του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Βρεθήκαμε προχθές σε μια συζήτηση που οργάνωσε το ΕΛΙΑΜΕΠ σε συνεργασία με το Διεθνές Κέντρο Ελληνικών και Μεσογειακών Σπουδών φιλοξενώντας την Marina Perez De Arcos , Ισπανίδα διδάσκουσα Ιστορία και Διεθνείς Σχέσεις (Οξφόρδη και LSE) για να δούμε από πιο κοντά/ «από μέσα» το ζήτημα της «δυνητικής κρίσης της Καταλωνίας». Οι θέσεις που υποστήριξε η Μ.Perez - δεν άργησε να φανεί - ήταν σαφώς εναντίον της Καταλανικής ανεξαρτησίας, ή ακόμη και των χειρισμών αυτονομίας. (Ο αυτοφυγαδευμένος στις Βρυξέλλες Κάρλες Πουζντεμόν, Πρόεδρος της Χενεραλιτάτ της Καταλωνίας, στρέφεται βαθμιαία προς διεκδίκηση ενισχυμένης αυτονομίας). Πάντως έχει ενδιαφέρον να έχει κανείς υπόψη του την κωδικοποίηση των επιχειρημάτων που υπεστήριξε, αν μη τι άλλο επειδή ακριβώς είναι «η μια πλευρά» - όχι όμως με τα γυαλιά που φορούμε όταν προσεγγίζουμε από την δική μας, εθνική σκοπιά (ή πάλι από την αυτοτοποθετούμενη «Ευρωπαϊκή») το ζήτημα, αλλά με τα κεντρικά Ισπανικά.
Μια πρώτη, κάπως παράξενη, προσέγγιση υπήρξε η αναφορά στην ανάμειξη του διεθνούς παράγοντα/foreign meddling. Όταν ξεκαθάρισε τι εννοούσε η Δρ. Πέρεζ, φάνηκε ότι - συνεχίζοντας στην ως φαίνεται όλο και πιο συνηθισμένη διεθνώς αναφορά στην κυβερνο-ανάμειξη, με Ρώσικη επίγευση (βλέπε υπόθεση Τραμπ) - προέκυψε ότι στοχευόταν η πρακτική ιντερνετικής κάλυψης με retweets από Sputnik και RT ή πάλι V@-of-Europe, πρακτική που στήριξε την λογική της Καταλωνικής ανεξαρτησίας. Πιο ουσιαστική, και συνεπώς χρήσιμη, ήταν η επισήμανση ότι η κάθε χώρα (και η κάθε μηντιακή οικογένεια) κάλυπτε την υπόθεση της Καταλωνίας με εθνική προκατάληψη, κινητοποιώντας εθνικά στερεότυπα: οι Βρετανοί «ξαναέζησαν» το Σκωτσέζικο δημοψήφισμα και την καμπάνια του Brexit, ή πάλι κινητοποιήθηκαν σε διάφορες χώρες στερεότυπα όπως των «αναποτελεσματικών και τεμπέληδων Ισπανών». (Σημειωτέον ότι το ίδιο αυτό στερεότυπο υπήρξε διαχρονικά και στην Καταλωνία, απέναντι στην υπόλοιπη Ισπανία). Δίπλα σ’ αυτό, η Δρ. Πέρεζ επέστησε την προσοχή στο ότι τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος (43% συμμετοχή, 90% «ναι» στο ερώτημα της ανεξαρτησίας) προήλθαν από πηγές ανεπίσημες, καθώς το δημοψήφισμα δεν προσέλαβε επίσημο χαρακτήρα. (Για την ίδια, το ερώτημα ήδη «ποιος/πώς χρηματοδότησε το δημοψήφισμα» καθώς πόροι της Κυβέρνησης δεν ήταν διαθέσιμοι και π .χ. η αντίστοιχη διοργάνωση του 2014 είχε κοστίσει 10 εκατ. Ευρώ, δημιουργεί πρόσθετη απονομιμοποίηση).
Απο κει και πέρα, τις καταγγελίες των αυτονομιστών ότι το ίδιο το Ισπανικό Σύνταγμα του 1977-78 (που περιορίζει την αυτονομία και προβλέπει με το διαβόητο άρθρο 155 άρση της, όπως και συνέβη) ήταν μετά-Φρανκικό/στρατιωτικό, η Δρ. Πέρεζ τις απέκρουσε σημειώνοντας ότι στην τότε συνταγματική διαδικασία είχαν μετάσχει και οι Καταλανοί Εθνικιστές ή οι Σοσιαλιστές, δίπλα στα εθνικιστικά κόμματα: γι αυτό και ο Φίλιππε Γκονθάλεθ, ο οποίος είχε διωχθεί και εξορισθεί επί Φράνκο στήριξε τώρα την θέση της Μαδρίτης. Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή διάσταση, θύμισε την μονομπλοκ - μετά πάντως από τις πρώτες ημέρες - απόρριψη από τις Βρυξέλλες και τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες του ενδεχόμενου να γίνει δεκτή «αυτόματα» μια ανεξάρτητη Καταλωνία στην ΕΕ (πράγμα που εν πολλοίς ερμηνεύει την φυγή επιχειρήσεων από την Βαρκελώνη).
Όσο η εξελισσόμενη σε «Καταλανική κρίση» θα ξετυλίγεται – για την Ισπανία, αλλά και για την Ευρώπη – είναι χρήσιμο να τα έχει κανείς κατά νουν αυτά τα επιχειρήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου