Το Ποντίκι
Κοινωνίες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης... Και να πεις ότι δεν τα έχουμε ξαναδεί. Τις τελευταίες εβδομάδες, τα όσα συμβαίνουν στα υποβαθμισμένα προάστια της Ρώμης και του Μιλάνου αποτελούν – δυστυχώς – ένα θλιβερό deja vu.
Εκεί, στα όρια του αστικού ιστού και της... τρέλας, έχει ξεσπάσει πόλεμος. Ο πόλεμος των φτωχών. Ο πόλεμος ανάμεσα σε όσους έχουν ελάχιστα και όσους δεν έχουν τίποτα. Ο πόλεμος ανάμεσα στους νεο-άνεργους (ή απλήρωτους) και τους πρόσφυγες που περισυλλέχτηκαν στα ανοιχτά της Λαμπεντούζα. Ανάμεσα στους νεόπτωχους και τους μετανάστες που «τα κατάφεραν» και πάτησαν το πόδι τους στην Ιταλία κυνηγημένοι από τη φτώχεια της πατρίδας τους.
Το «έπαθλο» για τον νικητή; Λίγα τετραγωνικά σε κάποιο εγκαταλελειμμένο κτήριο (στο Μιλάνο μόνο υπολογίζονται γύρω στα 800 τέτοια κτήρια), σχεδόν ανύπαρκτα κρατικά επιδόματα, ένα μεροκάματο σε κάποια από τις ελάχιστες πλέον οικοδομές...
Μόλις πέφτει η νύχτα, το σκηνικό θυμίζει Γκόθαμ Σίτι. Οι παράλληλες «δομές» που έχουν δημιουργήσει οι κάτοικοι σε γειτονιές όπως η Τορ Σαπιένζα στη Ρώμη και το Σαν Σίρο στο Μιλάνο, αναλαμβάνουν τα ηνία και αρχίζει ο εφιάλτης που θυμίζει ιστορίες Αγίου Παντελεήμονα.
Κάτοικοι των υποβαθμισμένων γειτονιών, με τη βοήθεια – σε πολλές περιπτώσεις – φασιστοειδών που καταφθάνουν από άλλες περιοχές για να κατευθύνουν τη «λαϊκή οργή» προς τη «σωστή κατεύθυνση», αρχίζουν τις περιπολίες παριστάνοντας τους σερίφηδες. Την περασμένη εβδομάδα δε, η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο.
Οι «επιτροπές κατοίκων» – την πλειονότητα των οποίων να σημειωθεί ότι διευθύνουν γυναίκες προχωρημένης ηλικίας – οπλίστηκαν με πέτρες και παλούκια, μαχαίρια και μολότοφ, και κατευθύνθηκαν προς τα κέντρα φιλοξενίας μεταναστών (όπου φυσικά υπήρχαν και δεκάδες παιδιά) προκαλώντας τον τραυματισμό πολλών εξ αυτών αλλά και σοβαρές υλικές ζημιές. Εννοείται πως, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα τραγικά γεγονότα εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια αστυνομικών που είχαν κληθεί στο σημείο για να «διασφαλίσουν την τάξη»...
Σκηνικό τρόμου
Το σκηνικό έμοιαζε βγαλμένο από ταινία τρόμου, με το πλήθος απέξω να φωνάζει συνθήματα μίσους, κτήρια να φλέγονται και παιδιά να κλαίνε και να απομακρύνονται όπως - όπως. Στην περίπτωση των επεισοδίων που σημειώθηκαν στην Τορ Σαπιένζα της Ρώμης, ο δήμαρχος είχε μια φοβερά αποτελεσματική ιδέα: Πώς θα επιλυθεί η χρόνια κρατική αδιαφορία για τα υποβαθμισμένα προάστια; Πώς θα απορροφηθούν οι κοινωνικοί κραδασμοί των αμέτρητων περικοπών; Πώς θα επουλωθούν οι πληγές που αφήνουν πίσω τους τα ατελείωτα μέτρα λιτότητας που συνεχίζουν να ανακοινώνονται το ένα μετά το άλλο αγνοώντας τις όποιες κοινωνικές συνέπειες; Πώς θα ενταχθούν στο υπό κατάρρευση σκηνικό εκατοντάδες μετανάστες και πρόσφυγες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε αιματοχυσίες, ακραία φτώχεια και τη γδαρμένη ευρωπαϊκή περιφέρεια;... Η απάντηση ήταν άμεση: Θα μεταφερθούν όλοι οι πρόσφυγες που βρίσκονται στη γειτονιά της Τορ Σαπιένζα σε κάποιο άλλο σημείο της πρωτεύουσας. Εάν η Ρώμη είχε χαλί, ίσως να σκεφτόταν να τους βάλει από κάτω. Και αυτό μια λύση θα ήταν.
Φυσικά και η «παρέμβαση» της δημοτικής αρχής πήγε άπατη. Πολλοί από τους μετανάστες που διαμένουν στα κέντρα φιλοξενίας (στα οποία, να εξηγούμαστε, δεν είναι έγκλειστοι) για περισσότερο από έναν χρόνο επέστρεψαν στο «σπίτι» τους αποφασισμένοι να διαπραγματευτούν – το κατά δύναμην – την ύπαρξή τους:
Τα επόμενα 24ωρα μετά το σερί βίαιων επιθέσεων, μια αντίστοιχη «επιτροπή» μεταναστών κυκλοφόρησε ένα κείμενο σε μορφή φυλλαδίου στο οποίο ανέφερε πως «είναι γνωστό σε όλους πως η βία φέρνει μόνο βία» και προσέθετε: «Θέλουμε να μας πείτε ποιος ευθύνεται για την προστασία της σωματικής μας ακεραιότητας. Σε περίπτωση που κάποιος από εμάς χάσει τη ζωή του, ποιον πρέπει να θεωρήσουμε υπεύθυνο;». Ρητορικά ερωτήματα που επιβεβαιώνουν ότι η κοινωνική έκρηξη πλησιάζει...
* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1839 στις 20 Νοεμβρίου 2014
Κοινωνίες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης... Και να πεις ότι δεν τα έχουμε ξαναδεί. Τις τελευταίες εβδομάδες, τα όσα συμβαίνουν στα υποβαθμισμένα προάστια της Ρώμης και του Μιλάνου αποτελούν – δυστυχώς – ένα θλιβερό deja vu.
Εκεί, στα όρια του αστικού ιστού και της... τρέλας, έχει ξεσπάσει πόλεμος. Ο πόλεμος των φτωχών. Ο πόλεμος ανάμεσα σε όσους έχουν ελάχιστα και όσους δεν έχουν τίποτα. Ο πόλεμος ανάμεσα στους νεο-άνεργους (ή απλήρωτους) και τους πρόσφυγες που περισυλλέχτηκαν στα ανοιχτά της Λαμπεντούζα. Ανάμεσα στους νεόπτωχους και τους μετανάστες που «τα κατάφεραν» και πάτησαν το πόδι τους στην Ιταλία κυνηγημένοι από τη φτώχεια της πατρίδας τους.
Το «έπαθλο» για τον νικητή; Λίγα τετραγωνικά σε κάποιο εγκαταλελειμμένο κτήριο (στο Μιλάνο μόνο υπολογίζονται γύρω στα 800 τέτοια κτήρια), σχεδόν ανύπαρκτα κρατικά επιδόματα, ένα μεροκάματο σε κάποια από τις ελάχιστες πλέον οικοδομές...
Μόλις πέφτει η νύχτα, το σκηνικό θυμίζει Γκόθαμ Σίτι. Οι παράλληλες «δομές» που έχουν δημιουργήσει οι κάτοικοι σε γειτονιές όπως η Τορ Σαπιένζα στη Ρώμη και το Σαν Σίρο στο Μιλάνο, αναλαμβάνουν τα ηνία και αρχίζει ο εφιάλτης που θυμίζει ιστορίες Αγίου Παντελεήμονα.
Κάτοικοι των υποβαθμισμένων γειτονιών, με τη βοήθεια – σε πολλές περιπτώσεις – φασιστοειδών που καταφθάνουν από άλλες περιοχές για να κατευθύνουν τη «λαϊκή οργή» προς τη «σωστή κατεύθυνση», αρχίζουν τις περιπολίες παριστάνοντας τους σερίφηδες. Την περασμένη εβδομάδα δε, η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο.
Οι «επιτροπές κατοίκων» – την πλειονότητα των οποίων να σημειωθεί ότι διευθύνουν γυναίκες προχωρημένης ηλικίας – οπλίστηκαν με πέτρες και παλούκια, μαχαίρια και μολότοφ, και κατευθύνθηκαν προς τα κέντρα φιλοξενίας μεταναστών (όπου φυσικά υπήρχαν και δεκάδες παιδιά) προκαλώντας τον τραυματισμό πολλών εξ αυτών αλλά και σοβαρές υλικές ζημιές. Εννοείται πως, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα τραγικά γεγονότα εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια αστυνομικών που είχαν κληθεί στο σημείο για να «διασφαλίσουν την τάξη»...
Σκηνικό τρόμου
Το σκηνικό έμοιαζε βγαλμένο από ταινία τρόμου, με το πλήθος απέξω να φωνάζει συνθήματα μίσους, κτήρια να φλέγονται και παιδιά να κλαίνε και να απομακρύνονται όπως - όπως. Στην περίπτωση των επεισοδίων που σημειώθηκαν στην Τορ Σαπιένζα της Ρώμης, ο δήμαρχος είχε μια φοβερά αποτελεσματική ιδέα: Πώς θα επιλυθεί η χρόνια κρατική αδιαφορία για τα υποβαθμισμένα προάστια; Πώς θα απορροφηθούν οι κοινωνικοί κραδασμοί των αμέτρητων περικοπών; Πώς θα επουλωθούν οι πληγές που αφήνουν πίσω τους τα ατελείωτα μέτρα λιτότητας που συνεχίζουν να ανακοινώνονται το ένα μετά το άλλο αγνοώντας τις όποιες κοινωνικές συνέπειες; Πώς θα ενταχθούν στο υπό κατάρρευση σκηνικό εκατοντάδες μετανάστες και πρόσφυγες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε αιματοχυσίες, ακραία φτώχεια και τη γδαρμένη ευρωπαϊκή περιφέρεια;... Η απάντηση ήταν άμεση: Θα μεταφερθούν όλοι οι πρόσφυγες που βρίσκονται στη γειτονιά της Τορ Σαπιένζα σε κάποιο άλλο σημείο της πρωτεύουσας. Εάν η Ρώμη είχε χαλί, ίσως να σκεφτόταν να τους βάλει από κάτω. Και αυτό μια λύση θα ήταν.
Φυσικά και η «παρέμβαση» της δημοτικής αρχής πήγε άπατη. Πολλοί από τους μετανάστες που διαμένουν στα κέντρα φιλοξενίας (στα οποία, να εξηγούμαστε, δεν είναι έγκλειστοι) για περισσότερο από έναν χρόνο επέστρεψαν στο «σπίτι» τους αποφασισμένοι να διαπραγματευτούν – το κατά δύναμην – την ύπαρξή τους:
Τα επόμενα 24ωρα μετά το σερί βίαιων επιθέσεων, μια αντίστοιχη «επιτροπή» μεταναστών κυκλοφόρησε ένα κείμενο σε μορφή φυλλαδίου στο οποίο ανέφερε πως «είναι γνωστό σε όλους πως η βία φέρνει μόνο βία» και προσέθετε: «Θέλουμε να μας πείτε ποιος ευθύνεται για την προστασία της σωματικής μας ακεραιότητας. Σε περίπτωση που κάποιος από εμάς χάσει τη ζωή του, ποιον πρέπει να θεωρήσουμε υπεύθυνο;». Ρητορικά ερωτήματα που επιβεβαιώνουν ότι η κοινωνική έκρηξη πλησιάζει...
* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1839 στις 20 Νοεμβρίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου