηκε για πόσο ακόμα η χώρα αντέχει να κυβερνιέται από ανήλικους. Και μόνο η τοποθέτησή του «αν δεν τηρηθεί η συμφωνία για το χρέος, μια κυρίαρχη κυβέρνηση μπορεί να πάρει πίσω τα μέτρα που ψήφισε» αρκεί για να συμπεράνει κανείς ότι ο πρωθυπουργός απειλεί, πως αν δεν μειωθεί το χρέος κατά… 20 δισ. ευρώ στα επόμενα 43 χρόνια (αυτό προβλέπει η ελάφρυνση!), θα κρατήσει την αναπνοή του και θα αυτοκτονήσει για αντίποινα.

Το χτεσινό διάγγελμα του πρωθυπουργού (περί αυτού πρόκειται στην πραγματικότητα) ήταν η επανεπιβεβαίωση ότι ούτε ο ίδιος ούτε και οι υπουργοί του έχουν ιδέα από τις καταστρεπτικές επιπτώσεις της οικονομικής πολιτικής που ακολουθούν.

Η δήλωσή του ότι δεν θα εφαρμόσει τα μέτρα αν δεν ενεργοποιηθούν οι συμφωνίες για το χρέος θα μπορούσε να αρκεί ως μνημείο ψέματος και άγνοιας της πραγματικότητας. Επειδή, η συμφωνία για τη σταδιακή εφαρμογή της λεγόμενης ελάφρυνσης του χρέους είναι συμφωνημένη και οι δανειστές δεν έχουν κανένα λόγο να μην την εφαρμόσουν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτε από αυτή τη δήθεν ελάφρυνση!

Απλώς στέλνουν την αποπληρωμή σε βάθος 45ετίας και χαμηλώνουν το επιτόκιο, έτσι ώστε στα 45 αυτά χρόνια να έχουν πάρει τα λεφτά τους στο ακέραιο, αν όχι με κέρδος (!), την ώρα που κανείς στον πλανήτη δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει του χρόνου στον κόσμο! Όχι σε 45 χρόνια!

Αντιθέτως, τα μέτρα καλείται η ελληνική κυβέρνηση να τα εφαρμόσει ΤΩΡΑ και σε βάθος 5ετίας. Δηλαδή να φτωχοποιήσει τους Έλληνες τώρα, όχι σε 45 χρόνια.

Παραλληλισμοί μεταξύ Τραμπ και Σι

Νέα Πολιτική

του Στάθη Καραπάνου*

Κίνα και ΗΠΑ κείτονται στις δύο αντίπερα όχθες του Ειρηνικού Ωκεανού. Πέραν της γεωγραφικής τους διάστασης, ανάλογη απόσταση χωρίζει τις δύο αυτές χώρες όταν αναλογίζεται κανείς το πολιτικό τους σύστημα, τον αξιακό τους χάρτη και τις πολιτισμικές τους συντεταγμένες. Διαχρονικά, αυτές οι διαφορές έχουν αποδειχθεί σημαντικό εμπόδιο στις σινο-αμερικανικές σχέσεις. Παρά ταύτα, η εκλογή του Τραμπ στην κορυφή της αμερικανικής πυραμίδας ανέδειξε κάποιες ομοιότητες στον τρόπο διακυβέρνησης των δύο υπερδυνάμεων του πλανήτη.

Ο Ντόναλντ Τραμπ και ο πρόεδρος της Κίνας Σι Τζινπίνγκ είναι δύο δυναμικοί ηγέτες, που έχουν δείξει αποφασιστικότητα στο να χρησιμοποιήσουν την εξουσία τους στο μέγιστο για την επίτευξη των εθνικών στόχων που ο καθένας εξυπηρετεί. Και οι δύο έχουν ως βασικό σκοπό την αναβάθμιση της εικόνας και του διεθνή ρόλου της χώρας τους: ο Τραμπ κρατώντας την υπόσχεση του «Make AmericaGreat Again» και ο Σι καταφέρνοντας να υλοποιήσει το «Κινεζικό Όνειρο» αναζωογόνησης του κινεζικού έθνους. Η πορεία προς αυτούς τους ορίζοντες προϋποθέτει και για τους δύο αρχηγούς κρατών συμπαγή εθνική οικονομική δομή και θαρραλέα εξωτερική πολιτική.

Με αυτόν τον κοινό προσανατολισμό, τόσο ο Τραμπ όσο και ο Σι επιδεικνύουν έντονες εθνικιστικές προσεγγίσεις. Σκοπός του Τραμπ είναι να επιβεβαιώσει και να προσπαθήσει να διαιωνίσει την ηγεμονική θέση των ΗΠΑ στον πλανήτη. Υπό το σύνθημα «America First», μία από τις πρώτες κινήσεις του ήταν η απαγόρευση εισόδου στις ΗΠΑ τουριστών από επτά κατά βάση μουσουλμανικές χώρες, ενώ παράλληλα έχει ήδη αρχίσει να υποχρεώνει βιομηχανικούς κολοσσούς να επιστρέψουν την παραγωγή τους εντός αμερικανικών συνόρων.

ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟ

Συνέντευξη στον Λάζαρο Μαύρο, στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή του Ράδιο Πρώτο  (28 Απριλίου 2017)


www.konstantakopoulos.gr

Γιατί (πραγματικά) δεν στηρίζει την Λεπέν η ΝΔ

iskra

του Άρη Χατζηστεφάνου

Η παράταξη του Φιγιόν, την οποία επισήμως υποστήριξε η Νέα Δημοκρατία στον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, υπέστη ιστορική πανωλεθρία αφού για πρώτη φορά μετά το 1958 δεν πέρασε στο δεύτερο γύρο της αναμέτρησης.

Ο Κ.Μητσοτάκης, ακολουθώντας το παράδειγμα του αντιπροέδρου του κόμματος Άδωνη Γεωργιαδη, ο οποίος μπορεί μέσα σε δευτερόλεπτα να αλλάζει τους πολιτικούς που υποστηρίζει, έριξε το βάρος του στον Μακρόν.

Η μεταστροφή φαντάζει προφανής, δεδομένων των συνθηκών. Άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει ανοιχτά τον πρώην τραπεζίτη των Ρότσιλντ, Εμανούελ Μακρόν – κάτι που απέφυγε να κάνει ο αριστερός υποψήφιος Μελανσόν στην ομιλία του αμέσως μετά τις εκλογές.

Ο τελευταίος πόλεμος δεν θα έχει όνομα

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

“Δεν γνωρίζω με τι είδους όπλα θα γίνει ο τρίτος παγκόσμιος, αλλά ο τέταρτος παγκόσμιος θα γίνει με πέτρες και ξύλα.”

Άλμπερτ Αϊνστάιν

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Μεγάλος Πόλεμος έληξε το 1918. Κράτησε τέσσερα χρόνια. Πάνω από 18 εκατομμύρια άνθρωποι, στρατιώτες και άμαχοι, σκοτώθηκαν.

Ο Μεγάλος Πόλεμος ξεκίνησε έναν αιώνα μετά τον προηγούμενο μεγάλο πόλεμο (1815).

Ενδιάμεσα υπήρξε μια εποχή μικρών πολέμων. Όχι ειρήνης. Ειρήνη δεν υπήρξε ποτέ. Μόνο μικροί πόλεμοι.

Πριν τον Μεγάλο Πόλεμο η Ευρώπη έζησε την Ωραία Εποχή (Belle Epoque). Οι άνθρωποι πίστευαν ότι δεν θα ξαναγινόταν πόλεμος (μεγάλος).

Η ανθρωπότητα μόνο θα προόδευε, εν ειρήνη. Αυτοκίνητα και αεροπλάνα με κινητήρες εσωτερικής καύσης θα οδηγούσαν τους επιβάτες τους σε ασφαλείς προορισμούς.

Το 1910, ο Νόρμαν Έιντζελ κυκλοφόρησε ένα βιβλίο όπου προανήγγειλε το οριστικό τέλος των πολέμων.

Τέσσερα χρόνια μετά ξεκίνησε ο Μεγάλος Πόλεμος.

~~

Ο Μεγάλος Πόλεμος έληξε το 1918. Κράτησε τέσσερα χρόνια. Πάνω από 18 εκατομμύρια άνθρωποι, στρατιώτες και άμαχοι, σκοτώθηκαν.

Οι άνθρωποι πίστεψαν ότι δεν θα ξαναγινόταν άλλος τόσο μεγάλος και φρικαλέος πόλεμος. Γι’ αυτό τον ονόμασαν “Μεγάλο”.

Ελληνοφρένεια Σ4 Επ.49

Πως παίζεται το μεγάλο παιχνίδι των τραπεζών με τους πλειστηριασμούς

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Μετά την πλήρη κατάργηση των ρυθμίσεων  για αναστολή των πλειστηριασμών χιλιάδες πλέον νοικοκυριά βρίσκονται αντιμέτωπα με την απειλή της απώλειας της κατοικίας τους. Οι προσδοκίες για μία ρύθμιση των οφειλών που θα ανταποκρίνεται στις πραγματικές δυνατότητες των καταναλωτών και θα έδινε διέξοδο στην υπερχρέωσή τους διαψεύδονται. Η επιλογή της ανάθεσης της αντιμετώπισης του προβλήματος στα ίδια τα πιστωτικά ιδρύματα δεν αποδίδει τους επιθυμητούς καρπούς. Οι πολίτες που ανταποκρίνονται στις προσκλήσεις των τραπεζών, χορηγώντας τις πληροφορίες που τους ζητούνται, σε ελάχιστες περιπτώσεις λαμβάνουν μία πρόταση για ρεαλιστική και βιώσιμη ρύθμιση. Ο Κώδικας Δεοντολογίας της Τραπέζης της Ελλάδος τείνει να μετατραπεί από τις τράπεζες σε ένα εργαλείο συλλογής στοιχείων και πληροφοριών για την κατηγοριοποίηση των δανείων ενόψει της επικείμενης πώλησής τους ή της καταναγκαστικής δίωξης των οφειλετών. Σε αυτή τη συγκυρία οι πλειστηριασμοί γίνονται το μέσον για την αύξηση της αξίας των προς πώληση δανείων, καθώς υπόσχονται σε εκείνον που θα τα αποκτήσει την εξουθενωτική πίεση και τον στραγγαλισμό των δανειοληπτών.

Είναι σχεδόν βέβαιο, ότι αν δεν ληφθούν άμεσα και ουσιαστικά μέτρα για τη ρύθμιση των οφειλών με βάση τις πραγματικές δυνατότητες των πολιτών και τη στήριξη των αδύναμων καταναλωτών, οι πλειστηριασμοί θα προσλάβουν τα αμέσως επόμενα έτη εκρηκτικές για την κοινωνία διαστάσεις. Χιλιάδες νοικοκυριά θα οδηγηθούν στην απόγνωση, περιθωριοποίηση και εξαθλίωση, ενώ οι κοινωνικές συγκρούσεις θα κορυφωθούν, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την οικονομική και κοινωνική ζωή. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, η Πολιτεία δεν έχει προάγει αποτελεσματικές πολιτικές για τη διευθέτηση των κόκκινων στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων, ενώ ανεπαρκείς, αν γενικά εξακολουθούν να υπάρχουν, παραμένουν πολιτικές που να καλύπτουν ανάγκες πρόνοιας και στέγασης των αδυνάτων που αυξάνονται μέσα στην παρατεταμένη οικονομική κρίση έχουν δημιουργηθεί.

Μια οργανωμένη ( ; ) σύμπτωση

Η δεύτερη μέρα του Forum με θέμα «Λιμάνια, Ναυτιλία, Logistics και Οικονομική Ανάπτυξη» έδειχνε να έχει ουσία και προοπτική. Διόλου τυχαία η κατακλείδα Γ. Ξηραδάκη: «Υπάρχουν επενδυτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα. Αλλά κοιτάξτε να κινηθείτε άμεσα, τώρα - μην περιμένετε για αργότερα που τα κόστη θα ξεφύγουν!»

Από την έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής

Του Α.Δ.Παπαγιαννίδη

skbllz@hol.gr

Όπως υπάρχουν οι γνωστοί άγνωστοι και οι άγνωστοι άγνωστοι -οι known unknowns που κανείς μπορεί να τους προΐδει και οι unknown unknowns που βρίσκονται εκτός πεδίου, κάτι σαν μαύροι κύκνοι/black swans- έτσι υπάρχουν και οι οργανωμένες συμπτώσεις, εκείνες που μεριμνά κανείς να προκύψουν δίπλα στις γνήσιες συμπτώσεις, εκείνες που πραγματικά σου προκύπτουν απροειδοποίητα.

Στην κατηγορία των οργανωμένων συμπτώσεων εντάσσονται τον τελευταίο καιρό αρκετά πράγματα στην ταλαιπωρημένη μας ελληνική πραγματικότητα. Για παράδειγμα, η «σύμπτωση» του αυξημένου πρωτογενούς πλεονάσματος, με την ουσιαστική πλέον λειτουργία της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων, με τις οργανωμένες κατασχέσεις κ.λπ. Αντίστοιχη η «σύμπτωση» της άφιξης όλο και περισσότερων ειδοποιητηρίων πληρωμής του ΕΦΚΑ με ποσά χαμηλότερα απ’ ό,τι προηγουμένως για πολλούς -αρκετά πολλούς- χαμηλών εισοδημάτων, με την υποχώρηση της διαμαρτυρίας/του άγχους για τον νόμο Κατρούγκαλου/Αχτσιόγλου/Πετρόπουλου...

Ο Α.Δ. Παπαγιαννίδης. 

Όμως εδώ θα θέλαμε να μιλήσουμε για μια άλλη σύμπτωση. Πολύ πιο θετική. Που τη συναντήσαμε στον Πειραιά, όπου το ελληνικό Propeller Club με πρωτοβουλία του ακούραστου Γιώργου Ξηραδάκη, μαζί με το ιταλικό Propeller και υπό την αιγίδα του International Propeller, είχαν οργανώσει ένα διήμερο Forum με θέμα «Λιμάνια, Ναυτιλία, Logistics και Οικονομική Ανάπτυξη».

Εκ πρώτης όψεως η διοργάνωση ηχούσε κάπως θεωρητική και «απομακρυσμένη» από την επικαιρότητα - άλλωστε την πρώτη ημέρα μεγάλο μέρος του προγράμματος ήταν αφιερωμένο στη ναυτική εκπαίδευση, θέμα που (ακόμη) στην Ελλάδα μένει διακριτικά σε δεύτερο πλάνο σε σχέση με τα άλλα φλέγοντα της ναυτιλίας.

Δεν είναι παραμυθητικό

Τόσα «ουφ!» από τις Βρυξέλλες, όταν τα μηνύματα είχαν σταλεί εδώ και καιρό, αλλά δεν παρελήφθησαν και στο «business as usual» διολίσθησαν. Άλλαξαν καθόλου την πολιτική πραμάτεια, έστω τη βιτρίνα με κάτι περισσότερο από καθησυχαστικές ή καταστροφολογικές προσεγγίσεις;

Από την έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη

ktzor@naftemporiki.gr

Αν εμπιστεύεσαι το «προϊόν» σου, για να χρησιμοποιήσουμε και την ορολογία της αγοράς, δεν έχεις λόγο κάθε τόσο να βγάζεις αναστεναγμούς ανακούφισης.

Μετρήστε «ουφ!» μέσα σε διάστημα ενός έτους. Έπειτα από αλλεπάλληλες αναμετρήσεις στην Ισπανία, οι «Podemos» ψάχνουν ακόμη τι σόι είναι ο Ραχόι. Στην Ιταλία, ο Ματέο έχασε το δημοψήφισμα, αλλά δεν έχει χαθεί της χώρας το στοίχημα.

Στην Αυστρία, δύο κάλπες χρειάστηκαν για να αποσοβηθεί ο κίνδυνος να αναδειχτεί ο πρώτος ακροδεξιός επικεφαλής ευρωπαϊκού κράτους μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Ολλανδία, ο Μαρκ έκοψε την όρεξη του Γκέερτ και στη Γαλλία ο Μακρόν -υπερκέρασε τη Μαρίν και η Μαριάν η αναπαράσταση της Γαλλικής Δημοκρατίας με την αλληγορική μορφή γυναίκας- ακόμη καλά κρατεί.

Τόσα «ουφ!» από τις Βρυξέλλες, όταν τα μηνύματα είχαν σταλεί εδώ και καιρό, αλλά δεν παρελήφθησαν και στο «business as usual» διολίσθησαν.

Άλλαξαν καθόλου την πολιτική πραμάτεια, έστω τη βιτρίνα με κάτι περισσότερο από καθησυχαστικές ή καταστροφολογικές προσεγγίσεις;

Κάτι ψέλλισαν χθες. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε μια σειρά πρωτοβουλιών για την επανεκκίνηση της κοινωνικής Ευρώπης. Ναι, υπάρχει και τέτοια.

Οι μωροί ιθαγενείς σε κατάσταση σοκ

analyst

Όταν οι Πολίτες μίας χώρας, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου φυσικά, ανέχονται αδιαμαρτύρητα να κυβερνώνται από μία ομάδα που θα ήταν έπαινος ο χαρακτηρισμός της ως «ανεπαρκής», έχοντας πλήρη άγνοια βασικών αρχών της οικονομίας, έχουν αλήθεια το δικαίωμα να προσβάλλονται από τη χρήση της λέξης «ιθαγενείς»; Αιτιολογείται άραγε η συμπεριφορά τους από το φόβο πως εάν επαναστατήσουν, θα βιώσει η Ελλάδα συνθήκες Βενεζουέλας;

Ότι θα επικρατήσει αναρχία σε ένα κράτος που βασιλεύει μία κατ’ επίφαση τάξη, έχοντας χάσει εντελώς την εθνική του κυριαρχία, ενώ δεν έχει καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον; Πως είναι λοιπόν προτιμότερη μία οδύνη δίχως τέλος, συνοδευόμενη από τη σταδιακή λεηλασία του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, απλά και μόνο για να αποφευχθεί ένα οδυνηρό τέλος;

Πείθονται σαν να είναι μωρά παιδιά από την ελπίδα που εξέφρασε ο πρωθυπουργός, σύμφωνα με την οποία οι δανειστές θα ελαφρύνουν το χρέος, εάν συνεχίσει την πολιτική της υποταγής και των υποκλίσεων; Από τις «απειλές» του ότι θα επαναστατήσει, εάν δεν τηρήσουν τις υποσχέσεις τους; Αναρωτήθηκαν τι ακριβώς προβλέπει αυτή η «ελάφρυνση», για την οποία είναι δήθεν πρόθυμος να θυσιάσει την καρέκλα του;

Το μέλλον της on-line δημοσιογραφίας και οι προκλήσεις

Η διαδικτυακή δημοσιογραφία γνωρίζει εντυπωσιακή άνοδο, η οποία όμως είναι νόμισμα με δύο όψεις. Η άνοδος και ο ρόλος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η περίπτωση της Ελλάδας. 

Γράφει ο Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος

Ήταν, αν θυμάμαι καλά, Ιούνιος του 1999. Ο αείμνηστος φίλος και συνάδελφος Δημήτρης Γουσίδης, πρόεδρος τότε της Ένωσης Συντακτών Μακεδονίας-Θράκης, διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη μία συνάντηση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεως Συντακτών (ΠΟΕΣΥ), στο ΔΣ της οποίας συμμετείχα με την ιδιότητα του προέδρου της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού-Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ).

Όταν λοιπόν ήλθε η σειρά μου να πάρω τον λόγο στη σύσκεψη, αντί να ασχοληθώ με τρέχοντα προβλήματα του δημοσιογραφικού κλάδου, προτίμησα να περιγράψω τις υπό εκκόλαψη τεράστιες ανατροπές που επιταχύνονταν με απίθανους ρυθμούς.

«Η δημοσιογραφία αλλάζει», είπα στους συναδέλφους, «γεγονός που μεταβάλλει, αν δεν τα καταργεί, και τα εκδοτικά δικαιώματα. Στο Διαδίκτυο, όποιος θέλει γίνεται δημοσιογράφος, με αποτέλεσμα το παραδοσιακό μοντέλο διάδοσης και παραγωγής της ενημέρωσης να ανατρέπεται. Θα έχουμε έτσι απέναντί μας ένα είδος εκδημοκρατισμού των πάσης φύσεως ενημερωτικών ή δημοσιογραφικών εγχειρημάτων, γεγονός που θα επηρεάσει ολόκληρο το φάσμα των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Από την άλλη πλευρά, η ανάδυση των αποκαλούμενων social media (μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ΜΚΔ) αλλάζει και αυτή με τη σειρά της τους τρόπους διάχυσης των ειδήσεων, προσωποποιεί τις ροές τους, μπορεί να παίζει επικίνδυνα με την πληροφορία και σε κάθε περίπτωση, μεταβάλλει δραστικά ολόκληρο το οικοσύστημα της πληροφόρησης και της δημόσιας συζήτησης».

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

του Παναγιώτη Ε. Πετράκη*

Οι διαφορές στα χαρακτηριστικά και στον τρόπο διοίκησης της αμερικανικής (ΗΠΑ) από την ευρωπαϊκή οικονομία είναι πάρα πολλές. Μία από αυτές αφορά το ζήτημα της διαχείρισης του χρέους. Παρεμπιπτόντως το ίδιο ισχύει και για την ιαπωνική οικονομία, όπου, για πρώτη φορά, ο OECD τον προηγούμενο μήνα εξέδωσε υπόμνηση για την αναγκαιότητα μείωσης του χρέους της, αφού είχε το μεγαλύτερο χρέος ως προς το ΑΕΠ σε όλο τον κόσμο.

Αρκετές φορές, στην ανθρώπινη ιστορία παρατηρήθηκε το φαινόμενο της υπερχρέωσης. Στους προηγούμενους αιώνες αυτό, συνήθως, κατέληγε σε ένα ανθρώπινο λουτρό αίματος (πόλεμος, σφαγές, διωγμοί) και κάπως έτσι λυνόταν το ζήτημα της υπερχρέωσης. Χαρακτηριστικές ιστορικές περιπτώσεις είναι: η «Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου», οι διωγμοί των Εβραίων, η σφαγή και ο διωγμός των Ιωαννιτών Ιπποτών κ.τ.λ.

Τώρα, ευτυχώς, η ανθρωπότητα δεν αντιμετωπίζει με αυτόν τον τρόπο τα βουνά των χρεών, που συσσωρεύονται, είτε των κρατών είτε του ιδιωτικού τομέα. Μερικές φορές, πάντως, κάποιοι, παρόλο που δεν το καταλαβαίνουν ή εάν το καταλαβαίνουν δεν το ομολογούν, στο πίσω μέρος του μυαλού τους κυοφορούν ή αναζητούν βίαιες λύσεις για να λύσουν μαγικά το πρόβλημα.

Η κρίση του 2008, μεταξύ των άλλων, διόγκωσε τα εθνικά χρέη είτε διότι οι κρατικοί προϋπολογισμοί προσέτρεξαν προς βοήθεια των τραπεζών είτε διότι προσέτρεξαν να βοηθήσουν τον ιδιωτικό τομέα να ανακάμψει! Αυτό παρατηρήθηκε όχι μόνο στις ανεπτυγμένες αλλά και στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το ύψος των χρεών σε παγκόσμιο επίπεδο συγκρίνεται με το υψηλό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου!

Πώς αλλάζουν τον χρηματοπιστωτικό τομέα οι ψηφιακές τεχνολογίες

Οι ριζικές αλλαγές που επιφέρουν οι ψηφιακές υπηρεσίες και τα μεγάλα περιθώρια ανάπτυξης στην Ελλάδα. Τα POS, οι online ασφαλιστικές και τα νέα ψηφιακά καταστήματα των τραπεζών. 

Γράφει ο Ν. Τσούχλαρης.

Στην Ελλάδα, το συνειδητοποιήσαμε με την έλευση των capital controls, τα οποία ώθησαν τους Έλληνες καταναλωτές να ανακαλύψουν τις χρεωστικές και πιστωτικές κάρτες τους και το e-banking, το Δημόσιο να αποφασίσει να επιβάλλει τη χρήση των POS και τις τράπεζες να στραφούν στην ανάπτυξη περισσότερων ψηφιακών υπηρεσιών.

Στο εξωτερικό, όμως, οι ψηφιακές τεχνολογίες έχουν αλλάξει εδώ και πολύ καιρό τα επιχειρηματικά μοντέλα ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού τομέα, καθώς από τις εξελίξεις επηρεάζονται -και μάλιστα πολύ- και οι ασφαλιστικές εταιρείες. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι πλέον βλέπουμε τις online ασφάλειες, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα στην Ελλάδα την Anytime, να παρουσιάζουν εντυπωσιακά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο είναι πάντως πως τόσο οι ελληνικές τράπεζες όσο και οι ασφαλιστικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα δείχνουν να έχουν συνειδητοποιήσει τις αλλαγές που φέρνει το αποκαλούμενο fintech.

Και δεν είναι τυχαίο ότι αρκετές επιχειρήσεις του χρηματοπιστωτικού κλάδου έχουν αποκτήσει τον δικό τους Chief Digital Officer, αποστολή του οποίου είναι να πραγματοποιήσει τον αποκαλούμενο ψηφιακό μετασχηματισμό των μεγάλων εταιρειών του τομέα. Πρόκειται για μία διαδικασία που δεν είναι ιδιαίτερα απλή, όπως δεν είναι απλό να μπορέσει μία συστημική τράπεζα να ενσωματώσει την αξιοποίηση των ψηφιακών τεχνολογιών στην κουλτούρα της.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟΔΕΚΤΗ. Τι πέτυχε η ελληνική κυβέρνηση στη Σύνοδο Κορυφής για το Brexit

Για την πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης -η οποία έγινε αποδεκτή και στα πρακτικά της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για το Brexit θα συμπεριληφθεί δήλωση, σύμφωνα με την οποία οι κατευθυντήριες γραμμές, οι διαπραγματεύσεις για το Brexit και τα αποτελέσματα αυτών, δεν συνιστούν κανενός είδους νομικό ή πολιτικό προηγούμενο για άλλη πράξη εντός της ΕΕ και στις σχέσεις της με τρίτες χώρες- ενημέρωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας την προπαρασκευαστική Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, στην οποία συμμετείχε με την ιδιότητα του παρατηρητή.

Στην παρέμβαση του ο Έλληνας πρωθυπουργός αναφέρθηκε στις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και χαρακτήρισε "ανησυχητικό" το γεγονός αν η Μαρίν Λεπέν στο δεύτερο γύρο κινηθεί σε ένα ποσοστό κοντά στο 40%. Μια τέτοια εξέλιξη αντικατοπτρίζει τη μεγάλη δυσαρέσκεια των πολιτών απέναντι στη σημερινή Ευρώπη. Ενδεικτικό αυτού του κλίματος είναι και το γεγονός πως ούτε καν οι ψηφοφόροι του Μακρόν επιδοκιμάζουν τη σημερινή Ευρώπη, είπε ο πρωθυπουργός και υπογράμμισε ότι «σε καμιά χώρα της Ευρώπης δεν μπορεί να υπάρξει ευημερία, αν δεν αλλάξει η Ευρώπη».

ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ. Ιδού το νέο Μνημόνιο με επιπλέον μέτρα για το 2018

Ψαλίδι 450 εκατ. ευρώ και το 2018, εφαρμογή των αντίμετρων αν επιτευχθεί πλεόνασμα 3,7% - και όχι 3,5%-  και διαπιστωθεί πως είναι διατηρήσιμο, μείωση συμβασιούχων, άνοιγμα των καταστημάτων Κυριακή,πώληση του 17% της ΔΕΗ κλπ περιλαμβάνονται στα κείμενα συμφωνίας με τους δανειστές. Τα οποία και αποκαλύπτει η εφημερίδα Πρώτο Θέμα που κυκλοφορεί αύριο.  

Τα κείμενα είναι τα εξής:

■ Το Μνημόνιο Οικονομικών και Χρηματοπιστωτικών Πολιτικών (MEFP) του ΔΝΤ και το τεχνικό μνημόνιο που το συνοδεύει (TMU). 

■ Το συμπληρωματικό μνημόνιο της ευρωπαϊκής πλευράς (SMoU) και αντίστοιχα το τεχνικό του σκέλος (TMU). Τα νέα μνημόνια περιλαμβάνουν τα πάντα: Τα νέα δημοσιονομικά μέτρα της τριετίας 2018-2020 (επιδόματα - συντάξεις - αφoρολόγητο), τις μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο, τα εργασιακά και τις αλλαγές στις αγορές προϊόντων, την πολιτική για τις τράπεζες, τις ιδιωτικοποιήσεις και την ενέργεια. Υπάρχει επίσης η λίστα με τα αντίμετρα και ο τρόπος με τον οποίο θα ενεργοποιούνται. Τα βασικά σημεία, με πρώτα αυτά που τώρα έρχονται στο φως, είναι τα εξής: 

Σύμφωνα με το κείμενο του ΔΝΤ η  κυβέρνηση δεσμεύεται για πρωτογενές πλεόνασμα 3.5 % του ΑΕΠ για μετά το 2018 αλλά το ΔΝΤ εκτιμά ότι τα ήδη δρομολογημένα μέτρα επαρκούν για πλεόνασμα 2,2% του ΑΕΠ για το 2018. Διαπιστώνεται δηλ απόκλιση  1.3% του ΑΕΠ. Δεδομένο ότι για το 2018 το ΔΝΤ εκτιμά ότι το ελληνικό ΑΕΠ θα είναι 195 δισ. η δημοσιονομική τρύπα που ανοίγει φτάνει τα 2,5 δισ.

Για να καλυφθεί το πρωτογενές πλεόνασμα το 2018 η κυβέρνηση δεσμεύεται όπως αναφέρει το ρεπορτάζ του Πρώτου Θέματος για μέτρα εξοικονόμησης 450 εκατ ευρώ. Τα οποία θα προκύψουν:

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ.."Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ"

Απόσπασμα από την εκπομπή "Επί του Πιεστηρίου" της 21/04/2017

Ο Μακρόν, η Λεπέν και η Αθήνα

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να εκφράσουν τη στήριξή τους στον Εμμανουέλ Μακρόν «κατά της Ακροδεξιάς», παρά την πίκρα τους για τη «μισοτελειωμένη δουλειά» του Μελανσόν, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης να δηλώσει δικαιωμένος, παρά τη δική του πίκρα για τη συντριβή του Φιγιόν, τον οποίο ενθέρμως υποστήριζε. Αυτά έχει όμως η ζωή – και η πολιτική.

Την ώρα που το φόβητρο του λεπενισμού άπλωνε τα φτερά του πάνω από τη Γαλλία, έστω και ως αουτσάιντερ, ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. έσπευδαν – παρότι κανείς από τους δύο δεν ταυτίζεται πολιτικά με τον ανεξάρτητο και ομιχλώδους πολιτικής ταυτότητας υποψήφιο Πρόεδρο της Γαλλίας – να τον στηρίξουν και ταυτοχρόνως να συγκρουστούν για το ποιος έχει τη μεγαλύτερη πολιτική... συνάφεια με τη Λεπέν!

Αν παραβλέψουμε τα κωμικά – μέχρι ανίας – στοιχεία της εσωτερικής επικοινωνιακής σύγκρουσης, μόνο παράξενη δεν είναι η σπουδή των δύο πολιτικών αρχηγών να δηλώσουν ότι τάσσονται στο πλευρό του Μακρόν.

Γιατί λένε «Ναι» στον Μακρόν

Και για τον Τσίπρα και για τον Μητσοτάκη, η παρουσία του Μακρόν στην Προεδρία – το πιθανότερο ενδεχόμενο στον δεύτερο γύρο – σημαίνει ότι ο πρώτος ως εν ενεργεία πρωθυπουργός και ο δεύτερος ως πιθανός διάδοχός του θα προτιμούσαν τον Μακρόν ως συνομιλητή και εταίρο για μια σειρά λόγους. Θα σταθούμε στα σημεία που αφορούν κυρίως τη λεγόμενη «βαριά πολιτική».

Το Χόλιγουντ… στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Κώστα Λουλουδάκη(Ιουλιανού)

Η 12η Απριλίου του 1861 σηματοδοτεί την έναρξη  του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Μια μέρα σαν την σημερινή πριν από 156 χρόνια, λαμβάνει χώρα το πρώτο πολεμικό, αν και αναίμακτο επεισόδιο στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας, όταν  ο στρατός της Συνομοσπονδίας επιτέθηκε στο οχυρό Σάμτερ το οποίο φρουρούσε ο στρατός της Ένωσης.

Ήταν το 2013 όταν προβλήθηκε παγκόσμια μια ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ με τίτλο «Λίνκολν», όπου περιγράφεται η σύγκρουση ανάμεσα στον Βορρά και το Νότο της Αμερικής. Σύμφωνα με το σενάριο της χολιγουντιανής ταινίας, ο  16ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Αβραάμ  Λίνκολν έκανε αυτόν τον πόλεμο με σκοπό να τερματίσει την νόμιμη  δουλεία ανθρώπων. Για την προώθηση της ταινίας του Σπίλμπεργκ γράφτηκαν και λέχθηκαν θρίαμβοι στα παγκόσμια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Είναι χαρακτηριστικό πως ο υπέροχος ηθοποιός Ντάνιελ Ντέι-Λούις παραβρέθηκε στην πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας όπου  ρωτήθηκε από την εφημερίδα  «Τα Νέα», «αν το «Λίνκολν» είναι ικανό να κάνει να στραφούν τα βλέμματα του δυτικού πολιτισμού προς τις λαμπρές σελίδες της ιστορίας του και έτσι να κόψει τη φόρα προς τα κάτω που, ειδικά στην Ευρώπη, είναι κάτι περισσότερο από αισθητή»!Και το «Βήμα» έγραψε πως «το διάταγμα 13 (κατάργηση της δουλείας)  ήταν ένας θρίαμβος της δημοκρατίας που ξεφεύγει από την Αμερικανική ιστορία και αποκτά παγκόσμια διάσταση.»

Μέσα όμως από τις πομπώδεις εκφράσεις περί «λαμπρών σελίδων της ιστορίας», της «δημοκρατίας» και τους θριάμβους του «δυτικού πολιτισμού», προκύπτει ένα ζήτημα σχεδόν μυστικιστικό, διότι οι αφηρημένες έννοιες όπως δικαιώματα, ελευθερία, δημοκρατία, πολιτισμός, δεν ευνοούν την αλήθεια, η οποία ταυτόχρονα μειονεκτεί,  καθώς δεν είναι κοινής χρήσεως όπως ο κινηματογράφος.

Το κουκ(ου)λοθέατρο της άρχουσας τάξης

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Δημήτρη Κούλαλη

ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

«Ρατσιστές κι άλλοι ακροδεξιοί εξτρεμιστές διατηρούν ενεργή παρουσία στις ΗΠΑ, έχοντας σχέσεις με τμήματα της αστυνομίας και άλλες υπηρεσίες επιβολής του νόμου». Μ’ αυτή την πρόταση ξεκινούσε πριν λίγο καιρό το άρθρο της η δημοσιογράφος της ανεξάρτητης δημοσιογραφικής πύλης «The Intercept», Αlice Speri. Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή καταγγελία, η οποία έρχεται σε μια εποχή που ο νυν πρόεδρος των ΗΠΑ, κατά την προεκλογική περίοδο, φάνηκε απρόθυμος να απεκδυθεί την υποστήριξη της ΚΚΚ.

Σύμφωνα με το άρθρο, πριν δυο χρόνια, σε έναν πολιτικό οδηγό του FBI  για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, σημειώνεται ότι οι «έρευνες για την  τρομοκρατία, επικεντρώνονται (…) σε (…)ομάδες ακροδεξιών  εξτρεμιστών, οι οποίοι έχουν ενεργές διασυνδέσεις με τους ανώτερους αξιωματικούς της αστυνομίας».

Είναι αλήθεια ότι στις ΗΠΑ, όπως και σε πολλές άλλες χώρες του δυτικού κόσμου δεν υπάρχουν ορισμένα κριτήρια για την εισαγωγή σε μία από τις 18.000 αστυνομικές υπηρεσίες, πολλές εκ των οποίων μάλιστα έχουν βαθιές ιστορικές διασυνδέσεις με ρατσιστικές ιδεολογίες.

Η Επιτροπή Τρούμαν  για τα πολιτικά δικαιώματα το 1947 συστήθηκε, ακριβώς, για να διαχωρίσει τη βία του όχλου από την κρατική βία. Η διαφορά βέβαια δεν έγκειται στο γεγονός ότι κάποιος είναι ρατσιστής και κάποιος όχι, αλλά στο ότι η αστυνομία είναι εξουσιοδοτημένη από την πολιτεία να πράττει κατά αυτόν τον τρόπο, υποστηρίζουν πολλοί αναλυτές. Έτσι εξηγείται σε πολλές περιπτώσεις η απροθυμία των αρχών να εξετάσουν την αυξανόμενη απειλή του δεξιού εξτρεμισμού.

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΥΚΝΟΥ

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

του Δημήτρη Λέντζου

Μια φορά κι έναν καιρό ένας πρίγκιπας θλιμμένος και μελαγχολι­κός έφυγε από το μεγάλο παλάτι προτού χαράξει η μέρα. Μαζί του δεν πήρε τίποτ’ άλλο εξόν από το λευκό άλογό του. «Τον Άσπρο», έτσι το έλεγε το δυνατό σερνικό άλογό του. Δύο μερόνυχτα έτρεχε με το άλογό του για έναν άγνωστο προορισμό. Το μυαλό του δεν έβα­ζε πια τα πράγματα στη σειρά τους. Ο θλιμμένος πρίγκιπας δεν σκε­πτόταν πια. Ούτε ζούσε. Ήταν ένας ζωντανός νεκρός. Η καρδιά του ήταν ένας άδειος σάκος στο στήθος του, σαν την άδεια τσέπη του μαύρου του πουκαμίσου. Ο Άσπρος έτρωγε τα χιλιόμετρα σαν τον χρυσό σανό του, λαίμαργα και δυνατά. Την τρίτη μέρα έφτα­σε στη μεγάλη λίμνη, εκεί στην άκρη του ορίζοντα. Έδεσε το άλογό του σε μια μικρή ιτιά και αυτό άρχισε να σκάβει με το πόδι του το ξερό χώ­μα και να ξεφυσάει από την κούραση και τη μεγάλη προ­σπάθεια.

Ο πρίγκιπας με σκυμμένο το κεφάλι κοιτούσε για ώρες τη λίμνη μπροστά στην ήρεμη ακτή και το σαγόνι του λες και είχε καρφωθεί βαθιά στο στήθος του. Η λίμνη είχε βαφτεί μ’ όλα τα χρώματα του ουρανού που καθρεφτίζονταν μέσα της, σαν μια αιώνια πολύχρωμη τραμπάλα. Οι σκιές των δέντρων έμοιαζαν με σκιάχτρα του βυθού που φύλαγαν τα ωραία περιβόλια της από τ’ αγρίμια και τους κλέ­φτες θεούς. Μέσα στη λίμνη χιλιάδες πουλιά, ψάρια, νούφαρα, έντο­μα και πεταλούδες δόξαζαν τη φύση για τούτη την απλοχεριά της.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έβλεπε ο πρίγκιπας από τη μεγάλη αυ­τή ζωγραφιά. Έβγαλε το μαύρο του πουκάμισο και το πέταξε πάνω στο ξερό χορτάρι, ύστερα πήρε το κοφτερό του μαχαίρι και χωρίς να σκεφτεί τίποτα το κάρφωσε στο στήθος του. Έβγαλε την καρδιά του, την έσφιξε στα χέρια του και ένα δυνατό «Αχ!» ακούστηκε ως πέρα, στην άλλη μεριά της ωραίας λίμνης. Ύστερα πέταξε την καρδιά με δύναμη μέσα στη γαλάζια λίμνη και έκανε μια ευχή: «Να γίνεις πέτρα και να μείνεις έτσι στον βυθό για πάντα και να μη ξαναγαπήσεις ποτέ. Ποτέ». Αυτά είπε ο πρίγκιπας και κοίταξε ψηλά τον ουρανό. Ύστερα φύσηξε ένας δυνατός αγέρας και τον πήρε, όπως και το μαύρο του πουκάμισο, και έγινε ένα μαύρο σύννεφο στον ουρανό.

Σταματήστε επιτέλους τα παιχνίδια με την Ιστορία

Ινφογνώμων Πολιτικά

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Έχω μπροστά μου το Σχέδιο Προγραμμάτων Σπουδών για το μάθημα της Ιστορίας στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο και στην Α’ Λυκείου. Εγράφη από ομάδα επιστημόνων στο πλαίσιο του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Μεταξύ των συντακτών βρίσκουμε τον κ. Γεώργιο Κόκκινο, συγγραφέα σχολικού εγχειριδίου Ιστορίας, το οποίο αποσύρθηκε  από τον Υπουργό Παιδείας του ΠΑΣΟΚ  Πέτρο Ευθυμίου, επειδή μιλούσε απαξιωτικά για τον Απελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου. Βρίσκουμε επίσης την κ. Χριστίνα Κουλούρη, η οποία υποστήριξε με φανατισμό το βιβλίο του «συνωστισμού» της κ. Ρεπούση.
Επισημαίνω τα κυριότερα σημεία που προκαλούν τήν έντονη αντίδρασή μου:

Η νέα πρόταση θέλει να γκρεμίσει την πρωτοκαθεδρία της πολιτικής ιστορίας και να δώσει έμφαση στην τέχνη, στο περιβάλλον, στις μειονότητες, στον συνδικαλισμό κ.λπ. Διαφωνεί με τη διδασκαλία στρατιωτικών και διπλωματικών γεγονότων και δεν επιθυμεί την προβολή μεγάλων προσωπικοτήτων. Πιστεύω ότι αυτό είναι λάθος. Πρέπει πρώτα να μάθουν τα παιδιά μας την αφήγηση των πολιτικών γεγονότων, να γνωρίζουν τους ήρωες του πολέμου και της ειρήνης, να τιμούν αυτούς που έχυσαν το αίμα τους κατά τη διαχρονική πορεία του Ελληνισμού. Τα υπόλοιπα θέματα είναι δευτερεύοντα.

Στην πρόταση για αλλαγή της Ιστορίας δεν γίνεται λόγος περί Τουρκοκρατίας, αλλά περί Οθωμανικής κυριαρχίας. Παρουσιάζουν την τουρκοκρατούμενη Βέροια σαν μία «πολυθρησκειακή κοινωνία».  Είναι προφανής η διάθεση των συντακτών να ξεχάσουμε τί υποφέραμε από τους Τούρκους.

Κατώφλι ή ειδική σχέση;

του Γιώργου Καπόπουλου

«Δεν θα περιμένουμε για πάντα στο κατώφλι της Ε.Ε.», δήλωσε ο Ερντογάν σε συνέντευξή του στο Reuters, σε ένα μήνυμα ότι θέλει την επαναδιατύπωση της Σχέσης Αγκύρας -Βρυξελλών σε νέα ρεαλιστική βάση. Με άλλα λόγια, αν η Τουρκία δεν μπορεί να περιμένει στο κατώφλι και η Ε.Ε. δεν μπορεί και δεν θέλει να ανοίξει την πόρτα, η παράταση της σημερινής προσχηματικής διαπραγμάτευσης δεν συμφέρει καμιά από τις δύο πλευρές και στην περίπτωση αυτή το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η διατύπωση μιας Ειδικής Σχέσης.

Η πορεία προς την πλήρη ένταξη είναι ασύμβατη με την καθεστωτική αλλαγή που έχει δρομολογήσει ο Ερντογάν με ορίζοντα την άνοιξη του 2019, αλλά ακόμη και μια υποθετική πλήρης συμμόρφωση της Άγκυρας με το κοινοτικό κεκτημένο δεν θα έκανε το κόστος της προσέγγισης και πολύ περισσότερο της πλήρους ένταξης απαγορευτικό πρώτον για τις ενδοευρωπαϊκές και δεύτερον για τις εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες μιας πλειοψηφίας χωρών-μελών.

Επί της ουσίας Βρυξέλλες, Βερολίνο και Αγκυρα συγκλίνουν στην αναζήτηση μιας Ειδικής Σχέσης, αλλά αποκλίνουν στη μεθόδευση της σχετικής διαπραγμάτευσης, το περιεχόμενο και το πλαίσιο της συμβιβαστικής λύσης και το επικοινωνιακό της περιτύλιγμα.

Το χαρτί ενός Δημοψηφίσματος που επέσεισε ο Ερντογάν στο Reuters, όπου η υπερήφανη Τουρκία θα διέκοπτε μια ταπεινωτική διαπραγμάτευση που σέρνεται για 54 χρόνια είναι μια απειλή πολύ πιο αξιόπιστη από αυτήν της προσφυγής στον λαό για την επαναφορά της θανατικής ποινής.

Σε τι μπορεί να προσδοκά ο Ερντογάν και σε πιο βαθμό μπορεί να ανταποκριθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση, δηλαδή με άλλα λόγια οι Βρυξέλλες, αλλά κυρίως το Βερολίνο.

Ελληνοφρένεια Σ4 Επ.48

Βαλκανίων (απο)σταθεροποίησης γωνία

Καζάνι που βράζει είναι η γειτονική Αλβανία, Δυτικών Βαλκανίων αποσταθεροποίησης γωνία. Ανελέητη σύγκρουση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, διαδηλώσεις το τελευταίο δίμηνο με αίτημα την παραίτηση Ράμα, ενώ εκείνος χαϊδεύει τα αυτιά των ψηφοφόρων εν όψει των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου και φοβερίζει την Ε.Ε. με τη «Μεγάλη Αλβανία» (φωτ. αρχείου).

Από την έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη

ktzor@naftemporiki.gr

Ο Ράμα έχει όραμα. Κι εμάς τι μας νοιάζει, θα αναρωτηθείτε. Μας νοιάζει, γιατί στα Βαλκάνια μένουμε και τα τσαλίμια υπομένουμε. Στα Βαλκάνια, όπου οι Μεγάλες Προσδοκίες γίνονται Χαμένες Ψευδαισθήσεις και ο Ντίκενς με τον Μπαλζάκ δεν έχουν λύση.

Θα ’πρεπε να μας νοιάζει, τουλάχιστον περισσότερο από τα οικογενειακά των υποψήφιων για τη γαλλική προεδρία και τις εξαντλητικές λεπτομέρειες για τα λαβυρινθώδη, προσωπικά και συλλογικά παιχνίδια. Θα ’πρεπε να μας νοιάζει, τουλάχιστον περισσότερο από το θέαμα που γίνεται θέμα.

Καζάνι που βράζει είναι η γειτονική Αλβανία, Δυτικών Βαλκανίων αποσταθεροποίησης γωνία. Ανελέητη σύγκρουση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, διαδηλώσεις το τελευταίο δίμηνο με αίτημα την παραίτηση Ράμα, ενώ εκείνος χαϊδεύει τα αυτιά των ψηφοφόρων εν όψει των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου και φοβερίζει την Ε.Ε. με τη «Μεγάλη Αλβανία».

Ποια Γαλλία, τελικά;

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Ασφαλώς όλα τα μάτια, μετά τα αποτελέσματα της κάλπης του πρώτου γύρου των γαλλικών Προεδρικών εκλογών, στρέφονται στο τι θα δώσει, τώρα, η αναμέτρηση Εμμανουέλ Μακρόν - Μαρίν Λεπέν στις 7 Μαΐου. Με την αποχή να παίζει καίριο ρόλο (κι ας ελπίσουμε να μην... ξαναψηφίσει ο ISIS).

 Με τα δυο παραδοσιακά κόμματα, διαλυμένα, το Σοσιαλιστικό καθ'  οδόν να γίνει ΠΑΣΟΚ (για τον αντίθετο λόγο: το ΠΑΣΟΚ σφιχταγκαλιάστηκε με την Δεξιά, το P.S. πήγε με την διακυβέρνηση Ολλάντ δεξιά όμως κατέβηκε  με τον Μπενουά Αμόν ως Αριστερά και... έγραψε τις μισές ψήφους απ' ότι ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν), τους Ρεπουμπλικάνους να έχουν χαθεί μεταξύ δικών τους σκανδάλων και ρώμης της Ακροδεξιάς. Συν, στο τι εκφράζει ο καθένας από τους δυο επικρατήσαντες υποψήφιους, που υπόσχεται/απειλεί να πάει τα πράγματα.

Εκείνο που έδωσε η βραδιά της 23ης Απριλίου, με τις ταχύτατες δηλώσεις στήριξης προς τον Εμ. Μακρόν τόσο από τα δεξιά (ήδη με τον ανθυποψήφιό του Φρανσουά Φιγιόν να εκφράζεται σε λίγο περισσότερο από μια ώρα μετά το κλείσιμο της κάλπης), όσο και από ον Αμόν και από την σοσιαλιστική Κυβέρνηση (π.χ. τον Πρωθυπουργό Μπερνάρ Καζνέβ), υπήρξε σαφώς λιγότερο από ανατροπή - αν μη τι άλλο λογω του ότι, αυτήν την φορά, οι δημοσκοπήσεις δεν τα πήγαν και τόσο άσχημα. Αλλά και οι προοπτικές του δεύτερου γύρου δεν δείχνουν να οδηγούν σε ανατροπή, όσο κι αν η διστακτικότητα Μελανσόν να παράσχει υποστήριξη για τον δεύτερο γύρο σε οποιονδήποτε αφήνουν ένα στοιχείο σασπένς. Το "πια Γαλλία", ωστόσο, θα προκύψει ακόμη περισσότερο από τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου...

Ποιοι είναι οι 10 κορυφαίοι κίνδυνοι για τις επιχειρήσεις

Οι οικονομικές, δημογραφικές, γεωπολιτικές και τεχνολογικές εξελίξεις, μετασχηματίζουν τους παραδοσιακούς κινδύνους για τις επιχειρήσεις, σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλάζοντας την ιεράρχηση των υφιστάμενων κινδύνων και την πολυπλοκότητά τους, σύμφωνα με την Παγκόσμια Έρευνα για τη Διαχείριση Κινδύνου 2017, από την Aon.

Η ζημιά στη φήμη / εμπορικό σήμα, είναι ο κορυφαίος κίνδυνος για τις επιχειρήσεις. Καθώς τα ελαττωματικά προϊόντα, οι παράνομες επιχειρηματικές πρακτικές και η διαφθορά εξακολουθούν να αποτελούν βασικές απειλές για τη φήμη, τα κοινωνικά μέσα με την επιρροή τους, έχουν ενισχύσει σημαντικά τον αντίκτυπό τους, καθιστώντας τις επιχειρήσεις περισσότερο ευάλωτες. Επιπλέον, οι κίνδυνοι που είναι παραδοσιακά μη ασφαλίσιμοι, γίνονται πιο ασταθείς, με αποτέλεσμα να δυσκολεύει η όποια προσπάθεια για διαχείριση ή αντιμετώπιση.

Με μια εντυπωσιακή αναρρίχηση από την 9η στην 5η θέση, το έγκλημα στον κυβερνοχώρο, έχει πλέον ενταχθεί στο μακρύ κατάλογο παραδοσιακών αιτιών, που μπορούν να προκαλέσουν δαπανηρή διακοπή των εργασιών. Αποτελεί πλέον, τον κορυφαίο κίνδυνο για τις επιχειρήσεις στη Βόρεια Αμερική, καθώς η συχνότητα των παραβιάσεων στον κυβερνοχώρο αυξάνεται και τα σχέδια αντιμετώπισης ανάλογων περιστατικών, έχουν γίνει πιο περίπλοκα, λόγω των κανονιστικών ρυθμίσεων και των υποχρεώσεων γνωστοποίησης.

Γαλλία, η αντεπίθεση του συστήματος

analyst

Ο κορυφαίος στόχος του γαλλικού κατεστημένου που παρουσιάζεται με ένα νέο προσωπείο, είναι να κερδίσει τους ψηφοφόρους από τη δεξιά πτέρυγα των αριστερών, έως την αριστερή πτέρυγα των δεξιών – οδηγώντας τη χώρα στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και περιορίζοντας τον κίνδυνο εξόδου της από το ευρώ.

.

«Ο E. Macron, ο οποίος παρουσιάζεται ως ο καινούργιος πολιτικός, χωρίς παρελθόν και χωρίς διασυνδέσεις, ενσωματώνει τόσο με το πρόσωπο του, όσο και με το περιβάλλον του, τη συμπαγή γραμμή της κρατικής αριστοκρατίας, καθώς επίσης της υψηλού επιπέδου χρηματοπιστωτικής ελίτ: με λίγα λόγια, το «σύστημα».

Τριάντα χρόνια μετά τις δηλώσεις των μεγάλων σοσιαλιστών στη Γαλλία, σύμφωνα με τις οποίες «η αριστερά κινείται δημιουργικά», η παλαιά φρουρά, χρησιμοποιώντας τη νεανικότητα του Macron, ενορχηστρώνει και επαναλαμβάνει την αιώνια ιστορία του εκσυγχρονισμού, με τη βοήθεια καινούργιων προσώπων. Με έναν νέο άνθρωπο που είναι δήθεν υπεράνω των κατεστημένων πολιτικών κομμάτων, διαθέτοντας την αποφασιστικότητα, τις τεχνοκρατικές ικανότητες, καθώς επίσης τις πλέον σύγχρονες μεθόδους για να ηγηθεί της χώρας.

Ο κορυφαίος στόχος όμως της παλαιάς αυτής φρουράς με το νέο προσωπείο, είναι να κερδίσει τους ψηφοφόρους από τη δεξιά πτέρυγα των αριστερών, έως την αριστερή πτέρυγα των δεξιών. Ακόμη πιο σπουδαίο όμως για το Macron είναι το να εξασφαλίσει τη στήριξη των σημαντικών προσωπικοτήτων, όπως του πρώην συμβούλου του Strauss Kahn, ο οποίος είπε τα εξής σε ελεύθερη μετάφραση, μετά την απόφαση των Βρετανών να εγκαταλείψουν την ΕΕ: «Είμαστε εκείνοι οι ειδικοί που σιχαίνονται το 52% των Βρετανών. Ο Macron θα χρειαστεί ένα πολύ μεγάλο χάρισμα, για να διατηρήσει ζωντανή την ψευδαίσθηση ότι, δεν ανήκει σε αυτούς τους σιχαμερούς παράνομους» (Le Monde σε ελεύθερη μετάφραση)».

του Άρη Οικονόμου

Ανάλυση

Σύμφωνα με τους ίδιους τους Γερμανούς και όχι μόνο, η χώρα τους κέρδισε τη μάχη της Γαλλίας, με την εκλογή ενός δικού της υποστηρικτή στον πρώτο γύρο – ο οποίος, με ένα καινούργιο κόμμα που δεν έχει κλείσει ακόμη χρόνο, κατάφερε έναν μοναδικό άθλο, με τη χρηματική και «μιντιακή» στήριξη φυσικά του διεθνούς κεφαλαίου.

Εξασφαλίζοντας το 23,9% των ψήφων, έναντι 21,4% της κυρίας Le Pen, φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις πως θα κερδίσει εύκολα το δεύτερο γύρο – αφού θα στηριχθεί από όλα τα άλλα κόμματα, με εντυπωσιακή εξαίρεση την αριστερά, η ηγέτης της οποίας αρνήθηκε να ταθεί υπέρ του. Αντίθετα, ο «αριστερός» Έλληνας πρωθυπουργός των διαρκών ψευδαισθήσεων του έστειλε συγχαρητήρια – εκφράζοντας δημόσια την ελπίδα πως θα βοηθήσει την Ελλάδα, όσον αφορά την ελάφρυνση χρέους που περιμένει να της εγκριθεί από τη Γερμανία!