του Αντώνη Δ.Παπαγιαννίδη
Να πάμε σε κάτι διαφορετικό, που συνδέεται με των τελευταίων ημερών τ ην όχι-και-τόσο-ομαλή εξέλιξη των διαπραγματεύσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Μεγάλη Βρετανία για την πορεία υλοποίησης του Brexit. Οι κυρίως διαπραγματεύσεις κουτσαίνουν, καθώς το μέτωπο των «27» - και μάλιστα με τον συντονιστικό ρόλο που έχει αναλάβει και τον στρυφνό/επιθετικό τόνο που έχει δώσει ο επικεφαλής της διαπραγμάτευσης Γάλλος Μισέλ Μπαρνιέ - έχει θέσει υπό ακραία πίεση την ούτως ή άλλως κλονισμένη Κυβέρνηση της Τερέζας Μαίη. Ασκώντας, λοιπόν, την παραδοσιακή βρετανική διπλωματία του «Διαίρει και βασίλευε», ίδιον της Γηραιάς Αλβιόνος, το Λονδίνο επιχειρεί με διμερείς κινήσεις να βελτιώσει κάπως υπέρ αυτού την δυσάρεστη ισορροπία. Στην Ελληνική περίπτωση, η όλο και πιο παρούσα στην δημόσια συζήτηση – όμως συνάμα εξαιρετικά προσεκτική – Βρετανή πρέσβης Κέϊτ Σμιθ χειρίζεται επιδέξια αυτό το εργαλείο.
Τι θα πει διμερείς; Θα πει ότι π.χ. με Ισπανία και ιδίως Πορτογαλία η Μεγ. Βρετανία έχει παραδοσιακές οικονομικές σχέσεις που «βλέπουν» Ατλαντικό. Θα πει ότι το αποικιακό παρελθόν της Κύπρου αποτελεί, πάγιο βάθρο συνεργασίας. Θα πει ότι στις Βαλτικές χώρες, η ΝΑΤΟϊκή ασπίδα απέναντι στην Ρωσία έχει Βρετανικά τανκς στα τρία χιλιόμετρα από τα Εσθονικά σύνορα. Με την Ελλάδα, λοιπόν, υπάρχει η μεγάλη κοινότητα των σχεδόν 12.000 Ελλήνων φοιτητών. υπάρχουν κάπου 60.000 Έλληνες που εργάζονται στην Μεγ. Βρετανία (σε κάθετη αύξηση τα χρόνια της κρίσης: από 7.500 επιπλέον που γράφτηκαν στην Κοινωνική Ασφάλιση το 2012, δηλαδή μπορούσαν να δουλέψουν νόμιμα, έφθαναν τις 12.000 το 2015). υπάρχει όμως και η παρουσία της ναυτιλίας στο Λονδίνο.
Από καραμπόλα την θυμηθήκαμε αυτήν την τελευταία διάσταση – που συνειδητά μένει σε χαμηλούς τόνους, με επιλογή της ίδιας της ναυτιλιακής κοινότητας, Committee Λονδίνου και Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών/ΕΕΕ – με την συνειδητοποίηση ότι τις ημέρες της πετρελαιοκηλίδας του Αγία Ζώνη ΙΙ, ο δυστυχής υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής είχε επιλέξει να δώσει προτεραιότητα στην παρουσία του στο Λονδίνο – ήταν και η London International Shipping Week – έναντι μιας πιο άμεσης/δραστήριας κινητοποίησής του στο δράμα του Σαρωνικού.
Ασφαλώς δεν αρκεί η αναφορά στο σχεδόν 20% της παγκόσμιας ναυτιλίας (σε όρους τονάζ) που ελέγχει η ελληνόκτητη ναυτιλία, ή του 50% σε Ευρωπαϊκό επίπεδο (κατά τα στοιχεία της Lloyd’s List), ούτε οι κινήσεις συντονισμού με την Κυπριακή και την Μαλτέζικη ναυτιλία, προκειμένου να επιτυγχάνεται «κρίσιμη μάζα» σε παρόμοιες συνθήκες όπου η διάσταση ΕΕ έρχεται σε τομή με την διεθνή διάσταση. Ούτως ή άλλως η Ελληνική διείσδυση στους οργανισμούς και φορείς επιρροής της ναυτιλίας, διεθνώς, είναι εν πολλοίς υπόθεση με ισχυρό προσωπικό χαρακτήρα. Λειτουργεί ακόμη η «σκιά» του Θύμιου Μητρόπουλου, του επί δεκαετίες Γενικού Γραμματέως του ΙΜΟ/του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού που πάλευε για να διατηρηθεί ο διεθνής χαρακτήρας στο ρυθμιστικό περιβάλλον αντί της Ευρωπαϊκής κλειστότητας. Σήμερα, στην Intertanko/την Ενωση Πλοιοκτητών Τάνκερς βρίσκεται (από το 2014) επικεφαλής ο χιώτης Νικόλας Τσάκος, της ΤΕΝ. Στην Intercary/την Διεθνή Ένωση Ξηρού Φορτίου ο Γ. Πλατσιδάκης το Ομίλου Αγγελικούση. Στην BIMCO/ Baltic and International ο Τάσος Παπαγιαννόπουλος του Ομίλου Πατέρα. Ενώ μετά από κάποιους μήνες αναλαμβάνει την Προεδρία της ECSA/της Ευρωπαϊκής Ένωσης Εφοπλιστών ο Πάνος Λασκαρίδης.
Αυτός ο αστερισμός κέντρων επιρροής, με την αναζήτηση ισορροπιών για μετά το Brexit (που βέβαια δεν θα είναι μια τομή στον χρόνο αλλά μια διαχρονική πορεία…), πόσο θα κατορθώσει να συντονιστεί. Με δεδομένη, μάλιστα, την δυσάρεστη πίεση των Βρυξελλών προς την Ελληνική ναυτιλία ως προς το φορολογικό καθεστώς;
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου